Het verleden herhaalt

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog maar weinig over is van de vierkante meters die ze jarenlang tot hun beschikking hadden is MSV de Uitlaat nog steeds een hardwerkende vereniging. Vechtend voor het behoud, want wat je af moet geven krijg je in dit geval zelden nog terug. De overgebleven ruimte is tot de laatste meter benut. Net als toen is de organisatie strak en het baanonderhoud bovenmaats. Ze kennen de grond met diens behoeftes als geen ander en bewerken het zorgvuldig met liefde. Hier waar het allmaal begon en waar het voor mij helaas ook eindigde. Het circuit van vandaag lijkt het weeskind van de gestorven pioniers. Het verleden herhaalt zichzelf vandaag weer op een glasheldere manier. Ik zie mijn vader nog staan. Kraag omhoog. Zijn eeuwige KTM pet met altijd een trots gezicht eronder. Vandaag rijdt mijn zoon hier een DMX, op dezelfde leeftijd als ik toen. Als ik hem na een schuiver zijn motor op zie rapen schiet ik vol. Niet door zijn val, maar van het geluk dat we beiden mee mogen maken en hebben. Ik voel nu wat mijn vader voelde en dat blijkt vele malen mooier dan ik ooit besefte. Mijn zoon weet wel dat ik het geweldig vind, maar voelt niet mijn passie. Hij beleeft het allemaal op zijn manier en zo hoort het ook te zijn. Half in het verleden en half in het nu herken ik alles van ooit. Ik herhaal soms mijn vaders zinnen van toen. Hij had gelijk, altijd…

(Foto met dank aan Ronny van Hulle)