Een sterke wil is al de helft
Het is alweer meer dan een jaar geleden dat Stef Goetheer ongelukkig ten val kwam tijdens een training in het Zeeuwse Axel. Wat ik toen niet wist, maar later hoorde was dat hij een incomplete dwarslaesie had opgelopen met uitval van verschillende ledematen als meer dan vervelend gevolg.
Vallen en zelf oprapen
Incompleet, gelukkig. Het woord lijkt een bepaalde lading te dekken, maar toch is geen enkel geval gelijk. De mate van herstel hangt ook af van de leeftijd, conditie en de daar aan gekoppelde inzet en karakter. Zonder er stoer over te willen doen hebben crossers het geluk een zware individuele sport te hebben gekozen. Een sport waarbij opgeven nooit een optie is geweest en al het behaalde aan de rijder zelf te danken is. Die levensstijl betaalt zich uit op momenten als deze. Zoals een commando altijd een commando zal zijn, is een crosser te allen tijde een crosser. Zelf doen. Vallen en zelf oprapen. Zijn motor en zichzelf.
De passie maakt veel goed
Ook bij Stef kwam deze achtergrond goed van pas. ‘Ik ben al blij dat het met crossen is gebeurd, en niet in de badkamer’, grapt hij en dat begrijp ik volkomen. De passie maakt veel goed. Alweer een dik jaar verder maar alles gaat eigenlijk nog steeds vooruit. Stef traint iedere dag en erg intensief. Naast zijn zelf opgelegde schema’s traint hij ook nog eens drie keer per week bij REV in het Belgische Beveren. Het is daar waar veel topsporters zoals bijvoorbeeld Steve Ramon de benodigde kracht hervonden om de gevallen draad weer op te kunnen pakken. Natuurlijk moet je het allemaal zelf doen, maar Stef heeft erg veel steun gehad aan zijn therapeut /begeleider Thomas de Jonghe van het REV. Dankbaar schiet hij bijna vol. ‘Het is echt dankzij hem dat ik op dit moment al zo ver sta in mijn revalidatie!’.
ZHPC
Deze week had hij nog een gesprek bij een Nederlandse revalidatie arts, omdat zijn linkerhand wat achterblijft qua motoriek. ‘We gaan binnenkort nog een revalidatie voor de linkerkant opstarten in Terneuzen bij de Zeeuwse hand en pols centrum (ZHPC), vooral omdat het kouder wordt en daarom de aansturing van m’n hand en vingers veel moeizamer gaat en ik ook veel spasmes krijg. ‘Er is gewoon meer progressie te boeken’, zegt Stef vastberaden. ‘Ik moet het maximale er uit zien te halen en daar doe ik alles aan en voor’.
‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’
Volgende week mag hij weer een beetje aan het werk bij zijn ‘oude’ baas. Natuurlijk heel rustig beginnen, maar Stef wil gasgeven. Het duurt hem eigenlijk allemaal veel te lang. Van de twee adviesuurtjes, maakte hij maar meteen een halve dag. ‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’. Als vrachtwagen monteur had hij een lichamelijk redelijk zware job. Vandaar dat hij voorlopig een lichte switch zal gaan maken, maar zoals Stef zelf zegt: ‘Over een jaar ben ik gewoon weer de oude’. Natuurlijk is het meer hoop dan kennis, want je weet gewoon nooit tot hoever je zal komen, maar de instelling is hard nodig om het maximale te behalen.
‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’
Als alleenstaande vader geniet Stef met hart en ziel van zijn kleine meid. De omgangsregeling is naar wens voor beide partijen en dat geeft toch een bepaalde rust in zijn nu toch wel drukke hoofd. Alle pijlen zijn gericht op herstel. Kleine stapjes maken tot hij weer kan rennen met zijn dochter. Zijn gifgroene vriendin staat nog steeds te blinken in de garage. ‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’. Over de voorzichtige vraag of hij ooit weer op de motor zal stappen hoeft de crossverslaafde niet eens na te denken. ‘Dat is wel zeker, mits mijn lichaam het toe laat natuurlijk’. Dat het een virus is, weten we allemaal. Het gaat nooit weg, hoe dan ook. Stefs vader crosste al. Zijn zus, zwager en hun kinderen zijn ook wekelijks op het circuit te vinden. Hij weet eigenlijk niet beter. Het neemt een groot deel van je leven in beslag, waarvan niemand ooit spijt heeft gehad. Stef kijkt verliefd naar zijn dochter en kijkt me aan. ‘Toch is er nog iets mooiers….’
(Foto met dank aan Folko Fotografie)
