Kogel door de kerk (Mike Kras)
Hangend in de lucht staat de tijd een halve seconde stil. Eenmaal boven de mensenmenigte hoor je alleen ‘Kees d’n omroeper’ je bijnaam roepen. Je ligt op kop. Euforie. Terwijl je zweeft zie je tussen de mensenmassa beneden een paar van je vrienden staan. Schreeuwend en zwaaiend, naar jou. Mikes ogen glinsteren. ‘Dat moment’ zegt hij met een brede grijns, ‘dat is iets wat je nooit meer vergeet. Gegrift in mijn geheugen. Op m’n harde schijf gebrand om nooit meer te vergeten.
‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’
Ja, Mike is gestopt met de actieve wedstrijdsport. Officieel. Hij heeft een vaste baan en dat is behoorlijk aanpoten. In de ‘pipingindustrie’ doet hij voorbereidend werk zodat de dikke buizen onder de juiste omstandigheden aan elkaar gelast kunnen worden. ‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’. Zijn huidige baas vroeg hem bij de sollicitatie wat zijn werkervaringen waren in deze branche. ‘Ik kan veel, maar niks in deze richting’ zei hij eerlijk. ‘Mooi, dan heb je nog veel te leren’, kreeg hij als antwoord en zo geschiedde. Mike haalde in rap tempo zijn VCA certificaten en wordt zo nu en dan al zelfstandig op pad gestuurd. Dat gaat hem goed af. Hij leert snel.
‘Villopoto kijken’
Als ik hem vraag waarom hij in Valkenswaard meedoet gaan zijn ogen nog meer schitteren. Hij had de advertentie wel gelezen van van der Laar, maar was eigenlijk niet van plan er op te reageren. Hij wist natuurlijk ook dat veel gegadigden zich zouden melden. Dat was ook wel te zien aan de vele Facebook posts. ‘Stiekem spookte het wel constant door mijn hoofd. Een prachtige baan. Een mooie klasse waarin ik podiumwaardig zou zijn. Al mijn vrienden en familie aanwezig en na de race ‘Villopoto kijken’. Het weekendje Valkenswaard was toch al helemaal gepland, dus waarom niet?
‘Indya en ik willen verder met ons leven’
Op de vraag of hij een comeback overweegt antwoordt hij zeer stellig met een duidelijk ‘Nee’. Ik kan het niveau simpelweg niet meer aan. Ik ben niet meer de Mike van voor mijn fatale klapper in Eersel en dat dien ik ook te accepteren. Zowel lichamelijk als mentaal krijg je een flinke knauw en dat verdwijnt zomaar niet. Natuurlijk rij ik nog wel eens een rondje, maar dat is altijd op de motor van een ander. Het siert de crossersmentaliteit maar het is iets wat je niet kunt blijven doen. Als ik nu, zoals afgelopen weekend, een weekendje rijd, moet ik daar een week voor ‘boeten’. De pijn in mijn rug gaat heel langzaam weer weg waardoor ik het volgende weekend weer zou kunnen rijden. ‘De afmattende trainingen die je verplicht bent af te werken als je ‘in dienst van’ rijd kan ik gewoonweg niet meer opbrengen.’ Aan de ene kant is dat zuur, maar nu hij gezien en ervaren heeft wat er nog meer is in het leven kan hij dat goed relativeren. ‘Mijn vriendin Indya en ik willen verder met ons leven. Misschien straks wel een huisje kopen samen en wie weet wat er allemaal nog volgt. Het was al een hele mooie tijd, maar ik ben, als alles goed gaat, nog niet eens op de helft.’ Hij meent alles, ik zie het.
‘De grote dag’
Goede vriend en crossfanaat Peter Hoendervangers maakte Mike warm voor Valkenswaard. Peter wilde het voortouw wel nemen. Ook hij zou Mike graag nog eens lekker zien knallen. En waar zou dat mooier zijn als in onze eigen GP? Hij legde het contact met van der Laar en toen de naam ‘Kras’ eenmaal genoemd werd ging het snel. Ook wist Peter nog wat sponsorgelden bij elkaar te sprokkelen om de overige kosten, zoals inschrijfgeld en dergelijke, af te kunnen dekken. Inmiddels heeft Mike al wat trainingen afgewerkt waarin de vering goed aan de tand werd gevoeld. Er zijn twee identieke motoren beschikbaar gesteld voor ‘de grote dag’ welke nu up to date klaar gezet worden. ‘Zie het maar als een middagje trainen met vrienden. Blijven rijden zal ik toch wel zo nu en dan, dus kan ik deze wedstrijd ook wel rijden zonder een ‘comeback’ te maken.’
Mike is dankbaar. De steun van zijn- en Indya’s familie en vrienden. De inzet van Peter. De kans van van der Laar en de talloze positieve reacties van zijn aanhang. Jarenlang hebben we dankbaar mogen genieten van zijn stijlvolle rijkunsten. Doe het nog maar een keertje Mike…
Een prachtige kans. Een prachtige kerel.
