Vanuit het hart

Hij werkt in de Metaalindustrie. Eigenlijk is dat ook wel een beetje aan hem te zien. Stoere kop, stoppelbaard en een spiegelende zonnebril. In zijn hand een “joekel” van een camera. Dat verwacht je dan weer niet bij een type als Folko. Folko Haffert voluit. Van origine een echte Zeeuw. In Vlissingen groeide hij op en was niet weg te slaan bij de plaatselijke crossvereniging “Msv de Uitlaat”. Het was geen droom maar eigenlijk had hij zelf wel willen crossen, toen al. Niet iedereen krijgt de kans en als de financiele middelen er niet zijn blijft het al snel bij kijken en genieten. Ja, het is toch wel zijn passie. Als vaste vlagger steunde hij jarenlang “zijn club”. Zoals velen mijmert hij ook over de oude baan van Vlissingen. Volgens hem dan ook een van de allermooiste banen ooit. Starend beschrijft hij de lange stukken achterin en de hoge bult over de ingegraven container. Mooi. In 1988 verhuisde hij naar Middelharnis. Wel wat verder van zijn “baantje” maar toch keerde hij vaak terug naar het Zeeuwse, ook omdat zijn moeder nog steeds in Vlissingen woonde. Zo rond 1993 verwaterde het allemaal een beetje en verdween zijn “crossgevoel”. Een bezoek aan de TT van Assen gaf de cross de nekslag en daardoor raakte hij min of meer verknocht aan het racegeweld. Pas toen zijn neefje een crossmotor aanschafte borrelde het crossbloed weer op. Zo’n zes jaar geleden kocht hij zijn eerste camera. De passie voor de sport was er nog steeds en hij bedacht dan ook de rijders maar eens vast te gaan leggen. “Mooi voor later ook” vind Folko. In het begin, vlak voor het digitale tijdperk, drukte hij alles nog af en deelde dan wel eens een foto uit. Als het uit je hart komt heeft het gelijk ook niks meer met geld te maken. Alles gebeurt belangenloos. Hij heeft geen idee of de rijders de foto’s nog zouden willen hebben als hij er geld voor zou vragen. “Hoeft ook niet” zegt hij. “De mooie reacties op mijn gemaakte werk is al genoeg, daar doe ik het al voor”. Natuurlijk zou zijn hobby graag omzetten in een betaalde baan, maar wie wil dat niet. Het is er wel een typ voor. De passie, het hart voor de sport, alles is aanwezig. Het enige wat hij nodig heeft is respect, da’s alles. Het kleine beetje waardering voor mensen zoals hij. Er zijn veel fotografen die dit doen, alleen al voor een vergoeding in de vorm van een perskaart. De mooiste foto’s maak je tenslotte vanuit de plekjes waar je eigenlijk niet mag komen. Niet één van hen vraagt iets voor de gemaakte kunstwerken en da’s best apart te noemen in de wereld van nu. Een wereld waar bijna alles om geld draait. Dan kom ik er ook nog achter dat hij elke foto bewerkt vooraleer hij op het wereldwijde web verschijnt. Knap vind ik dat. Folko lijkt een rustig en relaxed mannetje maar schijn bedriegt wel eens. In februari vorig jaar werd hij rigoreus terug op zijn plaats gezet door een lichte hartinfarct. Een duidelijke waarschuwing van het lichaam waar hij dan ook heel goed naar heeft geluisterd. Folko is een gevoelsmens die zich vrij makkelijk dingen aantrekt. “Het hart op de juiste plaats dus”, merk ik op. Folko lacht een beetje. Al met al heeft hij een druk bestaan. Inmiddels al 10 jaar samen met “zijn liefste” Thera, waarvan 7 getrouwd. Ze zijn in het gelukkige bezit van twee zoontjes; Aaron en Leroy, dus daarmee gelijk de handen al vol. Thera weet wat hij nodig heeft en staat dan ook volledig achter de vrijetijdsbesteding van haar mannetje.
Ja Folko is een voorbeeld voor mij, net als al die andere sportfotografen. Iets doen voor een ander zonder er zelf beter van te worden. Het wordt steeds zeldzamer, helaas…

href=”https://mxinfected.files.wordpress.com/2014/08/nick2.jpg”><a