Lommel. Helaas één van de weinige banen die België nog tellen mag. Een baan met naam. Nooit eerder kwam het er van er een keer heen te gaan. Veel gehoord over de ‘zwaarste baan van Belgie’, dat wel. Na het zien van wat filmpjes op youtube begrijp die betiteling wel. Waanzinnig diepe gaten met geen enkel zitmoment. Niks voor mij omdat ik in verband met ontbrekende conditie toch wel 50% van de rijtijd wens te zitten. Ik moet wel. Eenmaal gearriveerd blijkt het ‘welcome office’, waar onze kaartjes klaarliggen, precies aan de andere kant van de door mij gekozen parkeerplaats. Als we er eindelijk denken te zijn moeten we nog twee keer datzelfde eind. Te warm, te ver. Een geluk bij een ongeluk is dan weer dat ik geen ‘opgevers’ bij me heb. Geen gezeur en gewoon doorlopen. Trots eigenlijk wel.

‘Volkel Jonguh’ Als we ‘gate 5’ binnenlopen is iedereen al druk in de weer. De sfeer is al meteen voelbaar. Iedereen en alles is cross. Duizenden mensen met dezelfde passie, op welke manier dan ook. Alles loopt en rijdt door elkaar. Toppers op pitbikes, uitgelaten fans met rugtassen, managers en andere teamleden met volgeborduurde teamblouses. Opgeschoten jeugd en oud gedienden lopen kriskras door het rennerskwartier. Hier leven ze naartoe, misschien wel al een jaar lang. Sommigen sparen ervoor omdat het tegenwoordig niet bepaald de goedkoopste uitjes zijn. Toch komen ze trouw. Nog niet eens met het besef dat een GP zonder hen geen bestaansrecht heeft. Zij dragen deze prachtige sport. De inmiddels vertrouwde Nederlandse vlag ‘Volkel Jonguh’, prijkt alweer hoog in een paal. Hollandse steun voor ‘onze’ mannen. ‘We zijn er weer!’ lijkt de vlag te roepen. ‘MXGP’ heeft samen met ‘Monster Energy’ weer flink uitgepakt. Megagrote stellages, muziekinstallaties en een groot scherm sieren het ‘Belgische parcours’. Geweldig dat je op de toch erg overzichtelijke baan de stukjes die je live mist, meteen kunt volgen op het grootbeeld. Hier gaat het dus allemaal gebeuren vandaag. De ‘speakers’ Leon van Gestel en Kees van den Boomen geven me altijd een vertrouwd gevoel. Een gevoel dat alles op rolletjes zal lopen op zo’n dag als vandaag. Zij zijn uiteindelijk de mannen met de ervaring van jaren topsport, verstand van zaken en het talent van ‘passieoverbrenging’. ‘Gewoon gas geven’ Er zijn al wat trainingen verreden waardoor de baan in mijn optiek al als ‘teringzwaar’ betiteld mag worden. De hele baan rond diepe gaten wat eigenlijk geen knippen meer zijn. Kleine schansen. Het is supercross x10. Constant staand springen ze van bult naar bult. Ronde na ronde en dat drie kwartier lang. Hier scheiden zich de mannen zich niet van de jongens. De laatste en langzaamste is nog steeds een topatleet. Ondanks er diverse rijders zich hebben afgemeld in verband met blessures blijft er toch een prachtig startveld over. Ik heb er beslist en nog steeds geen verstand van maar ik krijg het idee dat Honda’s het goed doen in het mulle zand. Het viel me al eerder op in Valkenswaard en ook hier weer zie ik, lettend op het veergedrag, verschillende ‘Hondacowboys’ met ogenschijnlijk minder moeite de onmogelijk zware baan trotseren, ook al winnen ze niet allemaal. ‘Met het grootste gemak’, zo lijkt het. Als ik zie hoe bijvoorbeeld een Paulin naar een schans toe ‘glijdt’ en hoe hoog en ver hij dan durft te springen, neigt mijn gevoel van: ‘dat kan ik ook wel’. Ik kan het niet, ik weet het maar ze maken het zo makkelijk voor iemand die het niet kan. ‘Gewoon gas geven’, meer niet. Hoe harder, hoe makkelijker. Het lijkt allemaal zo verdomde simpel. Net volgroeide jongens van rond de twintig zijn in veel andere sporten jonkies in de groei. Hier zijn het mannen. Echte.

Succesvol rodeorijder Sommigen springen er uit. Andere jongens hebben pech. Zo gaat het, zo is het. Sven van der Mierden wil wel maar zijn pols geeft het halverwege op. Mack Bouwense rijdt de wedstrijd van zijn leven. Door een perfecte voorbereiding snoert hij critici hun iets te grote mond door twee keer een achtste plaats te bemachtigen. Ook ‘de Nederlandse Villopoto’ Lars van Berkel laat zien de juiste vorm te pakken te hebben en wint het totaal. Helaas gaat de prachtige, hevige strijd ten koste van Bas Vaessen die het tempo erg goed aankan maar door een stuurfout in de eennalaatste ronde ten val komt. Jammer. Een Prado die na als laatste te zijn gestart laat zien dat hij evengoed als succesvol rodeorijder zijn brood had kunnen verdienen. Een Genot die waardig bevestigt dat hij het tempo aankan. Iets wat me al eerder was opgevallen maar wat hij nu kon omzetten in keihare punten. Damon Graulus die na een smerig klappertje ‘gewoon’ het hoge tempo doodleuk weer oppakt. Een Strijbos die in totale verbijstering achterblijft na ’s zaterdags een geweldige kwalificatie te hebben gereden. ‘Zijn baan’, zijn thuisbasis. Er had meer ingezeten, dat zeker, maar het komt er vandaag niet uit. Een (altijd) tot op het bot vechtende Bogers die door zijn inhaalraces laat zien zeker met de top mee te kunnen. Liggend op een mooie vierde plaats strooit een val roet in zijn eten. Jonass rijdt netjes zijn puntjes bij elkaar terwijl Shaun Simpson laat zien dat een ‘sandking’ niet perse uit Belgie of Nederland hoeft te komen.

‘Megatalent in ruste’ Natuurlijk is de combinatie van loodzware baan tezamen met zinderende hitte ‘killing’ voor zowel rijders als toeschouwers. Op een zware baan valt te trainen. De hitte komt altijd ongevraagd en op een verkeerd moment. Als de laatsten gefinished zijn lopen we nog even door het halfopgeruimde parc fermé. Prado ‘wheelied’ zijn montainbike rakelings langs ons heen met één hand los. Balans dus. Pauls Jonass stopt en blijkt een uiterst sympathiek mannetje. We willen graag een handtekening maar hebben geen poster. Wel van alle andere KTM’rs, waarvan het gros ontbreekt. Lachend pakt hij een poster van Ken de Dycker. ‘Hier op dan maar?’. Het duurt allemaal wat lang maar hij loopt niet door. Uiteindelijk krijgen we van een KTM dame een oranje zwart spandoek waar Pauls groot zijn naam en nummer opkalkt. Leuke gast. We spotten en feliciteren Nancy van de Ven nog in een stand waar broer en ‘megatalent in ruste’ Rinus wat laatste handelingen verricht. Rinus die ooit stopte vanwege de niet ophoudende reeks van blessures en bijkomende pijn. Uiteindelijk doet zijn hart het meeste zeer. Nog steeds. Zijn schone ‘partneres’ Dominique maant hem mee te komen. ‘We kunnen er uit, ga je mee?’. Mooi stel. ‘Rinus maakt goede keuzes’, denk ik nog. Vol ongeloof zit Kevin Strijbos versleten in zijn klapstoel uit te hijgen terwijl hij zijn relaas doet aan een nieuwsgierige reporter. Niet te beroerd om ondertussen nog een stuk of twintig posters te tekenen voor de wachtende jeugd. Fans zijn hem heilig.

Het is nooit genoeg! Redelijk kapot van de hitte en het staan slenteren we naar de uitgang. Kapot maar voldaan. Al met al weer een prachtige dag die we bij kunnen schrijven in ons boekje. Weer een stukje crossgeschiedenis mee mogen maken. Hoe vaak je ook gaat, het is nooit genoeg. De geur en de herrie, zand of modder, het maakt allemaal niet uit. Ik heb me er nog steeds niet in verdiept maar begrijp nog steeds niet waarom de prijsuitreiking ‘stiekem’ aan de achterkant wordt gehouden en niet gewoon ten overstaan van het voltallige, dikbetalende en massaal opgekomen publiek aan de circuitzijde. Misschien toch eens uitvissen. Wederom zijn we dankbaar voor de mogelijkheid er te mogen zijn vandaag. Dank aan Stefan Geukens (The Art of Motocross) en Rolf Verhagen (Moto Master). Foto’s met dank aan Folko Haffert (Folko Fotografie).

‘Het is ooit begonnen als een grapje’. Dat hoor je vaak zeggen als iets is, of dreigt wat te worden. Met zo’n soort gevoel zit ik nu. Een paar jaar geleden ben ik begonnen mijn overdenkingen vast te leggen. In een leefsituatie als alleenstaande vader van 4 kinderen maak je altijd wel iets mee. Vaak grappig, soms emotioneel. Niet alleen ik, zo is gebleken. Vandaar ook de uitgesproken herkenbaarheid van veel (Facebook) vrienden. Ik deed het in eerste instantie vooral voor mezelf. Na het plaatsen op, eerst Hyves en later Facebook, merkte ik dat de reacties me toch wel veel doen. Al lang heb ik het gevoel iets achter te moeten laten. Waar dat vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik het jammer vind niet veel te weten van mijn vaders emotionele bestaan. Te laat om nog te vragen, helaas. Mijn kinderen zullen daar later geen last van hebben. De stap naar de crossverhalen was bijna logisch. Ik heb erg veel geleerd en vooral genoten van mijn jaren als hobbycrosser. Als je dan over jezelf uitgeschreven bent ga je op zoek naar nieuwe ervaringen. Wat ik eerst jammer vond is nu eigenlijk wel de kracht gebleken. Na het beeindigen van mijn ‘carriere’ ben ik nooit meer wezen kijken. Omdat ik ooit moest stoppen bleef er altijd de frustratie van het niet zelf meer kunnen rijden. Nu ik er sinds een jaar of vijf weer redelijk middenin zit blijkt er een behoorlijk groot en vooral zwart gat te zijn ontstaan. Er is in de laatste 25 jaar veel veranderd en er zijn mooie dingen gebeurd. Dat maakt het voor mij nu ineens erg spannend. Volledig blanco duik ik er in en schrijf zonder vooroordelen. Dankbaar accepteer ik de kansen om kennis te maken met rijders, teams, partners en iedereen die ook maar iets met de motorcross te maken heeft. De waardering groeide mee. Onlangs werd me door ‘Lion Webcreations’ zelfs een heuse eigen website aangeboden en daar zit nu de groei. MXInfected.nl is een feit. Na het dankbaar gebruiken van de gratis ‘wordpress’ optie gaan we officieel. De site is in aanbouw en zal binnen niet al te lange tijd ‘online’ gaan. Een prachtige layout met betere functies en meer mogelijkheden. Enkele adverteerders die het me vooral gunnen hebben inmiddels hun medewerking toegezegd. Aangezien sommige van mijn stukjes meer dan 30.000 keer gelezen worden zou het in dit geval zomaar iets op kunnen leveren. MXInfected groeit en dat heb ik aan jullie te danken. Jullie die het lezen, liken en waarderen. Bedankt daarvoor. Heel erg bedankt!

‘Zijn je benen moe van het staan?’. Met een brede grijns kijkt hij schuin omhoog. ‘Oh, nee hoor, dat valt wel mee’, zegt het meisje verlegen. ‘Ik zag je zo naar m’n benen kijken. Je mag wel even op m’n schoot hoor, de mijne worden nooit moe’. De lachers op zijn hand. Niet ten koste van, zeker niet. Het meisje lacht mee. Joël is iedereen v oor. Hij zegt wat hij denkt, altijd en overal. Zonder enige vorm van schaamte. Hij heeft zojuist voor de derde keer na zijn ongeluk op een crossmotor gereden. Afgelopen vrijdag twee keer een minuut of tien. Het lijkt haast onmogelijk als je weet dat hij vanaf zijn tepels niets meer voelt. Geen controle heeft eigenlijk. Ook ik stond aan de baan. Uiteraard. Ik kon zoals velen mijn tranen niet bedwingen. Dat hij rondrijdt is al te bizar voor woorden. Springen dacht niemand aan. Joël wel. Hij is zoals hij is. Altijd maximaal. Los in de lucht. Hij vult zelf zijn leegtes, zo veel mogelijk alleen. Onafhankelijk, zoals hij altijd was en nog steeds is. Na zijn, nu al historische, rit wacht ik heel even. Veel van zijn trouwe volgers wachten hem op. Alweer omgekleed tref ik hem in zijn rolstoel voor de bus.

Als hij ziet dat ik sta te wachten om even met hem te praten maakt hij zich los van de groep. ‘Hoe is het?’, vraagt hij mij. Grappig wel. ‘Dat is mijn tekst’, denk ik nog. We praten over zijn beleving van zojuist en ik zie zijn ogen glanzen. Dit heeft hij gemist, dat is duidelijk. Een groot deel van zijn revalidatie had dit tot doel, daar ben ik zeker van. Ik zie de kracht die hij uitstraalt en moet denken aan hoe zijn carriere zou zijn gelopen als… Als je al zwaar getalenteerd bent en daarnaast beschikt over een onmenselijk gediciplineerd karakter, heb je alles in huis om een hele grote te worden. Joël is nu al groter dan hij ooit als crosser had kunnen worden. Nu zelfs nog is hij tot meer in staat dan velen. Kippevel. Net voor ik afscheid neem vraag ik of hij wellicht later op de dag nog een keer op de motor te zien zal zijn. Hij moet lachen. ‘Dan had ik me zeker niet omgekleed. Het duurt wel een uur voor ik die rommel uit heb’. Ook dat doet hij alleen. Alle medelijden voorbij. Respect heeft hij ook niet eens meer nodig. Joël is Joël. Het is zoals het is en daar doet hij het mee. Het stopt nergens, het verandert alleen. Op een andere koers, het avontuur tegemoet.

#34Stay Strong. He will…

‘Ik wilde alleen maar crossen, verder niks’

Het ‘VHS’ busje van vaders bedrijf staat aan de overkant geparkeerd. Ik ken het 50cc tijdperk nog uit mijn eigen begintijd. De tijd dat ik nog droomde eens wereldkampioen te worden. Dromen zijn bedrog. Echtwel. ‘Muggen’ noemde mijn moeder het altijd. Hard gingen ze wel met die opgevoerde brommers. Gebben en VHS waren in mijn ogen wel toonaangevend in die tijd. Harrie’s vader Harry stond aan de wieg. Grootmeester in het tunen van de blokjes met de kenmerkende ‘breitwand’ cilinders. Harrie werd grootgebracht met motorolie in zijn papfles. Vanuit huis liep hij zo de garage in. Motoren, olie en herrie. Hij wist niet beter. Niet vreemd was het dan ook dat hij op zijn vijfde al rondcrosste. Crossbanen te over in die tijd. ‘Ik wilde alleen maar crossen, verder niks’, zegt Harrie met grote ogen en ik zie hem terugdenken aan die tijd. School was zeker niet zijn leukste tijd. Hij koos voor een opleiding autotechniek aan het ROC in Eindhoven. ‘Ik kon het wel, maar de interesse was er gewoon niet’. Zijn lichaam zat in de schoolbank, zijn hoofd in de garage van zijn vader. Hij behaalde netjes zijn benodigde diploma’s, maar geen puntje te veel. Harrie koos voor een combinatie MTS, waardoor hij ineens zijn ondernemerspapieren op zak had. De zaak van zijn vader overnemen was toen nog steeds het plan.

‘Ik heb het licht niet gezien’

Harrie crosste graag en zeker niet onverdienstelijk. Na zijn top 5 bij de jeugd stootte hij door naar de Junioren. Op een hele kwaaie zondag werd de fors stijgende lijn abrubt onderbroken door een crash van formaat. Harrie brak zijn rug en lag er uit. Wonderwel herstelde hij bijna volledig. Na al die jaren zichzelf een strenge levenswijze te hebben toebedeeld heeft hij in die herstelperiode een ander licht zien schijnen. ‘Nee, ik heb het licht niet gezien. ‘Wel ben ik gaan beseffen hoe betrekkelijk het leven kan zijn. Alles kan zomaar veranderen van de ene op de andere seconde’. Na dat ongeluk heeft hij nog wel een seizoen of twee gereden, maar is daarnaast ook gaan genieten van andere dingen.

Harrie is geen echte baas

Aangezien zijn crosscarriere ten einde liep is Harrie zijn vader gaan helpen in de zaak. Regelmatig ontstond er wrijving tussen de twee. Harrie geeft aan dat het niet aan zijn vader lag, noch aan hemzelf. ‘Harrie en zijn vader hebben ongeveer hetzelfde karakter. Daarnaast hebben ze ook nog eens te maken met een generatiekloof’. Ze hebben een verschillende manier van werken en met mensen omgaan. Het gaat dan ook niet over wie er gelijk heeft. Er is in zoiets geen gelijk. Via zijn vaders zaak kwam Harrie regelmatig in aanraking met toonaangevende rijders en teammanagers. Door Jan de Groot werd hij opgemerkt en vervolgens gevraagd om voor het ‘Kawasaki Racing Team’ te komen werken. Na rijp beraad met vader en vriendin stemde hij toe. Het bleek volledig ‘zijn ding’. Na een paar jaar was de koek een beetje op en werd Harrie benaderd door JJ Luisetti om zijn kunstje te vertonen bij ‘CLS Monster Kawasaki’. Daar werkte hij zich binnen een paar jaar op tot ’teammanager’. Harrie is eigenlijk geen echte baas. Natuurlijk regelt hij alles, maar als manager zit je tussen de eigenaar en de ‘jongens’ in, wat het gevoelsmatig vaak moeilijk maakt. De jongens waarvoor hij het allemaal doet zijn uiteraard vier totaal verschillende karakters. Alle sturen staan anders. De veringen, zadels en persoonlijke afstellingen. Alles verschilt. Het ene karakter is bijvoorbeeld zwart wit, terwijl een ander weer wat duidelijker is in zijn argumenten. Bij sommigen wordt ‘wat minder’ standaard ‘kut’ genoemd. Niet een beetje dit of een beetje dat. Goed of slecht. ‘Je merkt het heel snel aan de gemoedstoestand van een bepaalde rijder. Heeft hij het naar zijn zin dat kan alles. Dit terwijl de andere overal uitgebreid over praat tot in de kleinste details. Zo hebben ze allemaal hun eigen ding en dat maakt het voor Harrie een spannende baan. Uitdagend.

‘ik krijg m’n salaris toch wel’

Harrie’s vriendin Merlin gaat altijd mee naar de GP’s. Ondanks ze haar eigen kapsalon heeft te runnen weet ze het toch wel zo te plannen dat ze samen op avontuur kunnen. Steun en toeverlaat, al 13 jaar. Altijd en overal. Harrie is niet oud maar lijkt ook nog eens een stuk jonger dan dat hij is. Dat maakt het beeld van hem als teammanager heel apart. Uiterlijke schijn bedriegt zeker wel eens. Hou die met testosteron afgevulde boys maar eens in toom. Het zijn uiteindelijk bijna allemaal zzp’rs met prestatieloon die vechten voor elk punt. Elke cent. Naast een basis om ‘in leven te blijven’, moeten ze toch zelf voor hun inkomsten zorgen. Veelal wordt dat bijeengesprokkeld door privé sponsoren en prijzengeld. Het is absoluut geen situatie van: ‘ik krijg m’n salaris toch wel’, zoals je dat, met alle respect, in de voetbalwereld veel tegenkomt. Wellicht is dat ook een van de redenen dat voetballers niet vergeleken kunnen worden met crossers. Er wordt door deze werkwijze een heel ander karakter verwacht. Ultieme strijd tot op het bot.

‘Een ongeschreven wet’

Harrie’s telefoon staat niet stil. Nooit. Wel zet hij er zelf af en toe even de rem er op. ‘Ik moet het ding af en toe even uitzetten. Er is tenslotte nog meer in het leven’, lacht hij vanonder zijn eeuwige ‘Kawacap’. Zijn taakomschrijving is voor een buitenstaander onduidelijk. Harrie zelf weet heel goed wat hij wil maar dat kost soms veel moeite dat te bewerkstelligen. Je hebt met zoveel dingen te maken. De race en trainingsmonteurs komen uit verschillende landen. Altijd weer zijn er onvoorziene situaties en weersomstandigheden. Vluchten en vervoer over land. Wanneer rijdt de teamtruck weg. Hoe lang doet hij erover, alle rustpauzes in acht nemend. Gereedschap van de mannen. Welke onderdelen gaan er als reserve mee. De uitstraling van het team in de pits. De tent tot het grondzeil toe. Onderbouwde kostenraming om het toegekende budget niet te overschrijden. Wat is nodig en wat is mooi. Het aannemen van personeel zoals bijvoorbeeld de monteurs ligt ook in zijn handen. Hij wordt vaak benaderd door jonge gasten zonder werk maar met een droom. Monteurs wegkopen bij andere teams past niet in de cultuur van het GP leven. Er is wonderwel onderling contact over het aanbod van de vakmannen. ‘Een ongeschreven wet’, noemt Harrie het.

‘Voorlopig zit ik goed’

Een hoop verantwoordelijkheid op de schouders van de tengere Harrie. Het is vaak een kwestie van keuzes maken. Hij doet het graag en met passie. Motorcross is zijn leven. Hij zou absoluut niet zonder kunnen. Als ik hem vraag naar zijn toekomst doet hij heel even zijn pet af en wrijft door zijn haar. ‘Voorlopig zit ik goed’, denkt hij hardop. ‘Ik hoop dit nog wel even te kunnen blijven doen’. ‘Misschien ooit een eigen team?’, probeer ik voorzichtig. Hij lacht en kijkt naar zijn vriendin, schuin tegenover hem in de bank. ‘We hebben het al over allerlei dingen gehad, waaronder ook een gezin’. ‘We zijn daar nog niet uit en hoeven daarover ook gelukkig nog geen beslissing te nemen’. ‘Mooi zou het wel zijn ja, een eigen team’.

Merlin lacht en kijkt verliefd Harrie’s kant op. Ze zou hem volgen, dat weet ik zeker. Altijd en overal.