drAMA

Als trouwe volger van het Amerikaanse supercrossgebeuren ben ik elk weekend naarstig op zoek naar de complete ‘main event’ verslagen van dit spektakel. Om een of andere reden lukt dat de laatste tijd niet meer en bevredig ik mijn crosslust met de ‘highlights’. Het zijn ook echt maar flitsen want ik ben nu binnen een minuut of 10 klaar met het hele gebeuren. Met een beetje pech herken je op je youtube startbeeld de rijder al, die met één hand de wedstrijd afrondt met zijn freestyle ‘finishjump’. Van ‘9 laps to go’ schiet het overzicht naar de ‘final lap’ en klaar zijn we. Het interview met de winnaar duurt nog langer. De zendtijd van dat eindgesprek is hoogstwaarschijnlijk dikbetaald door het team. Verscholen achter zijn blikje sportdrank hoor ik de beste man zijn team, de sponsors, zijn vader en moeder, zijn kleine zusje, de hond van de buren en zijn monteur nog even in het bijzonder, bedanken. Ook zonder zijn bandensponsor had hij het waarschijnlijk niet gered.
Ik ben nog steeds fan maar ’the trill is gone’.