Als hij langskomt hoor ik hem roepen in zijn helm. Ziedend. Ik kan hem niet verstaan maar hij is vooral niet blij. Aan de leiding rijdend wordt hij door moeder Tessa naar de kant gedirigeerd en vermanend toegesproken. Bij een sprong deed hij, niet eens per ongeluk, zijn beide benen even los. Zomaar voor de fun. Omdat hij   het kan. Moeder schrok ervan. Hij komt meteen de baan uit en smijt kwaad zijn handschoenen in de lucht. ‘Ik lag eerste!’, roept hij verontwaardigd, ‘en nu ben ik laatste geworden!’. Hij huilt niet maar het scheelt niet veel. Als zijn moeder naar hem toe wil lopen loopt hij kwaad weg. Achter de camper staat hij in een struik stoom af te blazen. Niet begrijpend dat zijn moeder zoiets kan doen. Ik sta erbij maar loop even weg. Begrijpelijk dat hij even alleen wil zijn.

Als ik wat later terug bij de camper kom is hij alweer wat bedaard. Moeder heeft geprobeerd vrede te sluiten. ‘Ik ben nog kwaad tot morgen’ had hij gezegd. Vader Ronald lacht om het tafereel. ‘Zo was ik vroeger ook, precies hetzelfde’. ‘Ik sloot me dan een uur op in de bus, dan ging het wel weer’. Boaz reed vandaag voor de vijfde keer in zijn loopbaantje. Ok, het was geen wedstrijd en reed zijn rondjes op de minibaan maar toch. De spirit is in elk geval heel duidelijk aanwezig. Ook broertje Levi heeft de crossgenen van zijn vader. Mooie stijl, allebei. Mooie stijl en vooral geen schrik…

Brian komt hard, heel hard aan. Ik hoor niet eens of hij terugschakelt. Met open mond vraag ik me af of hij dit gaat halen. Kun je werkelijk zo hard een bocht in met een motor? Hij gooit het ding plat met uitgestoken been. De mulle wal lijkt een paar centimeter te verschuiven, zo hard gaat het. Door harde de klap schiet zijn andere been van de steun maar het gas gaat niet dicht. Vol open met twee benen los dendert hij de bocht uit, op naar de volgende. Rug licht gekromd. Geen seconde te verliezen. In het volgende stuk zitten wat vieze knippen maar zijn gashandle blijft ‘gewoon’ wijd open. Net voor de volgende bocht heeft een van zijn voeten de steun weer gevonden en gaat zijn linkerhand nog even van het stuur richting roll off. Brian is sterk en dat zie je. Het lijkt alsof hij vastzit aan zijn motor.Totale controle. Wat er ook gebeurt, zijn gaskraan zal altijd open blijven.

In Valkenswaard heeft aanstormend talent Bogers weer eens laten zien wat zijn plannen zijn, met een prachtige 4e plaats als gevolg. Best ever… Ik zie hem staan bij de teamtent van HSF. Hij kijkt me aan en knikt rustig en vriendelijk. Geconcentreerd. Samen met personal trainer en oud gediende John van den Berk werkt hij aan zijn vorm. Samen met Noud aan zijn motor. Steeds strakker, sneller en hoger. De groei zit er in, dat mag duidelijk zijn. Het tempo dat afgelopen weekend aanhield was hoog. Meer dan fors. Alles wat achter hem zat kon er niet aan. Harde of zachte baan, hij geeft alles. 200%.

Ik ken hem niet persoonlijk maar zie heel goed wat er gebeurt. Brian heeft een missie en lijkt vastbesloten die te gaan volbrengen.

Bedankt voor Valkenswaard Brian…

Naomi Bogers is het knappe zusje van (BB) Brian. We hadden even geleden via Facebook  al eens afgesproken een keer te babbelen. Ik ben namelijk al een tijdje benieuwd hoe het leven er uit ziet voor een jong meisje in de turbulente crosswereld. Vooral als je een broer hebt die als aanstormend talent zichzelf ‘met grote sprongen’ een weg aan het banen is naar de top. Is er ook tijd voor haar, het ‘kleine zusje’, haar leven en ambities?

Naomi weet niet beter

In de drukte van de GP van Valkenswaard liep ik haar tegen het lijf. ‘We kunnen nu wel even praten hoor’, zegt ze lief en leidt me naar de megagrote HSF tent. Welopgevoed biedt ze me een drankje aan. Naomi weet niet beter. Als baby was ze al op de cross aanwezig. Ze was er dus en moest wel mee, zoals het hele gezin. Natuurlijk draait het in het gezin Bogers al een tijdje en alleen maar om motorcross. Als je daar van jongs af aan in mee wordt genomen is het een leven waar je niet meer vanaf komt, maar ook niet vanaf wil. Je groeit er op en maakt er je vrienden, zoals anderen dat elders doen.

Bovengemiddelde balvaardigheid

Heel even crosste ze zelf ook. Toen ze negen was reed ze tijdens een training met haar been tegen een paal. Dat deed pijn en tevens de deur dicht. Naomi is meer een ‘voetbalster’. Voor het crossen ruimde ze indertijd haar schoenen op maar haalde ze even snel weer uit de kast na haar korte crossavontuur. Alhoewel ze veel respect heeft voor Nancy van de Ven vindt ze het crossen toch iets meer een mannensport. Naomi blijkt over een bovengemiddelde balvaardigheid te beschikken. Op mijn vraag of ze later door wil met de voetbal lacht ze verlegen. ‘Ik zou het wel willen ja, maar je moet maar zien hoever je komen zal natuurlijk. Ik doe het wel erg graag’. Voorlopig richt ze zichzelf op haar studie zonder nog echt een beeld te hebben van haar toekomst in de maatschappij.

 

Brian is vooral haar held

Ze vindt zeker niet dat Brian voorgetrokken is door haar ouders. ‘Nee, ik ben echt nog nooit wat tekort gekomen’, zegt ze met een eerlijk gezicht. ‘Mijn ouders zijn er altijd voor ons geweest, zonder verschil te maken’. Ze vindt het fijn om met haar schoonzus/vriendin Angel van de Berk te helpen in het HSF team. Ze zorgen voor Brians spullen en maken zijn eten klaar. Brian is haar grote broer, haar maatje maar vooral haar held. Ze hangt over het hek met een pitbord, ze roept, schreeuwt en zwaait. Als het wat  minder gaat zie je haar met een boos vertrokken gezicht heen en weer lopen op het circuit. Een gezicht dat boekdelen spreekt. Het straalt uit haar ogen: ze zal er altijd voor hem zijn. Cross of geen cross. Kampioen of niet. Steun en toeverlaat, onvoorwaardelijk. Andersom is Brian er ook zo veel mogelijk voor haar. Hij brengt haar naar de voetbaltrainingen en gaat, als zijn schema het toelaat, met haar mee naar wedstrijden. Ze krijgt veel van hem en doen veel samen wat haar een fijn gevoel geeft.

‘Haha, ze weten niet wie je bent’

Voor mij geeft het weer dat vader en moeder Bogers goed werk hebben geleverd. Normen, waarden en vooral respect voor elkaar. Naomi is een lieverd en komt er wel. Ik merk dat ik in de drukke tent door wat mensen aangestaard wordt. ‘Haha, ze weten niet wie je bent, maar dat geeft niet’. ‘Nee hoor, geeft zeker niks’, zeg ik en sta op.  ‘Ik vond het fijn dat je even tijd voor me wilde maken’. ‘Voor een praatje mag je me altijd storen’, zegt ze volwassen en ik zwaai mezelf de tent uit.

Liefde voor elkaar is alles dat telt. De rest is mooi maar bijzaak…

 

Je hebt me persoonlijk geraakt. Getroffen eigenlijk meer. Vandaar ook dat ik mijn verhaal kwijt moet. Op de een of andere manier heb je me nooit echt gemogen. Niet oprecht in ieder geval. Nee, we waren geen ‘dikke maten’, alhoewel je me dat op sommige manieren wel wilde doen geloven. Je bood me zelfs nog een TM aan voor de TM cup dit jaar welke ik vriendelijk afgeslagen heb.Waarschijnlijk alleen om niet alleen te hoeven gaan. Niet te begrijpen dat je jezelf vervolgens mede schuldig maakt aan de diefstal van de motoren van mij en m’n zoontje en de twee motoren van je ‘beste maatje’ Jurriaan Maassen. Het gaat niet alleen om diefstal maar zeker ook om het in gevaar brengen van familie. Ik moet er echt niet aan denken dat mijn zoontje wakker was geworden die nacht en naar de garage was gelopen. Vooral niet aan denken… Je hebt er spijt van stuurde je. Ook stuurde je dat het ongewild is gebeurd. Voor mij dikke ‘bullshit’. Hoe het ook in elkaar zit, dit is onvergeeflijk. De motor van mijn zoontje is voor een ‘habbekrats’ verkocht aan wie dan ook. Mijn mannetje, die ’s nachts in zijn onderbroek stond te janken in een lege garage. Ik zie het beeld nog steeds voor me. Vervolgens heeft hij drie nachten bijna niet geslapen. Door mijn eigen ‘actie’ op Facebook heb ik gelukkig nog kunnen voorkomen dat de mijne ook verdween naar ‘Godweetwaar’. ‘Je wilde hem wel in onderdelen’ heb je schijnbaar nog gezegd. Mooi vind ik dan weer wel in deze soap dat één van de medeplichtigen veel spijt is komen betuigen. Hij had het lef langs te komen met bloemen en excuus met oprechte tranen. Hij is dan ook degene die van zijn spaargeld een nieuwe motor heeft ‘voorgeschoten’, totdat er uiteindelijk geld zal worden betaald door de ‘medejatters’.  Het blijft geen goedkeuring waardig, maar mooier kun je je spijt niet betuigen. Misschien had je schulden. Geen schande, maar je hebt eigendommen genoeg die je ten gelde had kunnen maken. Maar nee, je hagelnieuwe TM 300 bleek belangrijker dan ons, onze spullen en onze naasten. Als ik het naadje van de kous wilde weten moest ik maar bij je langskomen om je verhaal aan te horen. Daar pas ik voor. Je neemt niet eens de moeite even langs te komen om je excuus aan te bieden. Als je zo’n mooi verhaal zou hebben had je dat allang wereldkundig gemaakt. Zoveel te verliezen. Alles op het spel gezet voor geld. Gelukkig waren we er door een ‘Gouden Tip’ van de overbuurman op tijd bij, want de gevonden ‘bestellijst’ was nog veel langer. Misschien hoop je dat dit overwaait maar dat denk ik niet. Wat je verder gaat doen moet je maar zien maar ik beloof je stellig dat dit de laatste motoren zijn geweest die je ‘verhandeld’ hebt. Ik heb getwijfeld of ik dit zou plaatsen, maar ben het mezelf, m’n zoon en alle andere meelevenden verschuldigd.

Blijf van m’n spullen af, ik heb al niet veel….

Het begon enkele weken geleden met een verzoek van m’n zoontje More. Op de site van 24MX raakte hij in een chatgesprek met een van de medewerkers. Doodleuk vroeg hij: ‘krijg ik korting?’. Zo bleek het niet te werken, maar de brutale mens… Na een leuk, persoonlijk gesprek over passie voor de sport en het tonen van mijn ‘kijkcijfers’ mag ik me sinds vandaag een adverteerder rijker noemen. 24MX, Welkom en erg bedankt!