Kroegpraat in Lommel

Het is gezellig in de ‘garage van Lommel. Een café zonder drank. ’Jeffrey is ontspannen en de crew anticipeert daar gewillig op. Grapjes over en weer. De losse sfeer zegt alles over de plannen en prognoses van het nu al succesvolle team. De ‘flow’ is positief, merkbaar in alles. ‘Hoe zijn de rondetijden?’, vraagt hij aan een van de monteurs die met zijn veel te grote handen de kleine laptop bedient. Die blijken goed, heel goed. Via het systeem kunnen de mannen zien waar en wanneer hij schakelt, zelfs hoeveel toeren die dikke 450 maakt op de verschillende plaatsen. Er worden cijfers genoemd. ‘Is dat veel?’, vraagt hij nieuwsgierig. Ook dat blijkt meer dan behoorlijk. De informatie wordt overgedragen door een kastje. ‘Bind dat maar eens aan mijn lijf als ik thuis ben’, lacht hij hard, terwijl hij in mime de oudste beweging ter wereld maakt. Daar zit ik altijd in z’n zesde versnelling, vol in de begrenzer’. Iedereen lacht, ongemaakt.

Als Jeffrey praat is iedereen stil. ‘Jeffrey de Grote‘ bepaalt uiteindelijk hoe en wat. Hij is de man want hij moet het doen. Een koning blijkt op momenten als deze ook maar een mens. Hij is grappig en wisselt met groot gemak het Engels om voor een zelfontworpen Belgisch dialect. ‘Allee’, begint hij tegen Joel Smets. ‘Waar was de coach dan?. Ik stond er al om half negen’. Joel lacht. Ook echt. Twee tot de verbeelding sprekende KTM’s staan geduldig te wachten. De WP mannen wisselen snel en vakkundig vorkpoten terwijl de eigen monteurs het kanon klaarmaken voor een volgende sessie. Ik volg hem nog een paar ronden en sta weer versteld. Ik zeg er niks meer over. Een ding weet ik zeker…