Mooie huizen in een rustige wijk. Een altijd goedlachse Glenn doet open. De rust die hij altijd uitstraalt past helemaal bij hun prachtige huis en de verzorgde achtertuin. Ik ben deze keer niet alleen. Eigenlijk was ze een beetje boos. ‘Jij gaat naar Glenn en ik mag niet mee?’, had ze gezegd. Na een goedkeurende duim in Glenns appje kon ik Sterre blij maken. Ze mocht mee en kon het bijna niet geloven. De Glenn, waarvoor ze tijdens de KTM dag nog in de rij stond om een handtekening te bemachtigen.

‘Kay was zeker niet de mindere’
Nog niet zo heel lang wonen Glenn en Nikki bij elkaar. Na zeven jaar samen werd het tijd voor de grote stap. Nikki woonde nog thuis, maar Glenn woonde al een tijdje niet meer bij zijn ouders. Met zijn broer Kay huurde hij een appartement waar ze een paar jaar hebben samengewoond. ‘Dat was makkelijk. We waren allebei weinig thuis, dus dan is de kosten delen ideaal’. Ondanks vader Coldenhoff een gepassioneerd voetballer was en dus zelf niet eens crosste, raakten de twee broers toch helemaal verslingerd aan de motoren. Kay kreeg al op driejarige leeftijd een motor van zijn oom. Glenns basis lag zoals bij wel meer crossers in de BMX. Vaak is dat de eerste stap naar uiteindelijk ‘het grote werk’. Zo ook bij Glenn. De buurjongens Joey, Stuwey en Mitch Reijnders crossen al volop en wakkeren het vuur nog eens lekker aan. Glenn vind het BMX’n al snel behoorlijk saai omdat ze eigenlijk maar 1 ronde rijden, dus wordt ook door hem al snel de switch gemaakt naar de motorcross. Beide mannen blijken ruim getalenteerd en gek genoeg heeft Glenn de grootste moeite zijn drie jaar oudere broer bij te houden. Tijdens een ONK in Oss weet Kay zelfs voor zijn broer te eindigen. ‘Het was onze thuiswedstrijd en natuurlijk stond het de volgende dag breed uitgemeten in de krant’. Trots is hij daar op en terecht. Kay was zeker niet de mindere, maar hield het op 19 jarige leeftijd toch voor gezien. Het ‘andere leven’ trok hem meer en zodoende sloeg hij een andere weg in. Het is een bewuste keuze geweest. Hij heeft genoten van de andere kant en heeft daar geen spijt van. Ondanks dat rijst de vraag nog wel eens wat er gebeurd zou zijn als hij niet was gestopt. Ondanks dat is hij een van Glenns trouwse fans en gunt hij het zijn broer als geen ander. Kay is een andere weg ingeslagen, maar zeker niet zonder succes. Inmiddels heeft hij zich opgewerkt tot Office Manager bij Jan de Rijk Logistics te Venlo (voorheen Har Vaessen Transportbedrijf). Glenn heeft veel respect voor zijn broer en is trots op de manier waarop hij zijn leven vorm heeft gegeven. Hij bereikte het volledig op eigen kracht en heeft het nu goed voor elkaar. ‘Een prachtig gezin en een goede baan, en dat doet ook mij goed.’

Van motorcrossen zijn werk maken
Kay stopt maar Glenn gaat door. Bereid er alles voor te doen, waardoor het ‘laten’ ook een stuk makkelijker op te brengen is. In combinatie met zijn studie aan het CIOS bouwt hij door aan zijn carrière. Zoals veel rijders heeft ook Glenn de bewuste droom. Prof worden. Van motorcrossen zijn werk maken lijkt hem geweldig en zoals ook veel van die dromers zou hij het gaan maken. Zeker. Als je iets echt graag wil bereiken, het op kunt brengen, de middelen tot je beschikking hebt en dan ook nog een tikkie geluk mag hebben, kom je doorgaans een heel eind. Glenns droom wordt waarheid. In 2013 wordt hij ontdekt door het Standing Construct Team waarvoor hij met zijn KTM podiums begint te pakken, waarvan één zelfs op de hoogste trede. Glenn breekt door. Hij begint grote stappen te maken en de snelheid komt er zichtbaar in. Er is al snel geen houden meer aan en al een jaar later wordt Glenn ‘gearresteerd’ door het Suzuki fabrieksteam. Zijn droom komt uit.

‘Ze dachten dat ik iedere week op vakantie ging’
Glenn en Nikki zijn onafscheidelijk. Nikki legt het ‘liefdesverhaal’ smakelijk uit. Terwijl ze met blinkende ogen naar Glenn kijkt, lijkt het alsof ze elkaar nog maar een maand kennen. In 2008 sprong de vonk over. Het was tijdens een trainingsweek in Spanje. Na negen jaar zijn de twee nog steeds en onvervalst verliefd en dat is een prachtig, bijna voorbeeldig gezicht. Nikki komt zoals veel ‘crossdames’ uit een onvervalst crossgezin. ’Mijn vader heeft altijd gereden en ook mijn jongere broer, die onlangs toch zijn motor inruilde voor een race fiets. Hij is zo’n type die eigenlijk alles kan. Dat klinkt stoer, maar het lijkt wel of hij voor alle sporten aanleg heeft. Een tijd geleden begon hij ineens met boksen, wat hem ook meteen makkelijk af ging. ‘Oneerlijk is dat he’ , zegt ze met een lachende trots. Nikki werkt op dit moment voor Twin Air, maar heeft voorheen in Den Bosch gewerkt op een lingerie afdeling. ‘Het was zeker een leuk team, maar als vriendin van een profcrosser is het heel erg moeilijk uit te leggen wat mij in de weekenden bezighoudt.’ Een andere wereld. ‘Ze dachten dat ik iedere week op vakantie ging. Ik ben altijd bij Glenn dus kom nu in de meest uiteenlopende landen . Op een gegeven moment vertelde ik maar niks meer, dat was een stuk makkelijker’. Het is een prachtig koppel. Voor kinderen is het nog te vroeg, maar het is zeker niet uitgesloten dat er een keer kleine Coldenhoffjes zullen komen. Het is er zeker nu de tijd niet voor en de situatie niet naar. Daar zijn ze het stellig over eens. Ze maken het fenomeen gezinsuitbreiding nu wel van heel dichtbij mee bij het bevriende koppel Kevin en Yentl, waar ze ‘sinds Suzuki’ heel nauw mee omgaan. ‘Geweldige mensen met een harten van goud’, zo vindt Nikki. ‘It takes one to know one’, zeggen ze wel eens.

‘Een podium is lastiger dan ooit’
Glenn is een gelukkig man, maar heeft op de achtergrond toch ook wel een stille zorg. Met ‘minihond Wolfje’ op zijn schoot legt hij het uit. Zijn contract wordt waarschijnlijk niet verlengd. ‘Herlings en Cairoli hebben beiden nog een contract en Jonass heeft aangegeven ook de overstap naar de MXGP te gaan maken. ‘Vier MXGP’rs bij KTM zie ik niet gebeuren’, aldus een nuchtere, toch relaxte Glenn. Eén en ander gaat dus wel afhangen van Glenns prestaties in dit lopende seizoen. Een goede start heeft hij al wel gemaakt, met uitzondering van het ‘Russische drama’, waar hij een manche geen punten behaalde door een crash. Glenn scoort vaak een top 6, maar bijna altijd een top tien. ‘Een podium is lastiger dan ooit’, aldus de ontspannen KTM prof. Jeffrey zit op dit moment in een flow, waar echt bijna niemand bij kan blijven. Het is een verhaal apart. ‘Er staat ook maar eens in de zoveel jaar een jongen op als hij’. Glenn maakt zich wat dat aangaat dan ook geen illusies. ‘Gelukkig ben ik een vlotte starter, waardoor ik vrijwel altijd in de top 6 kan beginnen. Dan heb je al een deel in je zak’. Niemand weet wat de toekomst brengen zal, maar Glenn beseft dat winst niet eenvoudig zal worden dit jaar. ‘Ik zal constant moeten zijn. Altijd scoren en zorgen dat ik er vanaf de start meteen bij zit’.

‘Hij ziet alles’
Aan deelname aan de Amerikaanse competitie heeft hij jaren geleden wel eens gedacht, maar dan zou hij het liefst alleen de outdoor competitie af willen werken. ‘Dat supercrossen is niet niks. Daar ben ik niet mee opgegroeid. Ik heb me er ook nooit aan gewaagd en om daar zomaar in te stappen is echt levensgevaarlijk. Daarbij ben ik nu inmiddels 27, dus sowieso ook nog eens te laat’. Nee, Glenn heeft het erg getroffen bij KTM, zo vindt hij zelf. ‘Het is een super team met geweldige mensen om me heen. Er wordt keihard gewerkt om alles aan en om de motor heen zo perfect mogelijk klaar te zetten. De rest is aan mij en daar werk ik hard voor. Ik ben echt dankbaar voor de kansen die ik nu al gekregen heb’. De begeleiding binnen KTM laat de rijders niets te wensen over. Glenn vindt het geweldig dat zijn ouders en broer veel wedstrijden bezoeken om hem te steunen. ‘Mijn vader is nu wat meer op de achtergrond aanwezig. Een logisch gevolg natuurlijk en daar hebben we beiden vrede mee. Na een training komt hij, net als vroeger, wel even naar me toe. We bespreken dan meestal wat lijnen in het circuit en af en toe geeft hij nog wat tips. Het is fijn te weten dat hij er is, want hij ziet alles. Niemand kent me beter dan hij.

Fijne jongens
Glenn is populair. Niet alleen als coureur, maar zeker ook daarbuiten. Zijn eenvoud en rust maken hem een innemend persoon. Het is een rustige jongen die niet snel uit zichzelf op de voorgrond zal treden. Onder de GP tenten van KTM zijn er best wel eens wat spanningen waar te nemen. Dat kan ook niet anders. Drie mannen met hetzelfde doel, werkend voor dezelfde baas. De bittere strijd tussen Jeffrey en Tony geeft zeker de laatste tijd wel wat gerommel in het kamp, maar daar bemoeit Glenn zich niet mee. ‘Ik doe lekker mijn eigen ding en zie het wel gebeuren. Ik kan met beiden heel goed overweg en dat wil ik graag zo houden’. Laatst sneed ik, echt per ongeluk, Tony een beetje na het vallen van het starthek. Je snapt wel wat er dan gesuggereerd wordt door de buitenwereld en dat begrijp ik wel. Binnen het team weet iedereen dat ik niet zo in elkaar zit. Misschien ben ik wel eens te gereserveerd, maar dat heeft me al meer goede dan slechte dingen gebracht. Glenn voelt zich erg thuis bij KTM. Met veel respect praat hij ook over zijn andere collega’s. ‘Pauls en Jorge zijn eveneens hele fijne jongens. Allemaal tot het bot gedreven te winnen. Met en tegen elkaar’.

Visitekaartje
Onterecht wordt nu wel eens de vergelijking getrokken met teamgenoot Jeffrey. Met hem is, zeker op dit moment, niet te concurreren’. Het is dan ook alles behalve een schande achter hem te moeten finishen. Dat je dan achter zo’n ‘fenomeen’ als Herlings de beste Nederlander van het moment bent is toch wel heel bijzonder. ‘The Hoff’, geeft ‘de rest van de wereld’ meer dan goed partij wat hem tot een uitzonderlijk talent maakt. Hij is een voorbeeld in alle vormen. Staat je altijd en uiterst vriendelijk te woord wat hem tot het visitekaartje maakt van zijn werkgever KTM. Hij zal zich altijd inzetten voor het behoud van de sport van zijn dromen. Voor mij de Ambassadeur van dit moment.

Crosspensioen
Het seizoen is nog lang en Glenn is op dit moment topfit. ‘Er komen nog veel banen naar mijn zin, dus is er nog veel mogelijk.’ Glenn kennende zal hij er alles aan doen om aan het eind van het seizoen een mooi rapport op te laten tekenen. ‘Als het aan mij ligt rij ik nog tot mijn 35e’. Ik denk ook wel dat ik tijdens deel twee van mijn leven in de crosssport te vinden zal zijn’. Hij zal geen ‘headhunter’ nodig hebben om aan een passende baan te komen als hij met crosspensioen gaat. Met zijn CIOS basis en MT2 certificaat op zak zijn er legio mogelijkheden voor de succesvolle crosser uit Heesch. Hij heeft het geduld, charisma en de kennis om toekomstige crossers te begeleiden in hun weg naar hun eigen top, hoe hoog die ook mag zijn.

Vetgestickerde Jetski
Net als we willen vertrekken komt vriend Ad terug van een middagje Jetskiën. Na het ontvangen van een aantal Red Bull wet suits, moest er natuurlijk een toepassing gezocht worden voor de felgekleurde kleding. Als ze de vetgestickerde Jetski op de kar hebben gezet wil Glenn hem even starten. ‘Mooi man, zo’n tweetakje’, zegt hij lachend en pakt het stuur al vast. ‘Niet doen Glenn, de kinderen slapen al’, zegt Nikki strenglachend terwijl ze naar de slaapkamertjes van de overbuurkinderen kijkt. De jonge hond en de verstandige vrouw. Een mooi stel en een goed team.
Sterre stapt in met een blikje cola in haar hand. ‘Die kreeg ik nog mee van Nikki. Voor onderweg’. Als we even aan het rijden zijn vraag ik waar ze het bewuste blikje heeft gelegd, maar ik krijg het niet. ‘Da’s Coca Coldenhoff pap, die ga ik echt niet opdrinken…’

Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl (2 stuks) Fotografen van de overige foto’s graag even een privé berichtje voor naamsvermelding!

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog maar weinig over is van de vierkante meters die ze jarenlang tot hun beschikking hadden is MSV de Uitlaat nog steeds een hardwerkende vereniging. Vechtend voor het behoud, want wat je af moet geven krijg je in dit geval zelden nog terug. De overgebleven ruimte is tot de laatste meter benut. Net als toen is de organisatie strak en het baanonderhoud bovenmaats. Ze kennen de grond met diens behoeftes als geen ander en bewerken het zorgvuldig met liefde. Hier waar het allmaal begon en waar het voor mij helaas ook eindigde. Het circuit van vandaag lijkt het weeskind van de gestorven pioniers. Het verleden herhaalt zichzelf vandaag weer op een glasheldere manier. Ik zie mijn vader nog staan. Kraag omhoog. Zijn eeuwige KTM pet met altijd een trots gezicht eronder. Vandaag rijdt mijn zoon hier een DMX, op dezelfde leeftijd als ik toen. Als ik hem na een schuiver zijn motor op zie rapen schiet ik vol. Niet door zijn val, maar van het geluk dat we beiden mee mogen maken en hebben. Ik voel nu wat mijn vader voelde en dat blijkt vele malen mooier dan ik ooit besefte. Mijn zoon weet wel dat ik het geweldig vind, maar voelt niet mijn passie. Hij beleeft het allemaal op zijn manier en zo hoort het ook te zijn. Half in het verleden en half in het nu herken ik alles van ooit. Ik herhaal soms mijn vaders zinnen van toen. Hij had gelijk, altijd…

(Foto met dank aan Ronny van Hulle)

Het is waar. De ouderdom laat steeds meer sporen na. Uiterlijk tot daar aan toe, maar met het lichamelijke deel heb ik meer last. Ik kan alles nog wel, maar het kost me tegenwoordig zeker dubbel zo veel moeite een voorheen simpele klus te klaren. Het is niet erg. Het is niet anders. Ik ben geen klager. Het heeft geen zin en daarbij is het voor een ander ook erg vervelend. Toch loop ik al en maand met een pijnlijk knie. Het is vervelend als ik werken moet, maar ook liggend in bed zeurt de pijn door, dus besluit ik toch maar te bellen. Een altijd vrolijke Willem Verbruggen neemt op. Ondanks zijn steeds drukker wordende programma, weet hij me toch ergens tussen te wringen, zodat ik op korte termijn geholpen kan worden. Praktijk54. Ik was er al een keer eerder, maar toen voor mijn crossende zoon. Na drie maanden lies pijn zijn we toen ook ten einde raad naar het voor ons verre Hegelsom gereden, met verbluffend resultaat!

‘hun soort’
Als ik in de wachtruimte zit merk ik dat ik gespannen ben. Nu is het een keer voor mezelf en dat is toch weer anders. Al snel mag ik naar binnen waar ik kennismaak met een van Willems rechterhanden, Roy Hoeijmakers. Roy, zelf verwoed crosser, staat Willem bij in de vorm van fysiotherapeut. Roy komt al wat jaren bij Willem over de vloer. Veelal in zijn eigen belang, want een crosser heeft zo wel eens wat. Na verloop van tijd bleek dat Roy, die medisch meer dan goed onderlegd is, tekenen vertoonde van diezelfde genezende kracht. Juist omdat de spoeling van ‘hun soort’ redelijk dun blijkt, probeert Roy zoveel mogelijk van de kennis en ervaring van Willem, die dit inmiddels al 42 jaar doet, te gebruiken. Er zijn veel sportblessures, dus er is veel werk. Voor Willem alleen is het eigenlijk te veel. Niet alleen qua uren, maar ook wat betreft de inspanning. ‘Na een dag werken ben ik echt moe en in sommige gevallen draag ik zelfs nog en tijdje de ‘overgenomen klachten’ met me mee, wat ook erg vermoeiend is’.

Vanaf de zijlijn
Willem werkt op afstand en dat is erg apart. Dat wil zeggen dat hij je zelf niet aanraakt. Nooit. Medisch gezien is het ook bijna onacceptabel, maar ik laat het gebeuren. Roy zoekt de zere plekken en Willem behandelt me vanaf de zijlijn, vanuit zijn stoel die tegen de muur staat. Het is alsof hij denkbeeldig de spieren, pezen en banden beetpakt en masseert. Het blijft een vreemde gewaarwording. Na een beenonderzoek van drie kwartier vraagt hij me te gaan staan. Ik sta op en voel niks meer van de eerdere pijn. Een uur geleden was mijn, normaal beste, knie nog de slechtste en dat baarde me zorgen. Nu is alles weer zoals het was. Zoals het hoort.

Het is niet eng. Het doet geen pijn en is tevens niet te bevatten, maar dat hoeft ook niet. Gelukkig was ik al, maar ben nu vooral blij. Geen pijn is erg fijn…

Shana van der Vlist
Ze is er al een tijdje klaar voor. Na haar blessure van eind vorig seizoen was het toch weer een hele weg terug. Dan begin je na de winter weer met een dubbele achterstand. Daar komt ook nog bij dat ze nog steeds studeert, wat vaak ten koste gaat van motortraining. ‘Die school moet eerst klaar, dan zien we wel verder’. Wijze praat van de talentvolle, maar vooral karaktervolle crossdame. De voorbereidingen voor haar eerste harde baan van het seizoen zijn miniem geweest. Een weekje Spanje en onlangs nog twee keer Lelystad. Dit weekend is het zo ver. In het Italiaanse Arco di Trento moet het allemaal gaan gebeuren. Shana weet goed wat ze waard is. Hoe haar collega concurrenten de winter hebben doorgebracht weet ze niet. ‘Ik zie wel eens een foto voorbijkomen of een kort filmpje, maar daar kun je verder weinig mee’. Shana heeft niet stilgestaan, maar denkt ook niet hard gegroeid te zijn qua rijden. ‘Die blessure heeft er behoorlijk ingehakt. Je raakt zo snel alles kwijt en dan is het weer een lange weg terug naar het oude niveau’. Op het moment dat ze eigenlijk weer kon en mocht rijden waren de weersomstandigheden erg belabberd. Een weekje Spanje is zeker leuk, maar je bouwt er nagenoeg niets mee op. Nog maar weinig gedaan dus eigenlijk, maar daar geeft ze niets om. ‘Ik ga het weer lekker opbouwen. Ik ben al erg bevoorrecht dat ik mijn sport op deze manier kan en mag uitoefenen en daar ben ik iedereen erg dankbaar voor’. Een prognose voor het weekend vind ze moeilijk. ‘Het enige dat ik je kan verzekeren is dat ik heel erg mijn best ga doen. Dan zie ik vanzelf wel waar ik uitkom’.

Nicky van Wordragen
Ook Nicky heeft afgelopen winter het nodige ondernomen om topfit aan het WK te kunnen beginnen. 2 weken Italië en een week Spanje hebben haar meer dan goed gedaan. Met haar nieuwe fysieke trainer is er veel aandacht besteed aan krachtopbouw en intervaltrainingen. Na haar zware blessure in Assen en de 3 maanden zonder motor was het wel even aanpoten, maar op dit moment zit ze toch weer wel op schema. Tijdens haar voorbereidingen heeft Nicky een tweetal wedstrijden meegedaan om dat ritme ook bij te spijkeren. De wedstrijd in Duitsland wist ze zelfs te winnen, wat haar veel zelfvertrouwen heeft gegeven. ‘Ik heb geen idee of en hoeveel mijn directe concurrentie aan progressie heeft geboekt, dus de eerste GP zal daarom extra spannend worden. Kijken waar je staat’. Er is besloten alle GP’s mee te rijden en daarnaast ook nog de EK’s die in Denemarken, Duitsland, Polen en Nederland afgewerkt zullen worden. ‘Een mooie aanvulling op het WK schema en de afstanden zijn nog redelijk te overzien’. Moeder Nicky moet haar ‘kleine dondersteen’ achterlaten, maar die is in goede handen bij haar in alles meelevende schoonouders. Niet dat haar kleine 3 jarige man het erg zou vinden om mee te gaan, want hij is helemaal bezeten van Auto’s, gravers en vooral zand. Veel zand. Nicky’s man Ralph heeft zijn eigen carrière even opzij gezet voor vrouw en kind. Toen Nicky herstellende was van haar schouder blessure heeft hij nog wel een paar keer zijn motor uit de garage gehaald, maar met de zorg voor de kleine en alles om het ‘Team 964’heen houdt hij dat even voor gezien. Nicky’s ouders staan volledig achter haar. Ook al is haar moeder nog steeds erg bezorgd, ze zal haar droom nooit in de weg staan. Het wordt dus behalve een spannend, zeker ook een erg gezellig familieweekend.

Lynn Valk
Voor Lynn kwam het hele GP verhaal toch wel een beetje als verrassing. Sinds de inlijving door JK Yamaha Italië zijn de plannen anders en de mogelijkheden ruimer geworden. Door deze samenwerking is het voor de, nog maar, 15 jarige Lynn ineens mogelijk het hele GP programma af te werken. Een behoorlijke stap, maar ze heeft er erg veel zin in. In haar voorbereiding is ze een paar dagen naar Italië geweest en daarna nog een weekje in Mantova. ‘Als ik mag kiezen zal het zand zijn, maar toch rijd ik graag op het harde’. Wat de concurrentie betreft gaat ze er redelijk blanco aan beginnen. ‘Ik heb wel eens met Shana getraind, maar dat was het dan ook wel’. De enthousiaste Lynn zit op het moment tegen haar examens aan te hikken, dus de vrije tijd wordt zorgvuldig verdeeld en besteed. Verrassend studeert ze voor automonteur. Die keuze maakte ze niet alleen omdat het haar vader wellicht goed uit zou komen. ‘Het zit er gewoon in bij ons. De werking van een motor interesseerde me ook altijd, dus zou er toch wel voor gekozen hebben. De carrière van broertje Cas lijdt er niet onder. Omdat haar vader geen volle weekenden weg kan van zijn zaak, reist ze de wereld rond met haar moeder Brenda. Apart, maar zeker niet minder mooi. Het zijn vier handen op 1 buik dus dat komt zeker goed. Vader Gerrit concentreert zich voornamelijk op het reilen en zeilen van zijn drukke bedrijf en zijn zoon Cas. ‘Het is een keuze en een manier van leven, maar we genieten er allemaal met volle teugen van’. Als ik Lynn spreek rijden ze dicht in de buurt van het circuit. Natuurlijk is er een spanning voelbaar, maar nerveus is ze niet. ‘Ik heb er zoveel zin in. Ik ga er gewoon verschrikkelijk van genieten!’

(Foto’s met dank aan Hans Gerritsen en Gette Holemans)

Twee keer per jaar mag het in Oldebroek. Twee volle dagen motorcross. Stichting Circuit Oldebroek bestaat inmiddels 51 jaar en heeft in het verleden verschillende ONK’s mogen organiseren. Het is allemaal begonnen met wegrace. Het circuit was internationaal bekend en vele grote namen lieten hun rubber achter op het asfalt. In het race circuit lag het cross gedeelte. Na 10 jaar moest het ‘harde gedeelte’ wijken en werd het asfalt verruild voor het zand.

De laatste hand

Het cross circuit is ook vroeger nooit meer dan 2 weekenden per jaar open geweest. Sterker nog, alleen de bulten en kombochten bleven na zo’n weekend als stille getuigen achter. ‘Alles moet weg, tot het laatste hekje’, aldus Robert Leferink die er vrede mee heeft. ‘We weten ook niet beter he, het is altijd zo geweest’. Robert zelf crosste nooit, maar heeft de ‘vibe’, wel opgepakt. Als lid van het bestuur en verantwoordelijke voor de Pers en PR, draagt hij er met ziel en zaligheid zorg voor dat alles soepeltjes verloopt. ‘Veel organiseren is meestal niet nodig want de vrijwilligers hier kennen inmiddels het klappen van de zweep wel’. Ook deze keer mag de stichting 10 weken van te voren beginnen met het aanleggen van de baan. Gesteund door onder andere de firma van Werven die sinds jaar en dag als één van de hoofdsponsors het grondwerk voor zijn rekening neemt. Het bedrijf is absoluut niet vreemd met motorcross. Veel werknemers zijn betrokken bij de sport of zijn hier actief in of zijn hier actief in geweest. Vooral het zijspangeweld wordt in de omgeving een heel warm hart toegedragen. Veel van de vrijwilligers zijn dan ook pure zijspanliefhebbers en trekken er nogal eens samen op uit om een GP te bezoeken. Ook gaat de groep gezamenlijk naar verschillende solo wedstrijden zoals een deel van de ONK’s en de andere DMoMX wedstrijden.
Inmiddels ligt de baan er geweldig lekker in. Als vanouds. De laatste hand wordt gelegd aan de positie van de verschillende sponsor spandoeken en de piketten gaan er op het laatst in. ‘We zijn er helemaal klaar voor en ook de weergoden zijn ons hopelijk gunstig gezind. Na verschillende ONK’s te hebben georganiseerd is het nu hun eerste ‘Dutch Masters’. ‘Met zo’n wedstrijd krijg je wat meer hulp van de DMoMX organisatie, maar dat stoort ons geenszins. Ook van hun kant zijn er belangen die in ere gehouden dienen te worden. De samenwerking verloopt vlekkeloos.

2019

Nu heerst er nog even rust op circuit “de Bargen”. De puntjes worden op de i gezet, of zoals de vrijwilligers gekscherend zeggen “de puntjes op de O, de O van Oldebroek!” Zaterdag en maandag zal dit wel anders zijn. De vrijwilligers staan al weken te trappelen van ongeduld, maar zien ook het einde van hetgeen waar zij weken naar toeleven naderen. Maandagmiddag direct na de laatste manche wordt begonnen met het afbreken en opruimen, wat nog zo’n twee weken in beslag neemt. Daarna is het weer afkicken geblazen voor de vrijwilligers, maar er wordt alweer reikhalzend uitgekeken naar het paasweekend van 2019. Dan strijkt het wereldkampioenschap zijspancross neer in Oldebroek! De eerste ideeën voor dit evenement zijn alweer bedacht en zullen spoedig worden uitgewerkt. In Oldebroek wordt dan misschien slechts twee maal per jaar gecrosst, maar dat betekent niet dat er buiten deze periode niets wordt gedaan. Stilzitten doen de vrijwilligers van Stichting Circuit Oldebroek maar zelden en dat is te zien. Wie de uitstraling en professionele aankleding van het circuit ziet zou bijna denken dat er een GP georganiseerd gaat worden. De KNMV Jeugd Solo Motocross rijders zullen hun ogen uitkijken. Aan alles is gedacht, zoals het hoort.

Bij de Stichting Circuit Oldebroek zijn ze er klaar voor! Oldebroek mag weer!