Lommel aan het water

 

[logo-carousel id=banners-2]
Iedere keer ben ik weer verbaasd als ik een GP camping oprij. De hoeveelheid en vooral het formaat van het overnachtingsmaterieel is bizar. Ieder land wordt vertegenwoordigt door ‘crossvolk’ dat niet in een hokje te plaatsen is. Natuurlijk, ze delen één passie, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Jong, oud, met een afgeleefd sleur huis of een fonkelnieuwe megacamper. Wat later op de avond gaat het los. Stereo’s gaan vol en bbq’s worden aan geslingerd. Schuin achter ons trekt een jongen zijn bus open. Ik tel snel zo’n 20 kratten bier op de plaats waar normaal waarschijnlijk zijn motor staat vastgesnoerd. Het belooft wat. Heel toevallig staan we pal naast David Ketterij die met zijn gezin GP komt vieren. Leuke mensen, toch zeker als je ze wat beter leert kennen. De kinderen klikken al snel en wij doen samen een biertje. Gezellig. We zijn moe van de werkdag en kruipen na onze maaltijd lekker in bedje.

Grote modderbende
Midden in de nacht word ik wakker van het watergekletter op het dak van de bus. Balen. Ik weet wel dat Lommel wat water kan hebben, maar toch. Ik val in slaap en word twee uur later weer wakker. Nog steeds regen. Ook als de wekker gaat is het nog niet droog. We besluiten wat trainingsgeweld te skippen, om daarna tijdens een kleine waterstilte snel naar het circuit te lopen. Tijdens het aftellen voor de start koop ik snel twee wegwerp paraplu’s in de paddock. De baan is één grote modderbende, zoals verwacht. Voor het oog lijkt het wel te doen, maar de motoren worden bijna het diepe zand ingezogen. Modder was nooit zo mijn ding, wat het respect voor deze strijders alleen maar doet groeien. Niet opgeven. Nooit. Het blijft uiteindelijk regenen. De hele dag, met korte droge momenten. Het is jammer, maar het zal mijn pret nooit bederven. Het hoort erbij, maar de slag is zwaar.

[logo-carousel id=banners-2]

Hoogwaardig bezoek
Naast ons strijkt een jeugdig kamp neer. De mannen zijn fan van ‘The Jerre’. Duidelijk en hoorbaar. De aangepaste kettingzaag maakt uren. Gaat de strijd aan met een ander model van twee straten verder, gaat de kliko in en wordt overgoten met bier terwijl het gas vol open staat. Ook worden er nog wat oudere crossfans van een naastliggende tent mee wakker gehouden. Alles kan. Dan is er een wedstrijd. Twee klapstoelen dienen als hek. Rijders te voet staan klaar terwijl één van de mannen dient als MonsterBoy. Met zijn onderbroek in zijn bilnaad getrokken houdt hij het minutenbord (klapstoel 3) omhoog, draaiend met zijn achterwerk. Het hek valt en de kopstarter torpedeert een kliko aan de overzijde waarna hij een korte bocht linksom maakt. Met een rondje om de bus heen komt hij als eerste aan. De winst is duidelijk, de champagne zoet en overdadig. ‘The Jerre’ kent zijn fans blijkbaar want wat later brengt hij de mannen een hoogwaardig bezoek. Na 15 foto’s en 11 handtekeningen met de crew en omstanders vertrekt hij weer. Hij lacht en waardeert. Topgast. De mannen gaan nog even door. Op geleende crossfietsen whippen ze de mini tafel van mijn buurkinderen. Het hoogtepunt is de vuursprong. Er wordt aan weerszijden van het schansje een lijn benzine gegoten en aangestoken. De ‘jumps’ zijn adembenemend. ‘Megawhip’, roept er een terwijl hij bijna onherstelbaar van het veel te kleine fietsje ketst.

Zonder schoenen
De volgende ochtend is het gelukkig opgeklaard. Als ik de deur opendoe, gooit de zon een bak stralen in mijn gezicht. Heerlijk. De lucht is leeg en prachtig blauw. Iedereen ontwaakt met een lach. De baan lijkt redelijk bekomen, maar het overvloedige water heeft wel duidelijke sporen nagelaten. In een grote plas op het middenterrein is een klein mannetje, gehuld in een regenpak, zijn mini ‘Stewart Replica’ een wasbeurt aan het geven. Zonder schoenen ligt hij languit in het water en maakt onduidelijke zwembewegingen Onbezorgd en afgesloten van de mensenmassa. Volledig in zijn eigen kleine wereld.

[logo-carousel id=banners-2]

De troonopvolger
‘Mr Smooth’, Mike Kras is altijd een genot om naar te kijken. Motorcross in de meest zuivere vorm. Onze sport tot kunst verheven. Ik kijk hem na, bijna de hele baan rond. Eén met zijn motor. Ondanks ik beter weet lijkt het hem geen moeite te kosten. Genieten. Cairoli krijgt les. Zijn leraar blijft rustig. Kleine Tony raakt zichtbaar en onwaardig gefrustreerd, maar de meester laat zich niet van de wijs brengen. Het bewijs dat het netjes kan en dat hij ertoe in staat is. Volwassen en Koning x2. Als ik met mijn kinderen door de pitstraat loop wordt mijn dochtertje bijna omver gereden door Jonass. Meneer moet langs. Ik kan haar nog net op tijd wegtrekken. Gezien de liefde voor mijn kinderen doe ik 2 minuten voor de start een uitspraak. Hij komt uit en Pauls mag vanaf laatst beginnen. Geen sorry, met alle respect voor zijn formidabele inhaalrace. Vooral niet aan mijn kinderen komen. Prado is een kunstenaar. Als een danser hangt hij boven zijn KTM. Deze jongen is hiervoor geboren. Hij speelt in het zand zoals niemand anders dat kan. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar hij lacht altijd denk ik. Springt de tafel gracieus maximaal en tikt met de neus van zijn helm even tegen zijn voorspatbord. Kontje naar achter. Wellicht een tikje dwangmatig, maar de troonopvolger doet wat hij wil, op het moment dat hij het wil.

Genietend in de schaduw
Ik vang een glimp op van legende Marc Velkeneers. We kennen elkaar niet, toch knikt hij. Helden blijven helden. Marcel van Drunen wijst me op een andere topper van weleer. David Thorpe loopt rustig en alleen met een rugzakje voorbij. Hij lijkt de herkenning wel te waarderen. Ik loop nog een stukje achter hem en zie dat bijna niemand hem herkent. Een icoon, genietend in de schaduw van het rijk waar hij ook eens koning was. Mooi. In de mediaruimte kom ik dan eindelijk ‘MXvintage man’, Danny Hermans tegen. Vaak gesproken, maar nooit eerder live. Een columnwaardige crossliefhebber, denk ik nog. Snel eens afspreken. Onverwacht zie ik ook Gino Maes foto’s uploaden. ‘Toch maar weer wel?’, vraag ik verrast. Hij lacht. Het bloed kruipt gelukkig…

Afscheid nemen
Met zere voeten lopen we campingwaarts. Moe maar blij dat we er weer bij konden zijn. We steken de bbq nog even aan om het overtollige vlees niet te hoeven weggooien. We kletsen nog wat na en ook buurman David gooit er nog een paar hamburgers op. Het blijft moeilijk afscheid nemen van zo’n geweldig weekend, maar het moet helaas. De ‘Jackass boys’ naast ons ruimen voorbeeldig hun rommel op nemen afscheid. Dank voor de tolerantie. Als ik aangeef dat ze zeer waarschijnlijk onderdeel van mijn verhaal worden schrijven ze mijn naam op. ‘Thank you, thank you’.
We rijden van het terrein af terwijl we de bewaking bedanken voor de goede zorgen. ‘Pap, wanneer is Assen ook alweer?’…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)