Gooik, het nieuwe Kester

[logo-carousel id=banners-2]

Naarmate we dichter bij het circuit komen worden m’n kinderen uitbundig drukker. Ik vooral van binnen. Dichter bij de bron gaat het altijd een beetje borrelen. Kester, nu Gooik, doet me altijd denken aan de wedstrijden van de oude BLB. Daar waar hordes fans over de hekken hingen en op de baan staand hun held in het juiste spoor te houden. Kleine eenpersoons tentjes langs het circuit. Koelbox en programmaboekje. Wat heb je nog meer nodig? Hier besef je weer eens wat een crossnatie België eigenlijk is.

Bier
Net achter de ingang staat een onvervalste ‘biertent’ waar een doorsnee circus jaloers op zou zijn. Belgen zijn genieters, maar bier drinken om 10 uur ’s morgens heb ik nooit helemaal begrepen. Belgen doen dat. Veel bier en namaaklimonade. Het heeft wel iets. Veel supporters zijn van een oudere generatie. Verkleurde caps en dik overjaarse shirts laten zien waar ze voor komen.

‘We zullen zien wat komt’
Het ‘nieuwe circuit’ ligt geweldig en overzichtelijk in de inmiddels wereldberoemde hellingen. Vanaf zeker 80% van de plekjes waar je zou kunnen gaan staan zijn de rijders volledig te volgen. Omdat het eigenlijk moet. Geweldig dat het kan. We vallen binnen tijdens de laatste training, dus beginnen met een rondje rennerskwartier. De toegankelijkheid van de coureurs op een dag als deze maakt het leuk, zeker voor mijn handtekeningjagende dochter. Haar roze cap is een beste basis. Kevin is de rust zelve. Met Yentl en de ‘new-new kid’ in zijn bijzijn doet niemand hem wat. Hij tekent lachend terwijl ik de kleine Jayden een handje geef. Hij knijpt hard en dat zegt al iets. Een altijd vriendelijke Yentl zit onderuit en geniet. Gewoon van alles. Ondanks het een onduidelijke periode is voor Kevin reageert hij uiterst relaxed. ‘We zullen zien wat komt. We zijn wel met wat dingen bezig, maar niets is nog zeker’. We spreken af voor een up-date in Balen. Eerst Lommel. Ook voor de sympathieke Nick Triest is het wat rommelig nog. Er is veel gebeurd en gesproken. ‘Jammer dat er zoveel mensen met vooroordelen al praten zonder ook maar iets te weten’. Mee eens, maar zo is de wereld helaas. ‘Dat ik hier nu sta, en nergens zit, zegt al wel wat’. Nick’s plannen voor 2018 zijn bijna rond, maar ook daarover later meer.

[logo-carousel id=banners-2]

Progressie en strijdlust
Als rechtgeaarde fans van Joey Verwijs maken we ook daar een stop. Een vriendelijk kamp herbergt een lichtgeblesseerde Joey. Afgelopen vrijdag viel hij nog zijn schouder uit de kom in Aagtekerke. ‘Het is ingetaped en voelt wat beter. Alleen de pijn is gebleven.’ De bescheiden Damon Graulus tekent graag en sluit af met #71. Zijn slepende duimblessure speelt hem nog wel parten, maar is een bijter. Zeurt niet. Nooit. Nog niet uitbundig over de plannen voor het volgende seizoen, maar zal er gezien zijn progressie en strijdlust zeker bijzitten. Ergens. Vader Smets is zichtbaar in zijn element. Verzorgt zijn zoon Greg. Ik zie ze naar elkaar kijken. Trots, allebei. Mark Boot heeft slecht getraind. Een slecht voorgevoel probeert zich meester te maken van de sympathieke Zeeuw, tevens kopstuk uit onze regio. Mark geeft niet toe. Gette Holemans heeft samen met vriendin Nans Reynders een jong talent ‘geadopteerd’. Lars Derboven is nog maar twee weken circuitlegaal op de 125, maar laat duidelijk zien dat er rekening met hem gehouden dient te worden. Als gevestigd crossfotograaf complimenteert hij mijn zoon More met zijn recente fotoacrobatiek. Het doet hem uiteraard meer dan mijn recensies en groeit ter plekke een paar centimeter. Zo kan het ook… Met icoon en jeugdmentor Pierre Schroyen neem ik nog wat crossaspecten door. ‘Topsport Vlaanderen’gaat binnenkort onder de schrijfloep. Pierre is relaxed. Kennis geeft rust.

‘Blanqdog’
Ondanks er nog weinig wallen zijn wordt er hard gereden. Heel hard. De uitslagen zullen inmiddels al een keer of vijf gepasseerd zijn, maar zeggen weinig zonder de passie van het veld. Ook al ziet Kevin het als training, toch heb ik respect voor de man. Jammer dat blessureleed zijn podiumwaardigheid zo vaak heeft aangetast. Geen gekke dingen of risico’s. Netjes en beheerst maar onzichtbaar ‘teringhard’. Hij schreef het boek. Van Horebeek is een spektakel op zich. Zijn agressieve stijl in combinatie met een brullende Yamaha geeft me kippenvel. Dat zo’n topper toch een ‘brillefout’ maakt geeft aan dat het ‘ook maar’ een mens is. Opvallende verschijning is Jan Blanquaert. Eens was hij bij de BLB een van mijn grote voorbeelden. Nu lijkt hij terug van nooit weggeweest. Hij laat zien dat je met een 2 smoker ‘gewoon’ mee kan met de top. Zoals crosskenner Jos van Schijndel altijd treffend zegt: ‘Rechts het gas helemaal open’. ‘Blanqdog’, noemen we hem vandaag. Jago rijdt sterk. Trouwe fan Nancy rent van hek naar hek. Zwaaiend met een vuist van liefde en respect. ‘Just like the old days’. Nick Triest laat zien dat hij de knop om weet te zetten. Mooie prestatie. Joey verbijt de pijn maar heeft af te rekenen met een slecht lopende motor. Het door mijn dochter gerestylede spandoek doet hem goed. ‘Fijn dat er ook mensen zijn als het wat minder gaat’, aldus een licht teleurgestelde Joey. Mark Boot geeft me een tweede lading kippenvel. Met een dikke holeshot geeft hij in het GP geweld even het tempo aan. Moet daarna wat plaatsen prijsgeven maar zet een geweldige prestatie neer. Met alleen de beschikking over een tweede versnelling rijdt hij ook nog een prachtige tweede manche. Karakterman uit de kleistreek.

We zijn vies. More zijn witte schoenen zijn zwart. Ons haar is hard van het stof en we zijn moe. Moe maar meer dan voldaan. Terwijl More zijn foto’s alvast wat uitzoekt valt Sterre in slaap met een gestolen maiskolf in haar hand. ‘Gaan we thuis popcorn van maken he pap?’ ‘Tuurlijk lieverd…’

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)