Halle-luja

Er is heel duidelijk wat gebeurd bij mij thuis. Sinds ons bezoek aan het ONK in Gemert hebben m’n jongens al een keer of vijf gevraagd of we naar Halle gaan. Evenzoveel keer vroegen ze wanneer het ook alweer is en hoe laat we dan weggaan. ‘Lekker vroeg he pap, anders missen we de trainingen’. De incubatietijd van de crossinfectie liet even op zich wachten, maar is nu heel duidelijk geopenbaard. Andere bezigheden gaan niet meer voor de cross maar komen erna of helemaal niet. More (13) en Storm (10) noemen namen van jonge talentjes die ik niet eens ken. ‘Die volg ik op Insta’, hoor ik dan. Davy Pootjes ‘likete’ zelfs de foto waar ze samen op poseren tijdens de afgelopen KTM dag. Natte ogen en schuim op z’n mond. Het doet me goed te voelen dat ik er niet meer alleen in sta. Stiekem weet ik dat dit chronisch is. Het gaat niet over, nooit. Het kan wel wat jaren naar de achtergrond verdwijnen, maar het gaat niet uit je lijf. ‘Tot de dood ons scheidt’. Halle. Het vervolg, deel 2. GP rijders ontbreken aan het hek maar het gemis wordt weer goedgemaakt door een aantal  buitenlandse, minder bekende, toppers. Voor mij in ieder geval. Ik moet wel weer wennen aan het heviger geworden geweld en nog veel leren, maar ik doe het graag. Nu ik er weer middenin zit besef ik dat ik het toch enorm gemist heb. Het ONK is de eerste serie die ik ga volgen. Live en met heel veel genot!

Ik kan en wil niet meer terug. Tot ziens, tot Halle!