Relativeren geeft rust

‘Hoe gaat het met je?’, vraag in oprecht geïnteresseerd. Hij reageert onverwacht vrolijk. Nadat ik hem afgelopen weekend in Rosmalen een dikke smakker zag maken en na het zien dat hij weggedragen werd, verwachtte ik een gebroken man, maar niets is minder waar.

De schrik van haar leven

‘Beetje hoofdpijn wel. Krassen en spierpijn, maar verder valt het gelukkig mee’. Doordat hij het bewustzijn verloor weet hij er niet veel meer van, maar de paniek was groot. Als je niet meer beweegt op eigen kracht kan er natuurlijk van alles aan de hand zijn. Ook zijn vriendin Daisy was ooggetuige en maakte de schrik van haar leven mee. ‘Je weet gewoon niet wat je moet denken. Op zo’n moment gaat er van alles door je heen. Vooral toch het ergste’, aldus de hevig geschrokken mooierd. Dat het serieus was bewijzen zijn rug, duim, schouders, nek en zo’n beetje alle spieren in zijn sterke lichaam. ‘Mijn nekbrace en kniebeschermers hebben me gered van een behoorlijk stukje revalideren, daar ben ik zeker van’. Hij lacht erbij, maar beseft terdege dat hij door het oog van de naald is gekropen. Ik weet niet of je dan geluk hebt gehad, maar heb mindere crashes slechter af zien lopen.

Zware zandbanen

Bram van den Hoek is een rasechte. Na de gebruikelijke PW met zijspan reed Bram een aantal jaren BMX op een meer dan redelijk niveau. ‘Ik heb wat NK’s meegedaan en andere internationale wedstrijden, tot ik op mijn zevende verjaardag een 60 cc Kawasaki kreeg van mijn pa. Een jongensdroom werd waarheid’. De meeste meters maakte hij in Bleiswijk en Gouda. Alhoewel hij daar heel graag reed, heeft dat ook bepaald hoe het verder zou gaan. Het zijn twee redelijk harde banen. De zware zandbanen en de benodigde tijd er te komen waren helaas spaarzaam, waardoor zijn specialisatie automatisch op harde banen en supercross kwam te liggen. Bram woont met Daisy , bijna helaas, in het prachtige Voorburg. Aangezien Bram over het algemeen de volle week aan het werk is zit er niet meer in dan de baantjes in de buurt af te raggen. Daar kwam hij pijnlijk achter toen hij na wat jaren DMX West in 2014 deel besloot te nemen aan de wedstrijden voor de MON Inters. Op de harde banen deed hij mee voor het podium, terwijl zijn naaste concurrenten in de zware zandbakken als het ware rondjes om hem heen draaiden. Dat frustreert, maar hij moest er vrede mee hebben. ‘Nu ben ik wel zover dat ik zo nu en dan een woensdag vrijaf neem, maar dat is eerder sporadisch als gebruikelijk.’

Op het randje

Bram stond in het verleden bekend als een wilde. Vaak was het buigen of barsten wat hem zo nu en dan in de lappenmand deed belanden. Als voorbeeld brak hij tot drie maal toe zijn sleutelbeen in het jaar 2015. ‘Dan ga je op een gegeven moment wel nadenken’, lacht de nu veel rustigere Bram. Daisy lacht mee en knikt. Ook voor haar heeft dat rust gebracht. ‘Niet dat het nu allemaal zo rustig gaat hoor, maar het verschil is goed te zien. Mijn nagels blijven de laatste tijd langer in ieder geval’. Bram heeft het afgelopen seizoen zijn krachten gemeten in het 500 cc ONK en gaat dat in het komende weer doen. Financieel is het vaak op het randje, maar dat is een item waar erg veel rijders mee kampen. Als je eenmaal een beetje gas gaat geven, slijt de boel ook 5x zo hard en dat kost geld. ‘Ik ben eigenlijk niet brutaal genoeg’, zegt hij bedenkelijk. ‘Ik vind het moeilijk geld te vragen aan vaak wildvreemden. Wie ben ik en waarom zou je mij helpen, denk ik dan.

Gunfactor

Toch heeft de Stichting, welke hij eind 2016 in het leven riep, al een klein beetje zorg uit handen genomen. ‘Er zijn altijd wel mensen die je wat gunnen gelukkig. Een mega omzet vergroting voor het bedrijf zit er natuurlijk niet in door een sticker van het logo op de motor te plakken en dat weten de gulle gevers maar al te goed. De gun factor wint het vaak van de cijfers en daar moeten veel rijders het tegenwoordig toch van hebben. ‘Dan heb je nog dat als je niet veelzijdig genoeg bent, qua circuits, er minder mensen zijn met interesse. Logisch’, vind de eerlijke en nuchtere Bram. Hij relativeert makkelijk. ‘Gelukkig heb ik mijn vader bij en naast en achter me staan. We sleutelen samen en iedere cross is hij erbij. Ik heb sowieso op alle gebied erg veel aan mijn ouders en zeker ook aan mijn vriendin te danken. Het zijn mensen die geloven in wat ik onderneem en dat geeft een fijn gevoel.’ De spraakzame en vrolijke Bram is ondanks de napijn helemaal klaar voor het nieuwe seizoen en kan eigenlijk niet wachten. De cross beheerst hem, maar gelukkig ook andersom…

Foto’s met dank aan: Eric Laurijssen (www.motocrossplanet.nl) , Selle MX Foto’s, Thomas Kragt en Danny Relouw.