‘Moet je gaan crossen?’, vraagt een voor mij onbekende man bij de pomp. ‘Ja, het circuit moet hier vlakbij zijn geloof ik. Er staan al bordjes’. Hij kijkt me wat langer aan en lijkt me te kennen. Rotmomenten vind ik dat altijd. Iemand die jou wel kent en dat je het zelf niet meer weet. ‘Jij bent toch Olav?’, vraagt hij en m’n hersens kraken. Ik weet het echt niet. ‘Ik lees je verhaaltjes altijd en met veel plezier’, zegt hij en ik zucht. Het blijkt Jef Leysen, voorzitter van de club, en leest via de Facebook account van zijn vrouw mijn crossstukjes. Leuk moment en vooral vereerd. Mijn dag is al goed begonnen.

Mooie familie, die crossers.

Het is mijn eerste keer bij Mc Lille. Heb er al vaak over gehoord en mijn zoontje gaf ook al verschillende malen aan er heen te willen in het kader van zijn leerschool. Het blijkt niet eens een uurtje rijden dus dat valt alles mee. Het zandpad naar het circuit is al mooi. We zijn er een dag te vroeg met een geleende caravan wat mijn kinderen extra zenuwachtig heeft gemaakt. ‘Ik heb er zo’n zin in pap’. Geweldig die smoeltjes. Op de meer dan ruime parkeer/kampeer plaats is het makkelijk om een plekje uit te zoeken. Zus en zwager zijn er ook al en vrij snel hebben we een plaatsje gevonden. Ruimte zat dus zetten we nog een evenzogroot perceel af voor de ‘vrienden van morgen’. Al meteen hebben we contact met de ‘buren’, die me spontaan helpen de caravan op z’n plek te duwen. Mooie familie is het toch die crossers.  Aardige jongen met een behulpzame vriendin. Hij rijdt alleen vandaag. Zijn vriendin morgen op haar paard. ‘Zo hebben we allebei wat’. Mooi. Ik maak nog een grap over een paard van mijn eerste ex, die helaas afgemaakt diende te worden. ‘Hebben we toch nog een maandje van gegeten’. Had niet gehoeven denk ik achteraf. Als we uitgestald zijn lopen we naar de baan. Mijn zwager was er al eerder en wijst me als erkend crossleeraar op de moeilijke stukjes. Ik zie al snel dat gezien mijn conditie alle stukjes moeilijk gaan worden. Na een gezellige bbq naast de camper tafelen we nog wat na. Lekker even geen stress. Momenten die we onszelf misschien wel te weinig gunnen. Even terug bij elkaar komen, heerlijk. Slapen gaat me na een paar biertjes gelukkig altijd goed af. Ook in een iets te kleine caravan aan het voeteneind van mijn kroost.

Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht

Er wordt de volgende morgen al vroeg met trainen begonnen omdat er een behoorlijk menu afgewerkt moet worden. Een dag is tenslotte zo om, ook in België. In het prachtige, twee verdiepingen tellende clubhuis, annex douchegelegenheid, cafetaria en toiletten heb ik een gesprekje met de vrouw van de voorzitter en kom ik er achter dat er ook hier gevochten wordt om circuitbehoud. De aanvallen duren al jaren en het probleem blijft. Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht, maar crossers zijn geen opgevers.

Alles is welkom hier.

Alles lijkt perfect geregeld. Een hechte club vrijwilligers zorgt ervoor dat het draaiboek van vandaag in goede banen geleid zal worden. Het valt me op dat bijna iedereen elkaar kent. Er hangt een gezellige sfeer tussen heel jong en behoorlijk oud. Ik ruik het respect  dat als een walm over het rennerskwartier hangt. Fijn gevoel. M’n kids hebben de crossfietsen al uit de auto getrokken en maken alvast de fietscrossbaan onveilig. De trainingen worden af in raptempo afgewerkt zonder enig oponthoud. Alles is welkom hier. Quads, oldtimers en zelf een hele jonge zijspancombinatie sieren het geheel. Er wordt hard gereden op de prachtig gesoigneerde baan, heel hard. Mooie manches met een nog mooiere strijd. Ook al gaat het hier om een clubcross, de entourage doet me denken aan een ONK. Ook krijg ik heel even het oude BLB gevoel weer terug. De Belgische ‘speaker’ is daar waarschijnlijk de grootste oorzaak van. Er staan verschillende verkoopwagens met zowel broodnodig materiaal als leuke hebbedingetjes. Sfeererhogend en erg handig.

Ik klap wel wat harder…

Kleine ‘tafelspringers’ verbazen me. Old timers geven me kippevel in combinatie met enige weemoed. M’n zwager verbaast me weer eens met een prachtige tweede plaats. M’n zoontje zag ik weer een maatje groeien. Ook al is het op de wedstrijddag wat koeler, de nagekomen vrienden geven een warm gevoel. Een gevoel van saamhorigheid. We hebben geen tijdsdruk gelukkig. In de kantine wachten we onder het genot van een lekker tapje op de prijzen. Jammer dat de helft van de winnaars al naar huis is waardoor we iets harder moeten klappen. Het lijkt me leuker voor iedereen om de prijzen direct na de tweede manche op het circuit uit te reiken, maar dat zal weer ten koste gaan van de kantineomzet. Die omzet is nodig en gegund want van een strijkstok hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles komt ten goede van de club en verzorging en dat is echt wel te merken. Ik klap wel wat harder…

Hoe kun je nu als klein mannetje schijt hebben aan de rest van de wereld? Het zou niet nodig moeten zijn. De beste stuurlui zijn veelal gefrustreerden en staan altijd aan de kant. In een wereld van jaloezie en misgunnen rijdt Mack de sterren van de hemel. ‘Er boven staan’. Ja, zo zou je het aan moeten pakken maar we zijn allemaal mensen met gevoel. Om te presteren moet je goed in je vel zitten. Ook in het koppie moet het kloppen en dat werd de laatste tijd een steeds grotere opgave. De strijd in de baan is al zwaar genoeg tenslotte. Onlangs stapte hij volledig over op de Honda viertakt van Heli Motors. Heli gaf Mack de beschikkig over het rode kanon om de 150 EK cup mee te kunnen rijden. De enige en juiste reden was dat Mack zich helemaal thuis voelt op de Honda. De druk is voor zijn gevoel gezakt waardoor de prestaties stijgen. Groeien kun je alleen maar als alles klopt en dat doet het nu. Mack gaat dit seizoen het EK afwerken en ook rijdt hij het NK mee buiten mededinging. ‘Het gaat me niet om een beker of een kampioenschap’, zegt hij wijs. ‘Ik wil vooruit. Groeien en beter worden’. De Honda en Mack zijn één en zo hoort het. Commentaar was en is er genoeg. Teveel zelfs. Helaas voor diegenen die het allemaal zo goed weten. Beter soms nog als de familie zelf. Helaas heeft Mack dus wel schijt aan de rest van de wereld. Mack is dan misschien klein, maar groot genoeg om de juiste richting te kunnen kiezen. De keus maakte hij zelf. Helemaal alleen. Op een dwaze groep omstanders na is iedereen gelukkig. Vooral Mack zelf. Niks te verliezen, alleen maar te winnen.
Wat goed is komt wel…

Al vaker zag ik ze voorbijkomen. De gekleurde strips op de lichaamsdelen van sporters. Tot voor kort begreep ik niet goed wat de bedoeling ervan was. Me er ook niet echt in verdiept. Het enige wat ik doe met tape is mijn rotte knie bij elkaar houden. De oude en vertrouwde witte. Later zag ik ook niet sporters met de gekleurde plakkers rondlopen. In opdracht van ‘The Art of Motocross’ mag ik aanstaande vrijdag Corina Goedhart bezoeken om meer te weten te komen over deze nieuwe manier van helen en genezen. Zij haalde het ‘spul’ naar Nederland en hielp al menig (top)sporter van de pijn af of naar een snellere genezing. Lees het hele verhaal binnenkort in ‘The Art of Motocross’.

Neem alvast eens een kijkje op www.wonderfulldays.fgxpress.com

Ik ben gelukkig. Gelukkig wel en voor zover ik weet ook nog eens gezond. Samen met mijn 4 kinderen geniet ik van iedere dag. Ondanks dat het een normale zaak lijkt ben ik me erg bewust van mijn rijkdom. Buiten wat slijtage hier en daar is iedereen om me heen kerngezond. Ik zie het regelmatig om me heen. Volwassenen en kinderen met een beperking. Zowel verstandelijk als lichamelijk is niet iedereen in staat mee te draaien in de snelle maatschappij van nu. Daarom ben je zeker niet minder, maar eigenlijk speciaal. Afwijkend van de grote massa staan deze mensen in sommige dingen redelijk alleen. In het ‘gewone’ leven meedraaien is al een hele aanpassing, laat staan de sport. Juist daarom vraag ik uw aandacht. Voor 75 van deze ‘speciale’ mensen wordt er ieder jaar een ‘Special Day’  georganiseerd. Op het Finlandcircuit in Westdorpe staat maandag 24 augustus weer een rij van zijspannen, quads en jeeps klaar om deze mensen een onvergetelijke dag te bezorgen. Onder begeleiding kunnen zij een hele dag genieten van de door ons zo aanbeden motorsport. Eten, drinken en crossen, met tussendoor een wervelende Freestyle MX show verzorgd door het inmiddels wereldberoemde FMX team van Jimmy Verburgh. Het kost de organisatie natuurlijk de nodige tijd om deze dag weer onvergetelijk te maken, maar de naastenliefde en het stralende geluk in 150 ogen maakt alles dubbel en dwars goed. ‘Geluk is met geld niet te betalen’ is een veelgehoord cliché dat deze keer eens niet op gaat.  Om deze dag nog onvergetelijker te maken doe ik dan ook een oproep aan iedereen die iets om zijn medemens geeft. Doe een donatie of help de ‘goodiebag’ vullen met iets leuks. Het gaat niet om grote bedragen. Elke euro is meegenomen. Laat zien dat we echt één grote familie zijn met het hart op de juiste plaats.    Een gift die deze keer eens direct bij de mensen komt waarvoor het bedoeld is. Steun de mensen die zich elk jaar belangenloos inzetten voor deze ‘speciale’ groep mensen. Naast uw naam, die als sponsor op het affiche zal prijken zal de dankbaarheid te lezen zijn op 75 overgelukkige gezichten.

Het rekeningnummer is:  NL64 RABO 0332640906  t.n.v. Stichting Finlandcircuit Westdorpe Noord. Adres: Ewoutstraat 8, 4554 BP Westdorpe. Email: mhemelsoet@zeelandnet.nl. (0115-452316 of 06-53777315)

Dank, alvast…