Scheepsrecht voor Axel

Scheepsrecht voor Axel
Ik sta lekker met m’n gezicht in de zon als ik iets tegen mijn been voel tikken. Ik kijk naar beneden en zie een klein mannetje in het zand zitten met zijn mini Ryan Dungey replica. Hij heeft een baantje gemaakt om mijn voeten heen. Hij kijkt me aan en lacht, terwijl hij de bijbehorende geluiden probeert te imiteren. ‘Mooi’, denk ik. Jij bent er aan.

Axel is op z’n best vandaag. De zon staat er al vroeg en de baan ligt er gelikt in. ‘Met zorg bereid’, heet zoiets. ‘RES Axel’ is een serieuze club met een lange en mooie historie. ‘Het geld dat we verdienen aan de baan gaat er direct weer terug in. Dat zie je ook wel terug aan alles’, aldus een opgewekte Andrea Colijn. Voor de derde maal een ONK, maar voor de eerste keer met een cadeau van een startveld. Ze verdienen het. ‘Als je wat gaat schrijven over vandaag, wil je dan alsjeblieft de vrijwilligers niet vergeten te noemen? Zonder deze 160 koppen tellende groep crossliefhebbers is zoiets als dit echt niet mogelijk’. Bij deze dan. Andrea moet verder. Geen stress maar wel opletten.

De baan ligt mooi maar is zwaar. Axel is in mijn ogen altijd erg zwaar maar er zit nog wel wat water in de onderlaag waardoor het behoorlijk zuigt. Door de hoge dijken rondom het circuit heeft er, buiten wat fotografen, bijna niemand interesse in het midden te gaan staan. Het overzicht van boven is maximaal waardoor de rijders de hele ronde te volgen zijn. Het rennerskwartier heeft de uitstraling ven een GP. Grote trucks met tenten, bussen, campers en vrachtwagens. Het heet dan wel ‘Dutch Masters’, maar de buitenlandse jongens zijn in grote getalen naar Zeeland afgereisd om zich op een perfecte manier voor te bereiden op de komende GP van Valkenswaard.

Hij is en draagt uit
Smaakmaker en publiekstrekker is natuurlijk ‘onze eigen’ Jeffrey Herlings. Ik heb hem nu een paar keer zien rijden en sta elke keer weer versteld van zijn talent. Er zijn al veel benamingen voorbijgekomen die eigenlijk allemaal wel kloppen maar heb de echte ladingdekkende nog niet gehoord. Het is bizar te zien met welk gemak hij lijkt rond te rijden. Dan vraag ik me af wat hij denkt. Hoe moeilijk moet het zijn als er bijna geen uitdaging meer is. Als je in een superfinale MX1-MX2 ook iedereen het wazige nakijken geeft ben je toch wel heel erg groot. Je ziet ook dat hij gegroeid is. Slim en beheerst doet hij zijn werk. Niets meer, niets minder. Geen gekke, maar vaak mooie, fratsen. Hij springt ‘old school’. De tijdswinst van het scrubben en whippen heeft hij vandaag in ieder geval niet nodig. Op een paar man na rijdt hij het hele veld aan gort. Een echte prof. In het rennerskwartier gaat zijn werk gewoon door. Beleefd staat hij iedereen te woord en te foto. Hij is en draagt uit. Trots dat ik uit hetzelfde land kom. Ook Bobreyshev is een nette kerel met een zichtbaar goed hart. Een vader probeert zijn zoontje met hem op de foto te krijgen. Het mannetje wordt verlegen en Evgeny ziet het. Doet zijn shirt terug aan voor de foto en helpt het mannetje zijn schroom te overwinnen. ‘He’s shy’, lacht hij naar de vader. Hij gaat op de knieën. Mooi. Rick Folkers verrast me en ook Bas Vaessen lijkt losgeslagen. Even zwakt hij wat af door een kapotte roll off. Na een pitstop voor een verse lijkt hij gestoken. Hard zonder zichtbare risico’s te nemen. Ook Bengtsson laat zien al goed gewend te zijn aan zijn nieuwe ros. Ondanks dat Stefan Hage zich uitermate goed had voorbereid kon hij toch zijn draai niet vinden. Hij miste de ‘flow’ waardoor hij achter de feiten aan reed. Jammer als je weet dat hij erg hard kan gaan in het zware zand. Een andere thuisrijder, Mark Boot zette daarentegen een nette 26e trainingstijd weg tussen het grote geweld. In de eerste manche vocht hij zich kranig terug na een behoorlijke crash, waarna hij in de tweede de strijd moest staken door mechanische problemen.

Klasse apart
In de 85 is ‘Big Mack’ Bouwense erg goed op dreef tot hij een smakker van formaat maakt. Daarna wordt hij nog geraakt door een andere rijder waardoor hij zijn strijd moet staken. Helaas voor deze dag, maar rekening houden met dit talent is zeer geboden. Raf Meuwissen bouwt zijn niveau netjes op in de 125cc. Ook al is het natuurlijk erg wennen op de grotere motor, toch is de vooruitgang goed te zien aan de nette 4e plaats in de totaalstand. Topsport Vlaanderens Jago Geerts is nu al een klasse apart. Met grote overmacht won hij de eerste manche waarna hij zich, met 20 sec voorsprong, zich in de tweede af moest laten zakken naar de tweede stek door een kapotte koppeling die hij overhield aan een crash. Zonde, maar de toon is gezet en zijn plannen zijn duidelijk.

‘klere eind’
Achter in een hoekje van het rennerskwartier stuit ik op de overbeleefde en vriendelijke Heiki Laing. Hij kijkt erg opgewekt en heeft het uitermate naar zijn zin in Axel. Dankbaar voor de hulp van zijn vriendin Soraya, Niek Langwerden en Jasper Groot Roessink, die hem bijstaan in de strijd. Het was een ‘klere eind’ rijden maar de mannen hadden in Westdorpe een hotelletje kunnen vinden. Heiki is relaxed. Geen stress en lekker genieten. Hij verwacht niet al te veel van vandaag, want de voorbereiding op vandaag geschiedde merendeels in de sportschool. ‘Ik zou wel wat vaker op de motor willen kunnen zitten door de week, maar dat laat het werk helaas niet toe’. Heiki lacht, maar dat doet hij volgens mij altijd.

Vieze klapper
Ook kom ik een stralende Joeri van Liere tegen. Zijn motor is bijna klaar en zal binnen nu en een paar weken zijn eerste rondes gaan maken op zijn aangepaste Kawasaki. ‘Ik bel je wel als het zover is’. ‘Ik zal er zijn man. Ik zal er zeker zijn. Als ik even met ‘worlds greatest shirt collector Francesko Bogaarts sta te praten besef ik ineens wat een schat van informatie die man bezit. Echt overal is hij al geweest en kent iedereen. Mooie kerel. Een beschadigde Sven van de Mierden kijkt me teleurgesteld aan. Net nu hij lekker op dreef was maakte hij een vieze klapper in de tijdtraining. Een geschaafd gezicht en een pijnlijk lichaam beletten hem de dag af te maken. Hij vertrekt helaas voortijdig van het crosstoneel. Een licht aangeslagen Kevin Spruijt komt naast me staan. Kevin rijdt veel in Axel. ‘Ik kwam gewoon niet in mijn ritme’. De druk wordt hoog als je weet dat je een snelle ronde weg moet zetten. Het kwalificeren lukte helaas niet. ‘Ik had me er erg op verheugd, maar het is niet anders. Kijken is vandaag ook geen straf’, lacht hij en loopt verliefd weg met zijn trouwste fan Francien aan één van zijn grote handen. Mooi.

Als het spektakel te einde is sprokkel ik mijn kinderen bij elkaar die met vriendjes rondzwierven. We hebben genoten, allemaal en flink ook. Het was een prachtige dag met veel nieuwe shirts en motoren.

Ad en Andrea Colijn bedankt! 160 vrijwilligers bedankt. Zon bedankt en Axel bedankt, ook namens mijn moeder…

Foto’s: Henk van de Haar Photography en Folko Fotografie