We treffen het. Het is dan wel zomer, maar omdat we minder dan 400 kilometer van huis zitten is het Franse klimaat niet veel anders dan het onze. Vanaf de snelweg moeten we nog een behoorlijk stukje binnendoor. In dit geval zeker niet erg want het is een prachtige omgeving. Om de 500 meter staat er een huisje ‘waar je zo zou willen wonen’. Het is een rustige streek met zo goed als geen toerisme. Hier en daar wel een caravan of camper, maar het loopt niet storm.

‘Bedden zijn gedekt en de koelkast staat aan’
Aangezien de eigenaars van het vakantiepark ook de zorg van de naburige crossbaan op zich hebben genomen kunnen we daar de sleutel van het chalet ophalen. Geen probleem, wetende dat we crossers in hart en nieren zijn en we ook erg nieuwgierig zijn geworden naar de baan. De ligging is prachtig. Tegen een helling kruipt het prachtige circuit van Londinieres omhoog tot helemaal aan de top. Ik zie al wat rijders de steile wand beklimmen en krijg de rillingen. Positief dan wel. Ik kijk mijn zoontje bedenkelijk aan. Ook hij heeft zijn twijfels bij zijn eerste ‘baanblik’. Het heeft in dit geval niets met de veiligheid van de baan te maken, maar meer met de onervarenheid van een 85 cc rijdertje. Navraag leert ons dat er een ‘minibaan’ naast het circuit aanwezig is. Gelukkig. Als we in de kantine komen blijkt dat er op ons gerekend is. De formulieren liggen netjes klaar met de sleutel er boven op. ‘Bedden zijn gedekt en de koelkast staat aan’, aldus de aardige bardame. ‘Werner is zo terug uit het dorp, maar jullie kunnen alvast je spullen inruimen als je dat willen’. Alles is nu even spannend. Aan de ene kant willen we graag de baan al rond, maar ook zijn we erg benieuwd naar het chalet en de ligging ervan. Het is inmiddels einde middag, dus van rijden zal vandaag niet veel meer komen. Daarom besluiten we terug te rijden naar het dorpje dat op nog geen 10 minuten van de baan ligt.

‘even lekker niks’
We vinden het snel na de correcte uitleg en vallen in een vlaag van rust. Een prachtig houten huis met vers gemaaid gras er omheen. Op een meter of acht van de voordeur kabbelt er een beekje met het heldere Spa blauw, wat de rustsfeer nog meer ten goede komt. Dit is wat ik bedoelde met ‘even lekker niks’, en heb al spijt van laptop en telefoon. Eigenlijk zou je… Het huisje is netjes en schoon. Alles wat je nodig zou kunnen hebben is er aanwezig. We laden onze spullen uit en zette een verse pot koffie. Aan de tuinset op het terras genieten we. Koffie, rust, rust en nog eens rust. Op de door onszelf meegebrachte fietsen wordt door de kinderen de buurt meteen verkend. Een heerlijk gevoel overvalt me. De wetenschap dat helemaal niets moet en bijna alles mag de komende 10 dagen. Geen wekker, niks. Ik wil me voorstellen aan de buren maar mijn kinderen zijn me al voor. Kinderen vinden elkaar altijd erg makkelijk. Wij volgen wel. Aangezien we, zoals een rasechte Hollander betaamt, zelf een groot deel van de Nederlandse supermarkt hebben meegenomen slingeren we meteen de barbecue maar aan de gang. Het begin is gemaakt. Het weer zit enorm mee waardoor we om half twaalf nog heerlijk buiten zitten onder een heldere sterrenhemel. Vaak hoor je dat de bestemming uiteindelijk ‘live’ een stuk minder mooi is als de foto’s en de vooraf genoten dagdromen. Die vlieger gaat in dit geval niet op.

Werner en José zijn er voor de ‘klanten’
De volgende ochtend maken we kennis met de pandhouders Werner en José die vorig jaar hun zakelijke roer rigoureus omgooiden. Jarenlang runden ze hun metaalfabriek ‘VMS’ in het Brabantse Reusel- de Mierden. De recessie hakte er ook bij hun flink in en het geloof in een degelijk voortbestaan vertroebelde langzaam maar zeker. Al jaren hadden ze een droom. Zoals zovelen dromen en het daar bij laten, lieten zij ze ook voor wat ze waren. Totdat de mogelijkheid voorbij kwam Circuit en chaletpark Londinieres over te nemen. Werner kende de baan en het park wel, maar schrok er een beetje van. Nog nooit eerder was hij zo dicht bij een droom geweest. Ondanks ze nog een hoop moesten regelen in Nederland, zeiden ze toch al heel snel ja. ‘Zulke kansen komen niet iedere week voorbij’, aldus een gelukkig ogende Werner Verhagen. Als vreemde eenden in de bijt hadden ze wel een en ander te bewijzen. Niet dat ze twijfelden aan hun kunnen, maar om te beginnen was de taal een kleine barrière die overwonnen diende te worden. Ook al gaan er verschillende verhalen den ronde over de mix van Nederlanders en Fransen, klikte het vrijwel meteen. Rijders zien en voelen echt wel of je serieus met je ‘zaak’, of alleen met jezelf en het binnengekomen geld bezig bent. Werner en José zijn er voor de ‘klanten’. De baan is hard maar heeft alles. De schansen en bochten zijn zo aangelegd dat je niets moet en alles mag. De mogelijkheden zijn er, de skills moet u zelf meebrengen.

‘Dit is echt zo gaaf pap’
Als we met de motor op de baan aankomen blijkt de ‘minibaan’ net achter de grote baan te liggen. Beneden. Geen minibaan zoals we die gewend zijn. Het is een volwaardig circuit met alles er op en er aan. Alleen al het waanzinnig mooie landschap doet je op een GP wanen. Uiteindelijk wil mijn zoon toch op de grote baan proberen en ik krijg het klamme zweet al in mijn handen. Hij doet het goed. Rustig en bedaard. Geen risico’s. Zijn ogen glinsteren als hij terug bij de bus aankomt. ‘Dit is echt zo gaaf pap’. Misschien niet alles voor de kinderen, maar wel veel. Hun genot is mijn genot.

‘Waren we thuis ook maar zo sociaal’
We verkennen de buurt met z’n allen per mountainbike. Er wordt druk geschakeld op de hellingen maar dat drukt de pret in geen enkele vorm. Heerlijk in de natuur en zon. Vogels en konijnen. Leuke Franse mensen die zwaaien. Huisjes uit een film. Verstand op helemaal nul. De faciliteiten in en om het park zijn geweldig. Er is een supermarkt naast de ingang en in het centrum van het dorpje vinden we een bakker, slager en zelfs een pizza/shoarma tentje. De kust vind je al op 20 kilometer en er is zelfs een pretpark te vinden op nog geen 10 kilometer. Ik heb niet meer nodig. Ik ben geen strandligger dus vermaak me opperbest. De social media in deze tien dagen beperkt zich (gelukkig) tot het spelen van Monopoly, Yahtzee en kaarten. ‘Waren we thuis ook maar zo sociaal’, denk ik als ik mijn vierde potje Yahtzee dik verlies. De kinderen zijn alle dagen opgewonden druk en ’s avonds heerlijk afgepeigerd. Vies van de cross en moe van het heuvelklimmen. De laatste avond trakteren Werner en José ons op een kampvuur ter afscheid. We kletsen over ons verblijf en de plannen van het moedige stel uit Brabant. Als het vuur, ook uitgeblust, zich overgeeft aan alleen nog rook vertrekken we naar ‘onze’ chalet. Douchen en naar bed. Morgen weer naar Nederland. Helaas.

‘Volgend jaar weer pap?’

We zijn alweer een week verder. Assen was wat mijzelf betreft in één woord super. Ik vond alles mooi. De sfeer. De volgepakte tribunes en de prachtige strijd die er geleverd werd. Wat wij er als toeschouwers van vonden en vinden is inmiddels wel bekend. Natuurlijk heeft ieder zijn mening en heeft vaak iedereen ook wel een beetje gelijk. Na de meeste van die reacties te hebben gelezen en gehoord was ik eigenlijk wel benieuwd wat de rijders er van vonden.

MXI: ‘Er wordt veel gesproken over de hoeveelheid zand en soms ook over de samenstelling ervan. Hoe heb jij het als rijder ervaren?’

Rick Folkers van het hagelnieuwe ‘Jimmy Joe Husqvarna’ GP team vindt dat er, op een paar plekjes na, zeker genoeg zand was aangebracht. ‘Doordat het zo los was kwam er hier en daar wel een klein stukje asfalt aan de oppervlakte, maar dat stoorde me niet echt’. ‘Het blijft natuurlijk een nieuw concept waar we best trots op kunnen zijn’. Al met al vindt Rick dat we dik tevreden mogen zijn met het resultaat.

De in een privé team rijdende Cyril Genot was in eerste instantie wat ongerust. ‘Ik was bang dat het zand te los van structuur zou zijn en we erdoorheen zouden ‘zakken’, waardoor we op het asfalt verder hadden gemoeten’, lacht hij. Dit was gelukkig niet het geval. Goed tevreden dus over hoeveelheid en de gekozen zandsoort.

Lars van Berkel strijdend voor het ‘F&H Racing Team’ was erg tevreden over het zand. De samenstelling maakt dat het in het begin, als het nog vlak is, erg glad is. ‘Gewoon rekening mee houden denk ik dan’. ‘Door de regenval was de baan zondag perfect. Voor een eerste keer op deze manier is het wat mij betreft zeker een compliment waard!’

De ‘HSF Logistics Motorsport Team’ coureur Brian Bogers was meer dan tevreden over de samenstelling van de ondergrond. Wel had hij graag wat meer zand gezien. Het was een betrekkelijk korte ronde waardoor je natuurlijk veel vaker rond ging. ‘Dat maakt de schade aan de baan natuurlijk automatisch groter’, aldus een tevreden Brian.

De kleine maar vooral moedige strijder Mack ‘Braveheart’ Bouwense die voor ‘Mack MX Racing’ uitkomt, voelde zich uitstekend thuis op de nieuwe baan. ‘Ik vond de ondergrond zeker goed genoeg voor het houden van een wedstrijd als een MXGP’. ‘Ondanks het zwaar was door de losse structuur was het wel ‘mijn baantje’. ‘Ik hou wel van het zand’, zegt hij met een brede lach. Zonder beugel deze keer, die mocht er eindelijk uit vandaag.

Damon Graulus van het ‘KEMEA Yamaha Racing team’ was, ondanks dat hij erg verrast was door de losse structuur, erg in zijn element in Assen. ‘Ik had er wel gemengde gevoelens over en was bang dat het zand snel weggereden zou worden.’ Dat viel dus achteraf alles mee. Blij was hij wel met de regenval van zaterdagnacht, waardoor het zand een stuk compacter was geworden.

‘Husqvarna SKS Racing’ rijder Sven ven der Mierden had totaal geen klachten over de structuur en de hoeveelheid. ‘Buiten het feit dat ik het een vrij korte baan vond voor een GP kon ik er mijn draai goed vinden.’

MXI: ‘Ook een veelgehoorde opmerking was dat er te weinig aandacht besteed zou zijn aan de veiligheidsaspecten. Het zou op sommige punten gevaarlijk zijn geweest voor de rijders. Voelde jij dat ook zo?’

Rick Folkers: ‘De veiligheid liet over het algemeen niets te wensen over. Desondanks heb ik toch twee keer op het asfalt gelegen. ‘Daar had dan weer wel een beetje zand mogen liggen’.

Cyril Genot: ‘Op een paar plaatsen vond ik het wel wat gevaarlijk. Je moet er niet aan denken de vangrails in te vliegen’ Ook onder het bruggetje door was niet geheel ongevaarlijk. Zou je daar de bocht uitschieten zit je meteen in dat huisje’. Verder zag het er allemaal heel goed uit voor mijn gevoel.’

Lars van Berkel: ‘De veiligheid was voor mijn gevoel o.k.’ ‘Naast de baan ligt wel asfalt, maar daar moet je natuurlijk ook niet te vaak komen.’ ‘Als je in Maggiore of Loket naast de baan terecht komt ben je denk ik een stuk verder van huis’. Twee keer raakte ik buiten de baan maar zonder problemen kon ik mijn weg weer vervolgen’.

Brian Bogers: ‘Ik had totaal geen slecht gevoel over de veiligheid. ‘Je kunt natuurlijk altijd wel ergens tegenaan rijden, maar ik vond het risico rondom de baan zeker acceptabel. Je kon bij een ‘slipper’ hooguit het asfalt opschieten.’ ‘Voor mijn gevoel is er goed over het geheel nagedacht’.

Mack Bouwense: ‘Om heel eerlijk te zijn vond ik de baan best gevaarlijk. Doordat de aflopen van de tafels smaller waren dan de oploop ben ik er een keer naast gesprongen. Resultaat was dat ik keihard op het asfalt belandde. Niet fijn dus.’

Damon Graulus: ‘Als ik de gevaarlijkste punten zou moeten noemen zijn dat de vangrails en de bocht onder het tunneltje. Soms was het daar echt wel tegen het kantje. Gelukkig is er niets bijzonders gebeurd. Zolang dat zo is hoor je natuurlijk ook bijna niemand klagen.’

Sven ven der Mierden: ‘Eigenlijk heb ik wat de veiligheid betreft geen klachten op één punt na. Na de achterste lus, net voorbij de tribune (bij de pitboxen) stonden de ijzeren hekken wel redelijk kort tegen de baan aan. Ook was er redelijk wat beton te raken in die hoek.’

MXI: Er is de laatste tijd veel te doen geweest over de lay-outs van diverse circuits. Ze zouden gevaarlijk zijn en te veel naar de supercrossbanen neigen. Wat was jouw gevoel bij deze nieuwe baan?

Rick Folkers: ‘Buiten het feit dat ik de baan erg kort vond was er verder weinig op aan te merken. Geen gekke of gevaarlijke schansen die je in verband met het kostbare tijdsverlies, moet nemen, ook al zou je niet willen.

Cyril Genot: ‘Ik vond de baan goed getekend, maar op sommige plaatsen iets te smal naar mijn mening. Hierdoor wordt de baan iets te eenlijnig. Het nadeel hiervan is dat je minder goede passeermomenten kunt creëren. De schansen vond ik mooi en de wavesecties vooral erg leuk.’

Lars van Berkel: Het baanidee was zeker goed. Ik hoop alleen wel dat hij bij een eventueel volgende editie wat langer is. Als ze dat lukt zonder al te veel 180 graden bochten in te lassen krijgt de baan meer ‘flow’. Nu was het veel stoppen en weer gaan. Ik hou er liever een beetje de gang in’.

Brian Bogers: ‘Ik vond de lay-out van de baan helemaal geweldig. Ik vind het knap dat ze in zo’n korte tijd met deze middelen toch een spectaculaire baan hebben kunnen maken. De volgepakte tribune was natuurlijk helemaal super.’

Mack Bouwense: ‘Ik vond het qua opzet een erg leuke en mooie baan. De bochten lagen mooi. De schansen hadden voor mij iets spectaculairder gemogen, maar dat is ieder zijn of haar smaak natuurlijk.’

Damon Graulus: ‘Ik voelde me helemaal thuis op de baan. De wavesecties en tafels lagen voor mij allemaal perfect. Mijn uitslag zegt eigenlijk alles wel!’

Sven ven der Mierden: ‘Op zich heb ik geen klachten over de opzet van de baan. Schansen lagen lekker. Zou ik iets aan mogen passen zou ik er ergens nog een extra lus inleggen. Het had iets langer mogen zijn dus.’

MXI: Is het circuit, uit rijdend oogpunt, met een andere baan te vergelijken?

Rick Folkers: ‘Helemaal Westerbork’

Cyril Genot: Voor mijn gevoel een beetje met Axel, alhoewel de zandstructuur erg speciaal blijft in Assen. Ook Axel is een snel, maar technisch circuit.

Lars van Berkel: ‘Onder het rijden kreeg ik een beetje een Westerbork gevoel, maar dat had voornamelijk te maken met de ‘feeling’ van het zand. Rij technisch kan ik het met niets vergelijken. Assen is echt iets aparts. We hebben natuurlijk nog nooit eerder op een MotoGP baan gereden. Prachtig vond ik het.’

Brian Bogers: ‘Budel, Berghem en Grevenborch komen in de buurt als het gaat om los zand. Toch blijft het een aparte, niet thuis te brengen, structuur.’

Mack Bouwense: ‘Nee. Voor mij was dit met geen andere baan te vergelijken.

Damon Graulus: Er zijn natuurlijk meer banen met los en zwaar zand op te noemen. Deze baan was voor mij met geen enkele baan te vergelijken, waar ik ooit gereden heb.

Sven ven der Mierden: ‘Westerbork. Dat is de enige baan die ik kan noemen die enigszins in de buurt’

MXI: Er werd door sommige bezoekers geklaagd over het feit dat er 15 euro extra betaald moest worden om toegang tot het rennerskwartier te krijgen. Wat vind je daarvan en stoort het jou als rijder eigenlijk als er veel publiek naar hun ‘sterren’ komt kijken?

Rick Folkers: ‘Mij stoort dat zeker niet. Ik heb er niet zo heel veel van meegekregen maar hoorde er hier en daar wel mensen over praten. Als het echt een probleem zou blijken lijkt het me handig er iets aan of mee te doen. We willen de toeschouwers natuurlijk niet kwijtraken.’

Cyril Genot: ‘Voor mezelf vind ik het minder belangrijk. Ik moet presteren en me concentreren. Publiek stoort me zeker niet. Ondanks dat het speelde vond ik toch dat er nog behoorlijk veel publiek in het rennerskwartier rondliep.’

Lars van Berkel: Voor mijn gevoel waren er best veel toeschouwers in de pits. Op andere GP’s moet je ook betalen voor de pits, maar zit het bij de inkomprijs inbegrepen. Nu wordt het gesplitst om de toeschouwer een keuze te geven. Als je het goed beschouwt wordt het alleen maar aantrekkelijker. Het probleem zal waarschijnlijk veelal liggen bij mensen die verder geen GP’s bezoeken. Die weten dat natuurlijk niet. Als de organisatie volgend jaar nu net als bij de GP in Lommel de EMX250 twee manches laat rijden op de zondag is de behoefte om naar de pits te gaan misschien niet meer zo groot. Bijna iedereen volgt de EK competitie en zo wordt de pauze mooi opgevuld.’

Brian Bogers: ‘Met deze regel krijg je inderdaad minder publiek in de pits. Mensen hebben nu in ieder geval de keus en dat is misschien niet verkeerd. Rust heb ik zelf toch wel nodig tussen de manches. Natuurlijk heb ik respect voor mijn fans, maar sommigen vergeten wel eens dat je aan het werk bent en dat concentratie erg belangrijk is.’

Mack Bouwense: ‘Iedereen is anders en gaat anders met bepaalde dingen om. Ik kan me best voorstellen dat sommigen meer tijd alleen nodig hebben en daarom liever rust in de pits willen. Ikzelf heb er absoluut geen probleem mee. Kom maar lekker langs hoor!’

Damon Graulus: ‘Ik wist helemaal niet dat dit een item was om eerlijk te zijn. Dat het publiek bij je langskomt vind ik op zich geen probleem. Sommigen geven je een hand of groeten van een afstandje. Helaas zijn er ook die niet meer weggaan. Dan heb je gelukkig zelf altijd de mogelijkheid je terug te trekken in de mobilhome.

Sven van der Mierden: ‘Als dat inderdaad zo is lijkt het mij inderdaad overdreven de mensen een extra 15 euro te laten betalen. Buiten dat vind ik het publiek altijd super, zowel in de pits als naast de baan.’

MXI: Tot slot. Is de MXGP van Assen voor herhaling vatbaar of rijd je liever in het bos?

Rick Folkers: Wat mij betreft mag Assen zeker terugkeren op de GP kalender. De accommodatie leent zich er geweldig voor. Alles is lekker verhard en ligt er keurig bij. Ook de tribune was een aangename nieuwkomer. Voor mij een dikke 10!

Cyril Genot: ‘Dit was een heel speciaal event en daarom zeker voor herhaling vatbaar! Vooral door de aanwezigheid van de lange tribune. Dit geeft in mijn ogen, zeker ook voor het publiek, een grote toegevoegde waarde.’

Lars van Berkel: De GP van Assen is wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. Misschien enkele gedeeltes op de baan veranderen maar de rest is super. Je kon gewoon zien en voelen dat het goed is voor de sport en er een heel ander soort publiek kwam kijken. Wellicht pakken zij het op en gaan ze in de toekomst ook eens naar een ONK kijken. De sport groeit echt door een initiatief als dit. En wat je ook niet moet vergeten; zonder deze GP waren de koppen niet bij elkaar gestoken om de GP’s op RTL uit te gaan zenden. Dat hebben ze er ook mee bereikt. De media aandacht van buitenaf was goed. Sportliefhebbers van grote bedrijven kunnen hier een GP kijken en eventueel rijders gaan ondersteunen. Dit is iets wat vooral rijders in Nederland hard nodig hebben.

Brian Bogers: ‘Assen is zeker een wedstrijd die vast op de kalender moet! Het was super om dit mee te maken. Het zien van wedstrijden en vooral het rijden ervan. Geweldig vond ik het. Wat je niet kunt missen is het publiek natuurlijk. Een groot compliment voor hen. Zij maakten het af.

Mack Bouwense: Eigenlijk rijd ik overal erg graag. Ik wil leren en dan moet je zoveel mogelijk verschillende circuits bezoeken natuurlijk. Ik moet wel zeggen dat dit weekend een erg speciaal tintje had. Zeker weer doen volgend jaar!

Damon Graulus: Ik heb erg genoten in Assen. Ik zou zelf graag zien dat dit evenement volgend jaar weer verreden zou worden. Aan de organisatie zal het niet liggen in ieder geval. Ik denk ook dat het goed zou zijn dat er, ter afwisseling, twee van dit soort evenementen deel uit zouden maken van de GP kalender.

Sven van der Mierden: De faciliteiten waren super. Ik heb genoten van zowel het rijden als alles eromheen. Volgend jaar weer, zeker weten!

Fotografie: MXGP, Bart Amsing MX Photography (Bart Amsing) & Folko Fotografie (Folko Haffert)

‘Waarom nou Assen?’ heb ik me openlijk afgevraagd na de prachtige dag op het ONK van Rhenen. Twee keer per jaar maximaal crossgenot op één van de mooiste banen van Nederland. Als een moeilijk te overtuigen type met een berg zelfontworpen vooroordelen ben ik dan ook naar Assen vertrokken.

Toen ik op het circuit aan kwam rijden werd ik met één klap terug in de tijd geslagen. Ooit (1980) ben ik een keer naar de ‘Daytona Speedweek’ geweest. Het gevoel wat ik daar als jong manneke kreeg had ik nu weer ineens. Kriebels zelfs. In gedachten stond ik weer met een originele cowboyhoed op m’n hoofd een ‘footlong’ hotdog weg te werken. Handen in het gaas. Het weer, de sfeer. Het was er allemaal. Wegdromend slenterde ik door de winkelstraat van Team trucks en tenten. Makkelijk bereikbare ‘zandruiters’ lopen heen en weer of ‘pitbiken’ je voorbij. Ik voelt dat er al eens eerder wat te doen is geweest op dit ‘landgoed’. Er heerst een rust. Een gevoel van ‘het komt goed vandaag’. Als ik langs het restaurant loop zie ik het ‘crosswijze’ tweetal, ‘Den Omroeper en van Gestel’ zitten. ‘Dat is in ieder geval geregeld’, denk ik tevreden. Pitboxen met teams. Prachtig. Ik zet m’n roze bril even af om ook eens goed de minpunten van dit spektakel onder de loep te nemen. Van al die tegenargumenten die ik bedacht in de afgelopen weken waren de promomeisjes in Markelo het minst erg. Gek genoeg kon ik niks vinden. Als je echt wil en goed zoekt is er altijd wel wat te zeiken natuurlijk. ‘Wie plaatst er nou ijzeren hekken’, hoorde ik iemand klagen. In Balen hoorde ik er niemand over. Als de eersten brullend passeren blijft er een lichte galm hangen tussen de hoofdtribune en de gebouwen aan de overkant. Op dat moment besef ik dat ik het nog niet zo goed kan plaatsen allemaal. Het is anders, maar doet m’n hart wel sneller slaan.

Rinus van de Ven
Het lijkt vreemd zand ook. Los en aangezien het niet opgesloten is heb ik het idee dat het makkelijk weggereden zal gaan worden. Maar wat weet ik nou van zand? Als ik de stralende legende Rinus van de Ven naar zijn mening vraag is hij duidelijk. Als ‘baanbedenker’ had ook hij op voorhand wel zijn bedenkingen maar is wel zo professioneel dat hij niet op zulke zaken vooruitloopt. Over de baan layout is hij enthousiast. Dikke tafels en niet te veel gekke fratsen. ‘Ze hebben er van geleerd zou je denken’. Zo’n ‘old school’ opzet is toch nog steeds het meest veilige. Natuurlijk gaat het iets ten koste van het spektakel maar wat heb je nou het liefst. Het enige dat hij een beetje miste is het sociale contact als je een baan rondloopt. Even een praatje en weer verder. ‘Klim maar eens tussen die stoeltjes door’, lacht hij. Kippevel op de tribune. ‘Als ik zie en voel wat er gebeurt als Davy dan op kop doorkomt en al die mensen roepen, toeteren en zwaaien, krijg ik de rillingen over m’n rug. Geweldig gewoon’. ‘Ik hoop dat het opgebracht heeft want het is zeker een aanwinst voor de komende GP kalender’.

Weer verbaas ik me over het lef
Een heerlijk gevoel bekruipt me op de zaterdag. Dat gevoel dat je vandaag al wat moois gaat zien en weet dat het zondag nog gekker wordt. Het zou een week mogen duren. Mooie wedstrijden. Ook de rijders moeten duidelijk wennen maar naarmate de tijd vordert minderen de valpartijen ook. Weer verbaas ik me over het lef. De sprongen zijn er ondanks het losse en zware zand weer niet minder om. Ook de diepe knippen worden als wavesectie gefopt. Een gat overslaan kost zichtbaar geen extra moeite. Makkelijker zelfs. ‘Gewoon’ doen dus. De avond valt en de rijders verdwijnen langzaam maar zeker uit het straatbeeld van deze tijdelijke ‘crossstad’, zo hun bedje in. Moegestreden. Op de camping gaat het gas er nog eens op. Op weg naar de camper van een vriend is er veel te zien. Even nog sta ik te kijken bij een dubbel verlengde bus met luifel. Tafeltje, stoelen en een dikke geluidsinstallatie. Megahard knalt de gabberhouse uit de trillende speakers. Er is niemand, ook niet in de buurt. Niemand klaagt. Het hoort er gewoon bij.

‘Sommigen begrijp ik niet’
Als vroeg worden we wakker gerateld. Karren met spullen. Vrachtwagens laden en lossen, luide stemmen en gelach. ‘Het is begonnen’, denk ik en hijs mezelf omhoog aan de caravan. Er lopen al toeschouwers met rugzak en pet voorbij. Niks te missen. Naarmate we dichter bij het hoofdprogramma komen loopt het terrein steeds voller. De opkomst is groot en daar ben ik blij mee. De wetenschap dat dit evenement en het voortbestaan ervan hiermee valt of staat stelt me gerust. Iedere baan heeft zo zijn eigen favorieten, of is het andersom? Er zijn tegenwoordig zandhazen uit diverse landen wat de strijd in alle klassen mooi maakt. Sommigen verassen en sommigen begrijp ik niet. Zeker als je dan in Lommel bent wezen kijken. Uiteindelijk begrijp ik wel dat zand en weer heel ander zand veel van elkaar kunnen verschillen. Dan moet je ook nog eens goed in je vel zitten. Mijn slechtste dag valt echt niemand op. Ik krijg mijn punten toch wel.

Ik ben overtuigd
Nederland wordt in ere gehouden en dat is altijd mooi. Het publiek juicht en joelt. Als er iemand valt weet je dat meteen. We kijken tenslotte met z’n allen naar de zelfde bochten en schansen. De regenbui van zaterdagnacht heeft de baan duidelijk goed gedaan. Het lijkt wat compacter dus wellicht ietsjes makkelijker te rijden. Maar ja, iets makkelijker dan tering zwaar is nog steeds erg zwaar. Als de punten verdeeld zijn stroomt het snel leeg en staan we al gauw op een bijna verlaten terrein. Er ligt opvallend weinig rommel naast de bakken. Netjes. Als ik alles bij elkaar neem was het een doorslaand succes wat mij betreft. Kritiek zal er altijd zijn. Soms door kenners, soms onwetenden. Soms uit onkunde of verveling. Ik ben overtuigd. Misschien de gladde doorloopbuizen iets de grond in voor een breder loopvlak, maar da’s echt zoeken. Mijn vooroordelen zijn weg. Dit kan alleen maar nog mooier worden volgend jaar. Het was nieuw voor iedereen en daarom heb ik veel respect voor de organisatie. Als je een evenement zo kunt brengen voor de eerste keer, ben je heel wat mans. Daarom Assen…

Fotografie: Folko Fotografie (Folko Haffert) & RGP Photo (Ron van der Bij)

Bijna de hele weg ernaartoe regent het. Niet zomaar een beetje. Met bakken uit de hemel. Tussendoor kijk ik nog even op Facebook. Geen afgelasting van het evenement. Ook vreemd dat er dan daarboven niet even een klein beetje rekening gehouden wordt met het geweldige initiatief van deze dag. ‘Dan maar met z’n allen in de tent’, denk ik nog en vervolg mijn weg.

Trouw en gewillig
Op het moment dat we het Finlandcircuit oprijden spettert het alleen nog een beetje. Ik kijk naar de lucht en het klaart op in de juiste luchthoek. Gelukkig. De eerste wagens rijden het, nu al te natte, terrein op. Bussen en kleine vrachtwagens met daarin verschillende zijspancombinaties worden in ‘showroomstand’ naast elkaar geparkeerd. Al jaren achtereen komen ze opdraven. Trouw en gewillig. Zijspannen, een dikke Quad, een oude brandweerwagen en een militaire Jeep sieren het rennerskwartier.

‘Ineens staat er een clown voor mijn neus’
Het spetteren stopt en de zon breekt door, precies op het juiste moment. ‘Bedankt’, fluister ik terwijl ik naar de lucht kijk. Zo moet het ook zijn. Als je zoveel mensen bij elkaar hebt die zich mate- en belangeloos inzetten voor onze medemensen met een beperking, op welke manier dan ook, verdien je alle medewerking. Ook van boven. De feesttent is al volledig ingericht. In één van de hoeken staat een podium met een DJ set. In de andere hoek is een lange tafelbar gebouwd met dranken, broodjes, muffins en andere heerlijke zoetigheid. Het is niet de eerste keer dat ze dit doen en dat voel je meteen. Naast de feesttent staat een, zeer steriel ogende, EHBO tent voor het geval dat. Je kunt geen risico’s nemen tenslotte. Ineens staat er een clown voor mijn neus. Meestal zijn die net niet grappig. Deze wel. Hij heeft iets leuks. Waarschijnlijk is de man privé ook gewoon lachen. Marijke Hemelsoet heet ons van harte welkom. Marijke mag toch wel één van de drijvende krachten genoemd worden binnen de ‘Special Day’ organisatie, samen met Eric Stoutjesdijk, ook een kopstuk van het eerste uur. Het is altijd weer een zware kar maar ze trekken hem met z’n allen. Er moet nogal wat geregeld worden, wat tot op heden ieder jaar toch weer gewoon gelukt is. Doen sponsoren weer een duit in het zakje en krijgen ze weer een vergunning van de gemeente. Vragen die elke editie weer de nodige spanning oproepen. Gelukkig staan die laatsten er al die jaren voor de volle 100% achter. Zelfs één van de drie aanwezige wethouders, Jack Begijn, gaat een paar rondjes mee de ‘bak’ in. Nerveus, zoals hij zelf zegt, maar hij doet het wel. Respect is zijn deel. De andere twee, Cees Liefting en Frank Deij houden het op kijken en supporteren. Ook dat moet gebeuren natuurlijk.

‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen
Eric is de spreker van de avond. Als een echte ‘omroeper’ doet hij het woord en brengt de sfeer er in. Uitgedost in hun strijdkleding staan de ‘zijspan jongens en meisje’ aandachtig te luisteren. Ze worden bekeken als ware krijgers. Het is af te lezen van de gezichten. De helden. Hun helden. De meeste gasten kunnen bijna niet wachten. Sommigen zijn al ‘verpakt’ in geleende crosskleding, anderen hebben een shirt aan met eigen naam op de rug, gekregen op een vorige editie. Hier kijken ze al een tijd naar uit. Buiten hebben ze al staan kijken naar de rij helmen die op tafel klaar staan. ‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen. De verbeelding straalt er van af. Als Eric zijn betoog sluit is dat meteen het startsein van het evenement. De start van iets wat een mooie dag zal gaan worden. Weer of geen weer. De twee- en viertakt combinaties draaien warm waardoor veel gezichten in en vrolijke plooi komen. Geduldig staan ze in een rij te wachten op hun ‘crossbeurt’. Niemand dringt. Een voorbeeld. Sommigen geven na één rondje al aan dat het genoeg is. Sommigen moeten er haast ‘uitgedwongen’ worden. Vlaggers en EHBO in constante paraatheid. Ik sta bij de uitgang van het circuit en zie de stralende gezichten. Duim omhoog. ‘Moment of fame’, om nooit meer te vergeten. Aan de manier van begeleiden is te zien dat de rijders dit al vaker deden. Ze lijken precies te weten wie een beetje extra aandacht- en arm nodig heeft en wie zelf wel een beetje uit de bak durft te hangen. Sommigen worden geholpen, anderen losgelaten. Ook een quad gaat de baan op. Als een ervaren coureur hangt een jongen mee in de bochten. Een lach op zijn gezicht die er vervolgens niet meer af gaat. De hele dag niet.

Grof geduld
Net als iedereen zijn en haar rondjes heeft meegereden barst het noodweer weer los. Code geel met een turbo. Het stopt niet meer. Heel erg helaas voor ons en het, inmiddels wereldberoemde, FMX4ever team van Jimmy ‘Jimbo’ Verburgh. ‘We hadden net de modder van de ochendregen er af en waren er helemaal klaar voor’, aldus een altijd ‘opgeruimde’ Jimmy. Als iedereen binnen is kan het feest beginnen. Respect voor de begeleiders. Grof geduld. Een jongen legt zijn been op tafel. Als hij mijn zoontje er om ziet lachen doet hij het nog een keer of 30. Ik ben het waarschuwen van mijn kinderen na twee keer al zat. Zij houden vol. Oneindig. Het is speciaal. Anders. Een kleine ‘speciale vrouw’ komt naar me toe. Aandachtig kijkt ze me aan en vraagt me of ik nog vakantie heb. ‘Nee’, zeg ik. ‘Helaas niet’. ‘Ikke wel, nog 1 dag’, zegt ze en lacht met een gelukkig gezicht. Ze draait om en pakt de ‘beat’ weer op. Dansen kan ze ook. Een tweede clown maakt alles van ballonnen. Zwaarden, bijen, en hondjes tovert hij in een spreekwoordelijke handomdraai tevoorschijn.

Gelukkige mensen
De brandweerwagen en Jeep rijden ondertussen een aangepast parcours buiten het terrein. De hevige regenval in combinatie met de ‘wegbanden’, laten het rijden op het circuit vandaag niet toe. Het maakt voor de ‘gasten’ niet uit. Zij zijn dankbaar. Altijd en met bijna alles. De DJ/zangduocombinatie doet waar ze voor gekomen zijn. Meezingers en deiners volgen elkaar in snel tempo op en iedereen gaat los, zonder enige vorm van schaamte. De bijzonder zuivere samenzang van de twee is ‘the icing on the cake’. Als de eersten huiswaarts keren besluit ik ook op te stappen. We glijden naar de auto en nemen afscheid van de organisatie. Bedankers worden bedankt en ondanks de heftige regenval is er toch weer terug te kijken op een super geslaagd evenement. Mijn kinderen krijgen nog een reserve ‘goodiebag’ mee en we nemen afscheid van een grote groep gelukkige mensen. Als we wegrijden laat ik alles de revue nog eens passeren en besef dat de waardering en dankbaarheid van deze groep mensen zo groot is dat zo’n evenement eigenlijk helemaal niet kan mislukken. Met het besef dat gezondheid niet vanzelfsprekend is plukken m’n kinderen op de achterbank hun tasjes leeg. Nog meer dankbare smoeltjes. Ik ben blij dat ik erbij was en heb toegezegd dat ik voor de volgende editie, het 15 jarig jubileum, graag mijn medewerking zal verlenen. En dat hoeft niet bij het schrijven van een verhaaltje te blijven…