You got me! (Supercross Goes)
Als we langs de kassa lopen hoor ik het gebulder al uit de hal klinken. Kippevel toch wel, vooral als zo’n “dikke” in de begrenzer gaat. Het is inmiddels de gewoonste zaak van Zeeland. “Supercross in de Zeelandhallen”. Al 22 keer eerder werd het spektakel gehouden en maakte een spectaculaire groei door. Niet alleen qua entourage maar zeker ook als je je programmaboekje openslaat.
Rijders met naam komen er aan de start. Namen noem ik liever niet omdat ik altijd iemand vergeten zal, maar het belooft een schitterende dag te worden. Mijn kinderen zijn nerveus. Hun eerste keer en voor mij de tweede. Ergens in het prille begin was ik er een keer bij en vandaag. Het komt eigenlijk omdat ik er een mening over had. Ik zeg “had” omdat ik daar helemaal van terug gekomen ben. Ik vond het altijd erg gevaarlijk. De val van Joerie van Liere, vorig jaar, staat me dan ook nog goed in het geheugen. Van daaruit meende ik te weten dat wij dat hier eigenlijk niet kunnen. Te weinig trainingsfaciliteiten waardoor de kans op blessures volgens mij vrij groot zijn. Ik besluit het te ondergaan en we nemen plaats op een van de tribunes. Er hangt een enorm fijne sfeer in de hal. Een DJ is ingehuurd om het volle programma onder begeleiding van snoeiharde muziek vakkundig aan elkaar te praten. De man verstaat zijn vak want hij heeft de aandacht van het publiek en daarmee ook de smaak goed te pakken. Door afwisseling van de muziek en het commentaar van de twee fanastische omroepers lijkt zelfs de herkansing een finale. Er is in elke heat wel een adembenemende strijd gaande wat het publiek op de stoelen krijgt. “Onze” jongens, tezamen met rijders uit België, Engeland, Denemarken, Spanje en zelfs eentje uit “The States” zorgen voor hele spannende heatraces en herkansingen. Hoge sprongen van grote en hele kleine mannen met een “oversized” hart. Er is mede door de trainingsstages in de afgelopen twee weken veel controle onder de rijders. Geen gekke risicio’s en eerlijke gevechten. Het draait uiteraard allemaal om timing en inzicht. Ik begrijp nu dat als je dat niet bezit, je er niet eens over nadenkt mee te doen. Het zou hetzelfde zijn als een trapezesprong te maken zonder eerst te oefenen met een vangnet. Eenmaal los kun je niet meer terug. Op een paar momenten lopen de gemoederen een beetje op in de “heksenketel” maar dat hoort bij deze “mega attractie”. Naarmate de finales naderen begint het meer te bruisen in de uitverkochte hal. Er is hier en daar al een biertje genuttigd en de DJ weet iedereen op de stoelen te krijgen. Ze doen een wave en zingen mee op hun allerhardst. Het doet me stiekem een beetje denken aan de sfeer in het stadion van een voetbalwedstrijd waar ik laatst ben geweest. Eén grote massa met dezelfde passie. Eén grote menigte met vrienden die je niet eens kent. Als de finales beginnen is er geen houden meer aan. Zitten heeft geen zin meer en kinderen gaan op de schouders. Prachtige acties. Blockpasses en triple jumps. Stuur aan stuur wordt er gevochten. Opgezweept door het publiek gaan de mannen tot het uiterste. Omroepers gaan uit hun dak en schreeuwen de mannen naar hogere sferen. Gillende Spanjaarden naast me stampen hard op de planken vloer. M’n dochtertje staat op haar stoeltje te springen en is voor “de Amerikaan”. M’n jongens geven de voorkeur aan de plaatselijke helden. Ik ben voor iedereen. Ik ben voor de Gemeente Goes, de organisatie, de omroepers, de KissMissen, het sublieme optreden van Alex van den Broek, de show van Jimmy Verburgh en Marco Stallman, de DJ en voor twee mannen speciaal. Mike Kras voor zijn moedige beslissing zijn helm aan de wilgen te hangen en Joerie van Liere, gewoon omdat hij er was!
Het was prachtig, ik heb genoten en ik ben om. Helemaal…
