Welkom terug Gemert!

De eerste twijfel lag niet zo zeer bij mezelf, maar meer bij de vraag of het allemaal wel door zou gaan. De grond was natuurlijk keihard bevroren, wat de baan toch verraderlijk glad zou maken. Heel anders in ieder geval dan een normale harde baan. Een appje op zaterdagavond naar voorzitter Arie Crooijmans geeft uitsluitsel. De voetbal van mijn jongens is afgelast, maar dit feest gaat door. ‘We zijn er helemaal klaar voor’, eindigt Arie enthousiast.

Zondagochtend word ik wakker met een fel zonnetje in mijn gezicht. Het zal koud zijn, maar als het doorgaat zullen we er bij zijn. Sowieso. Mijn kinderen zijn wel wat gewend en hebben dan ook geen probleem met winterse taferelen. Het ontbijt gaat mee in de auto en we zijn los. Gezellig en vooral de hoogste tijd. De pauze heeft wat ons betreft al weer lang genoeg geduurd. Ook voor Gemert MX is het een soort van ‘eindelijk’. Jarenlang waren zij een vaste en degelijke factor in de vaderlandse motorcross. Toch blijkt de routine het nu weer makkelijk te winnen van de zenuwen. Gesneden koek dus eigenlijk.

ONK vrijbrief
Bij de welcome office heerst rust. Arie heet me ontspannen welkom. Strak in het pak, maakt hij een zekere indruk. Ik verzilver mijn uitnodiging en merk dat ik zelf een beetje gespannen ben. De openingscross. Het startsein van weer een prachtig seizoen sport die me al zoveel mooie momenten heeft gegeven. Mijn rode draad. Net voorbij de ingang staat er een ‘shuttle’ klaar om de geparkeerden naar het circuit te brengen. ‘Service van de zaak’. Terwijl de eersten de baan verkennen, beginnen we met een rondje. Omdat ik weet dat het circuit grondig is aangepakt om weer mee te kunnen dingen naar een ONK vrijbrief let ik onbewust op de licht aangepaste lay out en alles er omheen. Ik kan niet anders zeggen dat het er gelikt uit ziet. Natuurlijk, een hard bevroren baan is nooit zonder gevaar, maar de te lopen risico’s zijn echt zoveel mogelijk uitgesloten. De baan is perfect toegankelijk en voor de toeschouwers super overzichtelijk. Achterin wandelen we over de hoog gelegen dijk rond de baan. Een veilige plaats, neus in de zon en uit de wind. Mijn dochter zit naast me en geniet zichtbaar met haar sjaal half over haar mond. ‘Lekker he pap’, zegt ze lief en dat is het ook. Kijkend naar het opgekomen volk valt het me op dat er maar weinigen echt last hebben van de kou. Dikke jassen en handschoenen. Mutsen en sjaals. We zijn een apart slag volk en kunnen wel wat hebben.

Vechten tegen de kou
Voor de rijders kan ik alleen maar respect hebben. Hier en daar een jas of bodywarmer, maar de meesten ‘gewoon net als anders’. Ook al worden de manchetijden wat aangepast, toch blijft het windje smerig striemen. Een combinatie van vechten tegen de kou en opperste concentratie. Motoren breken uit, maar de controle wint. Even word ik met mijn neus op de harde conditionele feiten gedrukt, als ik probeer een onfortuinlijke TM Coureur te helpen. Samen met zijn monteur duw ik het ding door de compressie, maar ik moet na 100 meter afhaken. Ik ben kapot, wat meteen een band schept met de TM . Rijders zoeken zichtbaar naar de grens van het mogelijke. Een enkeling gaat lichtjes onderuit, maar niets gekker dan op een ‘normale’ baan op een zomerse dag. Het is tenslotte een ONK, waar coureurs echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Er wordt voor mijn begrippen onbegrijpelijk hard gereden. Driftend glijden de ijskoude noppen over de steenharde ondergrond. Sommigen kunnen het niet laten er toch een whipje uit te gooien. Puur uit gewoonte. Terwijl mijn zoon ideale fotoplekjes zoekt, warmen mijn dochter en ik even op bij de heaters in de biertent. De kachels laten ons bloed weer stromen. Dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen je kinderen het fenomeen motorcross te laten beleven is ook hier weer duidelijk te zien. Een vader zit met zijn dochtertje van nog geen 3 tegenover ons op een van de houten bankjes. Het meisje is dik ingepakt en heeft een wollen mutsje met oortjes op haar lieve hoofdje. Met haar warme choco schuift ze wiebelend dicht tegen haar vader aan. Ook daar is het een onderdeel van het leven. Sommigen wandelen in het bos, wij gaan samen naar de cross. Het bier staat goed koud. Zonder moeite. De friet en de broodjes hamburger zijn ineens een traktatie en smaken met dit weer net even iets beter. Genieten 10+

‘Eindelijk dan’
Dat Liam Everts veel uren heeft gemaakt afgelopen winter is duidelijk zichtbaar. Een groot verschil met de nummer 72 van een paar maanden geleden. Een verstandige Kay de Wolf laat zien wat zijn plannen zijn voor 2018. Na en beheerste eerste manche gaat hij in de tweede ‘helemaal los’, maar toch op een uiterst gecontroleerde manier. Kay Karssemakers verslikt zich een paar keer in zijn grote haast. ‘De snelheid was er wel, alleen is 4 keer onderuit gaan net wat teveel’. Hij steekt het dan ook niet op de baanomstandigheden. ‘Het is voor iedereen lastig en opletten hè’, aldus een nuchtere Kay. Het gat tussen ‘Eighty One’ coureur Raf Meuwissen en Raivo Dankers is een stuk kleiner geworden. Even wennen is het wel om Raivo na zoveel HSF jaren in een compleet ander outfit te zien, maar dat lijkt zijn snelheid in ieder geval niet te drukken. Op deze harde baan geven ze elkaar geen duimbreed toe, waardoor we een prachtige strijd te zien krijgen. Na afloop vergaarde Raf de meeste punten en was daar duidelijk erg blij mee. Het harde werken wordt dan toch een keer beloond. Als ik hem tegenkom langs de baan, spreek ik hem even aan. Zo gelukkig heb ik hem volgens mij nog nooit gezien. Ik feliciteer hem. ‘Eindelijk dan’, zegt hij zelf. ‘Een mooier begin had ik me niet kunnen wensen’. Ik gun het hem 10 keer, maar dat weet hij wel. Wannes van de Voorde blinkt uit, terwijl Mack Bouwense al behoorlijk gewend lijkt aan zijn nieuwe ‘Lakerveld’ Yamaha. Op de listige baan komt hij goed uit de voeten, wetende dat hij in het zand ook zijn mannetje staat. De ‘kleine man’ maakt ferme stappen. Freek van der Vlist leek me voor de wedstrijd ietwat gereserveerd. Natuurlijk is het altijd spannend in zo’n eerste wedstrijd om er achter te komen waar je staat. Nieuw team, nieuwe motor. Freek neemt geen onnodige risico’s en start zijn seizoen met glans op het podium. Ik kan alleen maar benieuwd zijn naar wat volgt. Roan van de Moosdijk geeft een volwassen indruk. Ondanks zijn jeugdige leeftijd een boom van een kerel. Rijdt in zijn kenmerkende prachtige stijl een beheerste wedstrijd, afsluitend met, voor vandaag, het maximaal haalbare. Het is even wennen om de mannen op hun nieuwe motoren te zien rijden. Luca Nijenhuis op een Honda en Sven van der Mierden op een Yamaha. De strijd is er niet minder om. In ieder geval op deze baan zijn de mannen aan elkaar gewaagd.

Als we een rondje paddock doen worden we de tent binnen geroepen door de immer gastvrije GertJan Vorstenbosch. Zijn heerlijke, zelfopengemaakte, tomatensoep streelt mijn ingewanden. Onder de SKS tent ontmoet ik Hans Koenen. Wel gesproken maar nooit ontmoet. Als hij zich voorstelt steekt Lars zijn hoofd vanachter de bus deur. ‘Handschoenen?’. Ook dat is Lars. Tijdens onze ronde loop ik ook even de VIP tent in. Dankbaarheid in zijn grootste vorm. M.A.C. St. Christoffel is een dankbare vereniging en dat laten ze hun sponsoren heel duidelijk merken. Zij die het hele spektakel mede mogelijk maken worden hier in de spreekwoordelijke watten gelegd. Ook al is het geen ‘Dutch Masters’, het mag de trouwe aanhang aan niks ontbreken. Als ik rijders en aanhang zo links en rechts gadesla, bekruipt me een gevoel van geluk. Ik merk dat iedereen er weer vreselijk veel zin in heeft. Ruud Arts (Volkel Jonguh) komt net voor de wedstrijden beginnen het terrein opgelopen. ‘Eerst even een enduro ritje gedaan’, laat hij me weten met een opmerkelijk fitte blik. ‘Cross hè’, lacht hij. ‘Hoe dan ook en zoveel mogelijk’.

De kop is er af. Ja, het was koud en ja, de baan was hard. Toch heeft Gemert MX met klaargespeeld om onder erbarmelijke omstandigheden een strakke en nog belangrijker een veilige baan weg te leggen. Welkom terug Gemert en bedankt!

(Foto’s door More Heijt – www.mhmxpics.nl )