Nog even wachten…

Een paar jaar geleden was ik er nog stellig van overtuigd dat het niets voor Nederland was. Ik durfde mijn mening niet openbaar te uiten, wetende dat ik door een megagroot gevolg geslacht zou worden. Niet dat ik er verstand van heb, maar ik vond vooral de trainingsfaciliteiten niet in balans met het verhoogde risico van de Supercross. Na het zien van het leed, waar een aantal onfortuinlijke Supercrossers mee te kampen kreeg was ik er zeker van. ‘Afschaffen hier’. Het was de Supercross in Goes die me het tegendeel bewees. Betoverd heb ik genoten en heb uiteindelijk het fenomeen toegelaten in mijn systeem. Gekker nog, ik kijk er tegenwoordig naar uit. Mijn vermeende idee van onveiligheid is een eind vervaagd. Natuurlijk is het niet zonder risico, maar dat zijn alle dingen die je onderneemt terwijl je er misschien nog niet zo bedreven in bent. Gelukkig komen er meer en meer mogelijkheden om jezelf in deze kunstige tak van motorsport te bekwamen en daar wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt. Goes gaf voor mij het startschot en ik moet zeggen dat ik het daarna toegevoegd heb aan de lijst van mijn ‘must see’ evenementen. Na het spektakel van Parijs van afgelopen weekend kijk ik reikhalzend uit naar eerst de Superccross in Schijndel (9 en 10 dec.) en daarna de Supercross Goes (19 en 20 januari). Spektakel waar grote namen graag komen laten zien wat ze in hun mars hebben. Evenementen die toch nog steeds groter lijkt te woorden. Vol is vol, maar de kwaliteit groeit nog steeds. De namen die ik hoorde vallen en de dingen die ik stiekem al weet laten me weer geen keus.

Nog heel even wachten…

 

Foto met dank aan More Heijt (behind the fences) www.mhmxpics.nl

/door

Eén stap terug, twee vooruit

Terwijl ik de afslag Apeldoorn neem zie ik rechts van me een huis met een serieuze crossbaan er achter. ‘Hier moet het zijn’, denk ik, maar de navigatie heeft andere plannen. Jammer wel. Het had mooi in mijn verhaal gepast. Het verwachte ‘huis achteraf’ is midden in het dorp. De dikke Sprinter verraadt de locatie. Nog voor ik aan kan bellen gaat de voordeur open. Freek kijkt fris en lijkt ‘in shape’. Atletisch gebouwd met cap en een vriendelijke lach. Ook weer een jongen die van zijn 21 levensjaren er al 16 op een motor zit. Hij weet niet beter. Onder de slingers door gaat hij me voor naar de woonkamer. ‘Mijn moeder is jarig vandaag, wil je taart?’ Taart moet, vind ik. Zeker op een verjaardag. Freek hangt relaxed onderuit in de bank. Voeten tegen de tafel.

  

‘Ik weet dat ik goed mee moet kunnen’

Met een vers getekend contract in de la voelt het leven een stuk prettiger. ‘Ik hou niet van die onzekerheid. Het is nog vroeg, ik weet het, maar dingen kunnen maar geregeld zijn’. Bouwen aan 2018. Zo is het ook. Een cross seizoen stopt nauwelijks. Zodra de laatste wedstrijd gereden is staat de focus alweer op het nieuwe seizoen. ‘Het wordt een belangrijk jaar’, zegt hij met een serieus gezicht. De EMX is een pittige klasse, maar voor zijn gevoel toch een stapje terug. Van Creymert heeft hij van het GP geweld mogen proeven en dat smaakte zeker naar meer. De opbouw ging lekker. De snelheid was er vaak wel. De progressie was duidelijk te zien, tot een blessure zijn seizoen vroegtijdig afkapte. ‘Dat was echt een domper, want het ging gewoon lekker’. Dat is het rotte van het vak he. Je kan er zomaar een deel van het seizoen uitliggen. Kostbare weken, maanden zijn dat dan. ‘Ik ben alweer 21 en nu moet het gewoon gebeuren’, zegt hij standvastig. Het is natuurlijk ook zo. Als je in deze fase een paar keer pech hebt staat zomaar je carrière op het spel. Je bent al snel te oud.

‘Die mensen ben ik zo dankbaar’

Freek is er nu al helemaal klaar voor. ‘Ik weet dat ik goed mee moet kunnen in de EMX. Dit is de kans om te laten zien wat ik waard ben. Er waren meerdere opties voor Freek, maar zijn keus was snel gemaakt. De communicatie verloopt goed en de klik was er ook meteen met Patrick, de teammanager van het Carglass Honda Team. Dat het een Honda is geworden maakt hem weinig uit. Als je eenmaal een beetje op niveau crosst, maakt het merk van de motor niet meer uit. Na één ronde, hooguit twee, weet je al niet beter meer. Hij heeft nu 5 keer op de Honda getraind en het voelt goed. Alles eromheen lijkt me ook perfect geregeld. Ze hebben bij Carglass de dingen wel voor elkaar en dat geeft een vertrouwd gevoel. Het is zo belangrijk dat je lekker in je vel zit. Ook bij Creymert zat Freek op zijn plaats. ‘Die mensen ben ik zo dankbaar. Ze waren en zijn als het ware familie voor me. Een warm nest waar, met de normale beperkingen, alles kon en mocht. Soms was ik daar een week in huis en voelde ik me gewoon bezwaard. Niets was te veel. Dat ik daar weg moest had niets met het team zelf te maken. Soms kunnen dingen niet meer en moet je keuzes maken. In een ‘wandelgang’, kwam hij Patrick Claessen tegen. Freek liet doorschemeren wat hij graag wilde en dat paste feilloos in de plannen van het Carglass team. Toen ging het snel.

‘Ik ben absoluut geen dromer’

Ondanks het een stapje terug lijkt te zijn, ziet Freek het als een opstap. Ik wil een ‘dik’ seizoen maken. Alles uit de kast en laten zien waartoe ik in staat ben. Je moet een beetje geluk hebben, maar je hebt ook veel zelf in de hand natuurlijk. Aan de fitheid zal het niet liggen, daar zorg ik wel voor. Hij leeft niet als een monnik, maar doet alles wat nodig is het maximale uit zichzelf te halen. Ik wil mijn krachten niet moeten verdelen. ‘Ik train op 40 minuten volle bak. Ik moet de hele manche los kunnen gaan. Zodra ik te zien krijg dat de snelheid vergelijkbaar is met de jongens voor me, moet ik er naartoe. Zo snel mogelijk’. ‘No time to waste’. Hij lacht. ‘Als ik dit seizoen goed af kan sluiten is er misschien wel een kans nog een jaar GP’s te rijden alvorens ik de overstap moet maken naar de MX1’. Dat is zijn toekomstbeeld. Nee, geen droom. ‘Ik ben absoluut geen dromer, maar heb een duidelijk doel. Mijn ouders hebben me op een liefdevolle manier de realiteit van het leven geleerd en laten zien dat de meeste dingen niet vanzelf gaan. Mijn ouders hebben zichzelf veel ontzegd om Shana en mij dit te kunnen laten doen. Daar zijn we ze erg dankbaar voor. Het vervelende is soms dat ik me bezwaard voel als ik besef wat er, zeker financieel,  nodig is ons aan de gang te houden. Dan kun je alleen maar heel dankbaar zijn en veel respect hebben voor die mensen. Ze zijn tevreden met hun leven en dat wil ik graag zo houden’.

Shana

Shana valt binnen en komt er even bij zitten. Ze zijn allebei mondiger dan ik dacht. We praten even over de ‘crossvrouwen’. Ze kijkt niet op tegen de andere dames in haar klasse. Met lof praat ze over de haar crossgenoten en dat siert. ‘We hebben een brede dames top en dat is toch wel heel mooi voor zo’n klein landje’. Shana gaat, zoals het er nu uitziet, in 2018 privé. Verder wil ze nog even niet uitweiden over de plannen. Ze moet gaan, helaas. Nog even een paar uurtjes school maken. Tas op haar rug. Ik leg haar mondeling vast voor een ‘date’. Dat wilde ik al langer. ‘Ja goed hoor, dan hoor je alles wel. we bellen’.

Klaar voor de wereld

Voor het eerst in zijn crossloopbaan gaat Freek wat meer zijn eigen weg. ‘Mijn vader heeft het nog steeds erg druk in zijn zaak en ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen wat meer op eigen benen te gaan staan. Dingen zelf regelen. Er is geen ruzie of tweestrijd, absoluut niet. Natuurlijk vallen er wel eens woorden, maar dat is niet anders dan in een ‘normaal’ gezin. Ik voel me zeker niet alleen gelaten. Het is fijn volwassen te worden. Niet alleen in de sport. Mijn ouders hebben geweldig voor me gezorgd en daarom wil ik graag laten zien dat ze dat heel goed hebben gedaan. ‘Klaar voor de wereld en de rest van mijn leven, zeg maar’.

Tot het bot verslaafd

Levenslange sponsor en huisvriend Appie Kelman van Autobedrijf ‘De Assel’ in Apeldoorn zit tegenover me. ‘Ik ga zo hoor’, zegt hij bijna verontschuldigend, maar hij zit alles behalve in de weg. Kees heeft Freeks vader als beste vriend indertijd gesteund in zijn cross carrière. Gesponsord en geholpen waar hij kon. ‘Toen de kleine Freek op een motor klom vond ik dat geweldig. Mijn eigen kinderen crossten geen van allen, dus ben hem als het ware als een crosszoon gaan zien. Toen bleek dat Freek een bovengemiddeld talent bezat, ben ik ook hem blijven steunen’. Nu zijn ze veel samen op pad. ‘Je mag best een tweede vader hebben toch?’. Kees adviseert en steunt. Het is vaak ook wat makkelijker dingen aan te nemen van iemand die wat verder van je af staat dan je eigen ouders. Tips geven is er niet bij, want Kees crosste zelf nooit. ‘Wel tot het bot verslaafd’, lacht hij. Dat kan dus ook gewoon. Freeks vader zal er toch wel zoveel mogelijk bij zijn. Tijdens het Europese avontuur ligt dat wat moeilijker. Je bent dan makkelijk een dag of vier weg en dat gaat gewoon niet als je een eigen bedrijf hebt. Als hij gaat zullen het toch meer de wedstrijden zijn die een beetje in de buurt worden verreden en wellicht alleen de bewuste wedstrijddag. Het team zorgt voor hem en dat dien je te accepteren, ook al is dat erg moeilijk. ‘Zo hebben ze mooi wat meer tijd om van en met elkaar te genieten, want er schijnt meer te zijn in de wereld dan motorcross hoorde ik laatst’. De mannen lachen.

Ik wil gewoon rijden

‘Vanavond gaan we op stap’, zegt Freek met grote ogen. Dat doet hij eigenlijk zelden, maar nu kan het nog even-. Het is ook dat hij morgen uit kan slapen, want ik heb nog geen motor hier. Heel even pas op de plaats maken dus. Niet erg als je weet wat er staat te wachten. Dat wachten vindt Freek moeilijk. Ja, ik wil gewoon rijden. Bouwen aan en plannen maken. Freek is meer dan klaar. Zijn lichaam smeekt en de wil is meer dan duidelijk.

Eén stap terug en twee vooruit…

Foto’s met dank aan: CrossXL – MxMag – mhmxpics.nl

/door

Jan Heusschen. Manager, sponsor of monteur?

Als ik de Gemertse winkelstraat inrij heb ik het idee dat ik verkeerd zit. Toch zie ik het onmiskenbare oranje van het succesvolle Oostenrijkse merk verschijnen. Parkeren kan met gemak voor de deur. Als ik binnenstap komt Jan me al tegemoet lopen. ‘Leuk dat je er bent’, is gastvrij genoeg. Ik ben eerder vereerd dat Jan tijd voor me heeft vrijgemaakt, want het is een druk baasje. We maken een snelle ronde door de onverwacht grote zaak en eindigen in de kantine waar de koffie en het warme worstenbrood al op me wacht.

Filip mist zijn thuisland enorm

‘We gaan aankomend jaar verbouwen’, zegt Jan een beetje verontschuldigend, maar heb geen idee waarom. Het is een nette zaak met een orde die ik thuis graag zou hebben. Jan is een ‘Pietje Precies’ en dat is duidelijk zichtbaar. We lopen naar achter waar de onderdelen netjes in de vakken liggen. Nog net niet op alfabet, maar alles op nummer. ‘We hebben alles op voorraad, echt alles’, zegt hij met een onbedoelde trots. Het is niet voor niks dat bijna iedereen hier om onderdelen komt. Uiteraard staan er enkele nieuwe en gebruikte motoren, waaronder de enige echte ‘Bengtsson’. Het kanon waar de Noorderling onlangs de Galvin Cup mee binnenhaalde. Filip wordt opgehemeld. Een fijne jongen zonder bravoure. ‘Dat past wel bij ons’, zegt Jan. Ondanks wat pechmomenten heeft Filip zich kranig geweerd. Op zich hadden we er nog wel een jaar aan vast willen plakken, maar dat ging niet door. Filip mist zijn thuisland enorm, daar was hij meteen heel eerlijk in. Ik voelde de laatste tijd ook wel wat, maar kon er de vinger niet echt opleggen. Tot hij er mee voor de dag kwam. Buiten het jammere is het natuurlijk ook wel een beetje logisch. Huis en haard verlaten om te kunnen doen wat hij het liefst doet. Een mooie externe aanbieding uit zijn thuisland deed hem besluiten zijn avontuur daar  verder te gaan volgen. Het was een  machtig seizoen, maar wel erg druk. We hebben natuurlijk de zaak en de klanten ook nog. Dat is de basis en daar moet je dan ook zijn. Veel zijn. In zo’n GP seizoen gaat dat wel eens anders, dus kwam de beslissing van Filip eerlijk gezegd nog niet zo hel ongelukkig uit.

‘Ik ben een perfectionist’

We gaan aankomend jaar verbouwen. Een store concept van KTM wordt losgelaten op het JHMX pand en dat heeft nogal wat inwendige gevolgen. Ik heb de plannen gezien en het ziet er heel professioneel uit. Maikel, de vaste monteur van Jan, is net een ‘Troy Lee’ aan het opbouwen. Het zwarte frame is netjes in een persoonlijk aangemaakte tint oranje gepoedercoat. Exact de kleur van het plastic. ‘Dat vind ik erg belangrijk’, zegt Jan. ‘Ik ben een perfectionist. Altijd. In ons team moet de rijder de zwakste schakel zijn. Dat klinkt raar, maar ik zal er altijd voor zorgen dat alles perfect in orde en geregeld is’. Uitslagen mogen in geen enkel opzicht beïnvloed worden door het materiaal. Een rijder voelt dat ook en dat is goed. Het geeft de rust die een rijder nodig heeft om zich volledig te kunnen concentreren op zijn werk. Komend jaar dus geen ‘GP trektocht’ voor Team Heusschen. Er is wel een rijder in beeld waar we de Dutch Masters en ONK’s mee willen gaan doen. Een paar GP’s in de buurt staan dan ook wel op de agenda, maar meer zal het niet worden. ‘Volgende week gaan we nog een keer met hem om de tafel, maar het is zo goed als rond’. Ze krijgen veel werk met de verbouwing, dus is dat het beste plan voor 2018.

‘Ik werkte liever een paar uur extra’

Jan Heusschen is Motorcross. Zelf reed hij bovenmatig getalenteerd zijn jaren bij de MON. Inters en IMBA. Rij technisch kon hij het behoorlijk volgen allemaal, maar nooit heeft hij er alles voor laten vallen. Als monteur van Romviel motoren maakte hij zijn uren en meer. Dat liep nogal eens uit de klauwen. Door de week maakte hij de motoren klaar voor de mannen waarmee hij zondags aan het hek stond. Als ik dan om een uur of 9 thuiskwam, moest ik nog aan mijn eigen motor beginnen. Die kreeg dan vaak net even wat minder liefde. Het mooie is dat Jan in die tijd vaak die bewuste mannen achter hem wist te houden. Jan profiteerde bijna ongewild van zijn grote gunfactor. Een man die alles geeft, krijgt vaak wat makkelijker. Bladel Olie (Nu Bo Motorolie) is een sponsor va het eerste uur. We zijn maatjes geworden met een erg sterke privé band. Het respect is er van twee kanten en daar is hij zuinig op. Nooit heb ik om sponsoring gevraagd. Ik werkte liever een paar uur extra, dan dat ik moest ‘schooien’ om geld of spullen. Toch dienden er zich verschillende bedrijven aan, om Jan te steunen in zij strijd.  Veel van die mensen zijn na mijn eigen crossloopbaan, gewoon gebleven en steunen me nu met het team. Daar ben ik blij mee. Vooral omdat ze zelf kwamen. Voor Jan werd het steeds moeilijker zich aan de top te handhaven. Na twee jaar KNMV hield hij het voor gezien en stortte zich volledig op zijn werk. Jan is een voorbeeldig teammanager. Zijn inzet is gekend in de crosswereld, zo ook zijn goedheid. ‘Dat heeft me inmiddels wel wat geld gekost zo nu en dan, maar zo leer je de mensen kennen. ‘Een dure les, dat is zeker, maar ik ben gewoon zo’. Jan zal altijd iemand helpen. Op het moment dat hij echt gebruikt of benadeeld wordt is het over.

Officieel filmmaker

Zoon Rick komt binnen en schudt me netjes de hand.  Een vriendelijke en rustige jongen met een hoop potentie. Bijna uiteraard crosst hij ook en doet aardig mee. Niet het talent dat wereldkampioen zal worden, maar daar is het hem ook niet om te doen. ‘Ik vind het gewoon heerlijk mijn rondjes te rijden. Even het hoofd leegmaken. Helemaal los’. Ricks talent ligt ook, maar veel meer in de filmindustrie. Onlangs werd een tweede creatie ingeblikt die hij samen met Arno van den Brink produceerde. The hard way to win 2’ ging in première en daar is hij terecht erg trots op. Hij rondde zijn studie ‘audio-visuele produktie’ af op het St. Lucas te Eindhoven, wat hem nu officieel filmmaker maakt. Een prachtig vak waar je qua creativiteit je hele hebben en houwen in kwijt kunt. ‘Ik leer iedere dag weer nieuwe dingen, die me ook weer op nieuwe ideeën brengen’. Rick heeft al veel in zijn mars, maar ‘the best is yet to come’.

Herlings

De twee dochters Laura en Eline hebben niet zo veel op met de cross. Natuurlijk moesten ze al op jonge leeftijd gewoon mee, maar sinds ze een wat meer eigen sociaal leven hebben opgebouwd, wordt dat steeds minder. ‘De oudste wil nog wel eens komen, maar dan moet het wel in Gemert te doen zijn en zeker niet al te vroeg’. Milou lacht. ‘Ze worden groot he’. Jan lijkt de hele crosswereld te kennen. Jeffrey Herlings kwam regelmatig over de vloer en nog steeds. In moeilijke tijden stonden we steeds voor hem klaar. Zo’n jongen heeft een levenslang krediet bij mij. Ik weet wat hij doormaakt en dat is niet niks. Het wordt vaak onderschat allemaal en dat is wel eens jammer. Niet dat hij er zich wat van aantrekt, maar toch. Er vallen nog meer bekende namen, maar daar loopt hij niet mee te koop. Jan is een beste sleutelaar en dat weten ze. Vaak schiet hij te hulp op plaatsen waaruit hij geen omzet zal halen.  Zo zit ik gewoon ik elkaar. Ik wil ook helemaal niet op de voorgrond staan, maar genieten van het resultaat waaraan ik heb bijgedragen. Als ik iets goed heb gedaan, hoor ik dat liever van een ander. Mensen die zich belangeloos inzetten voor een ander worden net zo goed wel eens keihard misbruikt, maar dat hoort bij het leven. Helaas.

Hij wil het van mij niet horen, maar Jan is een voorbeeld. Als crosser hielp hij al iedereen, en geeft zijn goede hart nog steeds en regelmatig weg. Er wordt niet altijd even zorgvuldig mee omgegaan, maar dat neemt hij voor lief. Een gever. Zijn vrouw waarschuwt nog wel eens, maar weet dat het hem niet zal veranderen. ‘Hij is nou eenmaal zo. Nooit anders geweest’.

Rijder, monteur, zaakvoerder, teammanager maar vooral een liefdevolle vader en echtgenoot.

Milou kijkt gelukkig. ‘Wat kan een vrouw zich nog meer wensen’.

Foto’s met dank aan: More Heijt – www.mhmxpics.nl, Niek Kamper – www.niekfotografie.com, Steven van Kempen (Kemco) en John Oostvogels – www.motoxpics.com

/door

The hard way

Dat de motorcross hard is weet ik uit eigen ervaring. Heb mijn bulten wel gevallen en de nodige breuken moeten laten helen. En dat bleek nog niet eens zo heel hard toen ik een kijkje nam in de wereld van een ander. Anderen moet ik zeggen. Meestal is een ‘film over het leven’ wel een beetje voorspelbaar. In dit geval was dat duidelijk anders. Een speels begin, uitmondend in crashes met als ultiem dieptepunt een levensbedreigend ‘zijden draad geval’. Niets of niemand ontziend, met volle overgave. Net als je denkt dat het klaar is, begint het pas. Veel geruchten zijn voor mij nu ontmanteld. Veel speculaties blijken anders dan gehoord. Door de emoties heen heb ik even meegehuild met zijn ouders. Zelfs van zijn broer schoot ik even vol. Echte mannen met kabelarmen en een heel groot stalen hart. Een andere wereld. Individueel, maar toch samen. Twee kerels met hetzelfde doel. De weg erheen is hard en zwaar, maar de mannen kunnen niet terug. Dit is wat het is. Met een ander oog kijk ik nu naar de sport die in mijn tijd nog wel eens afmaakte met ‘dikke mannen met logge motoren’. Zo was het toen, maar tijden veranderen. Ik verander ook, maar de liefde voor de sport zal blijven. Altijd…

/door

Zuidbroek uit zijn voegen

Al twee keer moesten we het plan laten varen. Zuidbroek is voor ons gewoon een klere eind rijden. Net iets te ver voor een avondje. Er was altijd wel iets. Vorig jaar vierde mijn moeder haar verjaardag en het jaar daarvoor was er iets met voetballende zoons. Deze keer zetten we alles aan de kant. Het is net als met op vakantie gaan. Eenmaal onderweg is het feest al begonnen. De gezelligheid maakt de reis naar boven een stuk korter. Wat is dan 300 kilometer nog? In het donker komen we aan maar vinden toch snel een mooi plekkie op een graskant. Terwijl ik het doorweekte gras oprij voel ik al dat ik hier niet op eigen kracht uit ga komen. So be it. Eerst cross!

Automatische piloot
We krijgen een aangenaam welkom van de organisatie, die ons de hesjes uitreikt. Bij een normale wedstrijd hoef ik niet perse op de baan te komen om de sfeer te proeven, maar hier is dat net even anders. Ik mag er middenin, wat mijn hartritme op de automatische piloot zet. De Eurohal is groot. De geweldige oppervlakte maakt het makkelijk mogelijk een dikke veilige crossbaan weg te leggen. Mooie houtvezel balen met reclame bestickering zijn voornemens een eerste eventuele klap op te vangen. Handig zo’n crossfanaat als Ceriel met een houtvezelbedrijf in de buurt.

‘Gewoon doorspringen’
Als ik over de baan loop krijg ik de kriebels in mijn voeten. Ik vind de bultjes altijd nogal steil. Waarschijnlijk vindt iedereen dat die de sport niet beheerst, want de aanwezige rijders hebben daar geen last van. Ik zie sommigen bij de afzet zelfs nog proberen de motor met klemmende benen nog wat hoger te tillen. Triples worden langzamerhand een gewoonte in de huidige crosscultuur. Lichamelijke fitheid is hier meer dan waar ook een absolute must. Als de eerste klassen getraind hebben ben ik al redelijk onder de indruk. De Jongens en meisjes laten het al zo simpel lijken. ‘Gewoon doorspringen’, zegt er een lachend. ‘Het is niet perse de afstand, maar meer de wetenschap dat er een groot gat tussen zit. Ik vind het nogal wat. Eén kleine miscalculatie en je gaat. Ik zie het iets te zwart waarschijnlijk.

[logo-carousel id=banners-2]

Liefde kan pijn doen soms
Elvis is the King. Ook hier in Zuidbroek. De kleine Engelsman Elvis Totney is 7 jaar, maar heeft het postuur van een 5 jarige. Zijn vader moet lachen als ik er over begin. ‘He‘s eating a lot, but isnt growing too much.’ De miniheld komt als laatste binnen , maar dat maakt zijn vader niet minder trots. Als hij klaar is ontvangt hij glimlachend de liefdevolle arm van zijn grote vader om hem heen. Een helmtik met waardering geeft hem het juiste gevoel. Zichtbaar voldaan loopt hij als een held, met zijn startblokken in zijn handen, het terrein af. Mooi. Ondanks ze nog zo klein zijn wordt er gewoon gesprongen. Een dubbeltje hier en daar blijkt niet bijzonder. Lotte van Drunen weet goed wat ze wil. Ze wint haar klasse terwijl de hele familie haar gespannen volgt. Er is geen stress, want Lotte doet geen rare dingen. Mijn oog valt op een mooie, hypernerveuze vrouw. Het blijkt de vriendin van Wesley Boere. Ze rijdt met hem mee, elke meter. Ze verliest hem geen seconde uit het oog en voelt elke beweging die hij maakt. Liefde kan pijn doen soms, ook hier. Verrassing en tevens pechvogel van het weekend is voor mij Boyd van de Voorn. In de periode dat ik hem niet zag is hij opmerkelijk gegroeid. Niet alleen lichamelijk, maar zeker ook in zijn rijden. Hij voelt de baan perfect aan. Alles klopt en past. Ik had het iets eerder met vader Bas over de angst en stress van ouders aan de kant. Als hij weer een perfecte ronde heeft afgelegd kijkt hij me aan. ‘Snap je nu dat ik geen stress heb?’ Boyd maakt wereldstarts en geeft velen het nakijken. De domper komt tijdens de finale. In het startgedrang verliest hij wat plaatsen maar komt hard en netjes terug naar voren. Bij een blockpass ontvangt hij luid gejuich vanaf de overvolle tribune. Halverwege de wedstrijd komt hij net na de finishbocht een fractie te kort en zijn voorwiel komt net voor de ronding van de bult in het harde zand. Het hele spul gaat hard over de kop, waarbij de motor hem op een haar na mist. Hij komt met de schrik vrij en baalt hevig. Bas troost maar Boyd is vooral erg kwaad. Op zichzelf. Het zou anders een perfect weekend zijn geweest en een prachtige afsluiter van het seizoen.

‘Pop up team’
Tussen de heats door nemen we een kijkje in de paddock. Iedereen heeft alles prachtig uitgestald waardoor ik het gevoel krijg op een motorbeurs te lopen. De Honda’s van Mulder blijf ik schitterend vinden. De aandacht aan de uitstraling geeft weer wat je in zo’n zaak verwachten kunt. De jongens van Schepers pakken uit met een heus ‘pop up team’. Terwijl ik staar naar de motoren krijg ik een sticker aangereikt. Speciaal en alleen voor deze gelegenheid hebben ze groots uitgepakt. Bevriende rijders van formaat bemannen de opvallende KTM’s. Wesley is er wel bij maar doet niet mee. Ondanks de broers het Supercrossen een geweldig iets vinden zijn toch de risico’s te groot. Een leuk gesprek met fijne mensen. Peter Mulder zie ik voor het eerst ‘live’. Een goedlachse kerel met een onvervalst motorcross hart. Hij heeft een paar toppers weten te strikken die hij verzorgt alsof het familie is. ‘Natuurlijk kost het wat, maar ik vind het zo mooi allemaal’. Mensen zoals hij maken het mogelijk en poetsen de sport als de glans dreigt te vervagen. Pfeil pakt uit. De Kawa blijft, misschien terecht, ondergewaardeerd, terwijl er toch menig topper prijzen mee binnen sleept. Het is nooit anders geweest. Tussen het wit, geel, rood en overmatige oranje zit altijd wel wat groens.

Heren bedankt!
Nog zo’n gouden pionier is Gert Jan Vorstenbosch. Ook hij zal er altijd zijn. Altijd bereid te helpen, hoe dan ook. Hij lijkt vaak de clown van het circus, maar heeft zeker wel verstand van zaken. Herkent talentjes en geeft minderen een kans. Toch kan hij ook hard zijn waar het nodig is. ‘Sommige buitenlandse rijders worden graag in de watten gelegd in zo’n weekend, maar dat zal je moeten verdienen. ‘De mentaliteit staat voor meer dan de helft voor wat je ooit bereiken zal’. Tegelwaardige woorden. Ook de vriendelijke Peter Buitenhuis kan in dit rijtje plaatsnemen. Voor het vernieuwen van de koppeling van een van de Yamaha’s is één belletje voldoende. Niet veel later is hij op locatie en draait het spul er ook nog even snel in. Motorhart. Ook Pol motors is goed van de partij en helpt hiermee een evenement als dit tot een blijvend succes te maken. Heren bedankt! Mijn domme gedachte dat iedereen in een rolstoel per definitie ongelukkig is, blijkt maar weer eens ongegrond. Nadat ik een vrolijke Joeri van Liere gedag zeg kom ik Eddy Meurs tegen. Een man waar ik vroeger wel eens mee maar vooral tegen reed, alleen een minuut per ronde trager. Hij kent me uiteraard niet, maar hij was in die tijd ook vele malen groter. We praten over hoe het ooit was en nu is. Een mooi mens met nog steeds een positief hart. We wisselen nummers en schudden de hand. ‘Tot snel’.

[logo-carousel id=banners-2]

Stylisten
Publiekstrekker Steinke speelt zijn rol goed. De Amerikaanse cultheld is natuurlijk ook een beetje acteur. Hij geeft ons waar we, deels, voor kwamen en laat alles gewillig over hem heen komen. Een overmaat aan foto’s en handtekeningen horen daar natuurlijk bij. Hij speelt mee in een promofilmpje voor de plaatselijke TV en geeft 100% inzet. Ook als hij zich middels een val bij de start in een vrijwel kansloze positie bevindt geeft hij alles. Hij staat in de spotlights en dat beseft hij terdege. Weer een geweldige aflevering van zijn eigen succesvolle cross soap. Stylisten Bowers en Sterling zijn ongenaakbaar. Misschien wel aan hun stand verplicht als je kijkt naar hun staat van dienst in deze tak van sport, maar toch. De strijd is geweldig. De sprongen en bochtensnelheid zijn voor mij niet te bevatten. Dat de vaak tengere mannetjes zo’n beheersing kunnen hebben over de overvloed aan pk’s is voor mij nog steeds niet te begrijpen. Jaloers is wel het juiste woord misschien. Harri Kullas verbaast me. Als doorgewinterde GP’r verwacht je hier niet zo veel van hem. Toch blijkt hij uit goed hout gesneden. Opvallend is dat hij geen enkele triple springt en toch op het podium mag plaatsnemen, wat nogal iets zegt over zijn bochtensnelheid. Sympathieke jongen met een dankbaar gezicht. Even ben ik Bo de Clerq kwijt. Op datzelfde moment zie ik veel gele vlaggen aan de overkant van de baan. Hij blijkt later net na een dubbel de macht over zijn stuur te zijn kwijtgeraakt en vervolgens over de hekken op de betonnen vloer te zijn beland. De eerste meldingen waren verontrustend, maar wat later loop ik hem tegen het lijf. Een te verwaarlozen schram in zijn nek is gelukkig het enige zichtbare letsel. Wat pijn hier en daar en waanzinnig geschrokken. Zijn lach doet me meer dan anders goed. Mooi om te zien dat Jessy Neeleman weer ‘back on track’ is. De ‘styler’ toont met een ‘dikke flow’ (zo heet dat tegenwoordig) dat hij het nog steeds in zich heeft. Helaas glijdt voor een bocht zijn achterwiel op een lullige manier weg, waardoor hij na een schuiver onbedoeld in zijn nek wordt gereden. Half bewusteloos blijft hij liggen. Heel even heerst er paniek, maar al snel gaat onder applaus van de bezorgde fans zijn helm weer de lucht in.

De ervaring is te voelen
Het is aan alles te merken dat het niet de eerste keer is dat deze Supercross wordt georganiseerd. Talloze vrijwilligers doen meer dan dienst en daar klap ik even voor. Ze zullen het niet meekrijgen, maar mijn waardering is gemeend. Er wordt duidelijk gevlagd en de regels worden strak gehandhaafd. Bij iedereen. De ervaring is te voelen als er op een gegeven moment zonder aarzeling een rode vlag omhoog gaat. Een blik van de wedstrijdleiding naar de juiste persoon is genoeg om de wedstrijd zonder schaamte stil te leggen. Pluim! Ook de KNMV heeft alles strak in de hand. Als ik zie wat er allemaal gebeurt in zo’n weekend worden ook zij misschien wel eens ondergewaardeerd.

Bij de bus aangekomen blijkt mijn vermoeden waar te zijn. Ik kan niet voor of achteruit en sta veel te ver op het gras om er makkelijk uitgesleept te worden. Bas Voorn ziet me ploeteren en springt spontaan uit zijn camper. ‘Even helpen duwen?’. Zijn karakter siert hem echt.

Mijn voeten doen zeer en ik ben moe. Moe maar meer voldaan dan verwacht. Het was de eerste, maar zeker niet de laatste keer. In de bus pak ik mijn traditielijst en schrijf het erbij. ‘Supercross Zuidbroek 2018’. Check.

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.com

/door

Zuinig zijn en genieten

Yerseke staat te boek als een van de bekendste dorpen van Zeeland. Ondanks het feit dat het grotendeels gerelateerd is aan mosselen en vis, heeft het dorp ook veel met motorcross. Wie kent de beroemde G&B bussen niet? Marco Nelis is een van de drie eigenaren van de succesvolle onderneming. Zijn initialen zijn niet toegevoegd aan het bedrijfslogo toen hij gevraagd werd zich in te kopen. ‘Lekker zo laten’, zegt Marco wijs. Het bedrijf is groot geworden onder deze naam, dus heel verstandig daar niks aan te doen’. Marco is geen man die op de voorgrond wil staan. Ook zijn vrouw Anneke niet. Weinig woorden en net buiten de spots.

‘Dat vragen ze niet zomaar’

Marco werkte al vanaf zijn 16e als visser voor een rederij in Scheveningen. Elke week op zee van zondag avond tot de volgende vrijdag. Anneke wist niet beter. Op het moment dat de kinderen zich aandienden besloot hij aan de wal te gaan werken. ‘Het is belangrijk voor kinderen dat je er beiden bent. Zo kwam hij bij G&B terecht, een bedrijf dat de zwaar bevochten vis bij de winkels bezorgt. De zaak liep goed en dubbele uren werden meer een gewoonte dan uitzondering. Door zijn grote hart voor de zaak werd hem na een aantal jaren gevraagd mede eigenaar te worden van het florerende bedrijf. Marco wist als geen ander wat het was om hard te werken dus bleek een ideaal persoon voor de functie. ‘Dat vragen ze niet zomaar’ had Anneke gezegd die haar kappers carrière vaarwel zei om zich volledig op het gezin te kunnen storten. Zo werd hij onderdeel van het G&B Visconcern dat inmiddels dagelijks met 30 bussen Nederland en België voorziet van heerlijke verse vis.

‘We kregen hem er niet meer van af’
Er hangt een heerlijke rust in de stijlvol ingerichte huiskamer. Bryan zit tegenover me. Iedere keer als ik hem aankijk moet hij lachen. Ik denk dat hij altijd lacht, want zijn gezicht staat er naar. Zijn snelle, redelijk platte, Zeeuwse accent, laat me soms raden naar woorden, maar Anneke ‘tolkt’ me bij. Hij is niet groot voor zijn leeftijd. Dat valt me op als ik hem heen en weer zie lopen naar de kast voor een stukje chocola. Verwonderd dat zo’n ‘klein manneke’ zulke grote sprongen durft te maken. Bryan heeft een groot hart. Dat, gecombineerd met zijn mooie en beheerste rijstijl, heeft hem al een groot aantal bekers op de kast doen zetten. Ondanks hij nog maar 12 is, gaat hij toch al behoorlijk serieus om met zijn sport. Marco had zelf eigenlijk helemaal niet zoveel op met motoren, toch zeker geen cross. Hij haalde indertijd wel zijn motorrijbewijs, maar de schuur bleef vooralsnog leeg. Het was gek genoeg moeder Anneke die de voorzet gaf. ‘Hij was nog maar net vijf toen hij de buurt onveilig maakte op ‘zo’n ‘Chinees ding’, lacht Marco. ‘We kregen hem er niet meer van af’. Bryan kijkt aandachtig naar zijn vader en geniet met een brede smile op zijn knappe gezichtje. Bryan was meteen verkocht zoals het vaak gaat en al snel stond er een ‘echte’ motor in de garage.

‘Magic Racing’
De link met motorcross werd al snel gelegd. De zoons van de mede eigenaren waren in die periode wekelijks op de crossbaan te vinden. Het was uiteindelijk Joeri van Liere die de kleine Bryan onder zijn hoede nam. Ook hij werkte in het bedrijf, wat de begeleiding voor Marco en Anneke een stuk makkelijker maakte. Terwijl Joeri zijn pupil de grondbeginselen van de motorcross bijbracht zorgde zijn broer voor de motoren. Een sleutelaar in hart en nieren, met liefde voor de techniek. De geboorte van ‘Magic Racing’ was een feit. De kleine Bryan bleek een geboren coureur, gezegend met zeer bruikbare karakter eigenschappen als leergierigheid en een nooit aflatend doorzettingsvermogen.

Vriendschap en respect
Bryan bleef zichzelf verbeteren en zijn groei zette zich voort. ‘Op een bepaald moment neem je als ouders een beslissing. Je gaat er voor of niet. Het wordt door rijders zelf nogal eens vergeleken met bijvoorbeeld voetbal, maar dat is niet eerlijk. Er zit veel meer aan vast en omheen. Je moeit de klus uiteindelijk in je eentje klaren, wat de druk een stuk hoger maakt. Al met al drukt het intensieve wedstrijd crossen toch een flinke stempel op een gezin. Eenmaal de stap gezet, kun je eigenlijk niet meer terug, tenzij het moet. Bryan moet niets, maar gaf aan het heel graag te willen. ‘We willen er alles voor doen’, aldus Marco. ‘Het kost genoeg en dat hebben we er voor over, maar dan verwachten we wel volledige inzet van Bryan’. Het vergt een hoop inspanning en discipline, waarbij je ook nog eens op moet letten je andere twee kinderen niet te benadelen. Je hoort ze niet. Ze komen zeker niets te kort en daarbij gunnen ze het Bryan allemaal. Vriendschap en respect zijn de sleutelwoorden binnen het gezin. ‘Zouden zij ook willen crossen, dan zouden we daar ook alles voor doen. Het zou moeilijk en raar zijn zonder de cross te moeten leven, maar als Bryan morgen stopt zullen ze mij niet meer zien op de baan’. De passie is puur en alleen geboren uit liefde voor onze kinderen. Bryan in dit geval. De kleine Kawasaki coureur weet alles nog. Anekdotes passeren en Bryan stuurt bij waar nodig. Geen wonder dat het op school zo goed gaat. Aan zijn geheugen ligt het zeker niet. ‘Marco vind zijn zoon soms niet brutaal genoeg. ‘In de baan dan’, lacht hij. Aan de andere kant geeft het weer wel een veilig gevoel. ‘Hij zal nooit iets doen als hij twijfelt. Ik zie wel eens rijders onnodig grote risico’s nemen. Dan hou ik mijn hart vast. Laat het dan maar zo. Als hij zijn best doet is het altijd goed genoeg’. ‘Omdat ik zelf nooit heb gecrosst is het ook erg moeilijk hem te coachen. Ik kan hem niet vertellen welke lijnen hij moet rijden of welke houding hij het beste aan kan nemen op de motor en dat vind ik wel eens jammer’. Aan de andere kant is het misschien wel beter dat hij dat van anderen hoort. Vreemde ogen dwingen immers.

Kawasaki of KTM
Bryan is een ‘Kawasaki man’ van het eerste uur. Ooit zijn ze met een ‘groene’ gestart en dat is zo gebleven. Toch heerst er al enige tijd een discussie in ‘kamp Nelis’. Kawasaki of KTM. Anneke heeft het idee dat een KTM sneller uit een bocht komt. ‘Dat zie je duidelijk’, zegt ze lachend, maar met een lichte, onbedoelde frustratie. Eén keer heeft er een KTM in de schuur gestaan. Die doorgehakte knoop was al snel weer gerepareerd. Bryan ging er niet eens slecht op, maar had niet het gevoel dat hij op zijn Kawa had. Hij voelde zich onzeker en wilde er liever niet meer op rijden. Dat was reden genoeg om het Oostenrijkse avontuur meteen weer vaarwel te zeggen. ‘Angst is gevaarlijk, toch zeker in een sport als motorcross’. Voor Marco reden genoeg het oranje ding meteen op te ruimen. ‘Ik wil gewoon het risico niet nemen en daarbij zou ik het mezelf nooit vergeven als er daardoor iets zou gebeuren’. Eenheid met de motor is een vereiste, zeker in deze snelle sport.

Huiswerk
School staat op nummer één in het Zeeuwse gezin. ‘Als hij het daar laat liggen is het sowieso klaar, maar dat weet hij wel’. Het is er zeker niet om gedaan, maar het crossen geeft wel een mooie stok achter de deur. Ze kijken elkaar aan en Bryan lacht met een schuin mondje. Natuurlijk is het veel allemaal en moeten er keuzes gemaakt worden. Havo/vwo is behoorlijk aanpoten met zo’n druk schema. Dan blijft er vaak weinig tijd over voor de andere leuke dingen van het leven. Je zou in alle hectiek bijna vergeten dat het nog maar een kind van 12 is. Soms neemt Bryan huiswerk mee naar de cross. Voor de meeste wedstrijden zijn ze toch wel een anderhalf uur onderweg, waarin je best nog wat werk kunt verzetten. Discipline dus.

‘Niet crossen op zondag’
De familie Nelis is gelovig, met een trouwe zondagse kerkgang. ‘We weten niet beter, dus voor ons is dat absoluut geen opgave’. Het komt natuurlijk wel eens ter sprake op de cross. ‘Dan vertel ik zo’n vader waarom we niet op zondag rijden, die me dan vol ongeloof, lachend aan zit te kijken. ‘Niet crossen op zondag??’ De toekomst van Bryans cross carrière is in die zin wat onzeker. Op zondag wordt er gewoon niet gereden. ‘Rust’ zei de Heer. Met de wetenschap dat bijna alle grote wedstrijden op zondag verreden worden, rijst er nu al een probleem. Wat als… Bryan zoekt stiekem al naar een oplossing, of meer een optie voor dat euvel. ‘In Amerika rijden ze wel op zaterdag’ ,zegt hij uiterst serieus, zonder zich af te vragen hoe het daar met de visverkoop gesteld is. ‘Sporten is toch geen werk?’, probeer ik nog, maar op hoger niveau wordt het sporten ook werken. Dan ben je een prof en verdien je er je geld mee. ‘Rust is rust’ zegt Marco. ‘De keuze om MON te gaan rijden is dan ook grotendeels gemaakt omdat die wedstrijden op zaterdag verreden worden’. Het doet me denken aan oud profvoetballer Folkert Velten van Heracles. Heracles speelde alleen op zaterdag. Jarenlang was hij topscorer en weigerde grote, ook buitenlandse, lucratieve aanbiedingen vanwege zijn geloof. Tot aan zijn voetbalpensioen toe. Respect daarvoor.

Het seizoen is ten einde. Een mooi jaar waarin de groei wederom doorzette. Bryan wist het jaar bij de MON af te sluiten als kampioen in de klasse 85cc kleine wielen. Een prestatie van formaat! Alleen de winterse indoor crossen zitten nog in de pen. Natuurlijk. Ze zijn gezellig en geweldig spectaculair, maar zeker niet zonder gevaar. Bryan twijfelt nog terwijl hij vorig jaar in Zuidbroek de sterren van de hemel reed. Het is geen angst maar toch wat onzekerheid. Van Marco en Anneke moet hij niets. ‘We verwachten alleen zijn volledige inzet. Wat je geeft krijg je terug’.
Het zijn harde werkers en dankbare mensen. Dankbaar voor wat God hen geeft. Ook al ben ik zelf totaal niet gelovig, besef ik dat maar al te goed.

Zuinig zijn op de mooie dingen en vooral genieten…

 

Foto’s met dank aan: www.sportplaatjes.nl – Ronny’s Foto’s (Ronny van Hulle) – CY foto’s.

/door

Zee, zand en benzinedamp

Het is alweer zover. Wat is een jaar nou nog? Met achter de bus een zesderangs Burstner knallen we meteen na de voetbal van m’n boys richting kust. Mijn zus en zwager zijn er al. Terwijl ik me op het vrijgehouden plekje installeer bewonder ik de immens grote camper naast me. ‘Lukt het zo?’, vraagt een man die om het hoekje meekijkt hoe ik de boel op zijn plaats manoeuvreer. Peter Herlings als buurman hebben is weer eens wat anders. Een held uit mijn eigen crossperiode staat ineens naast me. Ik geef hem een hand. Ik verstomd en hij vriendelijker dan verwacht.

Spaghetti van mijn zus
Heerlijk om er al een avond van te voren te zijn. Lekker relaxen en morgen zelfs een beetje extra uitslapen omdat ook de klok nog eens een uur terug gaat. Spaghetti van mijn zus smaakt net even beter dan de mijn variant. Alles van een ander is lekkerder vind ik. Mijn dochter en ik worden tegelijk wakker. Na allebei in de boskant te hebben geplast lopen we op 15 meter afstand van de caravan een Dixie voorbij. Jammer dit. Het weer is perfect. Een beetje wind hoort bij een boulevard. We wandelen langs de plaats waar over een paar uur de mensen rijen dik zullen staan. Crossfans zullen aanmoedigen en passanten zullen verrast zijn. De linten moeten nog aan de palen en wat verder naar achter staat de baan nog half onder water. Terwijl de zee zich terugtrekt wordt het langzaamaan drukker op het badstrand. De ervaring wijst de weg. De briefing van de organisatie wordt voltallig bijgewoond, maar steeds korter. En typisch stukje gesneden koek voor de mannen en vrouwen die dit kunstje al jaren met groot succes opvoeren. Ook de opkomst is weer maximaal. Veel meer kan het ook niet zijn helaas. De parkeer en kampeer ruimte blijft toch beperkt. Daarnaast hebben ze maar een bepaald aantal uren om de klus te klaren. Dan trekt de vloed het licht uit.

[logo-carousel id=banners-2]

Als een hert
In verband met de korte ‘ebtijd’ zijn er geen trainingen. Een sighting lap moet voldoen. Er wordt gestreden, gezwoegd en geploeterd. Waar sommigen onverklaarbaar hard het zand mishandelen proberen anderen te blijven zitten en rond te komen. Allemaal helden met hetzelfde grote hart. Zeker, snelheid is alles, maar houd het ding maar eens vast. Met open mond zie ik jongens als Micha Boy de Waal, Roan van de Moosdijk, Brian Vermeulen en Luke van Drunen met speels gemak voorbij denderen. Ik heb jaren gereden en nog snap ik het niet. Raivo Dankers danst speels in het rond. Zonder fouten en retestrak. Het doet me goed Mack Bouwense weer op de baan te zien. Zijn eerste sinds maanden en tegelijk wellicht voorlopig zijn laatste van het seizoen. Benieuwd naar zijn rentree in 2018. Als iemand het verdient… Roan Driessen valt op. Ik ken hem niet en had er ook nog nooit van gehoord. In de eerste manche blijkbaar gevallen met de start want hij rijdt zowat op de laatste plaats. Ik volg hem de hele baan en krijg kippenvel van zijn stijl. Als een hert slingert hij atletisch door het veld naar voren om als 4e te finishen. Voor mij de winnaar. De tweede manche bewijst mijn gelijk, welke hij makkelijk winnend af weet te sluiten. Talent! Terwijl Bobby Zundorf op weergaloze wijze de familienaam in ere houdt doet Gertjan Vorstenbosch weer van zich spreken door met een roze pruik onder zijn helm van start te gaan. Leeft zijn leven met een groot en warm hart. Mooie mens. Kay de Wolf zit duidelijk nog steeds in zijn flow. Bijna foutloos rijdt hij naar een welverdiende overwinning. Oppermachtig en beheerst. Ik geef hem enthousiast een hand. ‘Goed gereden man’. Hij lacht verlegen. ‘Ja, het ging wel lekker’…

Nog jong genoeg
Ook Kees van den Boomen is strandcross. Altijd in de basis en in staat de zon te laten schijnen als het plenst. Vriendelijk als altijd lopen we Raf Meuwissen tegen het lijf. Helaas zijn de motoren van het fonkelnieuwe team nog niet gearriveerd, maar hij heeft er enorm veel zin in. Nog een jaartje knallen voor hij de overstap naar de MX2 zal gaan maken. ‘Ik ben nog jong genoeg en voor mijn zelfvertrouwen zal het goed zijn nog een seizoen voluit te gaan op de 125’. We kunnen allebei niet wachten. Stefan Hage is er dit jaar ,helaas, bij als begeleider van Jens Walvoort. Zijn polsblessure blijkt redelijk hardnekkig, maar daar maakt hij zich op dit moment niet zo druk om. Hij zal niet stoppen, maar weet heel goed waar zijn toekomst ligt. Als fitness instructeur en fysiek/mentaal begeleider van Jens Walvoort vult hij zijn dagen. Dat het werkt is duidelijk en blijkt ook nu weer uit de opwaartse prestaties van de bescheiden maar super fanatieke Jens. Nancy staat haar vrouwtje en weert zich kranig tussen de mannen. Steeds weer een grote prestatie. Als training is dit een mooi vervolg van haar geweldige seizoen en een voorbereiding op wat komen gaat. 2018 wordt het jaar van de waarheid, dat is zeker. We spotten Nicky van Wordragen die zelf helaas nog niet op de motor zit. Wel laat haar mannetje Ralf Hubers zien dat hij na een stille periode nog steeds meer dan behoorlijk met de motor overweg kan.

Huzarenstukje
Ik noem wat namen, maar weet dat ik iedereen zou moeten noemen. Het blijft een prestatie in dit zware zand. Zowel de rijders als organisatie zorgden vandaag weer voor een huzarenstukje. De in lichte mate aangediende regen voelde zich al snel schuldig en besefte dat het hier vandaag niet gewenst was.
De champagne vloeit en bekers en planten worden gewillig ontvangen. Een dankwoord van de organisatie volgt. Kort en bondig. Volgend jaar gewoon weer en wij zullen er traditiegetrouw bij zijn.

Traditie in ere…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.com

/door

Red bikes and musketeers

‘Het is alsof een droom uitkomt’. Dat was het eerste wat mijn zoon zei toen ik hem het nieuws vertelde. ‘Mee met een echt crossteam naar de Franse GP, hoe vet is dat?’ Via Gertjan Vorstenbosch kregen we een uitnodiging van ‘Honda Carglass’ teambaas Patrick Claessen om een GP eens van binnen het lint mee te maken.

Klein manneke
De dikke 600 km glijden als vanzelf voorbij. We kletsen veel over nog meer, maar wel hetzelfde onderwerp. Cross. We worden strak gevolgd door Sergio Fernandez die samen met zijn vader achter ons rijdt. Aardige mensen, maar versta er helaas geen zak van. Om de zes woorden zit er gelukkig iets tussen waar ik iets van kan maken, waarmee ik zelf zijn verhaal maak. Dan maar in grote lijnen. Nadat we bij een tankstation een slaapstop hebben gemaakt, zetten we aan voor de laatste 200. Als het gezellig is maken die paar kilometers niet uit. Bij de 20 km. begint het te borrelen in mijn buik. Ik heb dat altijd. Ik voel me dan een klein manneke dat voor het eerst op vakantie gaat. Mijn zoon misschien wel.

Labels en stickers
Als we bij de baan aankomen is het al druk. Op de smalle weg er naartoe staan bussen en campers aan de kant. Zonder de juiste documenten uiteraard geen toegang. We krijgen een mooie hoge plek toegewezen en gaan installeren. Glijend door de modder helpen we waar we kunnen. Van Teammanager Patrick Claessen krijgen we een Honda Carglass teamjas uitgereikt. ‘Dan hoor je er helemaal bij’, lacht hij. Hij heeft het goed voorbereid, want onze maten zitten er bij. De motoren worden uitgeladen en klaargemaakt voor de keuring. Het geluid is altijd een puntje, vooral bij de altijd brullende Honda’s. Wat de keuring werkelijk voorstelt blijkt al snel. Na de afkeur van een van de motoren wordt deze tegen de bus aan gezet. Zonder hem aan te raken gaat Sergio een half uur later weer, waarna de Honda er glansrijk doorheen komt. Het is maar hoe de pet staat dus. Uiteindelijk hebben ‘we’ (Ja, dat mag ik dit weekend zeggen) alle labels en stickers. De vaders van Anders Valentin en Sergio Fernandez treden dit weekend op als monteurs. Sergio’s vader is er altijd wel bij, maar die van Ander valt in. Een gouden wissel blijkt later. Buiten het vervoer is ook het eten perfect geregeld. Geen over the top catering, maar een heerlijke pan met nasi. Sla en saté maken het af. Eén gang, maar meer dan genoeg.

Respect voor de teamgeest
Uit het donker verschijnt ineens een dronken Duitser. Met ontbloot bovenlijf en een halve liter van zijn vaderlands bier in zijn hand struikelt hij door het lint. Of we nog kaarten te koop hebben. ‘Ik heb geld bij’, brabbelt hij nog, maar wordt subtiel afgeserveerd door de ‘teambaas’. Dat hoort er ook bij. Een stukje veiligheid is echt wel op zijn plaats in onze, soms rare, wereld. Dit weekend echter, is de wereld mooi. We genieten ‘Bigtime’ In een waas van verbeelding hangen we nog wat rond bij de motoren en rijders. Dylan Walsh komt nog even een kijkje nemen. Hij wil graag helpen, maar moet naar het hotel. Een aardige gast die zich 5x excuseert. Hij buigt nog net niet. Dylans motor moet nog omgebouwd worden qua vering, uitlaat en wielen. De familie Fernandez begint er aan en met wat extra licht van Sergios telefoon wordt de Honda strijdklaar gemaakt. Respect voor de teamgeest van deze dankbare mensen. Uiteindelijk gaat de hele winkel weer netjes terug de bus in. Klaar voor de nacht. Als ik in de camper lig besef ik dat we veel geluk hebben. Ik draai me om en kijk naar mijn pols met Pitlane bandje. Bijna morgen.

Survival
We staan goed overkapt, maar toch maakt de aanhoudende regen het niet gezelliger. De baan heeft het zwaar. Als ik naar de hellingen en zwaar bemodderde bochten kijk vraag ik me af op welk moment nu zo’n spektakel afgelast zou worden. Wanneer kan het nog en wanneer is het te veel. Er kan blijkbaar nogal wat, want de mannen gaan gewoon de baan in. Niet iedereen benut de volle trainingstijd, wat ik wel begrijp. Mijn motor had de bus hier niet verlaten, dat weet ik wel. De trainingstijden van ‘onze’ jongens zijn niet geweldig, maar daar is begrip voor. Het is een kwestie van gokken en veel geluk hebben, zo zou later blijken. Er is pech. Door het overtollige vocht stopt een van de Honda’s er mee. Met de reserve motor wordt de rest van de training afgewerkt, maar het lijkt meer op een survival, dan een GP. De regen houdt aan en het wordt alleen maar beroerder. Een shovel haalt tussendoor een halve meter blubber uit de startbocht, maar het baat niet. De leemachtige substantie is door en doornat en maakt het rijden haast onmogelijk. De mannen tonen karakter, maar halen er vooralsnog geen ereplaatsen mee. Ik kus mijn pitlane bandje. Morgen zal het beter zijn, althans dat hopen we met z’n allen. Het blijft uiteindelijk regenen, met korte droge momenten. Mooi is dat de opgekomen mensen massa er niets om geeft. Onder stukken zeil en paraplu’s volgen ze de wedstrijden. Kinderen met pompclaxons geven de rijders een extra boost. Ze doen het echt niet alleen voor de centen. Jammer wel dat geluk een grote factor speelt dit weekend. Uitslagen verraden dat. Walsh is aangedaan als hij, na bijna de hele wedstrijd op kop te hebben gelegen, af moet haken met een voetfractuur. Gelukkig valt het achteraf mee, maar doorrijden blijkt geen optie. Met een vertrokken gezicht verlaat hij de pits. Talentje met toekomst, dat zeker. De glamour die schittert van buitenaf, blijkt hard werken binnen de Carglass linten. Het simpelweg schoonspuiten is maar een heel klein deel. Alles gaat los en wordt nagekeken. Overtollig vet moet het vocht weren. Er hangt een gezonde stress over het team. Terwijl ik voor het eerst in mijn leven een echt fabrieks sticker set sta te plakken staat mijn zoon naast me met zijn camera. Hoffotograaf van het weekend. ‘Vet he pap’. ‘Ja jongen. Dit is genieten’. We worden niet in de watten gelegd, maar uitstekend verzorgd. GertJan profileert zich als een beste teambegeleider, met aan zijn rechterhand nicht Romy. Een mooi team in een team. Jammer genoeg is Carglass rijder Jed Beaton voor dit weekend uitgeleend aan HRC. Een jongen die me in Assen ook al opviel door zijn mooie stijl en tomeloze doorzettingsvermogen. Zijn specialiteit komt ook hier in de Franse modder boven drijven. Met belachelijk constante rondetijden sluit hij af op het podium. Een derde plaats met een gouden randje.

Selfmade jongen
De toevoeging ‘Team’ op de teamtruck is meer dan gerechtvaardigd. De definitie van het woord komt in zo’n weekend pas echt tot zijn recht. Alle ‘rode jasjes’ doen hun ding, zonder een echte briefing vooraf. Een berg musketiers met allen hetzelfde doel. De rijders pakken de rust die ze nodig hebben, waar ik even misbruik van maak. Ander Valentin kijkt stil voor zich uit. Geen branieschopper. Integendeel. Hij komt wat moeilijk op gang, maar zijn Engels is als ‘teamtolk’ zeker niet slecht. Het is een selfmade jongen die zijn droom najaagt. Hij bezit zeker de skills, inclusief het bekende Spaanse ‘Prado kontje’, maar zoekt de juiste weg. Die weg is niet zo makkelijk als het vaak lijkt van buitenaf. Het vergt enorm veel zelfdiscipline. Het talent met bijpassende karakter is niet eens voldoende. Een stukje geluk is onontbeerlijk bij deze mannen. Door één minuscuul foutje verspeel je zomaar een seizoen en 22 is eigenlijk al te oud om een eerlijke kans te krijgen. Toch geven ze niet op. Zijn vader is politieagent en steunt hem in alles, zoveel hij kan. Hij financiert de opstart ieder jaar, terwijl de rest uit het team en de sub sponsoring moet komen. Karig leven en alles geven. Jaar in jaar uit. Bewust maakt hij zijn opleiding als sportinstructeur af, beseffend dat het een keer op zal houden. Wanneer en op welk niveau weet niemand, maar dat houdt de droom in leven.

Veel geven en nog meer laten
Kijkend naar de grote opkomst en wat er gebeurt in het team vraag ik me af of je het eigenlijk wel een sport kunt noemen. Het is niet iets om je weekend te vullen uit verveling. Niet een avondje trainen en daarna afzakken tot een uur of 2, waarna je met een sloot bier je nest inrolt. Je crosst wel of je crosst niet. Het is een definitieve afslag. Je leven staat in het teken, iedere dag. Sleutelen, trainen, rijden. Week ik week uit tot het weer het niet meer toelaat. En dan nog. Als je het goed wil doen zal je alles moeten geven. Veel geven en nog meer laten. In een team of alleen met je maatjes.
Dit team is hecht. Zonder poespas, bouwend aan het resultaat. Progressie boeken. Eerlijke mensen met eerlijke verwachtingen.
Wie geeft die krijgt…

( Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl )

/door

Old Glory Never Dies


Ook wij droomden van het grote en onbereikbare. Op mijn fiets was ik Roger de Coster. Op mijn Kreidler reed ik de polder heen en weer tot de blaren op mijn handen stonden. Mijn eerste motor was veel te zwaar. Alles was zwaar, maar toch zou ik er komen. Ooit. Alles was simpeler toen, maar zeker niet minder mooi. Er golden geen tijden, met donker naar huis. Frames werden eigenhandig verlast om de veerweg te optimaliseren. Dat die groter moest hadden we wel in de gaten, over het hoe had ieder zijn eigen mening. Ik schuurde de roest van mijn trommelremmen, terwijl mijn ketting stond te pruttelen op het camping gaz pitje. Ik fabriceerde eigenhandig verlengde zijkappen. Eén keer schroefde ik de losse platen op de zijkant van het achterspatbord. Niet mooi, maar wel functioneel. Sturen gingen nog krom in die tijd en bogen we recht met een dikke stalen pijp. Mijn lange Noorse sokken sloeg ik netjes om over mijn dik leren laarzen. Met zwarte isolatietape plakte ik de kier dicht tussen de klep en mijn helm. Gewoon, omdat iedereen dat deed. Ook daarom boorde ik kleine gaatjes aan de onderkant in mijn voorspatbord. Ik kwijlde op de bladen van Motocross Action, want Amerika, daar gebeurde het allemaal. Ik stuurde brutaal brieven naar The States en kreeg een envelop met stickers retour. Blij als een kind was ik met de Twin Air sticker in het zakje van de nieuwe filter. Met pick up letters plakte ik de naam van mijn vaders bedrijf op mijn voorspatbord. Mooi met de ronding mee. Op zondagmorgen vroeg vertrokken we, altijd richting Lierop, onder het genot van de radio show, ‘Ko de boswachter’.

Bijna iedereen stopte met een eigen reden. Medisch, financieel of gewoon, omdat het mooi was geweest. Mooi was het zeker, maar nu staan we hier weer. Geen grondleggers, maar zeker wel de voorlopers van de crossers van nu. Herkennen kost soms moeite, maar het verleden is snel opgerakeld. Een boek en een beker. Een geweldige tijd. Prachtig bewijs. Anekdotes van vergeten momenten. Alles komt weer voorbij. Emoties, zelfs tranen. Verdriet en geluk. Konden we nog maar even terug in de tijd. Een deel van ons leven, het enige dat telde. Blij dat ik het missen kan, want ik was er bij. De ingeslagen zijweg zal vroeg of laat toch weer uitkomen op de weg die je ooit verliet. Crossers zijn verziekt en blijven crossers. Een apart stuk vlees in het schap. Gemerkt door een stempel. Besmet tot het bot…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

 

/door

Droom zonder datum

[logo-carousel id=banners-2]

Giel belt me. ‘Kom je nog even een bakkie doen?’. Altijd loop ik tijdens een wedstrijd wel even langs de camper. Dag zeggen en vragen hoe het er voor staat. Giel had me eerder al eens gevraagd hem het niet kwalijk te nemen als hij op wedstrijddagen wat stiller is. Geen kapsones, maar echte vaderstress. Zeker op niveau met grote belangen kan ik me dat heel goed voorstellen. Tijdens een clubwedstrijd van mijn zoon gaan mijn nagels er al aan. De sfeer is goed onder de luifel. De familie bij elkaar is de beste voorbereiding voor wat komen gaat. Nancy praat veel en lacht hard. Natuurlijk speelt het door haar hoofd. Zondag kan ze zomaar de beste van de wereld zijn. Enig idee hoe groot die is en hoeveel mensen er op rondbanjeren? Die gedachte maakt zelfs mij nerveus. Giel haalt oude, zeer grappige koeien uit de naastgelegen sloot. Iedereen aan zijn lippen. Hij is echt leuk en brengt het als een pro. Als we terug gaan besluit ik het verdere contact af te kappen. Een appje is genoeg.

‘Niet nog een keer’
Gewoon één fan uit de massa crossgekken die vindt dat ze het verdiend heeft. Met alles er omheen heeft ze zich meer dan kranig geweerd dit seizoen. Dan mag je van mij de bloemen hebben. Zeker, alle dames uit haar klasse verdienen het respect. Allemaal zullen ze hard trainen en hun ‘normale’ leven opofferen voor het hoogst haalbare. Toch heb ik een zwak voor dit meisje dat eerst helemaal niet mocht crossen van haar vader. Ik heb ook maar 1 dochter. Misschien ook wel begrijpelijk als je weet hoe het broer Rinus vergaan is. ‘Niet nog een keer’, moeten Giel en Janneke gedacht hebben. Ik heb haar meermaals zien trainen. Met open mond vergeet ik dan wel eens dat het een meisje is. De controle en snelheid waarmee ze rondgaat is waanzinnig. Het respect is nu wel afgedwongen. Haters zijn er altijd.

We waren er verdomme!
Van boven in de pitlane volgen we haar. Het stukje baan dat ik niet kan zien volg ik op het beeldscherm. Met gebalde vuisten kijk ik haar de baan rond. Ik help haar door de modderige bochten en duw haar de heuvels op. Het moet. Nu is het moment. Zo dichtbij. ‘Hadden we maar champagne meegenomen pap’, zegt mijn zoon. Inderdaad, dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik wist tenslotte heel zeker dat het zou gebeuren vandaag. Als de laatste twee ronden ingaan wil mijn zoon alvast naar de finish waar ook de huldiging plaats zal vinden. ‘Daar moeten we wel bij zijn’, zegt hij weer. Hij heeft gelijk, dit is een moment om nooit meer te vergeten en wij zijn er gewoon bij. Hoe gaaf is dat. Net als we weg willen lopen zie ik haar omvallen. Ik weet dan nog zeker dat ze haar Yamaha op zal pakken. Die twee meter naar de top moet geen probleem zijn. Ze is al zo ver. Ik knijp het bloed uit mijn vuisten. Het kan niet waar zijn. Ze doet alles, maar het lukt niet. Beneden me hoor ik de rest van het gezin schreeuwen. We waren er verdomme! Haar droom glijdt langzaam uit haar modderige handen. Verslagen zie ik haar naar haar blauwe vriend kijken. Hij wil nog wel maar de combinatie is op. Leeg. Het duurt te lang en ze beseft het zichtbaar. Overmand door onmenselijke overmacht moet ze opgeven. ‘Opgeven’. Ze weet volgens mij niet eens hoe je het schrijft.

Ik heb haar niet meer gezien of gesproken. Het zal vol hebben gestaan rond de camper. Medeleven met volle bakken over haar uitgestort. Dan is het leven weer eens niet eerlijk, zoals zo vaak. In een seizoen met ‘normale omstandigheden’ is ze gewoon de beste. Wij weten dat en haar familie weet dat. Iedereen weet het. Net zoals bij Jeffrey zal haar tijd komen. Na zaaien komt het oogsten. Vroeg of laat, maar altijd…

(Foto met dank aan Eric Laurijssen en motocrossplanet.nl)

/door

Copyright © 2024 – MXInfected – Verhalen en columns over de motorcrosssport door Olav Heijt.