In gedachten loop ik van de tankstation shop naar m’n bus. Net voor ik de deur vast wil pakken hoor ik mijn naam roepen. Ietwat verschrikt kijk ik op en zie een jongeman met zijn hoofd door het raam van zijn busje. Ik kan hem niet meteen plaatsen, maar als hij zijn naam zegt herken ik hem ineens. Kyle is veranderd. Niet eens heel veel in het uiterlijk, maar meer zijn uitstraling. Hij oogt fit en kijkt fris. Al eerder schreef ik al eens over hem. In mijn ogen toch wel een aanstormend talent in die periode. Begonnen in de supermotard, waarna hij de switch maakte naar de cross. Een geweldige motorbeheersing en een prachtige stijl. Ineens was hij verdwenen. Kwam nog een keer terug om vervolgens de cross helemaal vaarwel te zeggen. Verschillende verhalen deden de ronde, maar niemand wist precies hoe het zat met de nummer 111. Ergens onder de radar deed hij zijn ding. Het boeit me niet zo wat, maar duidelijk was wel dat het zijn eigen ding was en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Als een van de weinigen in zijn leeftijdsklasse is hij niet te vinden op sociale media. Niet meer. Na wat persoonlijke, vooral grappige vlogs heeft hij op een bepaald moment overal uitgelogd. Exit. Kyle Matthijssen is een gevoelsmens. Een lieve jongen eigenlijk. Op de vraag of ik hem nog eens op de cross ga zien geeft hij een duidelijk antwoord. ‘Voorlopig zeker niet’. Gek genoeg heeft hij ook nagenoeg geen weet meer van wat er op dit moment speelt in de crosswereld. ‘Ik hou het niet meer bij. Ik hoor wel eens wat of lees een stukje, maar dat kom ik dan per toeval tegen.’ Natuurlijk vindt hij het nog steeds de mooiste sport die er is, maar zijn prioriteiten kennen nu een andere volgorde. Op één staat werken. Hij werkt veel en spaart voor de toekomst. Kyle beseft dat hij zijn bovengemiddelde talent nog wel wat had uit kunnen bouwen. ‘Geen idee hoever ik gekomen zou zijn, maar ik kwam altijd wel lekker rond’, lacht hij bescheiden als hij is. De offers die je moet brengen en de risico’s die je moet nemen lagen hem wat zwaar op de maag. ‘Het kost natuurlijk best een hoop geld en het brengt niet meer op dan een bekertje. En wat als je in de kreukels ligt? Er gaat niemand voor me werken hoor’. Het is altijd en voor iedere crosser een gevecht. Het ultieme plezier mag bijna alles kosten, maar het moet er natuurlijk wel zijn. Kyle is aan het sparen voor een wegmotor en daar baal ik van. Ik snap het zeker, maar toch. Het valt me altijd zwaar als jongens met een natuurlijk talent soms zomaar stoppen. Om welke reden dan ook. De frustratie komt vooral voort uit het feit dat ik zelf het echte talent miste, maar er wel alles voor over had. Als je sterk bent en niet al te bang kom je ook wel een heel eind gelukkig. Als ik voor de derde keer zeg dat ik het zo jammer vind, lijkt hij me te troosten. ‘Misschien dat ik nog wel eens een keer zal proberen, je weet het nooit’. Ik zeg dat ik het hoop en dat hij me dan moet bellen, maar ik weet het wel. Die gaat mij niet bellen…

(Door Olav Heijt)

Een zaal vol, voor mij onbekende, mensen met naam. Naar ik hoorde gekend en op handen gedragen door crossers uit Belgie en ook Nederland. Rijders en alles wat er omheen hangt. Twijfelend loop ik tussen twee rijen door naar een tafeltje achterin de zaal. Liever geen middelpunt. Nooit. Al snel wordt ik opgepikt door organisator Frank van Hoydonck. Samen met zijn broer Dirk is hij verantwoordelijk voor de wekelijkse uitgave van Motor Gazet.

Door een accreditatieaanvraag voor de jaarlijkse internationale cross in Wuustwezel raakten we in contact. Gecharmeerd van mijn ingezonden stuk van die bewuste wedstrijd gaf Frank aan wel wat vaker een stukje te willen plaatsen. Sindsdien is er bijna wekelijks een column van mijn hand te vinden op een van de eerste pagina’s. Verrast maar vooral vereerd door deze aandacht. Het besef dat je gepubliceerd wordt in één van de weinige printuitvoeringen die nog rest in de wereld van motorsportbladen. Ik knip ze uit en de laatste hang ik op aan mijn whiteboard. De rest netjes in een map. Ja, ik ben er trots op.

Mooie verhalen

‘Fijn dat je kon komen’, zegt Frank en geeft me een ferme hand. Ik krijg een plaats aan een van de twee lange tafels. Ze kennen elkaar allemaal. Ik ben de vreemde eend in dit gemengde gezelschap. Tijdens het eten luister ik links en rechts. Mooie verhalen en anekdotes passeren. Ik besef maar weer eens dat ik van geluk mag spreken dat mijn vader me indertijd van cross naar cross sleepte. Deze sport heeft me al zoveel mooie momenten bezorgd. Nog steeds. Tegenover me zit Leon van Gestel. Ik ken hem al een tijdje, maar dat is altijd erg oppervlakkig geweest. Wederzijdse waardering en gedeelde passie. We hebben het over verschillende dingen en mensen. Leon weet veel. Hij loopt natuurlijk al eventjes mee in de crosswereld, maar ook daarbuiten is hij erg goed op de hoogte van het wereldse wel en wee. Auto’s, politiek en maatschappelijke items worden aangesneden, waar Leon zicht op, maar zeker ook een duidelijke mening over heeft. Mooi.

Met glanzende ogen

Ik raak in gesprek met verslaggevers en fotografen van verschillende Belgische crossbonden. Allemaal tot op het bot verziekt en verslaafd. Echtgenotes helpen, of hebben het allang opgegeven. ‘Ik ken hem niet anders’, zegt Leons vrouw met een trots gezicht. Frank geeft een speech en deelt prijzen uit. Met het uitdelen van een overvolle goodiebag laten de ‘Hoydoncks’ zien dat Motor Gazet nog steeds gewaardeerd wordt in crossminnend Belgie. ‘We gaan er weer een jaartje voor’, zegt Frank met glanzende ogen. Ze zijn trots. Niet alleen op de nog steeds hoge lezersaantallen, maar zeker ook op de hechte groep met hondstrouwe medewerkers waarvan ik deel mag uitmaken.

Eerlijk nieuws

Zij maken de krant tot wat die nog steeds is. Ondanks er veel bladen (moeten) verdwijnen staat de Gazet nog steeds als een huis. Al jaren. Met de eigen inbreng en de vereende kracht van sponsoren en adverteerders zal de Gazet overleven.

De enige krant met eerlijk nieuws. Passie van makers en rijders…

‘Een bewogen jaar’ is het geweest voor de Oirschotse Sam van de Ven. Eigenlijk is het te zacht uitgedrukt want er is heel wat gebeurd. Ook is er heel wat geleerd. Dat alles in het leven erg betrekkelijk is heeft Sam dit jaar wel ondervonden.

De klapper tijdens een training in Venlo zorgde voor veel verdriet. Vooral omdat ze op dat moment aan de leiding ging in het klassement. Voor Sam heel bijzonder omdat ze eigenlijk nog maar kort aan de crosswedstrijden van de MON meedoet. De eerste berichten waren zorgwekkend en even leek het er op dat Sam nooit meer zou crossen. Sam zou Sam niet zijn als ze er niet alles aan zou doen om toch weer op haar ‘Rakker’ te kunnen kruipen. Ze vecht zich op karakter terug en mag het na een aantal maanden, wonder boven wonder, weer proberen. Als snel heeft ze weer voldoende conditie opgebouwd om zich in Zwitserland aan te melden voor de laatste EK wedstrijd. ‘Er was niets te halen voor me. Ik had niks te verliezen, maar zo veel te winnen’. Ze wilde zo graag laten zien dat ze alles behalve afgeschreven was en dat lukte. Met een meer dan verdienstelijke 9^e plaats keerde een overgelukkige Sam huiswaarts. Om het seizoen in stijl af te sluiten pakte ze in Heeswijk nog even een tweede plaats mee. Een waardige afsluiter met een vriendelijke, maar duidelijke, boodschap voor de concurrentie. Sam is terug.

Grootste fan

Sam straalt weer. Blij dat het allemaal zo positief afgelopen is en erg gelukkig met de mensen die in haar bleven geloven en ook in 2017 weer naast en achter haar zullen staan. Ze zal uitkomen in het NK dames onder de MON vlag en bij kwalificatie ook deelnemen aan zoveel mogelijk IMBA wedstrijden. Steun en toeverlaat Peter Huijbregts zal er ook volgend seizoen weer bij zijn en Sam met raad en daad bijstaan. Trainer, monteur en een luisterend oor. Ze dankt haar opa die ze als grootste fan aanrekent en ook is ze haar ouders erg dankbaar voor het feit dat ze de kans krijgt zich te ontplooien in de sport waar ze inmiddels haar hart aan verloren heeft.

Sams droom

Verder dankt ‘Team  Sam van de Ven’: Sam Johan Bollen (Ecomaxx), Twin Air, MB Tuning, Non Stop (Motul smeermiddelen), Van de Ven (Tegelbedrijf), DAJC, R2R Store Bladel, DT Piping, Das en Vlassak, Luna Glastinting, Vlemminq (Tegelbedrijf), Friet van de Laar (aannemersbedrijf) en MVD Racewear (Marcel van Drunen) voor hun hulp in het afgelopen seizoen. Hulp en vooral het geloof in het waarmaken van Sams droom.

Voor de ondersteuning van 2017 is Sam alweer druk aan de gang. Ecomaxx, Tegelbedrijf van de Ven, Tegelbedrijf Vlemmiq, DAJC, MB Tuning en R2R store Bladel hebben de toezegging al gedaan. De wil, het geloof en de spullen. MXInfected is er ook weer bij, uit bewondering en met veel respect. Nieuwe ronden met grote kansen…

Team van de Ven wenst iedereen hele fijne feestdagen en een gezond 2017.

(Foto’s met dank aan Leon van der Lee – MX Fotograaf)

Wemeldinge. Een beetje onwennig staat hij zich aan te kleden. Als een andere crosser hem vraagt wanneer ze aan de beurt zijn schudt hij bijna ongeïnteresseerd zijn hoofd. ‘Geen idee’. Zijn vader zit naast hem in de deuropening van de bus. ‘Niet belangrijk allemaal. Doe maar voorzichtig en probeer vooral plezier te hebben’. Dat is wel eens anders geweest.

Cross en school
Johnny van Eekelen zat al heel jong op de motor. Zijn vader, zelf ooit een redelijk succesvol BMX’r, kwam ergens een PW’tje tegen en kon het niet laten. ‘Dan kon hij een beetje rondrijden’, dacht hij, niet beseffend dat het een injectie was voor het leven. Johnny groeide en de motoren groeiden mee. In de ‘kleine klassen’ waren de prestaties bovenmaats tot hij op een punt kwam waar prioriteiten een nummer kregen. Er was cross en er was school. Altijd een lastige keuze. Samen lukt soms, maar vader was nuchter. ‘ Wereldkampioen ga je niet meer worden’ , zei hij eerlijk. Die eigenschap heeft hij van zijn vader want zonder enige moeite kon hij hem alleen maar gelijk geven. Zodoende kreeg school voorrang en daar heeft Johnny zeker geen spijt van. Als afgestudeerd ICT’r verdient hij nu zijn eigen brood en is daar meer dan gelukkig mee.

Ondanks er gewoon een motor in de garage stond te wachten was het vandaag toch al weer twee jaar geleden dat hij een wedstrijd reed. ‘Het begon met een zoveelste aanval van Pfeiffer. ‘Ik kampte daar al mee tegen het einde van mijn actieve cross carrière. Ik was soms zo moe dat ik tussen de manches alleen maar sliep. Niet gezond nee’. Terwijl de cross voor hem op een laag peil stond probeerde hij zijn ‘ziekte’ er uit te slapen, want dat is blijkbaar het enige medicijn.

Wat er ook was, ik zou hem helpen
‘Ik weet het nog alsof het gisteren gebeurde. De laatste wedstrijd van het OZK werd verreden, hier in Wemeldinge. Ik wilde gaan kijken maar was ook aan het klussen in ons nieuwe huisje en zat met een stroom probleem. Ik maakte de keuze dat eerst te verhelpen en eventueel later nog even langs te wippen. Al was het maar dat ik mijn maatjes nog even kon zien en wellicht feliciteren. Terwijl ik bezig was werd ik gebeld door een vriend. ‘Heb je het gehoord?, er is iemand behoorlijk gevallen in Wemeldinge’. Het gebeurt vaker en natuurlijk staat dan niet altijd je hart meteen stil. Toen hoorde ik dat het m’n beste maat Erik Koote betrof en in welke kritieke toestand hij verkeerde. Erik en ik waren onafscheidelijk, jaren lang. Vanaf ons twaalfde jaar reden en speelden we samen. Alles deelden we. Eerst kinderdingen en later ook de facetten van het leven. Ik ben als een dwaas in mijn auto gesprongen en om eerlijk te zijn weet ik niet eens meer hoe en hoe snel ik er ben aangekomen. Parkeerde mijn auto half in de sloot en rende het circuit op. Er spookte van alles door mijn hoofd, maar zo erg kon het toch niet zijn. Mijn maatje door dik en dun. Wat er ook was, ik zou hem helpen. In het ergste geval zou ik de rest van zijn leven zijn rolstoel duwen.’

‘Toen ik zag dat ik en iedereen om hem heen te laat waren brak er iets in me. Eerst natuurlijk ongeloof want dit kon nooit waar zijn. Wij waren toch onsterfelijk. We zouden de wereld nog veroveren. Zoveel plannen die we in de loop der jaren maakten en het onuitvoerbare bijstelden. Het was paniek. Een barre film met het slechtste eind ooit.’

‘Het is nooit meer hetzelfde geworden’
Die dag besloot hij nooit meer te crossen. Dit was het allemaal niet waard. Zovelen die zijn gevoel toen deelden zijn net als hij op een gegeven moment toch weer gaan rijden. Sommigen meteen en anderen weer later. Hij heeft er zelf erg veel moeite mee gehad. Het is nooit meer hetzelfde geworden en dan kan ook niet. Een groot verlies. Een gat in zijn bestaan. Voor zijn vader was Erik als een zoon geweest. Altijd. Ook hij voelde de pijn. Vandaag dus een clubwedstrijd in Wemeldinge. De baan waar het allemaal gebeurde. De baan waar hij nooit meer zou komen, laat staan rijden. Het leven gaat door maar verandert door de dingen die gebeuren en je overkomen. Zijn eerste wedstrijd sinds toen. Twee keer getraind.

‘Iedere ronde langs die plaats. Ik had het gevoel dat het mocht, hij er bij was. Als ik eerlijk ben weet ik goed wat Erik gezegd zou hebben. ‘Stoppen?, ben je gek, er is niks mooiers. Rijden jij!’

‘Bedankt maatje. Forever in our hearts  #74’