Valkenswaard bedankt!

Ik ben zenuwachtig. Ook al heb ik het al zo vaak gezien, toch doet het me iedere keer weer wat. Het kriebelt in mijn onderbuik en moet zo snel mogelijk die baan op.

‘Leuk voor uw vrouw’
Alhoewel ik op andere wedstrijden ook erg kan genieten blijft een GP toch iets speciaals. De vrije trainingen zijn net begonnen als we het heilige terrein betreden. We besluiten eerst wat door het rennerskwartier te lopen om te kijken wat de team veranderingen zoal inhouden. De vrachtwagens en campers worden telkens groter. Ze pakken flink uit en dat is machtig om te zien. Een jongedame stapt op me af met een berg folders in haar handen. Rond brilletje, leuke sproetjes. Of ik een koffiezet apparaat zou willen winnen. ‘Leuk voor uw vrouw’, zegt ze commercieel. ‘Die heb ik niet meer’, antwoord ik kort. Zo kort dat ik haar zie denken dat het nog gevoelig ligt. ‘Is ze…’, hakkelt ze voorzichtig. ‘Nee hoor, ze leeft nog’, lach ik haar opbeurend toe. Ze kijkt me aan en vraagt of ik op Tinder zit. ‘Morgen wel’, zeg ik zacht en vul mijn telefoon nummer in op de kaart. Je weet tenslotte nooit wat je wint.

Grote harten
De baan ligt er ondanks de regenval netjes bij. De opstapschans waar vorig jaar Cairoli nog smerig op zijn Italiaanse plaat ging is wat afgevlakt. Daar waar ze zo lekker los gingen. In het kader van de veiligheid natuurlijk weer wel begrijpelijk want Tony was niet de enige. Al snel zitten de oplopen vol sporen. Sporen waar ik voorzichtig heen zou rijden om er vervolgens eentje uit te kiezen. De rijders van vandaag hebben dat probleem niet. Zonder te kijken jagen ze hun motor in de begrenzer zo hard mogelijk de bult op. In of naast het spoor. Gaat ie scheef, wordt het hele spul hoog in de lucht met speels gemak op het laatste moment rechtgetrokken. Grote harten. Valkenswaard is een mooie baan. Het wordt zwaar, maar op een manier dat het leuk blijft. Irritant vind ik de hoge reclameborden die op een paar mooie stukken staan en begrijp dat fenomeen niet helemaal. Het is net zo duur de borden de helft lager te maken. De ruimte in de lengte is er wel. Jammer.

Elegante stijl
Conrad Mewse is blijkbaar meer dan klaar voor de MX2. Ook Mike Kras heeft het afgelopen jaar veel progressie geboekt. Conditioneel mankeerde er weinig aan. Ondanks het feit dat hij minder op de motor zit ging hij gewoon hard. Gecontroleerd hard. Zijn elegante stijl is helemaal terug. Martens viel en kon vervolgens niet meer terugkomen bij de ontketende Kras. Blijven zitten is ook een kunst. Nancy van de Ven deed precies waarvoor ze zich had aangekleed. Ook al zat ze niet in het ritme dat ze wilde, toch pakte ze netjes de manche overwinning.

Doorgeven die ellende
De avond valt en de rust keert weer op het rennerspark. M’n jongens raggen wat over de naastgelegen BMX baan en ik kom tot rust. Op het randje van een kombocht geniet ik van het uitzicht en een paar verloren geschoten vuurpijlen. Een man komt aangefietst op zijn mountainbike ter begeleiding van zijn twee zoontjes. Het blijkt Ryan Voase te zijn. Ryan zat ooi tegen de GP status aan toen hij longkanker kreeg. Er werd een long verwijderd en knapte vrijwel geheel op. In de tussenstrijd reed hij ook zijn knie nog aan flarden en scheurde zijn kruisbanden af. Al met al rijdt hij nog steeds in de ‘Vet’s’, en doet dat met veel succes. Farleigh Castle won hij nog onlangs. Zoals het hoort zijn de twee kleine Voasetjes ook al aan de motor. Doorgeven die ellende. Aardige kerel. Ik denk ‘het zal wel niet’, maar probeer het toch. ‘Do you know Thijs Keustermans?’, omdat ik weet dat Thijs zich ook bezighoudt met het ‘oude spul’. ‘Yeah, Thuus. I know him. He’s a very nice guy’. Ik zeg hem dat hij dan waarschijnlijk de verkeerde voor zich heeft. Hij lacht en snap de grap. Thijs ook hoop ik.

Mobiele disco
We liggen al vroeg in de tot amateurcamper omgetoverde Sprinter. Vol met matrassen en dekbedden kunnen we makkelijk zonder kachel. De regen tikt op het metalen dak en ik geniet. M’n jongens grappen nog wat na en vallen in slaap. Na een heerlijk nachtje wordt ik wakker van de brullende viertakten. Het feest is begonnen. De plannen van uitgebreid douchen en schone kleren aan gooien we overboord. Het is tenslotte cross en geen bruiloft. Schuin op een heuvel staat een soort van mobiele disco. Er is van een hele grote oranje vlag een dak gemaakt met daarom de namen van ‘Neerlands Roem.’ De jongens die er omheen hangen ken ik nog van de GP van Assen. Ze zijn overal. Het bier smaakt en ook al is het regenachtig koud, twee van de mannen trekken hun kleren uit en duiken gezamenlijk de modder in. Vechten wat en staan even later in hun onderbroek weer te dansen met een Juupje in de hand. Mooi, en vooral blijven doen heren.

Karakter èn talent
Weer zien we tussen de buien door prachtige wedstrijden. Een weergaloze Kras die na zijn schuiver in de eerste bocht helemaal los gaat. Zijn MX Venray KTM kreunt hard. Het ding krijgt een flink pak slaag maar houdt het. Karakter èn talent want uiteindelijk brengt hij zichzelf, voorspatbordloos, naar een schitterende 6e plaats wat hem 3 totaal oplevert. Dan sta je verdiend op het podium. Conrad Mewse is constant en wint ook de tweede keer. Bas Vaessen gaat opvallend hard rond. Ook hier is weer goed te zien dat ‘de diesel’, zijn krachten geweldig weet te verdelen. Tot de laatste ronde gaat hij helemaal voluit en springt hard en hoog, overal waar het enigszins mogelijk is. Febvre doet zijn status eer aan en Strijbos heeft de snelheid duidelijk terug. Ook is zijn brutaliteit gegroeid als ik zie hoe hij in de tweede manche korte metten maakt met Bobryshev. Cairoli heeft duidelijk een opleving en houdt moedig stand tot het ‘beest’ Febvre hem in de laatste ronde nog even voorbij knalt. Ontgoocheling en geluk staan gemengd op het Italiaanse gezicht geschreven.

‘Het is eenzaam aan de top’
Heer en meester Herlings. Wat moet je er nog van zeggen. Als ik hem zie gaan denk ik aan het gezegde; ‘het is eenzaam aan de top’. Hoe hou je de focus als je zo oppermachtig bent en waar vind je nog een uitdaging. Mogelijk rijdt hij nog niet eens op zijn top als je weet dat hij zich nergens aan kan meten. Geen opjagende rijders achter je aan die je tot een hoger niveau jagen. Blessurevrij zal hij de grootste ooit worden. Het talent is dik aanwezig, het karakter vormt zich en zal hem en ons nog veel mooie en onvergetelijke momenten geven. Bedankt alvast Jeffrey.

‘Er zit meer in, dat voel ik wel’
Bij een van de motorhomes zie ik Shana en Freek van der Vlist naast elkaar staan. Respect voor die twee. Vooral Shana zet een dikke prestatie neer op haar 125 en doet me denken aan Nancy nog niet zo lang geleden, die ook met haar tweetaktje meestreed tussen de kanonnen. Van moeder van Berkel krijg ik een bakkie koffie. Lars reed zich heel netjes tweemaal in de punten. ‘Ik ben niet heel tevreden over mijn rijden om eerlijk te zijn. Er zit meer in, dat voel ik wel’. Toch deed hij wel een paar stappen in de juiste richting. De immer rustige Davy Pootjes zit relaxt in zijn klapstoel. Nog wel behoorlijk last van zijn ribblessure, maar zeker geen reden om niet te rijden. Pijnstillers helpen niet. ‘Met die pillen heb ik net zo veel last dus heeft het geen zin ze in te nemen’, aldus Davy. Met deze wetenschap kijk je dan toch anders naar zijn ‘optreden’ en kan ik alleen maar m’n petje afdoen.

Het was weer mooi
More loopt verliefd naar het standje waar de kersverse Miss Kimberley van Grinsven staat. ‘Die bril is mooi pap’, zegt hij met stralende ogen en wijst naar een crossbril. Ik kijk even naar de bril en dan naar Kimberley. 100% ja. Ook de bril. Moto Masters Rolf Verhagen appt me met de vraag of we even wat willen komen drinken in de Ice One tent. Dat komt erg goed uit want zo hard als op dat moment had het nog niet geregend. Ik maak kennis met vader en zoon den Haan van het inmiddels wereldberoemde ‘Haan Wheels’ uit Schijndel. Superaardige mannen die ondanks het zakelijke succes toch nog steeds erg gewoon zijn. Mooi. Met een visitekaartje in mijn achterzak neem ik weer afscheid. Buiten schijnt de zon weer en mijn zoontjes plakken hier en daar ongevraagd wat MXInfected.nl stickers. Het spandoek van Romain Febvre moet het ontgelden. Voor en achterspatbord voorzien van een mooie oranje groene plakker. Foto en klaar. Instagrammen die handel. Zo’n tweede dag gaat altijd erg snel valt me op. Het was weer mooi. Moe, tevreden en blij rijden we naar huis. Blij dat we er bij konden zijn. Mijn zoontjes verzinnen nog wat bijnamen voor de crossers en ik verzink in mijn gedachten. Nee, ik heb geen last gehad van hoge prijzen en als man zijnde ook niet van slecht sanitair. Wel van die hoge borden.

Foto’s: Folko Fotografie en More Heijt