Komt tijd, komt Raf

Als hij zou zeggen dat hij 16 is zou ik het ook geloven. Hij geeft me een volwassen hand met een maximaal lachend gezicht. Hij lijkt opgewonden als hij aanschuift. Alsof hij zeggen wil:, ‘kom maar op met je vragen’. Niet verlegen of bang, integendeel.

‘Hij ging hard’
Vader Harrie had de moertjes nog niet op de werkbank gelegd of hij was al verdwenen. Verwonderd en met de zijwieltjes nog in zijn hand keek hij de kleine Raf na. Hij praatte nog geen woord, maar fietste rond alsof hij het al jaren deed. Aangezien Harrie zelf crosste werd er niet veel later een kinder quad aangeschaft. Zo kon hij zichzelf lekker bezighouden op het rennerskwartier. Raf vond het geweldig en zette er al meteen flink het gas op. Hij ging hard, het ging hard. De kampioenschappen volgden elkaar is snel tempo op. Raf groeide, en niet alleen in zijn rijtechniek.

‘Hij wilde zo graag’
Als Harrie vertelt glundert Raf. Ik zie dat hij geniet en beleeft het allemaal weer opnieuw. “Misschien ging het allemaal wel te snel achteraf, maar je kunt het ook niet tegenhouden’. Als je eenmaal de stap gezet hebt, kun je eigenlijk niet meer terug. ‘Toen we merkten dat hij toch wel behoorlijk aan het gas draaide hebben we een keuze gemaakt’. Ze wisten goed waar ze aan begonnen. Het zou veel geld gaan kosten, al hun geld. Ook zou het veel tijd opslokken en emotioneel een zware klus worden. ‘Hij wilde zo graag en we wilden hem graag die kans geven’.

Keihard en meedogenloos
Overwinningen en kampioenschappen volgden elkaar in raptempo op. Hoe klein hij ook was, zijn overgave was maximaal. Hij deed en liet er alles voor. Naarmate het niveau steeg dienden helaas ook de blessures zich in hoog tempo aan. Niet zomaar een simpele bot breuk. Een knie die bij een val volledig de verkeerde kant op knikte. Twee gebroken polsen tegelijk en onlangs nog een scheen- en kuitbeenbreuk. Ieder jaar weer wel wat. Altijd half in het seizoen en altijd gecompliceerd. Iedere keer vocht hij zich weer terug. Keihard en meedogenloos voor zichzelf. Eigenlijk voor mij wat onverwacht omdat hij op het eerste gezicht een zacht persoon lijkt. Hij kijkt en lacht lief, maar blijkt van binnen een strijder uit het hardste hout gekapt. Consequent en gedisciplineerd werkt hij zijn schema’s af. School en sport wisselen elkaar af. Voor Raf is er maar 1 ding en dat is crossen. Iedere dag fietst hij 20 kilometer heen en 20 kilometer terug naar huis. Baggerweer of harde wind.

‘Het is zijn leven’
Raf is erg groot voor zijn leeftijd. Het is om te zien al een echte kerel en juist dat speelde hem parten. Hij is groot en sterk en een maatje te groot eigenlijk voor zijn 85. Niemand begreep dan ook dat hij niet overstapte naar de 125. Voor de buitenstaander was hij er zeker aan toe. Groot sterk en snel. Toch bleef hij op zijn ‘kleine’ 85 rijden. ‘Het had alles te maken met Raf zelf’, aldus moeder Miranda. Mentaal zat hij er gewoon door op een gegeven moment. Iedere keer weer die ellende van de blessures en het opkrabbelen. Iedere keer weer proberen op het oude niveau te komen. Het deed hem bijna besluiten te stoppen. Het verdriet van zijn moeder deed hem veel. ‘Als jij er zoveel verdriet van heb mam, dan stop ik er liever mee’. Dan is het weer even de lieverd. Dat wilde Miranda niet op haar geweten hebben. Ze wilde ook helemaal niet dat hij zou stoppen. ‘Het is zijn leven. Als ik zie wat hij er allemaal voor doet zou hij een deel van zichzelf verliezen, dat geloof ik echt.’ Geëmotioneerd wrijft ze in haar ogen. ‘Hij doet vele malen meer dan dat wij van hem verwachten. Dan verdien je het gewoon’.

‘Alleen de winnaar telt’
Hij miste veel zelfvertrouwen aan het begin van het seizoen. Zo zeker als hij kon zijn, zo bang was hij nu. Voorzichtig. Het is niet alleen de fysieke heling die parten speelt. In het koppie moet het ook allemaal kloppen en dat moest eerst op orde zijn. Gezamenlijk hebben we toen besloten nog een jaar op de 85 te blijven rijden. Op zich ging het redelijk maar hij groeide zo snel dat hij zichzelf in de weg zat op een gegeven moment. De motor was langs alle mogelijke kanten aangepast. Een hoger zadel, vering en stuur maakte de 85 tot een afzichtelijk ding. Hij kon zijn benen niet meer kwijt en ook het vermogen bleek te weinig voor de grote Raf. ‘Ik kon er niet harder meer mee rijden’, zegt hij lachend. ‘In de modder tilde ik ‘m gewoon uit het spoor’. Even gaan staan was er ook niet meer bij. Normaal doe je dat in één beweging. De afstand naar het buddyseat werd te groot waardoor het echt een handeling werd wat dan weer veel energie kostte. Harrie en Miranda konden het niet meer aanzien. Het zelfvertrouwen was intussen dermate gegroeid dat ze besloten direct over te stappen naar de 125. Door al het blessureleed zat er toch al geen kampioenschap meer in en zoals Raf zelf zegt: ‘Alleen de winnaar telt’.

EMX 125
Natuurlijk is het even nieuw allemaal , maar dat gaat zeker goedkomen. De snelheid zat er al in, dus is het een kwestie van wennen aan het formaat en het andere vermogen. Voor velen leek het een raar moment, maar voor Raf kan het niet beter. Het seizoen was toch al weg dus heeft hij nu alle tijd om één te worden met zijn nieuwe kanon. Alle tijd. Dat heeft hij en zal hij ook nemen. De eerste meters zijn gemaakt en het belooft wat. Op het prikbord in de keuken hangt een a4 tje met de EMX 125 kalender van komend seizoen.
‘Het past allemaal veel beter op zo’n echte motor’, lacht Ralf. Ondanks hij eigenlijk naar bed moet schitteren zijn ogen nog. Ik krijg een prachtig shirt en nummerplaat van hem mee. ‘Voor uw zoontjes’ zegt hij bijna lief en neemt afscheid. Als er iemand een X factor heeft…