Da’s nou Balen

De uitnodiging van ‘No Fear’ Mario van Beekveld kan ik niet weigeren. Ondanks ik al wel aan mijn kilometer Tax zit inmiddels ga ik er toch maar eens kijken. De 62e editie van de Keiheuvel.

Weer zo’n circuit waar ik al veel over hoorde. Ook weer zo’n circuit waar je maar twee keer per jaar op mag. Jammer, maar ook heeft het dan weer wel iets speciaals. Dan moet je er gewoon geweest zijn. Zoals ik het ook in Rhenen spijtig vond krijg ik dat gevoel hier ook weer. Ik zie een standje met boeken en folders over de crosshistorie van Kesterheide. Ik kijk om me heen en moet meteen denken: Hoelang nog? Ik besluit er maar eens van te genieten. Ondanks ik deze keer ‘kinderloos’ ben vertrokken voel ik me niet alleen. Naarmate je meer crossen bezoekt ga je natuurlijk ook meer mensen kennen.

‘Heb je ook gecrosst?
Als ik het rennerskwartier oploop stuit ik al meteen op Eric Laurijssen. Topper in zijn (foto)vakgebied. Een stuk of zes van de honderden foto’s die hij zal maken vandaag zijn voor mij en zullen m’n nieuwe site meer dan goed doen. ‘Bedankt alvast!’ roep ik dan ook en hij begrijpt me. Vervolgens loop ik langs de ‘stand’ van ‘Topsport Vlaanderen’. Pierre Schroyen haalt me binnen voor een drankje. Ook mag ik kiezen uit een bakje pasta of sla, maar heb al een dampende hamburger met gebakken ui in mijn gedachten. Ik weet wat Pierre, samen met veel anderen, voor de stichting doet en kan daar alleen maar een berg respect voor opbrengen. Daar ligt in een sport als motorcross toch wel de basis. Verantwoord en gezond bezig zijn. Joël Smets loopt binnen waar ik een ‘ferme’ hand van krijg. Als hij hoort wat mijn bezigheden zijn kijkt hij Pierre aan. ‘Die moesten we maar eens uitnodigen’ zegt hij zakelijk. Pierre beaamt. Er schuift ineens een ‘wat oudere’ man aan. Ergens heeft hij een bekend gezicht maar kan het niet plaatsen. Pierre stelt me voor als ‘journalist’. Ik geef hem een hand en noem mijn naam. ‘André’, zegt hij bescheiden. ‘André Vromans ken je toch nog wel?’, vraagt Pierre me. Ik lach van de zenuwen. ‘Ja, ik ken hem wel’, zeg ik en kijk André aan. ‘Je hebt een bekend gezicht’, zegt André. ‘Heb je ook gecrosst?’. Ik lach nog harder. ‘Ja, dat heb ik, maar daar kennen we elkaar beslist niet van’. Een van de posters die mijn slaapkamer annex crosstempel sierden was er een van hem. Hij geeft aan de crosswereld maar weinig aandacht meer te geven. De reden daarvan laat hij nog even voor wat het is. Nadat hij stopte komt hij hooguit nog een keer of 5 per jaar naar een wedstrijd. Meestal wel een GP of een bijzondere cross zoals deze. ‘Ze moeten me dan wel uitnodigen hoor’, lacht hij. Ik ben erg geïnteresseerd maar de dag is ook weer kort. Zodra ik een ‘columndate’ met deze grootheid heb vastgelegd ga ik verder met m’n rondje. Pierre had ik al ‘vastliggen’ gelukkig.

‘Selfmade’
GP rijders en minder of nietbetaalde toppers worden belaagd door fans. Tussen de koppen door zie ik Shaun Simpson zijn helm schoonmaken. Ook zijn Nekbrace komt aan de beurt en zet zijn laarzen klaar. Simpson is ‘selfmade’ en houdt dat graag zo. Gas erop. Niemand nodig. Kevin Strijbos heeft daarentegen veel mensen om zich heen. Deelt handtekeningen uit en kletst tussendoor wat met de ontketende Petrov. Petar straalt kracht en zelfverzekerdheid uit. Heeft plannen, da’s zeker. Overal waar hij gaat is z’n meisje naast hem. Mooi. Het prachtige circuit doet me aan meerdere banen denken. Uiteindelijk kom ik uit op een mix van Genk en Lommel.

Altijd in balans
De wedstrijden zijn indrukwekkend. Rijders worden weer eens op de proef gesteld in het zware zand. Tallon Verhelst blinkt uit. Gaan we nog veel crossplezier aan beleven denk ik. Cyril Genot en Jago Geerts zijn erg aan elkaar gewaagd. Als vrienden geven ze elkaar in de baan geen duimbreed toe. Een prachtige strijd die in Cyril’s voordeel wordt beslist. Het tempo van de twee ligt zo dicht bij elkaar dat Jago het gat na zijn onschuldige schuiver niet meer dichtgereden krijgt. Ik sprak hem nooit maar vraag me wel eens af of een jongen als Greg Smets plezier, of juist last heeft van zijn afkomst. Een bepaalde druk zal het geven. Hoe je daar mee omgaat is natuurlijk een tweede. Daarentegen doet hij vandaag erg goede zaken. Strijbos doet waar hij voor kwam. Na de tweede plaats in manche 2 gaat hij in manche 3 helemaal los. Hoog tempo zonder onnodige risicio’s te nemen. Altijd in balans. Shaun laat het liggen door zijn motor vanaf een schans zo de metalen bouwhekken in te boren. Als een echte Schot zit hij 20 seconden later alweer op zijn motor. Het hoge ritme achterlatend bij het kromme hek. De Wulf maakt een sterke indruk en Truyts laat zien de ‘recoming man’te zijn. Na de ‘GP’ groep is hij ondanks zijn prille herstelperiode duidelijk toonaangevend. De bescheiden ‘Beulgaar’ Petrov laat zien dat het hout uit zijn land zo slecht nog niet is. Heeft duidelijk de ‘MX factor’ en rijdt vastberaden naar een dikke winst.

‘My locals’
Het programmaboekje liegt want ik krijg Rik Pijnen niet gevonden. Joey Verwijs is na zijn vakantie weer in de opbouw. Met zijn , voor hem minder bekende’ trainingsmotor trotseert hij de diepe gaten. ‘Ik moet weer even flink aan de bak’, aldus een toch altijd fit ogende Joey. Ook Mark Boot is door technische mankementen gedegradeerd tot zijn tweede machine. Niet tevreden maar zeker weer wat opgebouwd op een baan als deze. ‘Team Sanders’ vindt het vooral erg zwaar. Frans en zoon Martin zijn wel weer een ervaring rijker. Mooi stel. Kevin ‘Spraudy’ Spruijt een ‘local hero’ uit Zeeland moet wennen aan het feit dat een goede start een andere rij-instelling vereist. ‘Ik merk dat ik heel anders rijd als ik ineens bij de top 3 de eerste bocht induik’. Natuurlijk is de druk dan ineens hoger en is er ineens meer te verliezen dan dat je je als een strijder door het veld heen probeert te worstelen. Het tempo blijkt zeker te doen maar moeilijk weer op te pakken na een fikse koprol. ‘Ergens achter in mijn hoofd maak ik me dan toch stiekem druk’. Het besef hiervan brengt hem al een eind op de juiste weg.

‘Die rooie ken z’n eige krachte wel’
Verwonderd word ik toegezwaaid door een wielrenner. Behalve Adri van der Poel en Eddy Merckx ken ik helemaal geen wielrenners dus kijk nog eens goed. Het blijkt Lars van Berkel te zijn die ‘even’ is komen kijken. De kilometers die hij nu gefietst heeft blijken er maar een paar meer dan zijn normale dagelijkse portie. Geen probleem dus. Nog meer verwondering door de wetenschap dat morgen de ADAC wedstrijd in Lichtenvoorde verreden wordt waar hij normaal gesproken aan het hek zou moeten staan. ‘In verband met mechanische problemen heb ik heb een dagje vrijaf gekregen’ zegt hij doodleuk en iets te zakelijk, terwijl hij wat damesachterwerken keurt. Ik vraag verder niets maar bedenk me dat de man die notabene Lommel grandioos wist te winnen en vervolgens door toedoen van zijn teammaat niet tot scoren kwam in Markelo gewoon een snipperdag toebedeeld krijgt. Lars merkt mijn bedenkingen. ‘Alles komt goed man. Als er iemand klaar voor is ben ik het wel’, zegt hij lachend. ‘Als iemand het verdient ben jij het wel’, denk ik terwijl hij wegrijdt. ‘Die rooie ken z’n eige krachte wel’.

‘Het is goed zoals het is’
Voor de start van de tweede manche kom ik nog even in gesprek met de altijd erg beleefde en vriendelijke Yentl Haazen, de vrouw achter en naast Kevin. Ze is blij dat hij de eerste manche wist te winnen. Na Lommel had hij een vervelende nasmaak waar hij dringend vanaf moest. ‘Niet omdat Kevin mijn vriend is hoor, maar hij is soms erg bescheiden en verschrikkelijk lief.’ Sommigen zeggen dat je als crosser brutaal moet zijn maar waar brengt dat je dan weer? Hoe lang duurt dan je carrière dan en wat blijft er over? Hij is de laatste jaren blijkbaar veel in zijn voordeel veranderd. ‘Het is goed zoals het is’, aldus een verliefd kijkende Yentl. Ik laat haar met rust als het 15 sec bord omhoog gaat en denk bij mezelf: ‘Te lief en niet brutaal genoeg, maar staat na 25 jaar crossen nog steeds ‘on top of the box’. Doe maar voort Kevin!

‘Op z’n Bels’
Ik besluit de prijsuitreiking nog mee te pakken. Het lijkt of ik op een houseparty terecht ben gekomen. Het water buldert uit de hemel maar daar is door het decibelkanon op het podium weinig van te merken. Een dronkenlap wil me 2 euro geven voor mijn originele authentieke Strijbos KTM paraplu. Ik lach maar hij meent het. Nooit dus. Kevin en Smets zijn goeie maten dus wie weet… In de hele goede zin van het woord is dit weer echt een feesttent ‘op z’n Bels’. Animatie te over en liters, in plastic verpakt bier gaan over de bar. De prijzen zijn verdeeld. De meningen niet. Ondanks een, volgens een insider, slechtere publieksopkomst was het voor mij een prachtige dag met zeer zeker een vervolg.

K.M.C. Mol Bedankt!

Foto’s met dank aan Eric Laurijssen