Nick Kouwenberg “Hunting for 2015”

De prachtige en zwaarverdiende podiumplaats in Zweden was voor velen een verrassing. Voor Nick zelf eigenlijk niet echt. Het harde werk van de laatste maanden werd beloond, en hoe. Zelf voelde hij het wel aankomen. “Ik voel me sterk” vertelt hij me opgewekt. “Niet alleen fysiek maar zeker ook in mijn hoofd zit het goed”. Het plezier is er weer en dan ben je al halverwege, aldus de 22 jarige “veteraan”.

Geen echte veteraan natuurlijk maar Nick rijdt al lang. Met zijn drie jaar was hij altijd te vinden op iets met twee wielen. Het motortje van toen beheerste hij eerder dan de fietstechnieken. Verwonderlijk dan ook dat hij op een bepaald moment meer fietste dan motor reed. Met zijn, technisch gezien veel mindere, fiets versloeg hij jongens “met naam” en met veel beter materiaal. Vader Jeroen, in die tijd zelf ook fanatiek in de crosssport, zag het talentje en had en missie.

“M’n vader heeft me ver gebracht en daar ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor. “Ik wilde doorgroeien en dat kon op dat moment. TM deed een mooi voorstel en zoiets kun je dan ook bijna niet weigeren”. Helaas bracht die samenwerking hem niet meteen wat hij verwachtte. De druk was erg hoog en de resultaten bleven uit.” Ik had veel stress en dat werkt bij mij net averechts”. Lichamelijk kon hij het allemaal wel aan, maar met je hoofd win je de halve wedstrijd.

Je hoort het vaker als er op een wat hoger niveau gepresteerd moet worden. De belangen zijn groter en zodoende de mentale druk ook. Nick volgde de opgelegde schema’s tot in het kleinste detail maar luisterde te weinig naar zijn eigen lichaam. Dat was het moment dat door de steeds opspelende schouderblessure de rest van het lichaam het niet meer trok en hij overtraind raakte. In Mantova ging het ondanks alle negatieve impulsen toch lekker. Hij was er langs alle kanten klaar voor en de trainingen gingen dan ook helemaal volgens zijn verwachting. Helaas sloeg het noodlot toe en miste hij een “dikke triple”. Kijkend naar de zware klappers die hij al eens maakte was dit er ook weer eentje van formaat. Schouder uit de kom, en flink ook. Vier maanden lag hij er uit. Eenmaal terug op de motor was de lol er af. Met heel veel last van zijn schouder reed hij nog 5 GP’s met als begrijpelijk gevolg ondermaatse resultaten. Na Teutschental in september trok het TM team zich terug en Nick was klaar. Klaar met TM en even met de cross. Hij bereikte wat het crossen betreft een dieptepunt. Het spookte door zijn hoofd dat dit wel eens het einde van zijn loopbaan zou kunnen zijn. Geen team, geen motor en vooral geen zin meer.

Via de supercrosswedstrijden die hij in de winterseizoenen reed, zijn grote passie, kwam hij in contact met het Castrol Power 1 team in Duitsland. Mensen die hem op zijn waarde inschatten en hem de kans gaven ADAC SX wedstrijden en “outdoors” te rijden. Begin dit seizoen wist hij zelfs de openingswedstrijd nog op zijn naam te schrijven. “Voor die mensen heb ik veel respect”, aldus een tevreden Nick.

Ik ging vanaf toen ook vaker zonder mijn vader op pad. Op een bepaald moment krijg je te maken met teambazen en monteurs. Dan staan er ineens een paar man tegelijk tegen je te praten en adviezen te geven”. Dat was het moment dat mijn vader en ik er achter kwamen wat het beste was voor beide partijen en heeft hij zich een beetje teruggetrokken. “Door deze beslissing kwam ik vaker alleen voor vraagstukken te staan en ben daardoor dan ook een stuk zelfstandiger geworden”.

Nick bleef altijd rijden. Zo reed hij zich onlangs nog in de kijker op het ONK in Emmen. Tussen het geweld van de semi fabrieksfietsen verraste hij vriend en vijand door een 8e plaats te behalen. “Oud gediende” Erik Eggens, in die tijd testrijder voor Yamaha Nederland, merkte hem op en benaderde Nick. Er moesten motoren getest worden en Eric zat op dat moment zelf in de lappenmand. Mondeling werden er afspraken gemaakt en op die manier kreeg Nick de kans zich te laten zien.

“Vanaf dat moment ben ik eigenlijk pas gaan beseffen wat ik werkelijk waard ben. Ik heb de balans gevonden in m’n lichaam en geest”. Nick weet inmiddels dat je alleen maximaal kunt presteren als je geest vrij is. Vrij van stress en ellende. Alleen aan de dingen hoeven te denken die echt belangrijk voor je zijn op dat moment. “Ik ben voor mijn gevoel veel slimmer gaan rijden. Mijn hoofd bedient nu de gashandle in plaats van mijn rechterhand”.

Met dit gevoel, het geweldige materiaal van het Yamaha-Kemea Team en de mensen om me heen die het echt goed met me voorhebben ben ik begonnen aan een nieuwe carriere, mijn eigen deel 2.

Door velen ben ik op verschillende forums uitgekotst en op veel manieren in een kwaad daglicht gezet. Mensen die, veelal anoniem, hun ongenoegen spuien uit frustratie of misschien wel uit jaloezie. Gelukkig kan ik daar boven staan en leg ik zulke uitspraken vrij makkelijk naast me neer. Ik zou er nog respect voor kunnen hebben als zo’n kerel op de cross eens op me af zou stappen en in mijn gezicht zou zeggen dat ik niks kan. Dan zou ik ‘m een biertje geven voor zijn lef en openhartigheid. Natuurlijk mag je je mening hebben over alles en iedereen. Maar als ik mijn racefiets uit de garage pak staat er niemand klaar om mee te fietsen. Niemand wil eigenlijk de opofferingen kennen die je moet doen. Alles is zwart wit, bijna altijd.

Het is geweldig als mensen je op handen dragen als je mooie uitslagen rijdt. Jammer dat ze niet beseffen dat je ze pas echt nodig hebt als het niet gaat…