‘Vakantie Mxpark Rhenen’ (ONK)

Ik had er al veel over gehoord. ‘Je moet er een keer geweest zijn’ en ‘Het is de mooiste baan van Nederland’. Omdat ik toch al het plan opgevat had alle ONK’s te bezoeken stond het al in mijn agenda. Iedere keer weer een beetje nerveus. Altijd als het circuit nader doe ik mijn raampje open. Als ik dan in de verte de motoren hoor gaat mijn hart sneller slaan. Buienradar heeft me wat beloofd en aan de hemel te zien gaat ie dat nakomen. Het valt me op dat de mannen aan de kassa vrolijk zijn. Ga er maar staan als crossliefhebber, terwijl het geluid van de eerste trainingsrondjes door het bos galmt. Je moet er inderdaad een keer geweest zijn. Als je het circuit oploopt is het alsof je op een buitenlandse GP bent aanbeland. In de hoge heuvelruggen ligt een pracht van een baan uitgekapt.  Het lijkt er op dat er indertijd bomen voor gerooid zijn. Het past precies allemaal. Ik ben absoluut een natuurliefhebber, maar zou het in deze door de vingers kunnen zien. In gedachten zie ik tussen de bomen en de baan houten chaletjes staan. ‘Vakantie Mxpark Rhenen’. Komt het zien en schrijf je snel in. Vol is vol.

‘Gewoon Davy’

Wegdromend komen we via de verschillende Teamtenten het rennerspark inlopen. HNHF Racing, het nieuwe ‘Jimmy Joe’ van Jef Janssen, HSF Logistics en KTM Red Bull zijn de eersten die we tegenkomen. Uiteraard is alles en iedereen aanwezig. Meteen al lopen we Davy Pootjes tegen het lijf. Davy is altijd vriendelijk. Geen arrogantie, geen ‘dikke nek’, gewoon Davy. Geeft netjes en beleefd antwoord, aan iedereen die hem aanspreekt. Alsof hij z’n eerste wedstrijd gaat rijden vandaag. Mooi. Ook Kevin Strijbos en zijn knappe en goedlachse Yentl zijn druk in de weer. Kevin geniet zichtbaar van zijn ‘comeback’ terwijl Yentl zorgt. Mooi team. Bijna worden we aangereden door de ‘kleine’ Mack Bouwense op zijn mounainbike. Mack is overal. Het wordt door zijn ouders, trouwe fans en sponsors mogelijk gemaakt. Zijn zus Jacky altijd bij hem. Ernaast en erachter. Wacht nog maar heel even; Mack komt er aan. Nu ik er dan toch ben wil ik de baan wel zien ook. Even snel de baan rond is voor een 50’r als ik niet zomaar gedaan. Mijn jongens huppelen naar boven. ‘Kom pap, we gaan boven kijken’. Ik wil graag, maar het duurt even. Het is schitterend. Eenmaal boven kijk je uit over een groot deel van de prachtige baan. De rest ervan verdwijnt in de bossen.

‘De grootste man’

In de trainingen wordt er al hard gereden en vooral erg ver gesprongen. Hier zijn geen jongens vandaag, alleen mannen. De grootste man vandaag is misschien wel een meisje. De kleine Shana van der Vlist doet niet onder voor de met testosteron afgevulde mannen. De combinatie doet me een beetje aan Mack denken. Motor te groot of rijder te klein. Het maakt eigenlijk niet uit. Ze hebben de balans duidelijk gevonden en weren zich kranig. Kippevel. Als de tijden gezet zijn hebben we even pauze. Gelukkig zijn we net de baan rond dus kunnen we nog mooi even wat rijders spotten. Ik veeg het schuim van het gezicht van mijn jongens. Wat genieten ze.

MX Fotograaf Leon heeft een mooi plekkie gevonden en schiet er lustig op los. Ik heb de neiging bij hem te blijven staan want op de een of andere manier lijken de bevallige mxdames hem vooral niet te ontlopen. Leon doet uiteraard netjes zijn werk. We zoeken een plaats langs de baan waar we het meeste zicht hebben. Dat blijkt nog moeilijk want niet alleen de baan is GP waardig. Ook het massaal opgekomen publiek voldoet welhaast aan die eisen.

Domper van de dag

We zien mooie gevechten. Een oppermachtige Rick Elsinga laat duidelijk zien wat zijn toekomstplannen zijn. De mannen Prado en Mewse geven samen met Natzke weer een show weg terwijl me opvalt dat Cyril Genot en Noud van Kraaij het hoge tempo behoorlijk aankunnen.

In de MX2 valt uiteraard een ontketende Herlings weer erg op tussen de rest van de bovengetalenteerde rijders. Ik heb geen idee op hoeveel procent hij zit van zijn normale en maximale fitheid maar een procent of 80 lijkt al voldoende. Frustrerend bijna. Heb gerust een mening maar het is en blijft een supertalent. Als rijder op zo’n jonge leeftijd al een onvervalste prof en als mens een duidelijke genieter van deze prachtige sport. Een eenling bijna. Het tweede tempo, wat Tonkov aanhoudt, wordt knap gevolgd door Davy Pootjes. Ontspannen en zonder aanwijsbare fouten volgt hij. Net niet krachtig genoeg misschien om de Rus aan te kunnen vallen maar hij is zeker op zijn weg terug. Terug waar hij was en er zeker voorbij. Komt tijd, komt Davy. Grote domper van de dag is voor mij wel de val van Brian Bogers geweest. Hij had er duidelijk zin in tijdens de training en was er meer dan klaar voor. De schouder uit de kom blijkt gelukkig achteraf geen blijvende schade achter te laten. Brian is sterk. ‘He’ll be back’. Net hersteld van zijn gebroken voet had Michael Hool weer pech in de eerste manche. Precies voor mijn neus liep zijn KTM duidelijk hoorbaar ‘aan’. Zoals het in een goed huwelijk hoort voelt hij zijn ‘partner’ precies aan en gooit zijn ‘oranje vriendin’ piepend aan de kant. Precies op tijd. Schade beperkt. Ondanks het: ‘Ik kwam bijna niet boven’ maakt hij het met zijn minder krachtige trainingsmotor meer dan goed met een mooie 13^e plaats in de tweede heat. Lars van Berkel deed zijn ding. Nog herstellend van zijn verse sleutelbeenbreuk werkte hij in respectabel tempo zijn rondjes af. Werkend aan, op weg terug.

Afgerekend

In de koningsklasse laat een altijd rustige Kevin Strijbos zien dat hij weer ‘back on track’ is. Een Strijbos in goede vorm hoort nog steeds op het podium thuis. Afgerekend met iedereen die zijn of haar twijfels had. Nick Triest liet in de trainingen al zien nog steeds op niveau mee te kunnen doen. Respect! Ook respect voor CKK. Vooral toen ik achteraf een foto zag van de duim waarmee hij zijn races afwerkte.

‘Man of the day’

Man van de dag is zonder twijfel Lars Berkelaar. Bouwend aan een gouden toekomst als MX piloot reed Lars omgerekend zo’n 26 km. rond de baan. Geconcentreerd werkte hij zijn rondjes af zonder noemenswaardige fouten of valpartijen. Voor sommigen misschien een nieuwe naam maar één ding is zeker en duidelijk. Hier gaan we nog meer van horen.

Waarom Assen?

Een dag als deze duurt altijd te kort. Voor een toeschouwer als ikzelf was het allemaal weer perfect geregeld. Mijn kinderen komen hier nooit meer vanaf. Iedere keer wordt het gekker. Als we terugrijden zijn ze in ‘no time’ van de kaart. Versleten. Ik ook. Mijn benen doen zeer en mijn knieen zijn blij. Blij dat er maar drie keer per jaar gereden mag worden in Rhenen. Ik begrijp het niet. Waarom Assen?. In hemelsnaam waarom?

Foto’s met dank aan: MX Fotograaf Leon en More Heijt(13)