Hoogste tijd

Achterin de baan sta ik mijn zoontje te coachen. Terwijl hij zijn bochtentechniek bijschaaft, komt er een jongen op een KTM 250 aanzeilen. Je ziet dat hij het snapt. Weet waar het koppel ligt van zijn machine en zet het ding aan het werk. Strak insturen en vervolgens in de meest ideale lijn er uit, hard. Zijn stijl doet me een beetje denken aan Jeffrey H. Het oranje monster gaat met regelmaat in de begrenzer terwijl zijn lichaam meedanst op de golvende knippen. Totale controle. Met verbazing volg ik hem zover ik kijken kan. Ik vergeet op zijn shirt te kijken wie het is. Ik ken hem niet, denk ik. Hij kent de baan wel, dat is duidelijk. Weet heel goed welke bocht er volgt. Als hij de volgende ronde weer voorbijkomt zie ik zijn naam. Ik ken hem dus wel. Brian Vermeulen rijdt vaak in Rilland. Ook in Wemeldinge is hij regelmatig te vinden. Het blijkt zijn tweede keer op de MX2 machine van zijn broer. Brian is pas 16 en ‘ragt’ al een tijdje over de regionale banen op zijn 125. Ik ben geen scout, maar het mannetje heeft wel talent. Rij technisch in ieder geval. ‘Zou het geen tijd zijn de overstap te maken Brian?’, vraag ik hem bij de bus. Hij vindt het ‘wel lekker gaan’. Brian is bescheiden, misschien wel te. Hij heeft wat DMX en MON gereden. Niet alle wedstrijden. Hij kan slecht wennen aan de ‘aangelegde banen’. ‘Ik kan dan gewoon heel vaak mijn ritme niet vinden’, zegt hij met een James Dean look. ‘Dan rij je zo’n eind en dan gaat het voor geen meter’. Voor mij slecht te begrijpen. Als je zo met een motor overweg kunt zou je toch overal de sterren van de hemel moeten rijden, denk ik dan. Dat hij de overstap serieus overweegt blijkt als hij over de vering begint. ‘Het is een fijne motor, maar de vering is nog standaard. Ik moet hem hier en daar echt ‘lichten’ om hem goed op de baan te houden, wat dan weer te veel kracht kost’. Brian snapt het wel, alleen het geloof is er niet, of in ieder geval niet helemaal. De overstap zou wel eens het verschil kunnen maken. Misschien is hij wel een beetje ‘uitgejankt’. Tijdens zijn laatste sessie sta ik nog een keer te genieten. Vloeiend en gecontroleerd gaat hij rond. Perfecte bochten en verrassende scrubs. Tijdens een sprong kijkt hij mijn kant op. Duim omhoog. Doe maar Brian. Doe maar en geloof…