Je hebt fans en fans. Sommigen genieten lekker rustig aan het lint. Anderen gaan los met bier en hamburgers. Ik heb fietsen gezien van het MX1 drinking team en kinderen met pomptoeters en spandoeken. Trouwe volgers met de alom bekende ‘Volkel Jonguh’ vlag, maar ook oude mannetjes met vergeelde petjes en jassen. Merchandise uit de tijd dat het allemaal nog zo mooi was. Toen ze nog niet reden voor het geld en dagen onderweg waren met een simpel aanhangertje. Sinds een paar jaar is er een nieuw fenomeen. De gestripte kettingzaag. In mijn ronde langs het parcours in Markelo stuitte ik op een viertal uitgelaten Boekelse jongemannen. Gewapend met een hoop goeie zin, 3 ‘zagen’ en de man een fles of 2 Juup. Net voor de kopmannen in het zicht komen start er eentje zijn ‘wapen.’ Draait hem rustig warm, waarna de andere twee ook aan de gang worden getrokken. Eigenlijk zijn ze fan van Loeka Thonies, maar gaan bij Raivo Dankers en Raf Meuwissen ook helemaal los. De apparaten gaan alledrie tegelijk helemaal voluit. Zwaaiend en roepend geven ze de strijders een extra duw in de rug. Twee jonge meisjes staan er pal naast en kijken me met grote ogen aan. Ik weet niet of ze bij de jongens horen, maar ze lopen er niet voor weg. Naaste me staat een man met zijn vingers in zijn oren. Ook hij blijft. De mannen worden overal opgemerkt. Vanaf de overkant van de baan worden ze op de foto gezet en gaan daarom speciaal voor deze gelegenheid nog even zwaar tekeer. Ja, het maakt een hoop herrie en nee, ik kan er ook niet een hele manche naast staan, maar het is wel verschrikkelijk vet. Gisteren zag ik een oproep via Facebook. ‘Oude werkende kettingzaag gezocht. Motor moet lopen. Slechte ketting geen bezwaar…’
Bedankt mannen…

De eerste twijfel lag niet zo zeer bij mezelf, maar meer bij de vraag of het allemaal wel door zou gaan. De grond was natuurlijk keihard bevroren, wat de baan toch verraderlijk glad zou maken. Heel anders in ieder geval dan een normale harde baan. Een appje op zaterdagavond naar voorzitter Arie Crooijmans geeft uitsluitsel. De voetbal van mijn jongens is afgelast, maar dit feest gaat door. ‘We zijn er helemaal klaar voor’, eindigt Arie enthousiast.

Zondagochtend word ik wakker met een fel zonnetje in mijn gezicht. Het zal koud zijn, maar als het doorgaat zullen we er bij zijn. Sowieso. Mijn kinderen zijn wel wat gewend en hebben dan ook geen probleem met winterse taferelen. Het ontbijt gaat mee in de auto en we zijn los. Gezellig en vooral de hoogste tijd. De pauze heeft wat ons betreft al weer lang genoeg geduurd. Ook voor Gemert MX is het een soort van ‘eindelijk’. Jarenlang waren zij een vaste en degelijke factor in de vaderlandse motorcross. Toch blijkt de routine het nu weer makkelijk te winnen van de zenuwen. Gesneden koek dus eigenlijk.

ONK vrijbrief
Bij de welcome office heerst rust. Arie heet me ontspannen welkom. Strak in het pak, maakt hij een zekere indruk. Ik verzilver mijn uitnodiging en merk dat ik zelf een beetje gespannen ben. De openingscross. Het startsein van weer een prachtig seizoen sport die me al zoveel mooie momenten heeft gegeven. Mijn rode draad. Net voorbij de ingang staat er een ‘shuttle’ klaar om de geparkeerden naar het circuit te brengen. ‘Service van de zaak’. Terwijl de eersten de baan verkennen, beginnen we met een rondje. Omdat ik weet dat het circuit grondig is aangepakt om weer mee te kunnen dingen naar een ONK vrijbrief let ik onbewust op de licht aangepaste lay out en alles er omheen. Ik kan niet anders zeggen dat het er gelikt uit ziet. Natuurlijk, een hard bevroren baan is nooit zonder gevaar, maar de te lopen risico’s zijn echt zoveel mogelijk uitgesloten. De baan is perfect toegankelijk en voor de toeschouwers super overzichtelijk. Achterin wandelen we over de hoog gelegen dijk rond de baan. Een veilige plaats, neus in de zon en uit de wind. Mijn dochter zit naast me en geniet zichtbaar met haar sjaal half over haar mond. ‘Lekker he pap’, zegt ze lief en dat is het ook. Kijkend naar het opgekomen volk valt het me op dat er maar weinigen echt last hebben van de kou. Dikke jassen en handschoenen. Mutsen en sjaals. We zijn een apart slag volk en kunnen wel wat hebben.

Vechten tegen de kou
Voor de rijders kan ik alleen maar respect hebben. Hier en daar een jas of bodywarmer, maar de meesten ‘gewoon net als anders’. Ook al worden de manchetijden wat aangepast, toch blijft het windje smerig striemen. Een combinatie van vechten tegen de kou en opperste concentratie. Motoren breken uit, maar de controle wint. Even word ik met mijn neus op de harde conditionele feiten gedrukt, als ik probeer een onfortuinlijke TM Coureur te helpen. Samen met zijn monteur duw ik het ding door de compressie, maar ik moet na 100 meter afhaken. Ik ben kapot, wat meteen een band schept met de TM . Rijders zoeken zichtbaar naar de grens van het mogelijke. Een enkeling gaat lichtjes onderuit, maar niets gekker dan op een ‘normale’ baan op een zomerse dag. Het is tenslotte een ONK, waar coureurs echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Er wordt voor mijn begrippen onbegrijpelijk hard gereden. Driftend glijden de ijskoude noppen over de steenharde ondergrond. Sommigen kunnen het niet laten er toch een whipje uit te gooien. Puur uit gewoonte. Terwijl mijn zoon ideale fotoplekjes zoekt, warmen mijn dochter en ik even op bij de heaters in de biertent. De kachels laten ons bloed weer stromen. Dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen je kinderen het fenomeen motorcross te laten beleven is ook hier weer duidelijk te zien. Een vader zit met zijn dochtertje van nog geen 3 tegenover ons op een van de houten bankjes. Het meisje is dik ingepakt en heeft een wollen mutsje met oortjes op haar lieve hoofdje. Met haar warme choco schuift ze wiebelend dicht tegen haar vader aan. Ook daar is het een onderdeel van het leven. Sommigen wandelen in het bos, wij gaan samen naar de cross. Het bier staat goed koud. Zonder moeite. De friet en de broodjes hamburger zijn ineens een traktatie en smaken met dit weer net even iets beter. Genieten 10+

‘Eindelijk dan’
Dat Liam Everts veel uren heeft gemaakt afgelopen winter is duidelijk zichtbaar. Een groot verschil met de nummer 72 van een paar maanden geleden. Een verstandige Kay de Wolf laat zien wat zijn plannen zijn voor 2018. Na en beheerste eerste manche gaat hij in de tweede ‘helemaal los’, maar toch op een uiterst gecontroleerde manier. Kay Karssemakers verslikt zich een paar keer in zijn grote haast. ‘De snelheid was er wel, alleen is 4 keer onderuit gaan net wat teveel’. Hij steekt het dan ook niet op de baanomstandigheden. ‘Het is voor iedereen lastig en opletten hè’, aldus een nuchtere Kay. Het gat tussen ‘Eighty One’ coureur Raf Meuwissen en Raivo Dankers is een stuk kleiner geworden. Even wennen is het wel om Raivo na zoveel HSF jaren in een compleet ander outfit te zien, maar dat lijkt zijn snelheid in ieder geval niet te drukken. Op deze harde baan geven ze elkaar geen duimbreed toe, waardoor we een prachtige strijd te zien krijgen. Na afloop vergaarde Raf de meeste punten en was daar duidelijk erg blij mee. Het harde werken wordt dan toch een keer beloond. Als ik hem tegenkom langs de baan, spreek ik hem even aan. Zo gelukkig heb ik hem volgens mij nog nooit gezien. Ik feliciteer hem. ‘Eindelijk dan’, zegt hij zelf. ‘Een mooier begin had ik me niet kunnen wensen’. Ik gun het hem 10 keer, maar dat weet hij wel. Wannes van de Voorde blinkt uit, terwijl Mack Bouwense al behoorlijk gewend lijkt aan zijn nieuwe ‘Lakerveld’ Yamaha. Op de listige baan komt hij goed uit de voeten, wetende dat hij in het zand ook zijn mannetje staat. De ‘kleine man’ maakt ferme stappen. Freek van der Vlist leek me voor de wedstrijd ietwat gereserveerd. Natuurlijk is het altijd spannend in zo’n eerste wedstrijd om er achter te komen waar je staat. Nieuw team, nieuwe motor. Freek neemt geen onnodige risico’s en start zijn seizoen met glans op het podium. Ik kan alleen maar benieuwd zijn naar wat volgt. Roan van de Moosdijk geeft een volwassen indruk. Ondanks zijn jeugdige leeftijd een boom van een kerel. Rijdt in zijn kenmerkende prachtige stijl een beheerste wedstrijd, afsluitend met, voor vandaag, het maximaal haalbare. Het is even wennen om de mannen op hun nieuwe motoren te zien rijden. Luca Nijenhuis op een Honda en Sven van der Mierden op een Yamaha. De strijd is er niet minder om. In ieder geval op deze baan zijn de mannen aan elkaar gewaagd.

Als we een rondje paddock doen worden we de tent binnen geroepen door de immer gastvrije GertJan Vorstenbosch. Zijn heerlijke, zelfopengemaakte, tomatensoep streelt mijn ingewanden. Onder de SKS tent ontmoet ik Hans Koenen. Wel gesproken maar nooit ontmoet. Als hij zich voorstelt steekt Lars zijn hoofd vanachter de bus deur. ‘Handschoenen?’. Ook dat is Lars. Tijdens onze ronde loop ik ook even de VIP tent in. Dankbaarheid in zijn grootste vorm. M.A.C. St. Christoffel is een dankbare vereniging en dat laten ze hun sponsoren heel duidelijk merken. Zij die het hele spektakel mede mogelijk maken worden hier in de spreekwoordelijke watten gelegd. Ook al is het geen ‘Dutch Masters’, het mag de trouwe aanhang aan niks ontbreken. Als ik rijders en aanhang zo links en rechts gadesla, bekruipt me een gevoel van geluk. Ik merk dat iedereen er weer vreselijk veel zin in heeft. Ruud Arts (Volkel Jonguh) komt net voor de wedstrijden beginnen het terrein opgelopen. ‘Eerst even een enduro ritje gedaan’, laat hij me weten met een opmerkelijk fitte blik. ‘Cross hè’, lacht hij. ‘Hoe dan ook en zoveel mogelijk’.

De kop is er af. Ja, het was koud en ja, de baan was hard. Toch heeft Gemert MX met klaargespeeld om onder erbarmelijke omstandigheden een strakke en nog belangrijker een veilige baan weg te leggen. Welkom terug Gemert en bedankt!

(Foto’s door More Heijt – www.mhmxpics.nl )

Het is ver voor mijn tijd, maar ooit hadden de huizen helemaal geen kranen en stopcontacten. Het was in die perioden dat Rinus zijn vader een gat in de markt zag een Loodgietersbedrijf beginnen naast zijn bestaande Bedrijf de Smederij . De man krijgt het verschrikkelijk druk, dus zodra Rinus mag en kan helpt hij zijn vader. Niet dat het helemaal zijn droom is, maar Rinus heeft eigenlijk helemaal geen droom. Ja, misschien toch een beetje. Hij wil geld gaan verdienen, een gezin stichten en daar voor zorgen. Verder niks.

‘Dat kostte ons bijna de kop’
Rinus is 38 als hij iemand tegen het lijf loopt met een kleine horeca groothandel. Zijn assortiment leek in niks op de dingen die Rinus nu
‘verhandelt’. ‘Het assortiment verandert bijna wekelijks’, zo weet Rinus. ‘Je moet mee met de trends natuurlijk. Alert zijn’. De man had tegen Rinus gezegd dat hij eigenlijk wilde stoppen met zijn zaak, waarop hij Rinus vroeg of het iets voor hem was om over te nemen. Daar zag Rinus wel brood in zelfs met beleg . ‘Ik was toen nog maar 38 en bruiste van de energie’. Rinus had verder niks met horeca. Ook zijn vrouw Addie had niets met administratie, dus dacht ze op type les te gaan. Helaas kreeg ze daar de kans niet meer voor gezien de overname vrij snel plaatsvond. Alles moest natuurlijk snel draaien. In zekere zin gooiden ze zichzelf voor de leeuwen, wat later de beste leerschool ooit zou blijken te zijn. Gelukkig weten ze elkaar goed op te vangen en staan elkaar bij waar nodig. Met een stukje gezond verstand en kom je al een heel eind. Na een kort overleg met zijn vrouw wordt de koop uiteindelijk redelijk snel gesloten en is Horeca Groothandel van Doom een feit. Dit wel onder voorwaarde dat de bewuste oud-eigenaar nog 5 jaar bij Rinus zou blijven werken. Een slimme zet, vooral als je zelf uit het loodgietersbedrijf komt. Die 5 jaar werden er 7, met een naar einde. De man ging uiteindelijk in de ziektewet, waarop hij met de mededeling kwam dat hij overspannen was met alle financiële gevolgen van dien. ‘Dat kostte ons bijna de kop’, zegt Rinus en kijkt er zorgelijk bij. ‘Alles waar je dan zo keihard voor hebt gewerkt, staat dan ineens op de helling. Ik kan er nog steeds kwaad om worden.  Een man waar we zoveel vertrouwen in hebben gehad’. De omzet was goed, maar zulke dingen zijn erg slecht voor de uiteindelijke winst. Het wordt uiteindelijk een slepende affaire waar ook het gezin onder te lijden krijgt, maar met keihard werken weten ze er toch bovenop te komen.

Een prachtig en vooral gezond bedrijf
Door de stijgende omzet wordt het pand aan de Oostperkweg in Middelburg al snel te klein. Addie gaat zich meer richten op de administratie via computer om de groter wordende hoeveelheid op tijd te kunnen verwerken terwijl Rinus zijn fantasie los laat gaan en een tekening maakt van wat hij graag zou willen. Een droom geboren. Rinus houdt de krabbels angstvallig in zijn la, maar weet goed wat hij wil. ‘Ik droomde van een groter pand met een naastliggende woning, zodat we van het vermoeide heen en weer rijden in de late uurtjes af waren en al onze kostbare tijd in de zaak konden steken’. Zijn droom werd een serieus plan. Na jaren keihard te hebben gewerkt en hun verdiende centen zorgvuldig te hebben besteed, konden de tekeningen dan toch uit de la. ‘We hebben een mooie grote loods met een woning er naast laten bouwen’. In begin 2000 was het dan zover dat ze met zeer verdiende trots hun nieuwe onderkomen aan de Voltaweg 22-24, op het Industrie terrein Arnestein te Middelburg konden betrekken. Zoon Cordino en dochter Jeamantta onthulden het nieuwe reclame logobord, waarna de genodigden het nieuwe pand konden bezichtigen. Na de toespraak van Rinus en Addie kon het feest beginnen. Een groot openingsfeest, compleet met feesttent en catering en zelfs een Italiaanse proeverij. Niet vreemd voor de klanten en leveranciers, want ook in het dagelijkse zakendoen staat bij Rinus en Addie de service op nummer 1. Het succesvolle bedrijf bleef groeien. Zoon Cordino kwam na een leerzame baan ‘bij en andere werkgever’, de gelederen versterken. Na veel interne aanpassingen om de stormachtige groei het hoofd te bieden werd er in 2016 nog een naastliggende loods gekocht. Zo is de situatie nu, in 2018. Een prachtig en vooral gezond bedrijf. ‘We hebben echt wel een paar keer zwarte sneeuw gezien hoor. Momenten dat ik dacht, ik stop er mee’. Het is natuurlijk een flits van gedachten, want stoppen kon helemaal niet’. Hun hele ziel en zaligheid zit in de zaak en dat zouden ze zomaar niet opgeven.

‘De service’
Rinus en Addie zijn blij dat ze het hebben doorgezet en hebben met zoon Cordino een waardige opvolger voor hun bedrijf. Ondanks dat denkt Rinus nog helemaal niet aan stoppen. ‘Dan wordt je snel oud’, zegt hij lachend en dat is natuurlijk ook wel zo. Als we een rondje door het bedrijf maken is te zien dat het huidige assortiment helemaal is aangepast op de huidige samenleving. ‘We hebben veel pizzeria’s als klant. Die hebben natuurlijk spullen nodig die totaal afwijken van wat een andere restaurant houder zal bestellen’. We groeien mee en volgen de wegen van onze klanten. Op die manier kunnen we ze altijd van dienst zijn’. Over de vraag waarom iemand voor ‘van Doorn’ zou moeten kiezen hoeft Rinus niet lang na te denken. ‘De service eerlijk zijn tegen je klanten’, zegt hij bijna zonder nadenken. ‘We wonen er naast en als we thuis zijn kunnen ze altijd nog spullen komen halen’. Sommigen vinden zich dan slaaf van hun bedrijf, maar daar denken de van Doorns heel anders over. ‘We hebben ons klantenbestand op die manier op kunnen bouwen. Niets was te veel en we stonden dag en nacht klaar. Dat waarderen we zeer. Ook de klanten met een wat lagere omzet worden nog steeds op handen gedragen. Het zou ook niet eerlijk zijn de mensen niet meer te helpen omdat we toevallig wat groter gegroeid zijn. Juist aan deze mensen hebben we ons bedrijf te danken’.

‘Monster’
Trots staat hij naast de onlangs aangeschafte Dodge Pick up. ‘Een beest van een ding’, omschrijft hij hun grote liefde. Op mijn aanvraag start hij het monster en geeft een paar keer goed gas. Kippenvel op mijn armen. Jaren hebben ze alles gegeven. Nooit op vakantie en altijd maar gewerkt. ‘Natuurlijk, deden we het graag en tenslotte is het ook een beetje hobby geworden, maar dit wilden we allebei zo graag dit was nog onze wens. Nu kon het en hebben we het gewoon gedaan’. We hebben ook ter ontspanning een lange tijd geleden ieder een motor gekocht, maar Addie’s gezondheid strooide regelmatig roet in het eten. Vanuit dat oogpunt besloot Addie haar motor te verkopen. Uit eigen veiligheid maar zeker ook voor de mede weggebruikers. ‘Nu kunnen we samen lekker weg wanneer we willen. Zo’n ritje is voor ons een soort van vakantie’. Rinus glimt. Nog harder dan de Dodge, maar dat mag hij…

‘Ik ben er echt wel eens harder afgegaan. Dan stond ik op en had ik in het ergste geval wat spierpijn naderhand’. De Belgische Jolien Vleminckx is dan 23 en rijdt eigenlijk al haar hele leven. ‘Ook ik kreeg het van huis uit mee’. Niet dat mijn vader crosste. Hij heeft enkele jaren fanatiek trial gereden, maar de motoren fascineerden me wel. Via kennissen kwam ik op de cross terecht, waarna ik het bekende virus gewillig oppakte. Jolien bereikte al vele hoogtepunten in haar cross loopbaan. Op twee botbreuken na bleef ze gevrijwaard van ernstige blessures. Dat haar carrière uiteindelijk zo zou eindigen had ze zeker nooit kunnen denken.

Ze slingert over haar motor
In Kleinau was het. Achteraf werd het weekend bestempeld met de terechte term ‘Black Weekend’. Dit omdat de ambulance meer dan 10 keer moest uitrukken en de trauma heli maar liefst 7 keer een landingsplaats moest zoeken. Jolien was fit. Altijd eigenlijk. Daar zorgde ze voor omdat ze weet dat een fit lichaam veel kan hebben. ‘Het stelde werkelijk niks voor.’ Met een iets te hoge snelheid kwam ze aan op de bocht. Omdat ze de eerste wal niet m eer haalde stuurde ze er overheen, naar de tweede wal. In die wal bleef haar motor steken terwijl haar lichaam verder wilde. Tegen zwaartekracht valt niet te vechten. Ze slingert over haar motor en belandt met haar gezicht in de kei harde ondergrond met als gevolg dat haar lichaam er ongecontroleerd overheen slaat. Hevig geschrokken bleef ze roerloos liggen. Niet eens pijnlijk, maar erg onwerkelijk. ‘Het was plots dat ik besefte dat ik niets meer voelde.’ ‘Mijn vader en vrienden waren er direct bij. Mijn moeder was er die dag een keer niet bij, maar werd al spoedig gebeld met het vreselijke nieuws. Ik weet nog dat ik tegen één van mijn vriendinnen zei dat ik misschien de tweede manche niet zou kunnen rijden, niet beseffend dat ik wellicht nooit meer zou rijden.

[logo-carousel id=banners-2]

‘In een roes ontwaakte ik’
Natuurlijk heb je geen besef van wat er werkelijk aan de hand is op zo’n moment. ‘Net zoals bij het breken van een been of arm denk je dan. Komt wel weer goed’. Je hebt ook geen besef van tijd op zo’n moment, maar het leek dat me dat er al meteen een helikopter boven me rondcirkelde. Het was blijkbaar erg lastig een veilige landingsplek te vinden, waardoor het nog bijna een uur duurde voordat ze er in gedragen kon worden. Ik weet eigenlijk alles nog. Het moment dat ze me de heli indroegen en de reis naar het Akense ziekenhuis, waar ik uiteindelijk wel in slaap viel. ‘In een roes ontwaakte ik en was er nog steeds zeker van dat alles goed zou komen. Ook mijn ouders hadden die overtuiging.’ Het was achteraf een beetje tegen beter weten in, want ik had geen enkel gevoel in mijn onderlichaam. Natuurlijk wil je denken dat het wel meevalt. Ook wist ik dat het medisch gezien mogelijk was dat het gevoel terug zou komen. Ik ben acuut geopereerd en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik in Aken terecht gekomen ben. Wat deze letsels betreft ben je hier op de beste plaats. Helaas was het letsel dermate ernstig dat de beste arts haar niet had kunnen genezen. ‘Ik heb nog wel eens heel even nagedacht over het feit dat ik redelijk lang op de heli heb moeten wachten, maar navraag leerde me dat het geen verschil had gemaakt. Het was gewoon kapot. Meteen al.

Godsgeschenk
Veel zenuwen zijn kapot of onherstelbaar beschadigd. ‘Ieder geval van een dwarslaesie is er een apart’, zo weet ze inmiddels. ‘Er zijn zoveel verschillende gradaties’. Jolien had de pech dat ook een zenuw van haar bloedregulatie beschadigd was. Dat zorgde ervoor dat ze zeker 8 maanden ter observatie in het ziekenhuis heeft door moeten brengen. ‘Ook al is het misschien het beste ziekenhuis, op een gegeven moment wil je echt wel naar huis’. De bijkomende letsels zorgden ervoor dat ze door wegvallende bloeddruk erg zwak bleef. ‘Soms, als ik overeind probeerde te komen werd het al zwart voor mijn ogen.’ Na een aantal maanden heb voor een gedeelte gevoel terug gekregen in mijn blaas. Helaas is het alleen een wazig en brandend gevoel wanneer er iets mis is in mijn lichaam. Net zoals het gevoel van aanraking in mijn been en onderrug. Ook dit is een redelijk vaag gevoel en zeker niet zoals het vroeger aanvoelde. Ook heeft ze met grote regelmaat te kampen met een blaasontsteking. ‘Het is zo raar allemaal. Als ik bijvoorbeeld merk dat ik koorts heb, moet er echt gezocht worden naar de oorzaak. Ik voel helemaal niks.’ De hoop dat er vooruitgang plaats blijft vinden is nog steeds sterk aanwezig. ‘Ook al ben ik me bewust dat een totale genezing er niet in zal zitten, toch blijf ik met blij met alle kleine beetjes.’ Natuurlijk heeft Jolien heel lang hoop gehouden op herstel. Zelfs na die 8 maanden kwam er een beetje gevoel in haar linkerbeen en voet. Ze kon dan zelfs een beetje met haar tenen wippen. Simpele dingen die ik vroeger uit verveling deed, zouden nu een Godsgeschenk zijn’. Frustrerend is dan wel dat nu, na zo’n twee jaar de verbeteringen uitblijven. Op een hele goede dag ben ik in staat mijn been lichtjes te bewegen. Ook voel ik het dan als mijn been scheef ligt. Dat is wel alles.

[logo-carousel id=banners-2]

’De hoop zal er altijd blijven’
De drang om fit blijven heb ik nog steeds. Ik moet er niet aan denken dat er straks dingen mogelijk zijn en ik buiten de boot val omdat mijn lichaam te zwak is. Dat gaat echt niet gebeuren. Mijn beurt zal niet aan me voorbij gaan, geloof me maar.’ De hoop zal er altijd blijven. Ook haar vader en moeder willen er nog steeds in geloven. Ik praat er veel over met mijn ouders. Natuurlijk zijn ze nog steeds bezorgd om mijn welzijn, wat ik ook wel begrijpen kan. Je kinderen zijn toch je alles. Ik begrijp dat heel goed, maar ik heb ze wel duidelijk gemaakt dat ik allesbehalve ongelukkig ben. Ze zorgen voor me zoveel ze kunnen. Onlangs heb ik zelfs mijn eigen ‘zorghuisje’ kunnen betrekken, hier in de achtertuin. Heb alles binnen bereik. Ik kan hier voor een groot deel voor mezelf zorgen en dat geeft een fijn gevoel.’ In de eerste maanden kreeg Jolien erg veel bezoek. Dat was nog met fruitmanden, bloemen en snoep. Nu komen ze gewoon lekker op visite. ‘Ze behandelen me niet anders dan voorheen en dat voelt heerlijk. We lachen, drinken en maken het laat. Net als vroeger. Daar wil ik mijn ouders niet mee lastig vallen.’ Het mooie is van alles is dat je er op zo’n moment achter komt hoe groot en hecht je vriendengroep eigenlijk is. Zowel privé als op het werk heeft niemand haar laten vallen. ‘In het ziekenhuis moest ik soms bezoek afzeggen omdat de andere kamerbewoners klaagden. Hoe iets negatiefs op zo’n moment zo waardevol kan zijn. Das massale bezoek is nu wel wat gestabiliseerd. Ondanks dat geeft het haar nog steeds enorm veel kracht. ‘Ik kan me echt voorstellen dat je zonder dat alles makkelijker op andere gedachten zou kunnen komen. Er zijn meiden waarmee in bij de MON reed die twee uur onderweg zijn om me een bezoek te brengen. Bizar gewoon. Ze halen me op en we gaan op pad.’

Dat was mijn enige wens nog
Maatschappelijk gezien wordt alles wel even anders voor Jolien. ‘Ik was altijd werkzaam als werfleidster voor bouwmaatschappij DEMOCO. Zij hebben me al die tijd gesteund en zorgen er nu voor dat ik na een omscholing straks te werk kan gaan op het kantoor. Natuurlijk ben ik hen eeuwig dankbaar.’ Haar mobiliteit is inmiddels ook geregeld. ‘Sinds kort heb ik een eigen, volledig aangepaste, auto. Dat was mijn enige wens nog. Het autorijden is nog wel erg vermoeiend omdat de combinatie van concentratie en lichamelijke inspanning me soms nog iets te veel is. Er is van alles aangepast, met ook een extra gordel.’ Ze begint hard te lachen. ‘Anders hang ik in iedere bocht tegen het raam’.

Ook al heeft de bijzonder opgewekte Jolien nu haar lichamelijke beperkingen, de kracht die uit haar ogen straalt belooft nog veel moois voor het vervolg van haar leven…

Plezier staat voorop. Welke sport je ook beoefent, uiteindelijk wil je er een fijn gevoel bij hebben of aan over houden en natuurlijk doet iedereen dat op zijn of haar eigen manier. Op instagram kwam ik een paar weken geleden een overvrolijke groep levensgenieters tegen. Ik ken ze niet, maar hun filmpjes zijn verslavend. Na het per ongeluk openen van een de pro ge-edite creaties, moest ik de rest ook zien. De mannen crossen niet alleen maar houden ook het motto ‘living for the weekend’ huizenhoog. Doordeweeks hard aan de slag om het verdiende geld er op een positieve manier in no time weer doorheen te draaien. Ze drinken, driften, klimmen, hangen, kotsen, lachen, dissen en pranken met een grote dosis zelfspot om er op de zondag met groots gemak een dikke whip uit te gooien. De BOB van het weekend zorgt ervoor dat alles en iedereen weer heelhuids thuis komt. Zoals het hoort. Ze zijn zich erg bewust dat dit de tijd van hun leven is en dat wordt maximaal en goed gevierd. ‘Je bent er maar 1 keer en je weet nooit hoelang’. Ik ben niet verslavend aangelegd en hou dus absoluut niet van series of andere wekelijkse programma’s. De filmpjes van ‘The Weekend Warriors’ moet ik zien. Ik wil weten wat ze het weekend weer uitgevreten hebben. The Warriors. De grootste groep zijn de genieters. Van de sport en het leven.

Live Love and Laugh to the max!