Het is al donker als ik veel te hard de afslag neem. Altijd vergis ik me in de scherpte van de bocht, zoals ook mijn vader dat altijd vergat. Het gaat wederom net goed en vervolgens neem ik ook de hobbels van het spoor weer veel te hard. Altijd. Er ligt een heel verleden in Zegge voor mij. Gerry was onze vertrouwenspersoon als het om de cross ging. Ondanks de onbeschrijflijke wirwar van open blokken, gereedschap en incourante inruilers, wist hij er moeiteloos zijn weg. Niemand kan alles, zoals mijn dochtertje altijd zegt, maar Gerry kwam heel dicht in de buurt. Op iedere vraag een antwoord en voor elk probleem een oplossing. Hij bestelde het, ging het voor je halen of maakte het zelf. Maria doet open. Geen Gerry deze keer. Ik geef haar drie kussen en condoleer, maar ze stelt me gerust. ‘Het gaat wel hoor’, zegt ze lief. Er heerst verslagenheid in huize Franken, maar op een berustende manier.

Iedereen wist van zijn manier van leven. Door velen gewaarschuwd, maar niets of niemand kwam daartussen. Een man van de oude, maar zeer voorbeeldige stempel, gezegend met een aangeboren missie van ‘helpen’. Er zijn voor een ander, zoals het volgens hem ook allemaal bedoeld is geweest. Ooit. Alles en iedereen kreeg een portie, waar helaas ook regelmatig misbruik van werd gemaakt. Dat calculeerde hij in. Immers, wie goed doet… ‘Voor alles komt een tijd, ook voor zulke mensen’, redeneerde hij en dat hoop ik ook echt. We halen herinneringen op. Voorbeelden van hoe hij was en hoezeer hij gemist zal gaan worden. Waarom zijn dochter Jolanda na een paar crosspogingen toch koos voor het schaatsen en waarom zijn geliefde vrouw altijd moest wachten met haar klusjes, omdat de klanten ten allen tijde voor gingen. Hoe hij een auto kocht voor wildvreemde mensen in de Dominicaanse Republiek zodat ze zich makkelijker konden behelpen. Zoals hij zorgde voor zijn familie en vrienden is zonder twijfel uitzonderlijk te noemen. Een weldoener zonder ego. Mijn rit naar ‘De Zeg’, zal voorlopig de laatste zijn, want ik heb verder in het respectvolle dorpje niets te zoeken.

Een voorbeeld voor velen. Gerry is er niet meer, maar de legende blijft…

18 september is het zover. Voor velen zomaar een doordeweekse dinsdag, maar voor Jef een hele bijzondere. Het was een lange zit, maar hij deed zijn tijd. Met zijn voorbeeldige gedrag heeft hij er voor gezorgd dat hij wat eerder weer van zijn vrijheid kan gaan genieten. Vastzitten is niet per definitie stilzitten. Daar kwam ik achter toen hij me van de week belde. Er is veel met hem gebeurd, ook al gebeurt er daar weinig. Hij legde me zijn plannen uit en terwijl ik alles in me opnam, kreeg ik het rare gevoel een beetje jaloers op hem te zijn. Niet zozeer op zijn delict en de gevolgen, maar wel op de tijd die hij ermee had verworven. Tijd om te bezinnen. Tijd om overzicht te krijgen op zijn leven. Wat er allemaal gepasseerd is en wat er nog zou kunnen. Hij gaat het anders doen, dat is duidelijk. Jef is zijn tijd vooruit met zijn pasgeboren ‘Jimmy Joe Riding Factory’. Een prachtig initiatief waar veel mensen hun voordeel mee kunnen doen. Een voordeel in alle opzichten als het om verantwoord motorcrossen gaat. Aan alles is gedacht, tot in de fijnste details. Jef blijft leraar. In ieder geval. Een mentor met een geheel eigen , maar bewezen succesvolle, visie om het maximale uit je carriere te halen. U gaat het allemaal horen, van hemzelf…

Foto’s met dank aan Folko Fotografie en Reba MX Pics.

Ik denk dat hij ons heeft zien staan, want hij gooit zijn bril in de vijfde ronde bijna tegen mijn hoofd. Mijn zoon had hem al zien lopen. ´Pap, Michael is er ook´. Ik ken hem een beetje. Tijdens het ONK in Mill stelde een vriend hem aan me voor. Ik had nooit van hem gehoord, maar dat heeft meer te maken van mijn jarenlange afwezigheid op de crossbanen. Het is een talent, dat is duidelijk, maar ik kreeg toen een beetje het idee dat hij op de een of andere manier een beetje verloren gelopen was.

Michael is geen stilzitter

Na de eerste manche, die hij op zijn sloffen wint,  besluit ik hem op te zoeken. Waarom hij hier is weet ik al snel. ´Ik heb me aangemeld voor Assen, maar sta op de reserve lijst helaas. Je weet nooit of er iemand uitvalt, dus bereid me toch maar voor op een eventuele deelname´. Ik weet een beetje wat hij kan, gezien zijn 3^e plaats in de tussenstand van het ONK MX2. Het mooie vind ik wel dat hij en nog een paar jongens met een tweetakt de strijd aanbindt met de bulderende viertakten. Ik heb absoluut een zwak voor die jankende machientjes. Michael is geen stilzitter. Als ik bij zijn bus kom is hij druk bezig met het schoonmaken van zijn motor en de rest van zijn spullen. Zijn dochtertje Destiny helpt hem mee, wat goed te zien is aan haar ´witgeweeste´ sponsorshirt. Papa crosst, ze weet niet beter. Dochter Shakira is er vandaag niet bij, maar normaal gezien staat het hele gezin, inclusief zijn vader over het lint gebogen met gebalde vuisten. ‘Als ik dat zie geeft dat me zo’n boost. Dat is gewoon niet uit te leggen. Zoiets als Feyenoord in de kuip. Dan kan ik nog dieper gaan’. Michaels vader heeft vandaag een dagje vrijaf genomen, wat het tot een gezellig gezinsuitje maakt. Michael crosst al van zijn 7^e. Zijn vader ruilde indertijd het mini Quadje in voor een ´echte motor´, wat het begin was van iets wat nog steeds niet ten einde is. Tenminste niet als het aan Michael ligt.

‘Ik had eigenlijk moeten onderhandelen’

Michael heeft er al een behoorlijke loopbaan opzitten. Niet zomaar eentje, want hij heeft met de 85 en 125 gestreden met en tegen niemand minder dan o.a. Glenn Coldenhoff en Jeffrey Herlings. Hij gaf goed partij en won zo nu en dan zelfs van de mannen die nu in binnen en buitenland de toon aangeven. In de ONK’s van voor 2011 streed hij mee in de top, tegen de groten van nu.´Wat is er dan gebeurd´, zou je jezelf afvragen. Ik vraag het hem. ´Eigenlijk ging het allemaal heel voorspoedig en lag er echt wel een mooie toekomst voor me in de cross´. Michael werd dan ook ontdekt en reed jaren onder de vlag van Stabilo. ´Ik heb het daar heel goed gehad. Ook erg naar mijn zin´. De verhalen gaan dat ik zomaar gestopt ben. Geen zin meer of zo. Michael legt het anders uit. ´Mijn vriendin raakte zwanger en had me nodig. Ze eiste niets van me, maar ik voelde het als mijn plicht er voor haar te zijn. Mijn hart sprak en ik luisterde. Op de een of andere manier heb ik toen heel naief gedacht dat er geen keuzes waren. Ik wist niet beter of het was alles of niets´. Michael nam afscheid in plaats van zakelijk te overleggen en een tussenweg te zoeken. Net na de geboorte van mijn dochtertje moest ik voor een maand naar het buitenland. Ik had eigenlijk moeten onderhandelen, want ze waren ook blij met mij. Ik deed het boven verwachting en de groei was er nog steeds. Helaas kan ik dat niet meer terugdraaien, maar heb daar achteraf wel ontzettend veel spijt van. Vooral nu.´

‘Waarom zou je dan gaan trainen?’

Michael nam afscheid en deed waarvan hij vond dat het zijn plicht was. Zijn motorhart klopte nog steeds hevig, maar eigenlijk was hij een beetje terug bij af. Hij is wel blijven rijden, maar dik onder het niveau dat hem gegeven was. Michael was en is eigenlijk nog steeds een jongen die heel goed motorrijden kan. Sommigen trainen zo hard en veel, dat ze met een mindere dosis talent toch heel hoog in de ranglijsten terecht komen. ´Gewoon´ heel hard werken. Anderen hebben net dat beetje meer in de vingers. Lezen de baan makkelijker en hebben de balans die nodig is je lichaam te ontzien tijdens de race waardoor ze veel minder snel moe worden. Dan komt het karakter om de hoek kijken, want als het toch zo makkelijk gaat, waarom zou je dan gaan trainen?. Velen kwamen maar evenzoveel jonge coureurs strandden ergens  in het strijdveld. Michael was altijd bereid er veel voor te doen en heeft dat zeker ook gedaan. Ook geluk is een factor die toppers in de dop nodig hebben om te komen waar ze graag willen zijn. Aan de top. Tijdens een training op een indoorbaan in Roosendaal ging het mis. Michael schoot van zijn steun en zijn voet klapte dubbel. Zijn banden scheurden af en het gewricht verbrijzelde. Een ramp voor iedere rijder, maar zeker voor een talentvolle jongen met nog heel veel crossplannen.

‘Ook hardlopen ging niet meer’

Een toenmalige Belgische top sportarts kon er gek genoeg weinig mee. Er werd aan gerommeld, maar niets gerepareerd. Zijn voet bleef daarna raar scheef staan en het duurde lang vooraleer hij weer eens een rondje op de motor kon doen. ‘Ik heb toen zelfs een plaat aan mijn rempedaal gelast, omdat mijn voet zo scheef stond dat ik er naast trapte. Fysieke trainingen waren uit den boze, omdat ik heel veel last had.’ Ook hardlopen ging niet meer, zodat fietsen zijn enige optie nog was. Zo druk als Michael kan zijn, zo rustig wordt hij nu. Hij vertelt, maar raakt geëmotioneerd. Het flitst allemaal weer voorbij en voelt de pijn van vooral het gemis weer aanzwellen.

‘Nog een keer alles geven’

‘Aan de ene kant denk ik vaak dat het voorbij is, maar aan de andere kant ben ik sterker en sneller dan ooit tevoren’. Mijn voet hebben ze later kunnen herstellen dus dat is al geen beletsel meer. Mijn leeftijd is het enige wat nu nog roet in het eten zou kunnen gooien. 27 is niet oud, maar veel teams willen de ‘jonge gasten’ en daarmee doorgroeien naar de top. ‘Ik snap dat ook’, zegt hij eerlijk, ‘maar ik wil nog zo graag een keer alles geven’. ‘Natuurlijk. Ik rij nog en zal rijden tot ik echt niet meer vooruit kom, maar ik heb  het gevoel dat ik in de kracht van mijn leven ben. Ik was altijd een mager en tenger ventje. Die tijd is ook voorbij. Ook mijn conditie is super. Mijn laaste paar ronden zijn meestal de snelste uit een manche. Daar pak ik ook vaak de winst, omdat er veel rijders zijn die aan het eind wat inzakken, terwijl ik juist steeds harder ga rijden’.  Het is altijd zo geweest. Ik kon hem niet, maar navraag leert dat bijna iedereen uit de crosswereld hem wel kent. Hij heeft talent, daar is iedereen het over eens. Verschillende opmerkingen heb ik al gehoord, ook negatieve. ‘Dan rijdt hij weer en dan stopt hij ineens. Zomaar uit het niks’. Michael baalt enorm van die speculaties, maar begrijpt de uitingen helemaal. Deels was het ook zo, maar dat was puur omdat ik lichamelijk niet in orde was. Niet iedereen weet van de hoed en de rand natuurlijk. Michael gaat niet zitten wachten tot er misschien nog wat komt. ‘Mijn vader steunt me nog steeds in alles en we gaan er alles aan doen ook volgend jaar zo hoog mogelijk te eindigen. Of het een tweetakt blijft of een 450 wordt, daar ben ik nog niet aan uit. ‘Op zo’n dikke ga ik echt veel harder’, zegt hij zonder zijn gezicht te vertrekken. Zelfkennis is een grote deugd.

‘Als hij kwaad wordt gaat hij het hardste’

In zijn tweede manche gaat hij weer als de brandweer tot hij een onschuldig schuivertje maakt. Hij rijdt een acclimatiserend rondje en smijt bij het voorbijkomen zijn bril onze kant op. De rug gaat krom en zijn gezicht wordt rood. ‘Als hij kwaad wordt gaat hij het hardste’, lacht Samanta. In een ronde of vier rijdt hij het mijlengrote gat dicht met de kopman maar komt uiteindelijk een rondje tekort. Als hij na de finish zijn helm afdoet is hem niet aan te zien dat hij er een ‘intermanche’ op heeft zitten en vertelt meteen druk wat hem overkomen is. ‘Ik was net lekker op gang’, zegt hij lachend en dat klopt ook. Ik was erbij en heb het gezien. Ik was erbij en ben er van overtuigd dat hij nog veel zou kunnen beteken voor een team.

Later bij zijn bus kletsen we nog wat na. Het is een mooi gezin. Iedereen voor elkaar, zoals het hoort. Als ik het zo aankijk begrijp ik zijn keus van ooit eigenlijk wel. Als hij voor zijn gevoel moet kiezen, luistert hij naar zijn hart. Dat liegt immers nooit…

Foto’s met dank aan o.a. Danny Relouw en Floris van den Elsen

Michael dankt langs deze weg zijn vader, Autobedrijf van Wezel, Topparken, R2R store, MX Customs van Hees, MX van Dijk en Patrick van Db-MX training, waar hij dagelijks mee optrekt en die er volgens Michael verantwoordelijk voor is dat al zo snel weer op een behoorlijk niveau meedraait.

‘Ik wilde eigenlijk komen trainen, maar hoorde dat er een wedstrijd was’. Nick lijkt onverschillig maar is dat zeker niet. Natuurlijk weet hij dat er vandaag geen tegenstand voor hem is wat de spanningsboog al een stuk vlakker maakt. Toch is hij op een bepaalde manier opgewonden. Zijn ogen verraden hem.

4 manches op een dag
Ondanks het bericht dat hij zou gaan stoppen heeft hij er nog steeds heel veel plezier in. ‘Ik wil ook eigenlijk helemaal niet stoppen, maar ik heb eigenlijk geen keuze’. Nick rijdt sinds dit jaar voor een Honda team uit Zwitserland en met veel succes. Winnen is daar al een gewoonte en om de moeilijkheidsgraad wat te verhogen rijdt hij daar ook de MX2 mee. 4 manches op een dag dus. Conditioneel is het geen probleem. Nick rijdt makkelijk. Waar ik zou staan, gaat Nick even zitten. Bijna nergens dus. Hij start als 10e maar zit bij de eerste doorkomst al op kop. Zijn bochtensnelheid is enorm. Nick staat werkelijk overal en laat zijn Honda als een slaaf het werk doen. ‘Als je gaat zitten ben je de controle veel sneller kwijt’. Het is een stukje routine waar hij na zijn 18 jaar crossen nog goed op kan teren.

Slopend
Zowel zijn vriendin Tessa als Nick zelf zijn verknocht aan de sport. ‘Van mij zou hij nooit hoeven stoppen’, zegt ze terwijl ze haar Nick verliefd aankijkt. Het is gewoon moeilijk als je ook nog een eigen zaak drijft en probeert uit te bouwen. Zondags diep in de nacht komen ze thuis. Beiden moe ruimen ze alles op en gaan naar bed om er twee uur later weer uit te komen. De klanten wachten en die moeten bediend worden. ‘Dat is onze basis en daar moet het grootste deel van ons geld vandaan komen’. Tessa werkt zelf voltijds als kleuterjuf en doet een deel van Nicks administratie. ‘Ik help hem zo veel mogelijk zodat hij kan werken en crossen. Het is veel, maar die wereld is zo mooi’. Ze lachen beiden maar toch zie ik er bezorgdheid doorheen. ‘Als ik alleen de maandag nu eens vrij zou kunnen hebben, dat zou alweer een heel stuk schelen. Nu beginnen we al moe aan een nieuwe week en dat is slopend. Er zijn veel jongens die er een hele week bij werken en weten waar ik over praat’. Doordeweeks een keer trainen gaat al nauwelijks. In deze combinatie is er gewoon een grens en kan niet alles meer. Het is zwaar en eigenlijk voor geen mens op te brengen. De passie maakt een hoop goed, maar ergens stopt het een keer.

Fitter dan ooit
Nick kijkt mee op het grote scherm waar de MXGP te volgen is. Daar had ik moeten rijden nu’, lacht hij met een licht verschoten gezicht. Gefrustreerd wel een beetje, maar dan stiekem. Hij heeft er gereden en zeker niet onverdienstelijk. Fabriekscontract op zak, toen hij die zware val maakte in Italië. Eenmaal hersteld van die zware crash bleek zijn plaatsje vergaan. Een pijnlijk moment voor een jongen met zoveel talent. Nick pretendeert niet dat hij wereldkampioen zou zijn geworden, maar heeft meegestreden met de grote mannen van nu, partij gegeven zelfs. Dat mist hij heel erg. Nick heeft gevochten voor weer een plaats aan de top, maar de kansen kwamen niet meer. ‘Misschien had ik het aanbod van GL12 indertijd aan moeten nemen, maar ik staarde me blind op het GP circus. Ik was daar geweest en wilde dat weer. Heel graag. Daarbij rijd ik heel graag op een 450. Die mogelijkheid deed zich niet meer voor en de meesten weten hoe het daarna verder is gegaan. Kleinere kansen en een pakketje pech is al wat rest. Het moet frustrerend zijn als je afscheid moet gaan nemen terwijl je fitter bent dan ooit. ‘Ik kan natuurlijk niets met zekerheid zeggen, maar ik heb echt het gevoel dat ik nog behoorlijk mee zou kunnen. Natuurlijk ben ik zelf ook benieuwd of ik het hoge niveau weer enigszins zou kunnen benaderen. De voorwaarde zou dan wel zijn dat ik me het grootste deel van de week met de cross zou moeten kunnen bezighouden. Keihard trainen en voldoende rusten. Goed materiaal en begeleiding, zoals je in de teams met naam ziet. Ik zou het nog steeds kunnen’, zegt hij vol vertrouwen. Nick is fit, nog steeds. Hij loopt, fietst en werkt wekelijks volledige kickboks trainingen af. ‘Dat heb ik altijd gedaan. Aan mijn conditie heeft het zelden gelegen’.

 

‘Als je me dan zo graag wil houden’

Honda Zwitserland wil hem niet kwijt. Ze hebben nog net niet gesmeekt om er nog een jaar aan te plakken. Een betere reclame is er ook niet voor een merk als je praktisch iedere week alle vier de manches winnend af weet te sluiten. Toch komt het verlossende aanbod nog steeds niet op tafel. ‘Als je me dan zo graag wil houden’, vervolgt Nick met zijn gezicht op onbegrijpelijk. Nick vraagt niet veel en zeker niet het onderste uit de kan. Gewoon een tegemoetkoming voor de bewezen diensten en die nog zouden komen. De zaak gaat voor. Nu zeker. Op de vraag wat hij zou doen, mocht er een wereldaanbod komen antwoordt hij in eerste instantie niet. Na zeuren van mijn kant zegt hij wat ik wilde horen. ‘Ik zou iemand kunnen zoeken om mijn zaak draaiende te houden’. Tessa knikt. ‘Van mij mag hij. Ik zie het zo graag…’

(Foto’s o.a met dank aan Stefan Omloop. Anderen graag melden!)