Zee, zand en benzinedamp

Het is alweer zover. Wat is een jaar nou nog? Met achter de bus een zesderangs Burstner knallen we meteen na de voetbal van m’n boys richting kust. Mijn zus en zwager zijn er al. Terwijl ik me op het vrijgehouden plekje installeer bewonder ik de immens grote camper naast me. ‘Lukt het zo?’, vraagt een man die om het hoekje meekijkt hoe ik de boel op zijn plaats manoeuvreer. Peter Herlings als buurman hebben is weer eens wat anders. Een held uit mijn eigen crossperiode staat ineens naast me. Ik geef hem een hand. Ik verstomd en hij vriendelijker dan verwacht.

Spaghetti van mijn zus
Heerlijk om er al een avond van te voren te zijn. Lekker relaxen en morgen zelfs een beetje extra uitslapen omdat ook de klok nog eens een uur terug gaat. Spaghetti van mijn zus smaakt net even beter dan de mijn variant. Alles van een ander is lekkerder vind ik. Mijn dochter en ik worden tegelijk wakker. Na allebei in de boskant te hebben geplast lopen we op 15 meter afstand van de caravan een Dixie voorbij. Jammer dit. Het weer is perfect. Een beetje wind hoort bij een boulevard. We wandelen langs de plaats waar over een paar uur de mensen rijen dik zullen staan. Crossfans zullen aanmoedigen en passanten zullen verrast zijn. De linten moeten nog aan de palen en wat verder naar achter staat de baan nog half onder water. Terwijl de zee zich terugtrekt wordt het langzaamaan drukker op het badstrand. De ervaring wijst de weg. De briefing van de organisatie wordt voltallig bijgewoond, maar steeds korter. En typisch stukje gesneden koek voor de mannen en vrouwen die dit kunstje al jaren met groot succes opvoeren. Ook de opkomst is weer maximaal. Veel meer kan het ook niet zijn helaas. De parkeer en kampeer ruimte blijft toch beperkt. Daarnaast hebben ze maar een bepaald aantal uren om de klus te klaren. Dan trekt de vloed het licht uit.

[logo-carousel id=banners-2]

Als een hert
In verband met de korte ‘ebtijd’ zijn er geen trainingen. Een sighting lap moet voldoen. Er wordt gestreden, gezwoegd en geploeterd. Waar sommigen onverklaarbaar hard het zand mishandelen proberen anderen te blijven zitten en rond te komen. Allemaal helden met hetzelfde grote hart. Zeker, snelheid is alles, maar houd het ding maar eens vast. Met open mond zie ik jongens als Micha Boy de Waal, Roan van de Moosdijk, Brian Vermeulen en Luke van Drunen met speels gemak voorbij denderen. Ik heb jaren gereden en nog snap ik het niet. Raivo Dankers danst speels in het rond. Zonder fouten en retestrak. Het doet me goed Mack Bouwense weer op de baan te zien. Zijn eerste sinds maanden en tegelijk wellicht voorlopig zijn laatste van het seizoen. Benieuwd naar zijn rentree in 2018. Als iemand het verdient… Roan Driessen valt op. Ik ken hem niet en had er ook nog nooit van gehoord. In de eerste manche blijkbaar gevallen met de start want hij rijdt zowat op de laatste plaats. Ik volg hem de hele baan en krijg kippenvel van zijn stijl. Als een hert slingert hij atletisch door het veld naar voren om als 4e te finishen. Voor mij de winnaar. De tweede manche bewijst mijn gelijk, welke hij makkelijk winnend af weet te sluiten. Talent! Terwijl Bobby Zundorf op weergaloze wijze de familienaam in ere houdt doet Gertjan Vorstenbosch weer van zich spreken door met een roze pruik onder zijn helm van start te gaan. Leeft zijn leven met een groot en warm hart. Mooie mens. Kay de Wolf zit duidelijk nog steeds in zijn flow. Bijna foutloos rijdt hij naar een welverdiende overwinning. Oppermachtig en beheerst. Ik geef hem enthousiast een hand. ‘Goed gereden man’. Hij lacht verlegen. ‘Ja, het ging wel lekker’…

Nog jong genoeg
Ook Kees van den Boomen is strandcross. Altijd in de basis en in staat de zon te laten schijnen als het plenst. Vriendelijk als altijd lopen we Raf Meuwissen tegen het lijf. Helaas zijn de motoren van het fonkelnieuwe team nog niet gearriveerd, maar hij heeft er enorm veel zin in. Nog een jaartje knallen voor hij de overstap naar de MX2 zal gaan maken. ‘Ik ben nog jong genoeg en voor mijn zelfvertrouwen zal het goed zijn nog een seizoen voluit te gaan op de 125’. We kunnen allebei niet wachten. Stefan Hage is er dit jaar ,helaas, bij als begeleider van Jens Walvoort. Zijn polsblessure blijkt redelijk hardnekkig, maar daar maakt hij zich op dit moment niet zo druk om. Hij zal niet stoppen, maar weet heel goed waar zijn toekomst ligt. Als fitness instructeur en fysiek/mentaal begeleider van Jens Walvoort vult hij zijn dagen. Dat het werkt is duidelijk en blijkt ook nu weer uit de opwaartse prestaties van de bescheiden maar super fanatieke Jens. Nancy staat haar vrouwtje en weert zich kranig tussen de mannen. Steeds weer een grote prestatie. Als training is dit een mooi vervolg van haar geweldige seizoen en een voorbereiding op wat komen gaat. 2018 wordt het jaar van de waarheid, dat is zeker. We spotten Nicky van Wordragen die zelf helaas nog niet op de motor zit. Wel laat haar mannetje Ralf Hubers zien dat hij na een stille periode nog steeds meer dan behoorlijk met de motor overweg kan.

Huzarenstukje
Ik noem wat namen, maar weet dat ik iedereen zou moeten noemen. Het blijft een prestatie in dit zware zand. Zowel de rijders als organisatie zorgden vandaag weer voor een huzarenstukje. De in lichte mate aangediende regen voelde zich al snel schuldig en besefte dat het hier vandaag niet gewenst was.
De champagne vloeit en bekers en planten worden gewillig ontvangen. Een dankwoord van de organisatie volgt. Kort en bondig. Volgend jaar gewoon weer en wij zullen er traditiegetrouw bij zijn.

Traditie in ere…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.com