De harde keerzijde

Leons vader, Hans van der Lee doet open. Vriendelijke man. Een harde werker, dat zie je meteen.

Het is gezellig in huis. Druk met vlaag nostalgie. Overal staat wel iets, maar zeker niet zomaar wat. Alles hierbinnen heeft een betekenis en emotionele waarde. Shirts, bekers en een glanzende ‘Pastrana’ helm, met Leons naam erop, in een vitrinekas. Daar zou hij mee gaan rijden. Ik word begroet en besnuffeld door Leons hond. Zijn steun en toeverlaat heet Travis. Hoe toevallig… Travis is zeker geen tweede keus, maar Leons eerste liefde, de herder Baya, overleed twee jaar geleden aan een ongeneeslijke kanker op de longen. Met Baya deelde hij jarenlang lief en leed. Ze wist precies in welke gemoedstoestand Leon zich bevond, zoals alleen een echte vriend dat aanvoelt. Wat nog rest is een urn, een hangertje met Baya’s as en heel veel mooie en liefdevolle herinneringen. Het hangertje draagt Leon trouw uit respect. Altijd.

‘Het begon eigenlijk met een geintje’
Leon woont door het ongemak van zijn dwarslaesie bij zijn ouders. Zijn vader werkt in de sloop en afbraak terwijl zijn moeder Lenie de zorg voor Leon op zich heeft genomen. Alles bij elkaar nog een hele baan maar ze doet het met veel liefde, al jaren. Leon is een motorcrosser in hart en nieren en crosste, in tegenstelling tot de meesten, al voor hij kon fietsen. Het virus nam hij over van zijn vader Hans. Lang geleden reed hij een jaar of 6 solocross om daarna bij een vriend in de bak van een zijspan te stappen. ‘Het begon eigenlijk met een geintje’, lacht Hans. Maar na een paar keer bleek het meer te zijn en kunnen worden. Hij was er niet meer uit te slaan. Toen zijn maatje stopte hield Hans het ook voor gezien en stortte zich naast het sleutelen aan motoren volledig op de carrière van zijn jonge en talentvolle zoon Leon.

‘Kun je me losmaken, ik moet echt nodig naar het toilet’
Leon was veelbelovend. In de lichte klassen deed hij goed mee en alles wees erop dat er een mooie carrière aan zat te komen. Het was op de jaarlijkse ‘Thoolse dagen’ waar hij zou demonstreren wat motorcross zoal inhield. Een geïmproviseerde baan met houten schansen lag voor hem klaar. Het was daar en die dag dat het noodlot toesloeg. Een ongelukkige landing zorgde ervoor dat Leon verkeerd op de grond terecht kwam. Met zijn hoofd op de grond klapte zijn wervel dubbel. Voor een moment bleef hij roerloos liggen. Van de schrik bekomen kwam hij wat omhoog. Hij had pijn maar alles deed het nog. In de ambulance keek hij, voor de veiligheid vastgebonden, nog redelijk gerust naar zijn wiebelende tenen. In het ziekenhuis bleef hij aan zijn bed vastgebonden zitten omdat de artsen geen risico wilden nemen. Er werden foto’s gemaakt en bekeken. In de kamer bleef het stil. De avond viel en Leon was moe. Pas laat in de volgende ochtend werd hij wakker. Hij voelde de drang te moeten plassen maar aangezien hij nog vastgesnoerd in zijn bed lag belde hij de zuster. ‘Kun je me losmaken, ik moet echt nodig naar het toilet’, liet hij haar hij licht geïrriteerd weten. De vrouw zei dat ze de dokter wel even zou halen. ‘Maak me nu eerst maar los’, zei hij weer, dan kan ik intussen naar de wc. Ik moet echt nodig’. Met een bezorgd gezicht kwam ze naar zijn bed en tilde de dekens op. Hij lag de hele nacht al niet meer vast. Dat moment is tot op heden het zwartste uit zijn leven. ‘Niet te beschrijven wat je dan voelt’, zegt Leon. Daarna is hij even stil. Ik ook.

Leon is een sympathiek mens
Al die jaren stond het leven van Leon en zijn ouders in het teken van de motorcross. Een groot zwart gat voor het hele gezin. Lenie weet alles nog en luistert met een half oor mee terwijl ze haar serie volgt op tv. Sommige anekdotes brengen haar weer terug en schiet ze even vol. Respect. Als we over Leons wedstrijden praten valt ze regelmatig bij met feiten die kloppen tot in de finesse. Banen, jaartallen en zelfs tijdstippen staan nog glashelder in haar geheugen. Alsof het nog maar een week geleden gebeurde. Natuurlijk volgen er dan verschillende fases en daar moet je door, hoe dan ook. Hans zit bij ons aan tafel en beleeft het ook weer opnieuw. Letterlijk en figuurlijk sloeg Leons ongeval een grote breuk in het crossleven van gezin van der Lee. Dat Leon geen opgever is weten we inmiddels allemaal. Al snel ging hij weer naar de cross kijken en is inmiddels een graag geziene gast op elk circuit. Niet alleen uit medelijden want Leon is een sympathiek mens. Draagt zijn lot en geniet met volle teugen van de dingen die hij nog wel kan. Leon kreeg een camera en begon eigenlijk een beetje uit verveling foto’s te maken op de crosswedstrijden. Juist omdat hij zelf eens een rijder was, weet hij goed wat rijders mooi vinden. Het doorslaande fotosucces maakte het mogelijk om met GP teams mee te reizen en fotoverslagen voor hen te maken. Zodoende kent hij nu iedereen en iedereen die zich in de motorcrosswereld beweegt kent Leon. Niet meer weg te denken.

Trots op elkaar en niemand heeft ergens spijt van
Fanshirts en bekers sieren zijn slaapkamer. In de grintvloer is het logo van ‘No Fear’ verwerkt. Na elke drie treden van de trap hangt er een crossfoto van Leon aan de muur. Verschillende leeftijden en klassen. Leon en zijn ouders zijn positief en vooral trots. Trots op elkaar en niemand heeft ergens spijt van. ‘Het loopt zoals het loopt he, daar doe je niks aan’. Er is mee te leven, ook al hadden ze het liever anders gezien. Drie jaar geleden kreeg zijn drastisch veranderde leventje een wel hele mooie wending. Een vriend wilde zijn relatie beëindigen en praatte daarover met Leon. Irene Schipper. Leon kende de jongedame vrij goed en probeerde zijn vriend duidelijk te maken dat hij wel iets heel waardevols weg zou gooien als hij er mee zou stoppen. Door de uiteindelijke breuk kwam de oogverblindende Irene vaak bij Leon praten. Steeds vaker werd het gezellig en er groeide, voor beiden vrij onverwacht, een relatie uit. Ze werden verliefd en besloten hun levens met elkaar te delen. ‘Da’s dan wel weer een heel mooi moment geweest’, straalt hij. Ik gun het hem. Iedereen trouwens. Ze zijn op dit moment naar een huisje aan het kijken om samen te gaan wonen. ‘Daar heb ik zoveel zin in’, zegt Leon met een glunderend gezicht. ‘Een prachtvrouw is het’. Hij zegt het maar ik zag het al in zijn ogen.

‘Ik ben niet ziek hè’
Leon heeft zijn verkleinde wereld levensgroot gemaakt. Een uitzichtloze positie verdraaide hij naar een leven met een prachtige toekomst. Door zijn positieve kijk op zijn leven krijgen zijn ouders geen kans om te treuren. ‘Ik ben niet ziek hè, alleen op een andere manier mobiel’. Hij is alweer volop in voorbereiding voor zijn 5e vierdaagse van Nijmegen. Met vaste vrienden rijdt hij ieder jaar mee. Dit keer gaat hij in plaats van 50 voor de 55 kilometer. Tandje erbij. Ed Roeters, Marco van Heel en Ap van Gelderen staan hem bij in deze vermoeiende maar eervolle trip. Het vernoemen waard. Bijzonder dat juist iemand in een rolstoel kiest voor een wandelvierdaagse. Een prestatie op zich. Daarnaast kijkt hij erg uit naar het nieuwe crossseizoen waar hij weer de nodige plaatjes van formaat zal schieten.
Mooi is het om te zien dat het gezin alles erg intens heeft beleefd. Nagenieten is geen schande. Er wordt vrijuit over alles gesproken zonder een enkele taboe. Er passeren veel momenten met prachtige verhalen. Teveel misschien voor deze avond en dit verhaal, maar een gouden bezit voor de rest van het leven.

Het is moeilijk afscheid nemen van het warme gezin met nuchtere en levensgewone mensen. Leon lacht echt en breed. Eigenlijk altijd en dat doet me vooral op dit moment erg goed. Ik draai mijn bus verderop in de straat en rij nog een keer langs de ouderlijke woning.
Leon zwaait. En lacht…