Zeelandhal of Fame

Buiten is het ijzig koud, maar eenmaal binnen word ik al snel warm. De motoren in de hal klinken veel mooier dan buiten. Het brullen galmt tot kippenvel. Het gevoel is al duidelijk aanwezig. Slimme coureurs nemen nog even een les. De baan alvast wat verkennen en wat angsten wegwerken. Angst is het eigenlijk niet eens. Het is meer het zuinig zijn op jezelf in combinatie met het lezen van de baan. Hoeveel meter ligt er tussen de schansen. Het is altijd te doen, maar met welke snelheid zet je af.

‘Er omheen en gas’

Danny van de Bosse is een bijter. Niet bang de sprong maar eens te wagen. Als hij zich één keer misrekent weet hij het. Iets harder dus. Een nieuwe baan met toch weer net andere bochten. Hogere bulten deze keer. In de laatste sessie weet hij precies wat en waar. Alles past. Trotse ouders zonder nagels. Ook Lotte van Drunen test zichzelf en de baan. Ze luistert goed naar de aanwijzingen van Rinus van de Ven, de kersverse, officiële MX trainer. Rinus zet pionnen. ‘Er omheen en gas’. Met handen en voeten geeft hij weer wat hij weet en vooral kan. Lotte snapt het. De stijl van het jonge meisje verraadt veel. Zonder risico’s te nemen springt ook zij de verschillende dubbels.

Uiteindelijk is het ‘gewoon doen’. De sprongen zijn qua hoogte niet veel heftiger dan die op een ‘gewoon’ circuit, maar er zit zo’n groot gat tussen. Dat maakt het wat enger. Vader van Drunen is met hart en ziel aanwezig. Hij probeert te genieten, maar zijn hart slaat ook een keer extra als hij ‘zijn Lotte’ voor de eerste keer een dubbel ziet nemen. Zo trots, maar zo zuinig op z’n kleine meid. Duim omhoog. ‘Goed zo Lot!’. Belgische Jolien twijfelt. Rinus ziet het en roept haar apart. ‘Om deze pion en dan gas. Je kunt het. Doe het maar gewoon, je kunt het echt’. Even denk ik aan de verantwoordelijkheid van een trainer. Wat als…. De volgende ronde waagt ze de sprong en haalt het met gemak. Rinus lacht breed. Hij weet wat hij doet en zegt. Weet wat kan en wat vooral niet. Zus Nancy’s blinde vertrouwen bewijst die stelling.

Hij lacht, maar niet echt

Er zijn in de komende week nog wat trainingsdagen, waarvan ik hoop dat ze goed bezocht zullen worden. Het blijft iets aparts en zeker niet zonder risico. Een goede voorbereiding is altijd belangrijk, maar zeker hier op zijn plaats. Brian Vermeulen heeft het naar zijn zin. Na een paar rondes heeft hij zijn timing op orde. Netjes en precies. Een genot om te zien. Op de tribune passeer ik Ron Bos. Ietwat en terecht gefrustreerd laat hij zijn gipsbeen zien. Het gaat nog wel even duren voor hij weer de oude zal zijn. ‘Het is niet anders, maar ik baal er wel van’. ‘Gaan de veteranen wel van start zonder jou Ron?’. Hij lacht, maar niet echt.

Het zal druk worden

De hal is zo goed als klaar. De laatste spandoeken krijgen een plaats aan de railing en de laatste puntjes gaan op de i. Met 25 jaar ervaring lijkt het een routine klus, maar toch is geen editie hetzelfde. Een week lijkt lang, maar het is zo weer weekend. Het zal druk worden. Warme begrenzers, trillende tribunes en de heerlijke walm van verbrande benzine. Opzwepende beats en over gemoduleerde speakers zullen weer leiden tot kabaal en een ‘wave’ van formaat. Kees zal de jubileumtaart afsmeren. In de verte hoor ik hem al onmiskenbaar roepen. ‘Ik zie motoren vliegen!’

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl )