MX SuperDome

Zo heb je het nog nooit gezien en zo twee keer in een maand. Ik zou er wel aan kunnen wennen. Al een paar seizoenen volgen we hier de Amerikaanse versie via tv en pc en al vaak gesprekken gehad met de kids hoe het zou zijn ‘in real life’. Nu was er dan de kans eens zoiets in de richting live bij te wonen. Nadat we de smaak al een beetje kregen in Gelsenkirchen moest ook Arnhem er aan geloven. Met een wat afwijkend startveld galmen er toch een paar grote namen door de speakers. Ik vind de minst presterende rijder al een held, dus voor mij kan het niet kapot.

Aardige vent
Kaartprijzen komen hier wat meer in de buurt van het schappelijke, wat blijkbaar ook wel iets meer mensen naar het stadion trekt. Het zit niet vol, maar dat zal bij de eerste overzeese edities ook niet het geval geweest zijn, wat een vergelijking niet eerlijk en dus overbodig maakt. Laat ons er maar aan wennen. We zijn er dermate op tijd dat er alleen nog maar een dikke Dobben kroket te scoren valt, waarna we toch maar even de overliggende Mac aandoen. De basis kan maar gelegd zijn denk ik dan. De series en herkansingen zijn al prachtig. Een rijders voorstelling valt een klein beetje tegen omdat zoiets natuurlijk valt of staat met de opgekomen menigte. Leon van Gestel laat zich hierdoor niet van de wijs brengen en brengt zijn enthousiasme moeiteloos over op de wel aanwezige crossfans. Het is een aardige vent. Ik steel wat vrije tijd van hem voor de actie begint. Parate kennis is ook bij hem meer dan aanwezig. Kent iedereen en weet alles. Heeft een duidelijke mening maar weet ook waar en wanneer die te ventileren. Een pro dus. We sluiten af met een foto waar ik normaal gesproken niet zo van ben. Heb geen idolen, maar in dit geval maak ik toch een uitzondering. Wederzijds respect maakt het al een winnend exemplaar.

Baan afraggen
Zoals ik vroeger in de ban was van de Amerikanen, kwam dat kinderlijke gevoel ook nu weer even opzetten. Waar vorige keer Dungey aantrad als de grote favoriet staat nu de ‘lites Champ’ Malcolm Stewart op het programma. Je gaat er al een beetje van uit dat hij de boel wel even bij elkaar zal vegen, maar dat gaat even niet door. Hij krijgt dik partij van de verschillende MXGP toppers die de baan afraggen alsof ze nooit anders doen. Van half in terugkomen is er ook niet bij voor de ‘rastaman’. Het chauvinistische fabeltje gaat steeds vaker niet meer op voor de mannen uit het land der verbeelding     . Een Amerikaanse site kopte eerder al dat ze hier de smaak ook te pakken krijgen en dat blijkt ook hier weer. Waar Jeffrey Herlings eerder Dungey de weg wees gaat nu Fevbre helemaal los. Een ontketende Gajser doet daar nog een schepje bovenop. ‘Riding on the edge’ past wel een beetje bij hem. Hij zal wel weten waar hij mee bezig is, maar toch maak ik me steeds banger dat hij het volgende seizoen niet uit zal gaan rijden. Ik ben fan en heb respect, dat zeker, maar zie hem dingen uithalen die veel weghebben van ‘alles of niets’. Ik heb het wel vaker mis gelukkig.

Moedig tot het bittere einde
Wat de ‘kleintjes’ doen laat mij al blozen. Hoog, ver en dik getimed gaat zelf de triple er aan. Ádám Zsolt Kovács heeft de langste adem en tevens het grootste hart, al zijn de verschillen erg klein. Boyd van der Voorn had de snelheid goed te pakken maar moest door een val de kop laten gaan. Zonde, maar moedig tot het bittere einde. In de 125 zou Sander Agard-Michelsen zeer zeker de ‘KidsKing van Arnhem’ geworden zijn, had hij niet zijn bovenbeen gebroken. Hij zat al twee ronden tegen de juiste lijnen aan te hikken zonder vaart te minderen. Tijd kost tenslotte plaatsen, toch zeker in de supercross. Op een lastig stuk raakte hij zijn TM volledig kwijt en klapte er hard af. Het blijven liggen en stilleggen van de wedstrijd zegt dan al genoeg. Een geluk bij dit vervelende nieuws is wel dat het toch zo’n beetje einde seizoen is. Als je dan toch iets moet breken… Bo de Clercq daarentegen deed weer hele goede zaken. Net als vorige week in Polen schreef hij ook hier de tweede plaats op zijn naam. Een doorzetter met een prachtige stijl. Wordt zeer zeker vervolgd.

Brutaler als thuis
In de serie liet ‘kogel’ Mike Kras zien dat hij nog steeds een van de grotere talenten van ons land is. Mike heeft het duidelijk in de vingers, want weet met een gemiddelde lichamelijke fitheid toch de reeks op zijn naam te zetten. Even nog was er een lichte dreiging die langszij kwam, maar daar rekende hij brutaal mee af. Het technische wonder is hier wel brutaler als thuis gok ik. In de finale ging hij, na een bijna kopstart, in bocht drie onderuit in het gedrang. Als snelheden zo dicht bij elkaar liggen wordt een driekwart ronde dichtrijden welhaast een onmogelijke opgave. Desillusie in de grootste vorm. Jessy Neeleman kon dan misschien niet imponeren met een dikke uitslag, zijn whips waren er niet minder om. Showmaster in de dop.

[logo-carousel id=banners-2]

De koning van de States
Bij de MX1 gaat het er hard aan toe. Waar Febvre de eerste serie winnend af wist te sluiten, moest hij in de superfinale zijn meerdere erkennen in de losgeslagen Gajser. Dat je Febvre passeert is al een prestatie van formaat. Hem passeren alsof hij gedubbeld wordt getuigt van grote klasse en dat maakt hem dan ook met recht de Koning van Arnhem. Febvre kiest de eieren. Stewart, de man waar iedereen zo benieuwd naar was, kwam er niet aan te pas. Waar ik dacht dat hij het opgelopen gat wel even dicht zou rijden, had hij gewoon moeite met de baan, de rijders of wellicht zichzelf. De koning van de States wordt hier in ieder geval niet erkend. Alleen door velen herkend.

Bommelding
Jammer is dat de immer uitbundige Leon van Gestel bij de prijsuitreiking zo goed als geen bijval meer krijgt. Meteen na de laatste finishvlag vlucht iedereen het stadion uit, alsof er zojuist een bommelding is binnengekomen. Nog een beetje sleutelen aan de entreeprijzen en vooral de openingstijden voor het publiek, en het vervolg mag wat mij betreft komen. Een met bier afgeladen, opgeschoten mannetje daagt me nog wat uit bij de frietkraam. Ik laat het maar gebeuren. Tenslotte heb ik mijn kinderen bij en ben zelf broodnuchter. Vervelend, maar weet wel meteen weer waarom ik niet meer drink. Misschien was ik ook wel zo, ooit. Het overschot van mijn kaarttegoed kan ik netjes terugvragen via de site van het Gelredome. Netjes en goed geregeld.

Blij dat ik er weer bij was. De ommekeer is een feit. Van aversie naar liefhebber in een paar weken tijd, het kan gewoon. Mijn kinderen genieten nog wat na met wat losse anekdotes. Na een ‘was echt kapotvet pap’, vallen ze tegen elkaar aan in slaap. Vaak zijn we het niet eens. Vandaag zeker wel…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)