Onbeperkt houdbaar

Op de parkeer wei valt het wel mee met de drukte. Pas als ik naar de locatie toeloop en de lange rijen met auto’s langs de weg zie staan besef ik dat er veel mannen en vrouwen nog helemaal maf zijn van motorcross.

Een feest van herkenning
Mannen van één en twee generaties terug. Toppers van weleer, maar ook ‘veldvullers’, die zeker zoveel of meer plezier hebben beleefd aan deze sport. Hun manier van leven. Herkenning in gezicht kan vaak lastig zijn, maar daar heeft de organisatie goed op ingespeeld. Naamkaartjes liggen klaar voor alle aangemelde rijders en liefhebbers. Voor de niet aangemelde wordt er ter plekke en geschreven. Een feest van herkenning. Prachtige ‘old timers’ staan netjes in een rij opgesteld. Goud. Kaartje erbij van de rijder, merk van de motor en de jaartallen waarin de successen werden behaald. Bij sommigen zelfs het noodlot. Vergezeld van prachtig beeldmateriaal krijgt iedereen een goed beeld van wat zich afspeelde in de jonge jaren van de motorcross.

Mijn helden van vroeger
Een enthousiaste Ruud Arts begroet me met een blij gezicht. Stralend kijkt hij rond in de nu al volgepakte zaal met oudgedienden. Gepaste trots. De opkomst is gigantisch. In dit gezelschap moet ik het voornamelijk met namen doen. De kaartjes om de nek geven me soms een koude rilling. Mijn helden van vroeger. Deze jongens gingen hard, echt hard. Dat wilde ik ook graag, heel graag zelfs. Wereldkampioen het liefst, ook al wist ik wel beter. Terwijl mijn ‘promotiedochter’ stickers uitdeelt sta ik met mijn zoontje sta ik naar een ‘super 8’ film te kijken. Iets versneld afgedraaid lijkt het op een slapstick. ‘Wat is dat pap?’, vraagt hij met een lach. ‘Zo is het allemaal begonnen jongen’. Verwonderd staart hij naar de motoren met zo goed als geen veerweg en de nu bijna lachwekkende ‘potjes’ op de hoofden van de mannen van staal. Als je weet waar de, soms wat verwende, jeugd nu mee in het zand speelt is de vooruitgang bijna niet te geloven.

Respect voor grondleggers en strijders
Er zitten twee wat oudere mannen naast elkaar aan de zijkant van de zaal. Broers. De ene blijkt 90 en bijna doof. Genietend kijken ze rond in de volle zaal. Prachtig. Zijn wat jongere broer is wat losser van tong. Ooit was hij Nederlands kampioen. ‘Ik zat er altijd wel vooraan bij hoor’, zegt hij met natte ogen. Hij ziet de beelden weer voorbijkomen. Juist daarom is deze reünie zo belangrijk. Alles van vroeger zoveel mogelijk zien te behouden. Zo lang mogelijk. Het besef van wat er nodig is geweest om het te krijgen zoals het nu is. Respect voor grondleggers en strijders. Ik stel me voor hoe het moet zijn als je gedwongen of niet de sport moet verlaten. Als jouw glorietijd voorbij is. Als het niet meer gaat, in het ergste geval niet meer mag. Hier krijgt iedereen nog even een mooi woord van dank en respect. Oude toppers komen nog even op het podium. Gedragen door het volk. Een ‘ode lied’ geeft me weer kippenvel. Ja, zo was het toen. Hordes supporters, stickers, vaantjes en T-shirts.

Benzine als parfum
Aan de ene kant vind ik het jammer dat ik niet uit deze hoek van Nederland afkomstig ben. Iedereen kent elkaar en dat is mooi om te zien. Aan de andere kant geniet ik misschien nu wel meer van deze prachtige bijeenkomst. Observeren en genieten. Hier ligt de basis van de sport die me zoveel mooie momenten bezorgde. De sport die ook mijn vader ooit in vervoering heeft gebracht die mij vervolgens infecteerde met het goedaardige virus. Ik weet niet of dit een eenmalig evenement is geweest of dat het terug gaat komen. Ik hoop het wel. Het zal opschuiven en er zullen helaas mensen wegvallen en weer bijkomen maar het blijft een apart en vooral hecht gezelschap. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende achtergronden met één ding gemeen. Olie in de aderen en vet onder hun nagels. Handen die niet meer schoon te krijgen zijn. Benzine als parfum. De passie. Verziekt voor het leven…

Foto’s met dank aan More Heijt