Rustig en bedeesd zit hij naast me aan tafel bij Rolf Verhagen van Moto-Master. Petje op, bakkie koffie. Harrie van Hout. Geen druktemaker. Zeker niet. Uiterlijke schijn moet wel een beetje bedriegen want als Team manager van een drukbezet GPMXteam zal je toch je mannetje moeten staan. Met rijders als Tixier, Ferrandis, Covington en Petrov heb je toch een behoorlijk ‘gezin’ te begeleiden. Een beetje wetende waar zijn roots liggen ben ik eigenlijk wel benieuwd naar zijn leven. Ergens binnenkomen is één. Jezelf bewijzen is een tweede. Als ik merk dat hij verder moet geef ik mezelf een duw in de rug. Op de vraag of hij openstaat voor een ‘columndate’ antwoordt hij meteen en volmondig ja. Zo groot als ik dacht dat de crosswereld was, zo klein is hij dan ineens. Zojuist de afspraak vast mogen leggen voor volgende week.
Harrie bedankt alvast.
De zon schijnt fel in mijn donkere brilleglas. Ik geniet van de vrijheid die mijn motor me geeft. Als ik een viaduct nader stuur ik de grasberm in. Net voor de vangrail begint duik ik naar beneden. Het is wel een sloot maar zonder water. Ik kijk naar boven en zie, door mijn snelheid, de grasheuvel snel groter worden. Er loopt helemaal bovenaan het viaduct een vangrail dwars. Benieuwd of ik het topje al dan niet zal raken ga ik ervoor. Ik voel bij het loskomen een klein tikje tegen mijn achterwiel maar het brengt me niet uit balans. Even zweef ik in alle rust door de warme lucht, over het asfalt om vervolgens weer netjes in de glooïng aan de andere kant neer te komen. Het gaat dus wel, zoals ik al verwachtte. Een stukje verder rij ik langs een aspergeperceel. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ik dwars, volle bak, het veld oversteek. Ik draai af en trek mijn motor over de sloot die ervoor ligt. Ik schakel op tot ik op volle snelheid ben. Alleen mijn achterwiel raakt de topjes van de bedding. Als ik aan de overkant ben keer ik en rij dezelfde weg terug. Ik doe de rit nog eens dunnetjes over. Mijn voorwiel raakt misschien twee keer de grond voordat ik weer via de aangrenzende sloot terug de snelweg op schiet. Een waanzinnige kick gaat door mijn lijf. Enkele gestopte automobilisten staan verbaasd aan de kant te kijken. Ik trek een wheelie, doorschakelend naar 4 en kijk om. Alleen een modderspoor en wat verdwaasde toeschouwers zijn getuige. Eentje wijst naar zijn voorhoofd. ‘Wist je maar hoe het voelt’ denk ik nog en zet m’n machine weer aan de grond. Als ik bijna thuis ben wil ik het laatste stukje binnendoor. Ik draai de snelweg af en zie naast me een dieper gelegen grasveld. Vanuit het veld loopt het omhoog naar de verharde weg. Omdat het in een bocht ligt is er onbedoeld een mega grote kombocht ontstaan. Ik rij nog een stukje verder en draai dan om. Ik schakel door tot 3 en zwenk het gras op. Ik duik naar beneden en schakel door naar 4. De kom is zo perfect dat ik er zonder problemen vol gas doorheen kan. Ik voel me een steile wand rijder en geniet. Schuim op m’n mond.
‘Laad jij de bus in?’, vraagt mijn vader onnodig. Natuurlijk doe ik dat, altijd en erg graag. Aangezien er buiten mijn crosswereldje niet zo veel meer bestaat. Het mooiste in mijn leven. Hij geeft me de mogelijkheid en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Hij weet het. Mijn vader is een Feyenoorder, ‘geen woorden maar daden’. Ik loop voor de zekerheid altijd mijn lichaam langs om niks te vergeten. Sokken, laarzen, kniebeschermers, niergordel, broek 2x shirt, handschoenen, helm en bril. Ook de benzine is cruciaal. Ik gooi de achterdeuren van de bus dicht en sluit ook de deuren van de schuur. Als we op de cross aankomen open ik de bus weer en schrik hevig. Alles staat er in. Alles behalve mijn motor. Ik begrijp er niks van. Hoe kan ik die nu vergeten zijn. Mijn vader staat diep teleurgesteld en niet begrijpend naar me te kijken. ‘Hoe kun je dat nu vergeten’, zegt hij zonder zijn mond te openen. Ik lees vanalles in zijn staalblauwe ogen. Niet goed. Ik word bijna niet goed. We zijn er nu en ik kan niet anders doen dan mezelf aan kleden. Waarom weet ik eigenlijk niet. Eenmaal aangekleed worden we al door de speaker gemaand naar het starthek te komen. Zenuwachtig loop ik naar het ‘parc fermé’ en ga tussen de motoren staan. Ik moet meedoen, hoe dan ook. Ik sta voor het starthek en als het valt sprint ik mee. Natuurlijk houd ik de jankende motoren niet bij maar ik probeer het toch. Mijn vader staat te kijken. Ik weet niet wat hij er van vindt maar ik wil hem gewoon niet teleurstellen. Hij doet al zoveel voor me. Schuldig voel ik me, heel erg. Ik ren over de baan met mijn zware laarzen. Bijna niet te doen. Heuvel op, heuvel af. Het zweet loopt door het schuimrubber van mijn bril in mijn ogen. Ik moet door, ik moet… Ineens schijnt er een fel licht in mijn ogen. Door de spleetjes heen zie ik mijn vader staan. ‘Laad jij de bus in?’, vraag hij me onnodig. Natuurlijk doe ik dat. Met kippevel op mijn rug stap ik mijn bed uit en kleed me aan. Terwijl ik naar beneden loop denk ik alleen maar: ‘niks vergeten, vooral niks vergeten…’
De aanmeldingslijst is goed gevuld. Niet te massaal. Gelukkig. Een gemengde groep van jong en ‘wat ouder’ staat virtueel te trappelen. Er is altijd wat te leren, voor iedereen. Je moet het alleen wel toe durven geven. Er open voor staan. Niet iedereen kan dat. Belering komt al snel over als kritiek en dat vinden de meesten niet prettig en vooral moeilijk mee om te gaan. Vandaag gaat het anders. Op school gaat het vaak met dikke tegenzin. Op het circuit zitten ze vooraan in de klas en hangen aan de lippen van de docent. Motorcross is namelijk erg vet en daarbij is het grootste deel van de groep van plan in de voetsporen van Jeffrey Herlings of een andere held te treden. Een droom die je mag hebben. Moet bijna. De drive is er in ieder geval. De ‘crossclinic’ vandaag is georganiseerd door Frank Rottier, Mark Boot en niemand minder dan Mike Kras, in samenwerking met MC Rilland. Het prachtige circuit leent zich uitstekend voor een MX training. MC Rilland heeft de beschikking over een circuit waarin zich alle elementen bevinden. Een lekker zandgedeelte met daarin wat ‘normale’ schansen en een paar ‘sociale tafels’ Tafels waarvoor ikzelf niet eens grote risico’s hoef te nemen. ‘Lekker even zweven’. Halverwege de baan gaat het over in een hard, bijna buitenlands, kleigedeelte. De leergierigen zijn verdeeld in drie groepen. Middels drie sessies komen ze elke trainer een keer tegen.
Ik loop mee met de groep van mijn zoontje richting Frank Rottier. Als een bezorgde vader spreekt hij de jongens en het enige meisje toe. Zijn luide boodschappen doordringen de dikke crosshelmen zichtbaar. Geconcentreerd voeren de jongelingen de opdrachten uit. Eén voor één worden ze naar de kant gehaald voor wat persoonlijk ‘schaafwerk’. Gewillig absorberen ze de overheerlijke lesstof. ‘Staand, licht remmend op de bocht aan, de wal insturen, zitten en het gas erop. Het lukt niet altijd maar ze proberen wel. Mooi.
De tweede sessie wordt door Mark Boot gegeven. Normaal is Mark in mijn ogen niet zo’n drukke prater. Hier gaat hij duidelijk los. Het is duidelijk dat als je weet waar je over praat, alles goed en zonder haperen over te brengen is. Op het ‘Franse’ gedeelte van de baan geeft hij aan dat een buitenbocht vaak niet de beste en snelste optie hoeft te zijn. Met pylonen dwingt hij z’n leerlingen naar de vervelende, ‘walontbrekende’, binnenkant. Op aanvraag van diverse rijders sluit hij de sessie af met een korte starttraining. ‘Met een goeie start bepaal je de helft van de uitslag’. Zo is het ook.
Dat ik een zwak heb voor de jeugd moge duidelijk zijn inmiddels. Natuurlijk in eerste instantie, en als grootste, het zwak voor mijn eigen kroost. Dan volgt mijn kleine buurmeisje en een hele rits aan vriendjes van mijn kinderen. Prachtig om te zien hoe ze zich een weg banen door de obstakels van het leven. Ook in de sport heb ik dezelfde zwakte. Een crossende en een voetballende zoon. Een hiphoppende dochter. Zij doen mijn hart al sneller slaan.
Er is een klein crossmanneke waar ik ook een warm gevoel van krijg. Samen met zijn ouders en zusje Jacky zwerft Mack Bouwense Europa rond. Na het behalen van het Nederlandse kampioenschap in de 85cc kleine wielen strijdt hij nu mee in de grotere versie. De groei zit er duidelijk in. Niet alleen in de motormaat maar zeker ook in zijn rijkunsten. Mack is al behoorlijk gekend in de crosswereld. Desondanks wordt het voor het gezin Bouwense steeds moeilijker de groei te bekostigen. Zodra het niveau omhoog gaat stijgen ook langs alle kanten de kosten. Velen kwamen daar al achter. Harder rijden betekent automatisch snellere slijtage. Ook het reizen naar de verschillende (buitenlandse) circuits loopt in de alom bekende papieren. Jammer dat de crosssport een hevig mindere populairiteit geniet dan bijvoorbeeld het voetballen. Daar waar vaak, onnodig grof, met geld gesmeten wordt. Mack wilde graag op Europees niveau groeien. Niet perse alle wedstrijden maar toch wel het grootste deel. Daar leer je natuurlijk veel van en dat is wat hij wil. Leren.
Dankzij Heli Motors en natuurlijk Honda ging onlangs zijn langgekoesterde droom in vervulling. Mack heeft nu de beschikking over een heuse Honda 150 viertakt. Hij zal alle zes wedstrijden van dit Europese MX150 kampioenschap meerijden. Italië en Engeland zijn inmiddels verreden waar Mack al erg veel van opgestoken heeft. Hij rijdt met zijn koppie. ‘Dan zul je het verste komen en ‘t het langste vol houden’, aldus een wijze Mack. Hij neemt zeker geen onnodige risico’s, ook al kost dat soms nog wel eens een paar plekjes. Mack is nog jong en zoals het er nu uitziet heeft hij nog wel even te gaan. Ik blijf hem volgen. Op gepaste afstand uiteraard…
Nadat ik me jaren wat minder met de motorcross had bemoeid kwam ik een jaar of twee geleden Nicky van Wordragen tegen. Ik had haar nog nooit zien rijden maar was redelijk onder de indruk van haar prestaties. Zo hard heb ik nooit gereden.
Steeds vaker zag en zie ik crossende dames passeren. Natuurlijk is er, zoals bij de mannen, ook veel niveauverschil in de prestaties. Als ik dan zo rondkijk vind ik het toch wel een welkome aanvulling op de, voor mij, mooiste sport ter wereld. In veel andere sporten zie je het ook steeds vaker. Op de baan moet je de verschillen halen uit de wapperende haren vanonder de helm of de iets sierlijkere stijl van rijden. Bij twijfel herken je ze vaak nog aan de roze accenten op de motor en kleding. Crossmannen zijn en blijven kerels. Boeren soms. Buiten de baan met bemodderd gezicht, shirtje, joggingbroek en petje. Een enkeling maakt er werk van. Aan de crossende dames kun je vaak niet zien dat ze net twintig minuten door de bagger hebben getijgerd. Mooi vind ik dat. Dat zijn de mooie accenten dan weer in het met mannen bezaaide rennerskwartier. Een paar maanden geleden had ik een gesprek met 
Genette Vage. Als je haar dan ziet zitten. Tenger ding met zorgvuldig gelakte nageltjes en ‘gemake-upt’ gezichtje zou je niet geloven waartoe ze in staat is. Bizar eigenlijk. Nadat ik afgelopen weekend bijna de hele tweede manche achter Annegreet van der Weele heb gereden zonder er voorbij te kunnen kom ik Nancy van de Ven ineens tegen bij de frietwagen. Als ik haar feliciteer met haar eerste podiumplaats lacht ze verlegen. Ze bedankt me netjes en gaat vervolgens wat chillen met vriendinnen. Ook dat is Nancy nog steeds. Een meisje. Nancy is voor mij een voorbeeld. Niet alleen voor de meiden, maar zeker ook voor menig getestosteronneerde ‘crosskerel’. Ook met haar heb ik een tijdje geleden een gesprek mogen hebben. Als ik dan hoor wat zij ervoor doet om haar zelfgestelde doel te bereiken neem ik drie petten af. De volledige overgave is er één. Het doorzettingsvermogen twee. Als derde viel me haar karakter op. Doordat ze zich ook durft te mengen in het mannengezelschap komt ze (helaas) veel negativiteit tegen. Vaak afkomstig uit jaloezie proberen veel jongens voor haar te eindigen. Ze durft op een ONK gewoon een gooi te doen naar een kwalificatie. ‘Maakt niet uit hoeveelste je wordt, als het maar voor Nancy is’. Jammer. Het doet haar wel groeien naar een hoger level, dat is zeker en daar doet ze het voor. Alleen daarom. Ze crosst niet om jongens een les te willen lezen. Alleen bezig met haar droom. Focus. Ik heb horen vertellen dat ze jaren geleden heeft gezegd: ‘Ik wil wereldkampioen worden’. Toen misschien een stoer gezegde maar het lijkt zeker niet uit de lucht gegrepen. Nancy onziet en ziet af. Elke dag weer en dat vind ik zo mooi. Om de absolute top te kunnen bereiken heb je een combinatie nodig van talent, karakter en natuurlijk een redelijke dosis geluk. De eerste twee zijn zeker aanwezig. Het geluk wens ik haar. Want als iemand het verdient…
MC Rilland. Jaren aan een stuk waren we er vaste klant. Begin jaren 80 trainden we er iedere woensdag en meestal de zaterdag voor de MON wedstrijd ook nog even. Ik was jong en kon blijven rijden. Meer kracht dan talent. Ik reed niet hard maar daarom wel heel lang. Mooie baan, toen al. Ook weer jaren aan een stuk kwam ik er niet. Je leven neemt een wending die je soms zelf niet eens echt aan ziet komen. Zoals iedereen die eenmaal besmet is ben ik het ook nooit kwijtgeraakt. Tussendoor drie keer een enduro aangeschaft om zogezegd zo nu en dan eens een zandpaadje af te kunnen raggen. Binnen de kortste keren zit je dan toch weer op een circuit, en je verlichting met kentekenplaat op de werkbank. Een jaar of vier geleden stak het de kop weer op. M’n zwager bood me een ritje aan op zijn 250 viertakt Honda en ik was om. Ondanks ik het hele viertakttijdperk gemist heb vond ik het toch prettig rijden. Wel miste ik het gejank onder me. De viertakten die ik als laatste had gezien waren de logge zijspancombinaties en een enkele CCM. Toch weer voor de tweetakt gekozen en ook al ben ik ooit gestopt op een KTM 495, een 250 van tegenwoordig is echt snel zat.
Nu ben ik weer wekelijks in Rilland, met mijn zoontje. Net als mijn vader toen met mij. Ook mijn vader zei niks tegen me, net als ik tegen m’n zoon. ‘Lekker laten rijden’ moet hij gedacht hebben, en dat deed ik ook. De baan in Rilland is echt een deel van mijn leven geworden. Buiten het feit dat ik dankzij hun moeders 4 prachtige kinderen heb mogen krijgen zijn de jaren op Rilland mijn mooiste geweest. Afgelopen zondag weer een mooie middag in de zon. Jonge honden op jacht naar een titel, jongens en meisjes voor de hobby en steeds meer veteranen maken hun rondjes. Het is zwaar. Voor iedereen op zijn of haar eigen manier en tempo. Na drie ronden al terug met zere armen. In de gezellige groep waar ik deel van uit mag maken wordt gespeculeerd over de clubwedstrijd van komende zaterdag. Nee, er is voor mij niets te halen maar ben nu al nerveus. Zoals iedere keer weer als ik de toegangspoort doorrij. Zoals iedere keer op het paadje van de fuik naar het hek. Zoals iedere keer als het 5 sec bord neergaat.