Eigenlijk zou hij  liever ergens in het zonnige zuiden zitten met zijn mooie Bellinda. Een leuke kroeg of een crosscamping zijn dingen waar hij echt wel eens over nadenkt. Nog niet eens perse vanwege het heerlijke klimaat daar, maar nog meer vanwege de politieke ‘ wantoestanden’, in zijn eigen landje.  ‘Natuurlijk, ik ben het ook met veel niet eens, maar wat kun je doen?’ Nee, Wally pretendeert niet het land te kunnen leiden, maar heeft wel een duidelijke mening over verschillende dingen die te maken hebben met ‘ons belastinggeld’. ‘We zijn met velen, maar staan toch op een bepaalde manier machteloos. Het is niet anders.’

Sociale dienst

Wat hem ook wel een beetje zuidelijk trekt is zijn fysieke gesteldheid. Na jaren roofbouw te hebben gepleegd op zijn lichaam merkt hij dat de koek stukje bij beetje opraakt. Het gaat soms gewoon niet meer.  ‘Maar ik  wil wel alles blijven doen’. Eigenwijs en vooral gepassioneerd. Het zit in hem. Met dat karakter kwam hij indertijd ook een persoonlijk zware periode te boven. ‘We hebben het echt slecht gehad. Ik werd afgekeurd op mijn knieën en rug en kwam vervolgens gefrustreerd thuis te zitten. Ze drukten me op mijn hart dat ik het met deze leefstijl geen vijf jaar meer vol  zou houden. Na zeven maanden zonder fatsoenlijke inkomsten was ik het meer dan beu. Vervolgens heb ik toch nog zeker tien jaar een zware kar getrokken. Crossen, bestraten en ijzervlechten zijn dingen die je lichaam vaker slecht dan goed doen helaas. De sociale dienst is natuurlijk een goed iets, maar niet voor mij. Alleen als het echt niet meer gaat zal dat mijn laatste optie zijn en dan nog met tegenzin’. In de volksmond heet zoiets eigenwijs, maar wellicht heeft het ook wel veel met karakter te maken.

‘H’ nummer

Naast het kijken en helpen van anderen vind Wally het vooral heerlijk zelf op de motor te kruipen. Ooit was hij zelf een redelijk veelbelovend crosser. Toen hij 17 jaar was zat hij zelfs tegen het toen felbegeerde ‘H nummer’ aan, tot zijn twee motoren gestolen werden. Op een geleende 125 van Gert Berghorst werd hij uiteindelijk nog clubkampioen in de 250 klasse. Omdat het financieel niet meer haalbaar was in die periode is Wally uiteindelijk gestopt. ‘Met veel pijn in mijn hart, maar soms zijn er geen andere opties’. Toen hij later zelf zijn kostje verdiende heeft hij de handschoenen weer opgeraapt en gek genoeg zit het er nog steeds in. Natuurlijk in een andere klasse, maar toch sleept hij zo nu en dan nog wel eens een bekertje mee naar huis. ‘Je verleert het niet, maar de plannen van het hoofd liggen zoals bij veel oudgedienden niet altijd meer in lijn met de gesteldheid van het lichaam’.

Dames kleding

In plaats van te minderen is het onvermoeibare stel  eigenlijk alleen maar meer gaan ondernemen. ‘Wel kijken we nu natuurlijk naar de lichamelijke intensiteit. Ook dan is de kost wel te verdienen maar dan moet je wel op een andere mnaier gaan werken’. Het is niet  dat Wally lichamelijk niets meer doet. Hij neemt nog wel  straatklussen aan hier en daar,  maar probeert het zoveel  mogelijk te delegeren of uit te besteden. De contacten zijn er wel, dus die  klusjes lopen wel  door, maar ernaast is hij samen met zijn lieftallige vrouw een handel begonnen in heren en dames kleding. Ze verkopen op de markt en hebben ernaast een eigen winkel. Alsof het dan nog niet genoeg is heeft het energieke stel ook nog een beveiligingsbedrijf opgestart. Het meeste werk ligt in de evenementen en festivals. Wally werkt met een vaste groep ‘kerels’ die met dezelfde instelling rondlopen als hijzelf. Gerechtigheid voorop.

Hulpbehoevenden

Wally en Bellinda Pouwels. Het zijn meer gevers dan nemers. Ze werken hard en proberen anderen mee te laten genieten van hun welverdiende opbrengsten. ‘Je kunt je geld maar één keer uitgeven, dus daar zijn we erg selectief in’. Zo helpen ze ieder jaar rond de feestdagen wildvreemde alleenstaanden en hulpbehoevenden aan een leuk cadeau. De geste heeft niet zoveel met de omvang van het cadeau te maken, maar destemeer om het idee. Het idee dan eigenlijk niemand alleen hoeft te zijn. Ook binnen de cross is het crossgekke stel overal wel van de partij. Ze vinden het moeilijk nee te verkopen als er iemand belt voor een kleine bijdrage of sponsoring. Zo hebben ze ook een zwak voor de Zeeuwse Nancy van de Ven. Niet zozeer omdat ze een meisje is, maar puur om de inzet die ze toont. Haar wil is erg sterk en dat kunnen ze wel waarderen. Ook Jarno Bos is een van de rijders waar het stel een zwak voor heeft. Voor hem deed wilde Wally zelfs zijn eigen motor van de hand doen. Ze wilden hem helpen met een nieuwe 125 machine waarmee hij de ONK’s zou kunnen rijden, maar Jarno kwam in een luxe positie verzeild. Er werden hem 2 hagelnieuwe KTM’s aangeboden, waarop Wally hem aanraadde het meteen aan te nemen. ‘Het ging er mij alleen om dat ‘het mannetje’ geholpen werd. Wie het dan doet  maakt me niet zoveel uit. Ik ga nog wel regelmatig met hem naar de trainingen en help hem dan waar ik kan’.

Team

Plannen voor de toekomst hebben ze eigenlijk niet echt. De vaste basis van het bestraten en de verhuur van machines loopt gelukkig lekker door, maar slokt niet al hun tijd op. Op die manier kan hij ‘zijn meisje’ mooi bij staan met de inkoop van kleding. Het beveiligen staat niet op een laag pitje, maar Wally pikt er wel de mooie evenementen en festivals uit. ‘Je moet er natuurlijk ook een beetje plezier in kunnen hebben, anders is het allemaal wat minder makkelijk vol te houden’. Voor wat betreft de cross hebben de twee altijd nog wel de droom eens een team op te zetten met een rijder of twee. ‘We hebben daar al vaak een over gebrainstormd’. Omdat zoiets in de meeste gevallen geld kost en niet opbrengt draait zoiets natuurlijk altijd om geld en de juiste mensen om je heen.

We hebben met een beetje geluk nog alle tijd’, lacht Wally. ‘Laten we eerst nog maar een beetje voor onszelf zorgen…’

Marco laat niets aan het toeval over. Met een groot Stanleymes opereert hij nog even snel de gashandel en loopt de motor helemaal na. Daar mag het zeker niet aan liggen.

Niemand zal hem ooit iets kwalijk nemen, maar als vader zijnde wil je niks op je geweten hebben. Er hangt een lichte spanning, maar dat hoort zo. Een vader/kind relatie is een veel voorkomend verschijnsel in de sport en dus zo ook in de crosswereld. Natuurlijk is het altijd mooi, maar zeker niet vanzelfsprekend makkelijk. Kinderen nemen, als het om zoiets als cross gaat, niet vaak iets aan van hun ouders. Je ziet ze denken: ‘Wat weet jij nou’, maar vergeten wel eens dat wij het in onze cross carrières echt niet zo makkelijk hadden. Vergelijk voorbeelden te over, maar niemand die het wil horen. Het is tenslotte nu en nu moet het allemaal gebeuren.

‘Uiteindelijk hebben we hem er zelf opgezet’

Nick is al een boom van een kerel, maar toch pas 15 jaar. ‘Mensen vergissen zich daar wel eens in’, zegt hij terwijl zijn ogen van Nicks hoofd tot zijn tenen gaan. Nick krijgt geen druk opgelegd, maar weet wel dat hij ondanks zijn jonge leeftijd toch serieus met zijn sport moet omgaan. Het is wel wat anders dan een potje voetballen op de zaterdag middag. Met alle respect voor de ballende jongens en meisjes natuurlijk, maar kijkend naar het financiële aspect is het al haast een elite sport geworden. Ouderen komen vaak zelf uit de sport en zien in hun kind een verlengstuk, met misschien stiekem wel de hoop dat ze ooit bereiken wat ze zelf nooit lukte. Om welke reden dan ook. Ondanks Nick zeer duidelijk zelf voor de sport heeft gekozen, heeft Marco soms toch wel eens zijn bedenkingen. ‘Uiteindelijk hebben we hem er zelf opgezet en dan moet je er niet aan denken dat er ook maar iets zou gebeuren’. Ze hebben het daar uitgebreid over gehad, waarop Nick zei: ‘Ik wil het zelf pap, ik zou niet meer zonder kunnen’. Nu al verziekt tot het einde, maar wel op een nette manier.

‘Er moet nogal wat gebeuren’

Marco’s vrouw Esther weet niet beter. Toen ze elkaar leerden kennen, crosste Marco al en werkte veel. Bij een loonbedrijf leerde hij het besturen van het hele wagen arsenaal en daar kropen nogal wat uren in. Esther zat maar wat vaak te wachten tot hij weer eens een keer thuis kwam. Marco kan er eerlijk over zijn. ‘Haar broertje is nog wel eens kwaad op me geweest. Die vond het vooral zielig voor zijn zus en daar had hij achteraf toch wel een beetje gelijk in’. Via de vrachtwagens kwam Marco wat dichter bij en wat vaker naar huis. Als chauffeur begonnen en zichzelf uitgebouwd tot een van de drie eigenaren van South Trading in Ossendrecht, een bedrijf dat zich bezighoudt met het importeren en exporteren van vrachtwagens en trailers.  Ook onderhoud en reparaties horen daarbij. ‘Er moet nogal wat gebeuren om er drie gezinnen van te laten eten, maar het gaat gelukkig goed.

‘Ik weet dat het erbij hoort’

Het crossen van hun zoon Nick drukt een dikke stempel op het leven van ‘gezin Jansen’. Stiekem draait alles er toch wel om’, lacht Marco. ‘Ik ben een perfectionist en dat is best wel eens vervelend’. Marco is als de dood dat hij iets vergeet aan de motor. Alles moet kloppen en dat is niet altijd zo makkelijk te verwezenlijken. Er kruipt veel tijd in en dat gaat vaak toch weer ten koste van de rest van het gezin. Hij wil het zo niet zien, want niemand lijdt er onder. Ondanks dat houdt het hem toch wel bezig. Dat Nick tegen zijn pubertijd aan zit te hikken baart Marco wel eens zorgen. ‘Ik weet dat het erbij hoort, maar vind het vaak toch moeilijk de grip te houden als het om de opvoeding gaat’. De nieuwe wereld van ‘onze’ kinderen is voor ons als ouders geen gesneden koek. Ze praten een andere taal en hun interesses lijken in niets op die van ons vroeger, buiten de cross dan. Opmerken en bijsturen waar nodig. Duidelijk maken en rechtzetten. Het is overal hetzelfde, met andere details. Nicks jongere broertje Roan is meer een balsporter. Op de quad ging het nog wel, maar een crossmotor bleek niet echt zijn ding. Met voetbal en tennis vult hij passievol zijn weekenden. Vaak gaat Esther met hem mee, maar Marco staat op een crossvrij weekend zeker ook te roepen langs de lijn. Het verdelen van de tijd is niet altijd makkelijk, maar wel heel belangrijk in een gezinsleven. Natuurlijk wil je geen van je kinderen ook maar iets tekort doen en daar doen ze ook in het gezin Jansen alles voor.

‘Er zijn veel ouders die dit zullen herkennen’

Als Nick een passage afkomstig uit de film ‘New Kids’, imiteert, geeft Marco aan dat hij dat maar moet bewaren voor een ander moment. Hij vindt er al niets aan, maar het stoort hem ook dat deze kreten te pas en te onpas in de rondte gaan. ‘Een domme film’, zo vindt Marco. De mannen gaan snel en we moeten bijbenen. Het valt zeker niet mee de jeugd bij te houden. Nu al niet en dat zal alleen maar moeilijker worden. Er zijn veel ouders die dit zullen herkennen, daar ben ik  zeker van. Dagelijkse kost. In het ‘gewone leven’ naast de sport is het niet veel anders. Ook het klakkeloos aannemen van levenswijsheden hoort daar bij. Wij weten veel, maar wat weten wij er nou van? We zijn ons door schade en schande erg bewust van wat gevolgen kunnen zijn en hoe de gevaren het hoofd te bieden. Levenslessen die niet in boekjes staan en dan nog is alles anders bij een ander. Soms geen gras en soms wat groener.

Progressie

Als Nick een manche heeft gereden is Marco altijd als eerste bij de bus.  Hij kent zijn zoon en weet er als geen ander mee om te gaan. Ook al stroomt de adrenaline nog door zijn lijf, toch weet Marco zijn rust meestal wel te bewaren. Ook meestal op het juiste moment geeft hij aan wat hij zag. Wat hij kon zien omdat hij aan de kant stond en waar wellicht nog wat progressie te behalen is. Het valt niet altijd goed, maar ook Nick weet wat hij aan zijn vader heeft en hoe hij het bedoelt. Marco kent het klappen van de zweep want nog niet zo lang geleden reed hij zelf nog op een meer dan behoorlijk niveau. Hij weet wat het is, herkent de emoties van zijn zoon en speelt daar liefdevol op in. Ervaring kan leren, maar alleen als je het op de juiste manier weet te doseren.

Rust en plezier

Ook al heeft Nick  behoorlijke stappen gemaakt, toch was het een seizoen met wisselende successen. Op een goede dag staat hij aan het eind van de dag op het podium, maar hij kan net zo goed op een twintigste plaats de dag afsluiten. ‘Misschien heeft een en ander met zelfvertrouwen te maken,  want de snelheid is er vaak wel gewoon’. In het WBMC werd hij kampioen en sloot het DMX zuid kampioenschap netjes af met een 12^e plaats. Nick heeft uit nood al mogen proeven van een viertakt 250, waaraan te zien was dat een overstap  niet zoveel voeten in de aarde zal hebben als de tijd daar is. Marco zag het gebeuren, maar blijft met twee benen op de grond. ‘We hebben alle tijd. Nick is nog jong en willen de opbouw zeker niet overhaasten, waardoor hij mogelijk voortijdig op zou kunnen branden. Daar doen we het natuurlijk niet voor. Rust en plezier, daar draait het om…’

Foto’s met dank aan Danny Relouw (Relouwmxpics), Cinderella Siereveld (motorcrosscinderella) en Folko Haffert (Folkofotografie)

(andere fotografen graag melden voor eventuele credits)

Eerst was ik tegen en het heel erg eens met de kritische uitlatingen van voornamelijk de ‘old schoolers’. Massaal deelden zij hun mening dat er mooie, natuurlijke banen zat zijn om een evenement als MXoN te organiseren. Natuurlijk, het is ook zo. Ik ken ze niet allemaal, maar heb toch wel een aantal, voor mijn gevoel gegadigde, omlopen mogen bezoeken die een evenement als dit zouden kunnen dragen.

Misschien de leeftijd

Mijn ‘eerste Assen’, was toch een bijzondere ervaring. De volgepakte tribune deed me een beetje denken aan Daytona. Die sfeer van toen proefde ik weer en miste alleen de ‘footlong’ hotdogs waarmee ze indertijd langs de rijen liepen. Natuurlijk, je mist een groot deel van de baan, maar die kun je dan gelukkig weer wel volgen op het mega video scherm tegenover de hoofdtribune. Ik ben het ook niet gewend om een hele dag op een stoeltje te zitten, maar toch heeft het wel iets. Langs een baan lopen is blijkbaar iets waar we allemaal naar snakken, maar uiteindelijk zie je dan ook maar hooguit een bocht of twee tegelijk en sta je toch ook een heel weekend met je bekkie in de regen en wind. Ook ben ik er (en mijn voeten) na zo’n dag rondsjokken ook redelijk mee klaar om heel eerlijk te zijn. Misschien de leeftijd, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet weten.

Horen, ruiken en voelen

Of Assen nu wel of niet zou moeten doorgaan blijft een discussie die je eigenlijk niet zou moeten voeren. Er zijn tenslotte overal mensen voor, zo ook voor Assen. Als je het niets vind moet je ook gewoon lekker thuisblijven. Niks mis mee. Ik wil graag overal bij zijn. Meemaken. Horen, ruiken en voelen. Twee rijen voor me zit een jongen met een fel oranje gereconstrueerde kettingzaag. Zodra er een Nederlander in zicht komt slingert hij het ding aan. Vol in de begrenzer zwaait hij het ding jankend boven zijn hoofd. Twee rijen eronder staat een man te zwaaien dat het wel goed is zo. Eén vinger in een oor en met de andere hand gebarend. De jongen is in extase, zijn vriendin lacht lief naar hem en geniet mee van zijn passie. Een meter of tien verder staan twee Denen, eveneens gewapend met zo’n kanon en antwoorden op de roep. Als hij hem na een minuut of twee stilzet krijgt hij een luid applaus van iedereen, min die ene man met de vinger in het oor.

Zwangere vrouw

Herman Bronsfoort staat voor me met een prachtige vlag. Hij steunt. Niet alleen de rijders vandaag, maar zeker ook de vaderlandse motorcross. Als afgezant van Markelo zie ik hem denken. Wat als… Ook Jean Paul Maas is van de partij en ondanks we elkaar dit weekend niet hebben gesproken, wil ik toch aangeven dat ik blij ben dat hij zich inzet voor ‘onze’ sport. Volle bak bezig met de veiligheid, om maar zo veel mogelijk uit de vuurlinie te blijven van alles wat de cross vermoorden wil. Als ik schuin over de koppen kijk richting ‘onoverdekt’ zie ik verschillende kleuren rook. Een mengeling van landsvlaggen geven een prachtig beeld van de populariteit die de MXoN heeft verworven. Opvallend nieuw is de (eerstemaandagvandemaand) alarm sirene die ergens vanuit het publiek wordt geproduceerd. Ik hoorde hem al eerder, maar toen zaten we in de caravan, een kilometer of vier verderop. Half vermomd zie ik Bobbryshev voorbij schuifelen die nog net een plekkie vindt, achterin en naast de baan op de tribune. In een flits denk ik aan een zwangere vrouw, waar mensen uit respect voor opstaan, maar mijn plaats is helaas niet veel beter. Ook spotten we Tom Vialle op de tribune. Met vriendin en petje. Zonder logo.

Grootmacht

Al vaker spoelde het losse zand hier weg door de hevige regenval, maar evenzo vaak ging het feest toch gewoon en vrolijk door. We zijn wel wat gewend en daarbij is het gewoon onderdeel van een buitensport met een seizoenslengte die puur en alleen bepaald wordt door het weer. Crossers moeten gewoon veel rijden. Een winterstop duurt sowieso altijd te lang. Ook deze keer laten de weergoden ons weer zwaar in de steek. De donkere lucht laat veel te wensen over. Zelfs in de verre verte geen hoopvol gaatje in het dek, sterk genoeg om de boel open te trekken. We zitten overdekt, dus heel erg boeit het niet, maar voor de rijders en wedstrijden op zich is het gewoon jammer. Ook de ‘clash’ tussen de Amerikanen en de wereldreizende ‘Euros’ valt een beetje in het water nu, want we wachtten natuurlijk al een tijdje op een strijd zonder complicaties en redenen te twijfelen aan wie zich nu werkelijk de grootmacht mag noemen. De baan is slecht, maar gelukkig voor iedereen hetzelfde. Het is ploeteren en ploegen en duidelijk te zien dat niet iedereen graag in de modder rijdt. Elke rijder heeft zo zijn voorkeur. Bijna onvoorspelbare namen verschijnen verrassend voorin. Spelend in de dikke drab, terwijl anderen vechtend proberen overeind te blijven. Jammer wel, zeker als je weet dat iedereen zich heeft voorbereid op een dikke zandbak. Toch is dit ook weer het mooie van de sport en een winnaar in deze omstandigheden is dan ook met recht een held.

Tot het bot

We doen het goed. Ik zeg ‘we’ omdat ik nog steeds erg trots ben op wat Nederlandse sporters op verschillende gebieden presteren. Over de hele wereld bekeken doen we het nog niet zo slecht. Toonaangevend zijn we op allerlei gebied deskundig en vermaard om de prestaties. ‘Proud to be Dutch’, om maar eens wat te quoten. Zoals onze voorvaderen onvermoeibaar door weer en wind de akkers ploegden, baggeren onze langgenoten door de Drentse blubber. Glenn heeft weinig last van de natte bende en knalt zijn Standing KTM bijna moeite- en foutloos voor het hele veld uit, om het niet meer af te geven. Jeffrey weet met de starts zijn bijnaam even geen eer aan te doen, maar vecht zich als een commando stukje bij beetje naar voren. Tot het bot. Ondanks de barre omstandigheden weet hij toch het verschil te maken. Calvin doet zijn ding en doet dat goed. In zijn element weet hij goed te maken waar hij het ‘volgens eigen zeggen’ vorig jaar onbedoeld liet liggen. Het totaal was meer dan genoeg om de dikste prijs mee naar huis te kunnen nemen.

Freestylers

Na het tot vervelens te hebben gezien op mijn PC scherm kon ik het nu dan eindelijk eens live aanschouwen. Freestyle is een sport apart. Mensen met lef, een groot hart en evenzogrote ballen. Een ‘opznamerikaans’ burn outje tegen het hek is stoer. Zeker voor een meisje. Met verbazing staan genieten, terwijl ik mezelf afvroeg wat een kaartje zou kosten voor het Nitro Circus.

End of story. ‘Onze mannen’ hebben historie geschreven, reclame gemaakt en laten zien dat we onder alle omstandigheden Zwaar Baas zijn in een van de fysiek intensiefste  sporten ter wereld. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Met dank aan en respect voor de rijders, omroepers, vlaggers, organisatie en zeker onze Koning keren we voldaan huiswaarts. Assen bedankt en graag tot ziens…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl (#frombehindthefence)

Ik zou bijna de discussie aangaan, maar tegelijkertijd besef ik dat het hele grote onzin is. De dwaze vraag aan een MXGP wereldkampioen om te komen Supercrossen. Vraag een top bokser of hij in Amerika wat MMA wedstrijden af wil komen werken, om hem daarna tot de grootste ooit te kronen. Supercross. Het is een kunst apart, dat zeker, maar heeft in de verste verten niets te maken met de prestaties van de ‘Eurohelden’ die de hele wereld afstruinen en hun leven wagen op de moeilijkste en zwaarste banen van het universum. Het is de druipende frustratie van veel Amerikanen. Ze willen zo graag het beste zijn in alles, maar komen op veel vlakken een hoop tekort. Jammer voor hen dat dan zo’n ‘ieniemienie’ landje in het gros van de sporten die er toe doen met iedereen de baan en vloer aanveegt. Vervelend, zeker voor een land dat bulkt van het chauvinisme. Ze vergelijken sporten die eigenlijk maar heel weinig met elkaar van doen hebben. Herlings was stiekem het gezeik beu en pikte een ‘Outdoortje’ mee als training. Hoeveel harder dan de kopman moet je rijden om van totaal laatste de wedstrijd te winnen? Voor mij zijn mooiste overwinning ooit, maar zijn bijna onmenselijke prestatie werd om verschillende redenen weggemoffeld. Niet lang daarna krijgen ze nog een keer les in de Nations, notabene op eigen terrein. Ze weten het maar al te goed. In het ‘normale’ crossgeweld geven ze al lang de toon niet meer aan. Dat moet ergens zeer doen, alhoewel ik moet zeggen dat als ik bepaalde topics volg, er wel steeds meer Amerikanen respect tonen voor onze vaderlandse held en het MXGP geweld. Nee, ik denk niet dat Jeffrey in zijn eerste jaar supercross de titel binnen zou slepen, maar weet wel zeker dat als hij de tijd ervoor neemt, hij het met zijn ultieme motorbeheersing zou kunnen. Niet alleen hij. ‘Niet Amerikanen’ Roczen, Musquin en Ferrandis zijn er mooie voorbeelden van, maar daar hebben ze het liever niet over. Het MXGP circus dwingt voor mij in ieder geval vele malen meer respect af dan de attracties in de States, maar dat is mijn mening…

(Foto’s met dank aan www.fullnoise.com.au – www.motoheadmag.com)

Wanneer ben je de beste? Een moeilijk verhaal want een einduitslag in het WK is altijd een cumulatief van een jaar lang avontuur. Een avontuur met banen die je liggen, maar zeker ook banen die je in eigen beheer lekker links zou laten liggen. Natuurlijk, iedereen moet er over, maar ook iedereen heeft weer een andere ondergrondvoorliefde . Dan heb je te maken met geluk, het nemen van risico’s of niet en de betrouwbaarheid van je motor. Alles op een rijtje is Glenn een man die een ideale mix lijkt te kunnen creëren voor zichzelf. Afgezien van zijn Lommelse missstap, wat overigens in mijn ogen niet eens echt een fout was, weet hij aardig heel te blijven. Brute killers zijn toch vaak de helden van het moment. Een moment. Voorbeelden te over van jongens die net iets te vaak het randje opzoeken, wat uiteindelijk ten koste gaat van het grote totaal aan het einde van het seizoen. Glenn is slim en heeft vooral lak aan de criticasters. Tim Mathys bleek vorig jaar een van de weinigen die dit herkende en besefte dat de soms overmatige druk en het schaduw rijden niet perfect paste bij dit Hollandse supertalent. Een goede keus voor een team dat ondanks de onterechte ‘B status’ gewoon even een wereldprestatie wegzet. Als je beseft hoe groot de wereld eigenlijk wel is en hoeveel mensen er wekelijks op een crossmotor zitten, is dit niet zomaar wat. Het lijkt er op dat het kleine stukje zelfvertrouwen dat Glenn miste, volledig is aangevuld en dat betaalt uit. Dik zelfs. Glenn is een voorbeeld in alles en dat komt terug. Zijn weergaloze stijl en doorzettingsvermogen maken hem in combinatie met de enorme gunfactor tot de ongekroonde ambassadeur van de Nederlandse motorcross. Waar twee honden vechten…

Standing Construct, bedankt voor alles!

(Foto’s met dank aan Gino Maes – MXMag.be en shotbyBavo – MXMag.be)