The circuit of life

Ik wilde schrijven: ‘Hij is terug’, maar voor zijn gevoel was hij nooit echt weg. Misschien wel even uit het crossgeweld, maar in zijn leven is hij weer een station verder. Een fase. Hij is veranderd. Ook al miste ik hem wel, het is goed geweest voor hem. Als de zoon van een indianenstamhoofd die er op uit wordt gestuurd een beer te vangen. Zijn eerste. Kyle Matthijssen is terug, met beer. Hij kijkt anders en praat anders. Meer gevoel, meer diepte. Dagelijks hard aan het werk voor zijn basis levensonderhoud. Daarnaast met mooie en vooral leuke creatieve dingen bezig. Zoals velen begreep ik het, als semi gefrustreerde ex crosser, ook niet dat hij het een tijdje geleden voor gezien hield. Ik zeg niet dat Kyle een potentieel wereldkampioen was of is, maar hij gaat wel lekker rond. Talentje zeg ik. Niet al het talent moet of hoeft persé uitgebuit, maar als crossliefhebber zie je dat toch wel graag. Hij moest er even uit. Het geproefd hebben. Ervaren. Het was er toch wel een keer van gekomen. Misschien wel beter nu al. Kyle is gegroeid als mens, dat merk ik wel. Vandaag voor de derde keer weer op de motor. De 125 kreeg op z’n donder. Flink ook. Ook in zijn rijden zie ik verschil met voorheen. Gewoon zijn rondjes en geen rare fratsen. De mooie stijl is gelukkig gebleven. Die balans en controle verlies je niet. Dat zit erin. Wat je er mee doet is een tweede. ‘Er voor gaan is misschien veel gezegd, maar ik heb er wel weer zin in’, aldus een ontspannen Kyle. Ik was, en ben nog steeds fan, ook al zou hij nooit een wedstrijd winnen. Het is een aardige jongen die goed weet hoe het allemaal in elkaar zit. Hoe dingen zouden moeten gaan en hoe vooral niet. Diepgang. Fases om van te leren en te groeien naar de realiteit van het leven. Geen jongen meer. Een hele aardige man.