Van Wezel is er nog
Ik denk dat hij ons heeft zien staan, want hij gooit zijn bril in de vijfde ronde bijna tegen mijn hoofd. Mijn zoon had hem al zien lopen. ´Pap, Michael is er ook´. Ik ken hem een beetje. Tijdens het ONK in Mill stelde een vriend hem aan me voor. Ik had nooit van hem gehoord, maar dat heeft meer te maken van mijn jarenlange afwezigheid op de crossbanen. Het is een talent, dat is duidelijk, maar ik kreeg toen een beetje het idee dat hij op de een of andere manier een beetje verloren gelopen was.
Michael is geen stilzitter
Na de eerste manche, die hij op zijn sloffen wint, besluit ik hem op te zoeken. Waarom hij hier is weet ik al snel. ´Ik heb me aangemeld voor Assen, maar sta op de reserve lijst helaas. Je weet nooit of er iemand uitvalt, dus bereid me toch maar voor op een eventuele deelname´. Ik weet een beetje wat hij kan, gezien zijn 3e plaats in de tussenstand van het ONK MX2. Het mooie vind ik wel dat hij en nog een paar jongens met een tweetakt de strijd aanbindt met de bulderende viertakten. Ik heb absoluut een zwak voor die jankende machientjes. Michael is geen stilzitter. Als ik bij zijn bus kom is hij druk bezig met het schoonmaken van zijn motor en de rest van zijn spullen. Zijn dochtertje Destiny helpt hem mee, wat goed te zien is aan haar ´witgeweeste´ sponsorshirt. Papa crosst, ze weet niet beter. Dochter Shakira is er vandaag niet bij, maar normaal gezien staat het hele gezin, inclusief zijn vader over het lint gebogen met gebalde vuisten. ‘Als ik dat zie geeft dat me zo’n boost. Dat is gewoon niet uit te leggen. Zoiets als Feyenoord in de kuip. Dan kan ik nog dieper gaan’. Michaels vader heeft vandaag een dagje vrijaf genomen, wat het tot een gezellig gezinsuitje maakt. Michael crosst al van zijn 7e. Zijn vader ruilde indertijd het mini Quadje in voor een ´echte motor´, wat het begin was van iets wat nog steeds niet ten einde is. Tenminste niet als het aan Michael ligt.
‘Ik had eigenlijk moeten onderhandelen’
Michael heeft er al een behoorlijke loopbaan opzitten. Niet zomaar eentje, want hij heeft met de 85 en 125 gestreden met en tegen niemand minder dan o.a. Glenn Coldenhoff en Jeffrey Herlings. Hij gaf goed partij en won zo nu en dan zelfs van de mannen die nu in binnen en buitenland de toon aangeven. In de ONK’s van voor 2011 streed hij mee in de top, tegen de groten van nu.´Wat is er dan gebeurd´, zou je jezelf afvragen. Ik vraag het hem. ´Eigenlijk ging het allemaal heel voorspoedig en lag er echt wel een mooie toekomst voor me in de cross´. Michael werd dan ook ontdekt en reed jaren onder de vlag van Stabilo. ´Ik heb het daar heel goed gehad. Ook erg naar mijn zin´. De verhalen gaan dat ik zomaar gestopt ben. Geen zin meer of zo. Michael legt het anders uit. ´Mijn vriendin raakte zwanger en had me nodig. Ze eiste niets van me, maar ik voelde het als mijn plicht er voor haar te zijn. Mijn hart sprak en ik luisterde. Op de een of andere manier heb ik toen heel naief gedacht dat er geen keuzes waren. Ik wist niet beter of het was alles of niets´. Michael nam afscheid in plaats van zakelijk te overleggen en een tussenweg te zoeken. Net na de geboorte van mijn dochtertje moest ik voor een maand naar het buitenland. Ik had eigenlijk moeten onderhandelen, want ze waren ook blij met mij. Ik deed het boven verwachting en de groei was er nog steeds. Helaas kan ik dat niet meer terugdraaien, maar heb daar achteraf wel ontzettend veel spijt van. Vooral nu.´
‘Waarom zou je dan gaan trainen?’
Michael nam afscheid en deed waarvan hij vond dat het zijn plicht was. Zijn motorhart klopte nog steeds hevig, maar eigenlijk was hij een beetje terug bij af. Hij is wel blijven rijden, maar dik onder het niveau dat hem gegeven was. Michael was en is eigenlijk nog steeds een jongen die heel goed motorrijden kan. Sommigen trainen zo hard en veel, dat ze met een mindere dosis talent toch heel hoog in de ranglijsten terecht komen. ´Gewoon´ heel hard werken. Anderen hebben net dat beetje meer in de vingers. Lezen de baan makkelijker en hebben de balans die nodig is je lichaam te ontzien tijdens de race waardoor ze veel minder snel moe worden. Dan komt het karakter om de hoek kijken, want als het toch zo makkelijk gaat, waarom zou je dan gaan trainen?. Velen kwamen maar evenzoveel jonge coureurs strandden ergens in het strijdveld. Michael was altijd bereid er veel voor te doen en heeft dat zeker ook gedaan. Ook geluk is een factor die toppers in de dop nodig hebben om te komen waar ze graag willen zijn. Aan de top. Tijdens een training op een indoorbaan in Roosendaal ging het mis. Michael schoot van zijn steun en zijn voet klapte dubbel. Zijn banden scheurden af en het gewricht verbrijzelde. Een ramp voor iedere rijder, maar zeker voor een talentvolle jongen met nog heel veel crossplannen.
‘Ook hardlopen ging niet meer’
Een toenmalige Belgische top sportarts kon er gek genoeg weinig mee. Er werd aan gerommeld, maar niets gerepareerd. Zijn voet bleef daarna raar scheef staan en het duurde lang vooraleer hij weer eens een rondje op de motor kon doen. ‘Ik heb toen zelfs een plaat aan mijn rempedaal gelast, omdat mijn voet zo scheef stond dat ik er naast trapte. Fysieke trainingen waren uit den boze, omdat ik heel veel last had.’ Ook hardlopen ging niet meer, zodat fietsen zijn enige optie nog was. Zo druk als Michael kan zijn, zo rustig wordt hij nu. Hij vertelt, maar raakt geëmotioneerd. Het flitst allemaal weer voorbij en voelt de pijn van vooral het gemis weer aanzwellen.
‘Nog een keer alles geven’
‘Aan de ene kant denk ik vaak dat het voorbij is, maar aan de andere kant ben ik sterker en sneller dan ooit tevoren’. Mijn voet hebben ze later kunnen herstellen dus dat is al geen beletsel meer. Mijn leeftijd is het enige wat nu nog roet in het eten zou kunnen gooien. 27 is niet oud, maar veel teams willen de ‘jonge gasten’ en daarmee doorgroeien naar de top. ‘Ik snap dat ook’, zegt hij eerlijk, ‘maar ik wil nog zo graag een keer alles geven’. ‘Natuurlijk. Ik rij nog en zal rijden tot ik echt niet meer vooruit kom, maar ik heb het gevoel dat ik in de kracht van mijn leven ben. Ik was altijd een mager en tenger ventje. Die tijd is ook voorbij. Ook mijn conditie is super. Mijn laaste paar ronden zijn meestal de snelste uit een manche. Daar pak ik ook vaak de winst, omdat er veel rijders zijn die aan het eind wat inzakken, terwijl ik juist steeds harder ga rijden’. Het is altijd zo geweest. Ik kon hem niet, maar navraag leert dat bijna iedereen uit de crosswereld hem wel kent. Hij heeft talent, daar is iedereen het over eens. Verschillende opmerkingen heb ik al gehoord, ook negatieve. ‘Dan rijdt hij weer en dan stopt hij ineens. Zomaar uit het niks’. Michael baalt enorm van die speculaties, maar begrijpt de uitingen helemaal. Deels was het ook zo, maar dat was puur omdat ik lichamelijk niet in orde was. Niet iedereen weet van de hoed en de rand natuurlijk. Michael gaat niet zitten wachten tot er misschien nog wat komt. ‘Mijn vader steunt me nog steeds in alles en we gaan er alles aan doen ook volgend jaar zo hoog mogelijk te eindigen. Of het een tweetakt blijft of een 450 wordt, daar ben ik nog niet aan uit. ‘Op zo’n dikke ga ik echt veel harder’, zegt hij zonder zijn gezicht te vertrekken. Zelfkennis is een grote deugd.
‘Als hij kwaad wordt gaat hij het hardste’
In zijn tweede manche gaat hij weer als de brandweer tot hij een onschuldig schuivertje maakt. Hij rijdt een acclimatiserend rondje en smijt bij het voorbijkomen zijn bril onze kant op. De rug gaat krom en zijn gezicht wordt rood. ‘Als hij kwaad wordt gaat hij het hardste’, lacht Samanta. In een ronde of vier rijdt hij het mijlengrote gat dicht met de kopman maar komt uiteindelijk een rondje tekort. Als hij na de finish zijn helm afdoet is hem niet aan te zien dat hij er een ‘intermanche’ op heeft zitten en vertelt meteen druk wat hem overkomen is. ‘Ik was net lekker op gang’, zegt hij lachend en dat klopt ook. Ik was erbij en heb het gezien. Ik was erbij en ben er van overtuigd dat hij nog veel zou kunnen beteken voor een team.
Later bij zijn bus kletsen we nog wat na. Het is een mooi gezin. Iedereen voor elkaar, zoals het hoort. Als ik het zo aankijk begrijp ik zijn keus van ooit eigenlijk wel. Als hij voor zijn gevoel moet kiezen, luistert hij naar zijn hart. Dat liegt immers nooit…
Foto’s met dank aan o.a. Danny Relouw en Floris van den Elsen
Michael dankt langs deze weg zijn vader, Autobedrijf van Wezel, Topparken, R2R store, MX Customs van Hees, MX van Dijk en Patrick van Db-MX training, waar hij dagelijks mee optrekt en die er volgens Michael verantwoordelijk voor is dat al zo snel weer op een behoorlijk niveau meedraait.
