Mijnwerkers van Halle
Hoopvol speurde ik de hemel af. De grijze lucht werd nergens ook maar een klein beetje helderder. Het beloofde niks dus, helemaal niks. De baan lag er netjes gladgeschoven bij waardoor het dan nog iets lijkt. De organisatie had echt haar best wel gedaan. Het leek net een GP’tje. Alles mooi in de ONK huisstijl geeft zo’n wedstrijd een dikverzorgde tint. Meer eer was er helaas voor de hardwerkende mannen en vrouwen niet te behalen. De eerste manche ging voor mijn gevoel nog enigszins tot ik bij de MX2 de baan rond ben gelopen. Diepe gaten en sporen in de dikke drap. De grens van het aflasten nadere voelbaar. Heel even stopte de regen waarna het weer begon en vervolgens niet meer stopte. Op zo’n moment worden de atletische en snelle jongens getransformeerd tot bikkelharde mijnwerkers. Ze zwoegen en ploegen. Niet opgeven, nooit. Zonder bril, spatbord en rem. Doorgaan. Ieder punt telt. Het kan dat ene puntje zijn wat aan het eind het verschil maakt. Ik ken inmiddels een aantal rijders uit het deelnemersveld. Ik zie Nancy vd Ven vallen. Lekker weg met de start maar het mag niet zo zijn. Eerst wordt ze na een schuiver ‘aangereden’. Op karakter trekt ze de zware Yamaha uit de dikke zuigende bagger. Net als ze op wil stappen wordt het blauwe gevaarte weer uit haar handen gereden. In de modder graaiend vindt ze het handvat en weer trekt ze de motor eigenhandig uit de drek. Ik weet het. Dan ben je kapot. Ze rijdt uit en wordt toch nog 31e! Klasse! Ook de kleine Mack Bouwense weert zich kranig in de 85cc. Lange benen zijn niet altijd makkelijk maar waren vandaag zeker in zijn voordeel geweest. Op een dag als vandaag zie je het talent toch boven de modder drijven. Voetjes netjes op de steunen en strak sturend bezet hij een mooie 12e plaats. Na een kleine schuiver verliest hij wat plaatsen. Vervolgens krabbelt hij op en weet toch nog als 16e te finishen. ‘Ik ben dik tevreden’, lacht hij met zijn nog bemodderde gezicht. Mijn geleende paraplu vergeet ik terug te geven. De immer goedlachse, ‘gecapuchoneerde’ Lars van Berkel was er nog niet helemaal uit. Na een kopstart reed hij een groot deel van de wedstrijd aan de leiding. ‘Halverwege kreeg ik last van mijn armen waardoor het tempo omlaag moest.’ Ook raakte ik nog een achterblijver waardoor ik ook nog een plaats verspeelde. Z’n ‘blije kop’ lag nog even in de bus. In de laatste ronden werd hij door een constant rijdende Luca Nijenhuis nog naar een vijfde plaats gewezen. Davy Pootjes, die we eerder tegenkwamen bij zijn circuitverkenning gaf aan dat het ‘wel lekker ging’. Altijd rustig, altijd relaxed. Gecontroleerd reed hij naar een eerste plaats en stond die niet meer af. Er is respect voor de beslissing de hele boel af te blazen. Ook al zagen we weinig vandaag, toch laat het een diepe indruk op me na. Een, al dan niet ingehuurde, grote tractor trekt de ‘vastzitters’ belangeloos van het doorweekte parkeerveld. Iedereen helpt iedereen. Goed geregeld. Als we de straat uitrijden staat er een prachtig verlicht bord op de kruising. ‘Bedankt en tot 14 mei in Rhenen’.
Ook mijn doorweekte jongens lezen het. ‘Gaan we ook naar Rhenen pap?’
Foto’s: More Heijt (13)
