Geen kogels of pasta

Wanneer ben je de beste? Een moeilijk verhaal want een einduitslag in het WK is altijd een cumulatief van een jaar lang avontuur. Een avontuur met banen die je liggen, maar zeker ook banen die je in eigen beheer lekker links zou laten liggen. Natuurlijk, iedereen moet er over, maar ook iedereen heeft weer een andere ondergrondvoorliefde . Dan heb je te maken met geluk, het nemen van risico’s of niet en de betrouwbaarheid van je motor. Alles op een rijtje is Glenn een man die een ideale mix lijkt te kunnen creëren voor zichzelf. Afgezien van zijn Lommelse missstap, wat overigens in mijn ogen niet eens echt een fout was, weet hij aardig heel te blijven. Brute killers zijn toch vaak de helden van het moment. Een moment. Voorbeelden te over van jongens die net iets te vaak het randje opzoeken, wat uiteindelijk ten koste gaat van het grote totaal aan het einde van het seizoen. Glenn is slim en heeft vooral lak aan de criticasters. Tim Mathys bleek vorig jaar een van de weinigen die dit herkende en besefte dat de soms overmatige druk en het schaduw rijden niet perfect paste bij dit Hollandse supertalent. Een goede keus voor een team dat ondanks de onterechte ‘B status’ gewoon even een wereldprestatie wegzet. Als je beseft hoe groot de wereld eigenlijk wel is en hoeveel mensen er wekelijks op een crossmotor zitten, is dit niet zomaar wat. Het lijkt er op dat het kleine stukje zelfvertrouwen dat Glenn miste, volledig is aangevuld en dat betaalt uit. Dik zelfs. Glenn is een voorbeeld in alles en dat komt terug. Zijn weergaloze stijl en doorzettingsvermogen maken hem in combinatie met de enorme gunfactor tot de ongekroonde ambassadeur van de Nederlandse motorcross. Waar twee honden vechten…

Standing Construct, bedankt voor alles!

(Foto’s met dank aan Gino Maes – MXMag.be en shotbyBavo – MXMag.be)