Leons vader, Hans van der Lee doet open. Vriendelijke man. Een harde werker, dat zie je meteen.

Het is gezellig in huis. Druk met vlaag nostalgie. Overal staat wel iets, maar zeker niet zomaar wat. Alles hierbinnen heeft een betekenis en emotionele waarde. Shirts, bekers en een glanzende ‘Pastrana’ helm, met Leons naam erop, in een vitrinekas. Daar zou hij mee gaan rijden. Ik word begroet en besnuffeld door Leons hond. Zijn steun en toeverlaat heet Travis. Hoe toevallig… Travis is zeker geen tweede keus, maar Leons eerste liefde, de herder Baya, overleed twee jaar geleden aan een ongeneeslijke kanker op de longen. Met Baya deelde hij jarenlang lief en leed. Ze wist precies in welke gemoedstoestand Leon zich bevond, zoals alleen een echte vriend dat aanvoelt. Wat nog rest is een urn, een hangertje met Baya’s as en heel veel mooie en liefdevolle herinneringen. Het hangertje draagt Leon trouw uit respect. Altijd.

‘Het begon eigenlijk met een geintje’
Leon woont door het ongemak van zijn dwarslaesie bij zijn ouders. Zijn vader werkt in de sloop en afbraak terwijl zijn moeder Lenie de zorg voor Leon op zich heeft genomen. Alles bij elkaar nog een hele baan maar ze doet het met veel liefde, al jaren. Leon is een motorcrosser in hart en nieren en crosste, in tegenstelling tot de meesten, al voor hij kon fietsen. Het virus nam hij over van zijn vader Hans. Lang geleden reed hij een jaar of 6 solocross om daarna bij een vriend in de bak van een zijspan te stappen. ‘Het begon eigenlijk met een geintje’, lacht Hans. Maar na een paar keer bleek het meer te zijn en kunnen worden. Hij was er niet meer uit te slaan. Toen zijn maatje stopte hield Hans het ook voor gezien en stortte zich naast het sleutelen aan motoren volledig op de carrière van zijn jonge en talentvolle zoon Leon.

‘Kun je me losmaken, ik moet echt nodig naar het toilet’
Leon was veelbelovend. In de lichte klassen deed hij goed mee en alles wees erop dat er een mooie carrière aan zat te komen. Het was op de jaarlijkse ‘Thoolse dagen’ waar hij zou demonstreren wat motorcross zoal inhield. Een geïmproviseerde baan met houten schansen lag voor hem klaar. Het was daar en die dag dat het noodlot toesloeg. Een ongelukkige landing zorgde ervoor dat Leon verkeerd op de grond terecht kwam. Met zijn hoofd op de grond klapte zijn wervel dubbel. Voor een moment bleef hij roerloos liggen. Van de schrik bekomen kwam hij wat omhoog. Hij had pijn maar alles deed het nog. In de ambulance keek hij, voor de veiligheid vastgebonden, nog redelijk gerust naar zijn wiebelende tenen. In het ziekenhuis bleef hij aan zijn bed vastgebonden zitten omdat de artsen geen risico wilden nemen. Er werden foto’s gemaakt en bekeken. In de kamer bleef het stil. De avond viel en Leon was moe. Pas laat in de volgende ochtend werd hij wakker. Hij voelde de drang te moeten plassen maar aangezien hij nog vastgesnoerd in zijn bed lag belde hij de zuster. ‘Kun je me losmaken, ik moet echt nodig naar het toilet’, liet hij haar hij licht geïrriteerd weten. De vrouw zei dat ze de dokter wel even zou halen. ‘Maak me nu eerst maar los’, zei hij weer, dan kan ik intussen naar de wc. Ik moet echt nodig’. Met een bezorgd gezicht kwam ze naar zijn bed en tilde de dekens op. Hij lag de hele nacht al niet meer vast. Dat moment is tot op heden het zwartste uit zijn leven. ‘Niet te beschrijven wat je dan voelt’, zegt Leon. Daarna is hij even stil. Ik ook.

Leon is een sympathiek mens
Al die jaren stond het leven van Leon en zijn ouders in het teken van de motorcross. Een groot zwart gat voor het hele gezin. Lenie weet alles nog en luistert met een half oor mee terwijl ze haar serie volgt op tv. Sommige anekdotes brengen haar weer terug en schiet ze even vol. Respect. Als we over Leons wedstrijden praten valt ze regelmatig bij met feiten die kloppen tot in de finesse. Banen, jaartallen en zelfs tijdstippen staan nog glashelder in haar geheugen. Alsof het nog maar een week geleden gebeurde. Natuurlijk volgen er dan verschillende fases en daar moet je door, hoe dan ook. Hans zit bij ons aan tafel en beleeft het ook weer opnieuw. Letterlijk en figuurlijk sloeg Leons ongeval een grote breuk in het crossleven van gezin van der Lee. Dat Leon geen opgever is weten we inmiddels allemaal. Al snel ging hij weer naar de cross kijken en is inmiddels een graag geziene gast op elk circuit. Niet alleen uit medelijden want Leon is een sympathiek mens. Draagt zijn lot en geniet met volle teugen van de dingen die hij nog wel kan. Leon kreeg een camera en begon eigenlijk een beetje uit verveling foto’s te maken op de crosswedstrijden. Juist omdat hij zelf eens een rijder was, weet hij goed wat rijders mooi vinden. Het doorslaande fotosucces maakte het mogelijk om met GP teams mee te reizen en fotoverslagen voor hen te maken. Zodoende kent hij nu iedereen en iedereen die zich in de motorcrosswereld beweegt kent Leon. Niet meer weg te denken.

Trots op elkaar en niemand heeft ergens spijt van
Fanshirts en bekers sieren zijn slaapkamer. In de grintvloer is het logo van ‘No Fear’ verwerkt. Na elke drie treden van de trap hangt er een crossfoto van Leon aan de muur. Verschillende leeftijden en klassen. Leon en zijn ouders zijn positief en vooral trots. Trots op elkaar en niemand heeft ergens spijt van. ‘Het loopt zoals het loopt he, daar doe je niks aan’. Er is mee te leven, ook al hadden ze het liever anders gezien. Drie jaar geleden kreeg zijn drastisch veranderde leventje een wel hele mooie wending. Een vriend wilde zijn relatie beëindigen en praatte daarover met Leon. Irene Schipper. Leon kende de jongedame vrij goed en probeerde zijn vriend duidelijk te maken dat hij wel iets heel waardevols weg zou gooien als hij er mee zou stoppen. Door de uiteindelijke breuk kwam de oogverblindende Irene vaak bij Leon praten. Steeds vaker werd het gezellig en er groeide, voor beiden vrij onverwacht, een relatie uit. Ze werden verliefd en besloten hun levens met elkaar te delen. ‘Da’s dan wel weer een heel mooi moment geweest’, straalt hij. Ik gun het hem. Iedereen trouwens. Ze zijn op dit moment naar een huisje aan het kijken om samen te gaan wonen. ‘Daar heb ik zoveel zin in’, zegt Leon met een glunderend gezicht. ‘Een prachtvrouw is het’. Hij zegt het maar ik zag het al in zijn ogen.

‘Ik ben niet ziek hè’
Leon heeft zijn verkleinde wereld levensgroot gemaakt. Een uitzichtloze positie verdraaide hij naar een leven met een prachtige toekomst. Door zijn positieve kijk op zijn leven krijgen zijn ouders geen kans om te treuren. ‘Ik ben niet ziek hè, alleen op een andere manier mobiel’. Hij is alweer volop in voorbereiding voor zijn 5e vierdaagse van Nijmegen. Met vaste vrienden rijdt hij ieder jaar mee. Dit keer gaat hij in plaats van 50 voor de 55 kilometer. Tandje erbij. Ed Roeters, Marco van Heel en Ap van Gelderen staan hem bij in deze vermoeiende maar eervolle trip. Het vernoemen waard. Bijzonder dat juist iemand in een rolstoel kiest voor een wandelvierdaagse. Een prestatie op zich. Daarnaast kijkt hij erg uit naar het nieuwe crossseizoen waar hij weer de nodige plaatjes van formaat zal schieten.
Mooi is het om te zien dat het gezin alles erg intens heeft beleefd. Nagenieten is geen schande. Er wordt vrijuit over alles gesproken zonder een enkele taboe. Er passeren veel momenten met prachtige verhalen. Teveel misschien voor deze avond en dit verhaal, maar een gouden bezit voor de rest van het leven.

Het is moeilijk afscheid nemen van het warme gezin met nuchtere en levensgewone mensen. Leon lacht echt en breed. Eigenlijk altijd en dat doet me vooral op dit moment erg goed. Ik draai mijn bus verderop in de straat en rij nog een keer langs de ouderlijke woning.
Leon zwaait. En lacht…

Sommige dingen of initiatieven blinken uit door hun simpelheid. Voorbeelden te over van dingen waarvan je dan denkt, ‘dat ik daar zelf niet opgekomen ben’.

Het hele ‘startpaginaverhaal’ is zo’n voorbeeld. ‘Makkelijk vindbaar door een duidelijk overzicht’ lijkt een sleutelzin voor gegarandeerd succes. Google geeft bijvoorbeeld antwoord op een groot deel van je vragen, mits de web info klopt en up to date is. Je vindt dan natuurlijk alleen pagina’s die jouw zoekwoorden bevatten en de al dan niet benodigde info daar over.

Omdat we meer en meer ‘vreemde crossbanen’ hebben bezocht het afgelopen seizoen, ben ik ook meer gaan zoeken naar foto’s, films en de ligging ervan. Door de gevonden info op het web ben ik 1 keer naar het postadres van een crossvereniging gereden. Er was dan wel niemand thuis, maar de tuin was echt te klein om er een fatsoenlijk rondje te maken. Ook voor m’n zoontje met z’n 85. Al met al was het vaak even zoeken. Na een website te hebben gevonden via Google kwam ik er soms ook achter dat er een Facebooksite van leefde, maar vaak dan weer onder een andere naam. Tijdrovend in deze snelle tijden.

Nog niet zo heel lang geleden viel mijn oog op een, voor mij, nieuwe site. www.crossbanennederland.nl Er bleek dus iemand te bestaan die het ook beu was iedere keer maar te moeten zoeken naar de juiste info van een crossclub of baan. De site is simpel maar heel gebruiksvriendelijk en doeltreffend opgezet. Op de startpagina staan alle provincies onder elkaar afgebeeld met een vlag. De vlag aangeklikt kom je op een lijst met alle crossclubs in desbetreffende provincie met achter iedere club weer een Facebook en Twitter doorklikicoontje. Je hebt dan de keuze meteen naar de website te gaan, naar de locatie van de baan of naar de Facebook en/of Twitterpagina van de club die je zocht.

Misschien had er wel eens iemand aan gedacht, maar nooit eerder was er iets ondernomen.

Degenen die de site nog niet kennen raad ik aan eens een kijkje te nemen. Crossseizoen 2016 staat zo weer voor de deur dus doe er je voordeel mee.

Ik kom met goed fatsoen de oprit niet opgedraaid. Het is niet smal of kort maar staat vol met de drie bussen van de broers. Drie ZZP’rs. Drie man heel sterk. Stuk voor stuk zijn ze ‘selfmade’. Het feit dat ze crossen hebben ze dan ook volledig aan zichzelf te danken.

‘Je bent zo handig als je zelf wil’
Rowan is met zijn 20 jaar de jongste telg van het gezin. Een ‘jonge hond’ met veel ambities. Ook al studeerde hij af als timmerman, hij draait zijn handen niet om voor het ‘ruigere’ straatwerk van zijn broers. Ze werken samen en apart van elkaar maar kunnen alles. ‘Je bent zo handig als je zelf wil’, zegt hij met gepaste trots dat uit zijn pretogen straalt. ‘Grote broer’ Marvin (24) deed het op zijn eigen manier. Door de minimale interesse voor het studiewezen verdiende hij al jong zijn geld. ‘Ik wilde gewoon werken’, zegt hij serieus, en dat deed hij ook. Via verschillende banen leerde hij veel. Veel van het werk en veel over mensen. ‘Er wordt veel beloofd en weinig nagekomen, dat had ik al snel in de gaten’. Zijn ‘ongeschoolde brein’ maakt hem volgens zijn broers toch de zakenman van de drie wat je , mede door zijn gespierde postuur, niet meteen zou verwachten. Yorick (23) leerde het straatwerk dan weer wel op school. Hij werkt ook ‘op zichzelf’ en is iedere dag onder de pannen. De mannen zitten goed in het werk en pakken alles aan.

Een diep zwart gat was het gevolg
Marvin, de oudste, was het eerste aan de beurt en werd door zijn vader al jong op een Yamaha PW gezet. Ook hier gold de aloude traditie en ongeschreven kinderwet: Als je zonder zijwielen kunt fietsen…Naarmate de jaren volgden werden de motoren groter. Marvin kon lekker mee in en er leek wel een crosstoekomst voor hem weggelegd. Volgens zijn broers degene met het meeste talent van de familie. Inmiddels zat ook Yorick al op de motor. Alles kon en niks was te veel. De mannen waren onafscheidelijk, zowel naast als op de crossbaan. Het pijnlijke moment van de echtelijke breuk strooide een bak zand in het crosseten van de jongens. De spullen werden verdeeld en alles verkocht, zo ook de motoren. Een diep zwart gat was het gevolg. Vader verdween en het crossen was voorbij.

Jaloezie is er nooit geweest
Tot het moment dat Marvin van zijn bij elkaar gewerkte spaargeld een crosser kon kopen. Het crossbloed bleef stromen bij de broers en ook Yorick en Rowan spaarden netjes hun motoren bij elkaar. ‘We hebben altijd gewerkt voor onze spullen’. Hard gewerkt waarbij crossen op plaats twee kwam. ‘We namen geen vrij om te kunnen rijden. We reden alleen als we geen werk hadden’. Het crossgevoel raak je niet meer kwijt. Ook dat is een vast gegeven. Het werd een traject van plezier, succes en natuurlijk ook pech voor de drie broers. Yorick is mede door de rugblessure van Marvin de meest fanatieke op het moment. Bij de VLM rijdt hij het gros van de wedstrijden mee, en zeker niet zonder succes. Voor Rowan wordt het zijn tweede echte crossjaar en heeft er verschrikkelijk veel zin in. Hij geeft zichzelf de tijd. Gestaag zonder al te veel risico’s te nemen. ‘Niet werken is geen geld’, merkt hij wijs op. Jaloezie is er nooit geweest onder de mannen. Een gezonde strijd was er altijd wel voelbaar, maar ze gunnen elkaar alles. Het zijn drie totaal verschillende karakters maar de band is duidelijk voelbaar.

‘Vooral de start vind ik vreselijk’
Er heerst respect en vriendschap aan de grote keukentafel. Marvin mag de koffie zetten. Die is tenslotte sinds een paar weken op zichzelf gaan wonen met zijn vriendin. ‘Kantie mooi oefenen’, lachen de andere twee. Op crossgebied leren en helpen ze elkaar waar ze kunnen. Moeder Lilian komt de keuken binnen. Lilian vind de cross vooral eng. Zuinig als ze is op haar kroost gaat ze juist daarom niet vaak mee. ‘Vooral de start vind ik vreselijk’, zegt ze lachend. Een moederhart tot de rand gevuld. Zichtbaar trots. Ze hebben het leven en hun sport na de breuk met haar man helemaal eigenhandig opgepakt. ‘Op een gegeven moment hebben we het allemaal een plaats kunnen geven’, zegt Rowan geëmotioneerd. De broers bevestigen knikkend. Wat ze wel van vader meegekregen hebben is werken. De mannen hebben geen schulden. Als het er niet is, dan is het er niet, zo simpel is het en daar handelen ze naar. Onlangs kocht Marvin een ‘opknaphuis’ waar hij samen met Rowan iedere zaterdag aan werkt. ‘Als het klaar is gaat het de verkoop in’, zegt Rowan vastberaden. Van de investering liggen ze niet wakker. Zoals Rowan zegt: ‘stenen blijven altijd geld waard’. Broer Yorick springt zo nu en dan bij. Mooi dat het kan, mooi ook dat het is.

Voor alles gekozen met het hart
Bijna ieder jaar gaan ze op crossvakantie naar Spanje of ‘doen’ de crossweek in Emmen. Soms samen, soms alleen. ‘Hard werken maar ook hard genieten’ is de slogan die hoog in het vaandel staat. In de winterperiode zijn ze alle drie ook nog eens op hun snowboard te vinden. Dat kan er gewoon naast en doen ze met veel overgave. De partners van de jongens hebben eigenlijk niet zo heel veel met cross. Dat wil niet zeggen dat ze tegengas geven als ze de weekenden weg willen of zijn. ‘Ze weten dat we er alles voor doen en gunnen het ons dan ook’. Het zijn dankbare gasten. Dat blijkt weer als ik over foto’s begin voor bij het verhaal. Speciaal voor dit stuk zijn ze vorige week al naar MC Rilland gegaan om een paar foto’s te schieten waar ze gedrieën op staan. Ze beseffen echt wel dat ze geen van allen wereldkampioen zullen worden. Ze hebben er gewoon gruwelijk veel plezier in. Het samen kunnen doen en ondernemen van alles. Het werk, de vriendschap en de cross brengt de jongens nog dichter bij elkaar dan ze als broers al waren. Echte maten, en dat kom je toch steeds minder tegen. Het is meer een tijd van ieder voor zich en allemaal tegen elkaar. Met nadruk kan ik wel zeggen dat hun moeder, samen met haar ‘nieuwe’ man buitengewoon goed ‘werk’ hebben geleverd. De jongens kregen een levensinstelling mee die je helaas steeds minder tegenkomt maar o, zo waardevol is voor hun verdere leven. Het gaat ze niet om bekers of andere prijzen. Voor alles gekozen met het hart. Door passie gedreven.

Als ik afscheid neem kost me dat moeite. Ik mag ze nog geen vrienden noemen, maar ondanks het leeftijdsverschil voelt het wel zo. Eerlijke, harde werkers. Mannen naar m’n hart. Vrienden voor het leven.

In mijn beeldvorming zou ik ontvangen worden in een volledig aangepast huis. Beugels, stangen en verzonken drempels. Joeri’s huis in het Zeeuwse Kapelle is nog geheel in de originele staat. Zelfs een traplift ontbreekt. Het is netjes, schoon en strak ingericht. Bandensporen op de tegelvloer. Op een plank in de huiskamer staat een felgekleurde, vuile helm met gescheurde klep. ‘Het zand van die dag in Goes zit er nog in’, zegt hij geëmotioneerd.

Feesten, beesten en crossen
Aan de muur hangt een grote fotolijst van een ‘dancefeest’, zoals hij die altijd bezocht. ‘Dat doe ik nog steeds hoor’, lacht hij breed. Joeri was altijd de gangmaker. Een ‘feestbeest’ van het eerste uur. ‘Eigenlijk ben ik een paar jaar te vroeg gevallen’, zegt hij nuchter. ‘Ik stond nog volop in het uitgaansleven en was er zeker nog niet klaar mee’. Joeri werd geboren om te crossen, zo voelt hij het. Met zijn zes jaar zat hij al op de motor. Zoals de meeste crossers doorliep hij de verschillende klassen en zeker niet zonder succes. Bij de MON was hij steevast voorin te vinden. In 1999 behaalde hij het Nederlands kampioenschap bij de 85 cc, waarna hij de overstap naar de 125 cc maakte. Zoals ook veel jonge mannen kwam hij in aanraking met ‘het andere’ leven. Zijn puberhart volgend ging hij regelmatig met zijn vrienden op stap. Feesten, beesten en crossen. Zo was Joeri, dat was zijn leven. ‘Als er een mogelijkheid zou zijn alles opnieuw te doen zou ik m’n levensloop wel aanpassen’. Benieuwd naar zijn prestatiestatus als hij volledig voor de cross zou zijn gegaan. ‘Ik zeg niet dat ik een supertalent ben of geweest zou zijn, maar kon toch lekker mee’. Spijt vindt hij in deze een groot woord maar het houdt hem nog wel eens bezig. Hij vond alles leuk en spannend en was erg benieuwd wat het leven hem allemaal te bieden had. Ik heb het altijd zo gedaan. Mijn hart gevolgd.

‘Je komt er niet aan uit, nooit’
Over zijn fatale val van twee jaar geleden is hij duidelijk. Mijn voorbereiding was perfect. ‘Het ‘supercrossen’ vond en vind ik nog steeds de geweldigste vorm van motorsport en wilde nog een keer knallen in Goes’. Hij wist dat hij in de top 5 zou kunnen eindigen en moest en zou dat bewijzen. Vooral aan zichzelf, maar ook aan Bryan Nelis(10), sinds drie jaar zijn pupil. Maanden van te voren is hij al gaan lopen, fietsen en zwemmen. Hij wilde topfit zijn. Dat lukte en met de nodige motortrainingen achter de rug was hij er klaar voor. Meer dan klaar. Zonder naar iemand te wijzen lag de baan niet naar zijn zin. De grond was vrij nat waardoor er veel sporen in de baan gereden werden. ‘Je sprong vanuit een spoor weer in een spoor. Ik vond het vooral niet prettig en kon daardoor ook mijn draai niet vinden’. De dingen die normaal gesproken ‘gesneden koek’ waren kostten hem nu gewoon te veel moeite. In de tijdtraining moest het gebeuren en dat raasde door zijn hoofd. De druk die hij opbouwde maakte hem onzeker. Als je iets niet moet zijn in een supercrosswedstrijd is het wel onzeker, in geen enkele sport eigenlijk. ‘In de eerste ronde kwam ik te kort op een dubbel en schoot door naar voren. Ik ging onderuit en besefte dat ik echt mijn ritme moest vinden’. Op exact dezelfde schans ging het de volgende ronde weer mis. Geen zware crash op zich, maar Joeri dook er wel voorover af. ‘Ongelukkiger als de ronde ervoor raakte ik met mijn hoofd de volgende springbult. Die knik werd me fataal’. Hij voelde meteen dat het mis was. Een dwarslaesie als desastreus gevolg. De wereld wordt zwart en je zakt weg, diep en ver. Vanaf de onderkant van zijn borst is zijn onderlichaam gevoelloos. Je schiet er natuurlijk niks me op maar toch ga je dingen denken als: wat als… Je komt er niet aan uit, nooit. Het is gewoon niet anders en dat is erg hard op zo’n moment. ‘Ik denk zo vaak terug aan die dag’, zegt Joeri, terwijl hij voor zich uit staart. ‘Tijdens mijn voorbereidingen voelde ik me sterk en fit. Ik had er zin in en het kostte me haast geen moeite om m’n tijd op te offeren voor deze ene race. Nu denk ik, misschien onterecht, wel eens dat het een waarschuwing was. Je moet en mag zo niet denken, maar je hebt ineens zoveel tijd dat je dat toch automatisch doet’.

‘Mijn verwachtingen waren hoog’
Er is door verschillende mensen gezegd dat het te hoog gegrepen was om te starten bij de inters die bewuste dag. Jammer vindt hij dat. ‘Ik heb een jaar of twee daarvoor nog meegestreden bij de Nationalen KNMV, en zeker niet zonder succes’. De ‘skills’ raak je niet kwijt, alleen de conditie en kracht. ‘Ik heb er alles aan gedaan om dat deel veilig te stellen. Iedereen weet dat’. Er zijn altijd ongecertificeerde critici die klaar staan met een mening. Je moet daar boven staan maar dat is moeilijk. Vooral omdat hij zich niet meer heeft kunnen laten zien in die laatste cross. Zijn verwachtingen waren hoog. Het zou zijn dag worden. Zijn dag werd het wel, maar helaas op een heel andere manier dan hij zich had voorgenomen.

’Als ik straks weer loop’
Natuurlijk val je in een gat. Je leven staat op z’n kop. Plannen moeten worden bijgesteld en dromen veranderen. Hij zou in maart van dat jaar bij een nieuwe baas beginnen. Voor een opleiding als duiker zou Joeri voor 4 maanden naar Noorwegen gaan en had daar al zo verschrikkelijk naar uitgekeken. ‘Ik sta nuchter en redelijk sterk in het leven, maar uiteindelijk ben je ook maar een mens, net als ieder ander’. Het zijn allemaal fases die je doorgaat. ‘Ik heb er echt wel slechte momenten bij gehad hoor, geloof me’. Mede door zijn lichamelijk fitheid ging hij op een gegeven moment toch weer plannen maken. Uitvissen wat er allemaal nog overblijft. Je gaat je verdiepen in de materie. Wat is er allemaal mogelijk. Hoever staat de wetenschap met de onderzoeken naar een eventuele genezing. ‘Ik weet nu bijna net zoveel als mijn dokter, lacht hij’. Tussen het praten door hoor ik hem: ’als ik straks weer loop’, zeggen. ‘Denk je dat echt?’, vraag ik verwonderd. Joeri gaat weer lopen, daar is hij zo goed als zeker van. ‘De ontwikkelingen gaan erg snel en daarbij kosten gevallen zoals ik gewoon te veel geld voor de maatschappij’. Aan andere ziektes zouden ze middels medicijnenverkoop nog kunnen verdienen. In dat geval kun je een herstel wel vergeten. ‘Ik ga er gewoon van uit dat het goedkomt en zorg daarom ook dat ik zo fit ben als ik maar kan zijn’. ‘Zou je de overweging maken weer te gaan crossen als ze de breuk inderdaad zouden kunnen herstellen?’, vraag ik benieuwd. Daar heeft Joeri al eens over nagedacht want hij antwoordt direct en volmondig Ja’. Hij ziet het helder en simpel. ‘Als het te genezen is zou ik zeker en direct weer op de motor stappen’. Waarom? ‘Gewoon, omdat het dan te genezen is’. ‘Natuurlijk denk ik daar wel eens aan. Wat ik dan als eerste zou doen? Dan pak ik mijn rugtas en ga ik lopen. Lopen tot ik niet meer kan. Dan stop ik bij een bankje, ga ik zitten en rust tot het weer gaat. Alleen maar lopen…’

One Dirty 8
Tijdens zijn revalidatieproces maakte Joeri nieuwe plannen. Komend uit de wereld van plaatwerkers en spuiters ging het oude bloed weer stromen. Creatief als hij is begon hij met het spuiten van crosshelmen. Een intensieve job met veel handwerk. De air brush techniek bestaat natuurlijk al even en wordt hier en daar wel toegepast door verschillende spuiters, maar Joeri wil gewoon zijn eigen stijl in de markt zetten. Net als bijvoorbeeld ‘Troy Lee Designs’ nu doet. ‘TLD is qua ontwerpen wel een van mijn favorieten maar ik wil dit zeker niet gaan kopiëren’. ‘Ik hou wel van de drukke, veelkleurige stijl die ze overal in terug laten komen’. Als ik op zijn bureau kijk zie ik dat zijn plannen zich al in een vergevorderd stadium bevinden. Op zijn laptop staan verschillende grafische programma’s waar hij zich helemaal op uit kan leven. Eerder al schaftte hij een printer en plotter aan om echt alles zelf te kunnen produceren. Met spuiten en het zogenaamde ‘Hydro Dippen’, is alles wat in zijn brein ontstaat uit te werken. Alhoewel zijn hart dicht bij de motorcross ligt, zijn de technieken oneindig en overal toepasbaar. Zelfs de controller van zijn PlayStation is aangepakt, om maar een voorbeeld te noemen. Van ‘carbonlook’ tot een ‘Picasso’ design, alles is mogelijk. Door de afwerking met harde blanke autolak is iedere creatie beschermd tegen krassen en verkleuren. De naam van zijn ‘kindje’: ‘One Dirty 8’ is direct afkomstig uit zijn roemruchte crossleven. Met startnummer 138 maakte hij jarenlang de banen ‘onveilig’. De rest van de naamuitleg laat ik aan uw fantasie over.

‘Vet’, heet dat tegenwoordig
Onlangs kreeg hij de rugleuning geleverd voor zijn rolstoel. De metalen ‘vleugels’ zijn standaard uitgevoerd in blank geborsteld RVS. De man die het kwam bezorgen zag een paar voorbeelden van verschillende technieken die Joeri gebruikt om allerlei materialen ‘op te leuken’. Na het gesprek liet de man een extra set leveren waar Joeri zijn gang mee mocht gaan. Als je veel van je tijd in een rolstoer door moet brengen is het wel zo leuk je rijtuig te personaliseren. De voorbeelden liggen klaar en zijn prachtig. In het kader van de ‘branding’ is hij ook een set met shirts aan het samenstellen. Caps zullen ook nog volgen. Zijn zelfontworpen prints worden het handelsmerk van ‘One Dirty 8’, en gaan in verschillende uitvoeringen de kleding sieren. Een paar voorbeelden liggen al op tafel. ‘Vet’, heet dat tegenwoordig. In zijn garage heeft Joeri zijn eigen werkplaats. Daar zit hij het liefst. Kachel aan de wand en alles binnen handbereik. Hier kan hij ongestoord werken en brengt hij dan ook het grootste deel van zijn vrije tijd door.

Bailey wil naar buiten en tippelt ongedurig door de woonkamer. Het witte Pomeriaantje is zijn maatje. Joeri is allesbehalve eenzaam. Alle vrienden en vriendinnen van voor zijn ongeluk ziet hij nog heel regelmatig. Nog steeds gaan ze samen naar feesten alhoewel het wel mindert allemaal. De behoefte is er niet meer zoals vroeger. Relaties doen plannen en uitgavepatronen wijzigen. Nog regelmatig trekt hij buiten een ongewilde aandacht. Vreemden zijn vol medelijden. Niet raar maar voor Joeri zeker niet nodig.

‘Ik ben in alles hetzelfde gebleven. Ik kan alleen niet meer lopen’.

Photo’s by Lars (Lars Mol)

Als hij zou zeggen dat hij 16 is zou ik het ook geloven. Hij geeft me een volwassen hand met een maximaal lachend gezicht. Hij lijkt opgewonden als hij aanschuift. Alsof hij zeggen wil:, ‘kom maar op met je vragen’. Niet verlegen of bang, integendeel.

‘Hij ging hard’
Vader Harrie had de moertjes nog niet op de werkbank gelegd of hij was al verdwenen. Verwonderd en met de zijwieltjes nog in zijn hand keek hij de kleine Raf na. Hij praatte nog geen woord, maar fietste rond alsof hij het al jaren deed. Aangezien Harrie zelf crosste werd er niet veel later een kinder quad aangeschaft. Zo kon hij zichzelf lekker bezighouden op het rennerskwartier. Raf vond het geweldig en zette er al meteen flink het gas op. Hij ging hard, het ging hard. De kampioenschappen volgden elkaar is snel tempo op. Raf groeide, en niet alleen in zijn rijtechniek.

‘Hij wilde zo graag’
Als Harrie vertelt glundert Raf. Ik zie dat hij geniet en beleeft het allemaal weer opnieuw. “Misschien ging het allemaal wel te snel achteraf, maar je kunt het ook niet tegenhouden’. Als je eenmaal de stap gezet hebt, kun je eigenlijk niet meer terug. ‘Toen we merkten dat hij toch wel behoorlijk aan het gas draaide hebben we een keuze gemaakt’. Ze wisten goed waar ze aan begonnen. Het zou veel geld gaan kosten, al hun geld. Ook zou het veel tijd opslokken en emotioneel een zware klus worden. ‘Hij wilde zo graag en we wilden hem graag die kans geven’.

Keihard en meedogenloos
Overwinningen en kampioenschappen volgden elkaar in raptempo op. Hoe klein hij ook was, zijn overgave was maximaal. Hij deed en liet er alles voor. Naarmate het niveau steeg dienden helaas ook de blessures zich in hoog tempo aan. Niet zomaar een simpele bot breuk. Een knie die bij een val volledig de verkeerde kant op knikte. Twee gebroken polsen tegelijk en onlangs nog een scheen- en kuitbeenbreuk. Ieder jaar weer wel wat. Altijd half in het seizoen en altijd gecompliceerd. Iedere keer vocht hij zich weer terug. Keihard en meedogenloos voor zichzelf. Eigenlijk voor mij wat onverwacht omdat hij op het eerste gezicht een zacht persoon lijkt. Hij kijkt en lacht lief, maar blijkt van binnen een strijder uit het hardste hout gekapt. Consequent en gedisciplineerd werkt hij zijn schema’s af. School en sport wisselen elkaar af. Voor Raf is er maar 1 ding en dat is crossen. Iedere dag fietst hij 20 kilometer heen en 20 kilometer terug naar huis. Baggerweer of harde wind.

‘Het is zijn leven’
Raf is erg groot voor zijn leeftijd. Het is om te zien al een echte kerel en juist dat speelde hem parten. Hij is groot en sterk en een maatje te groot eigenlijk voor zijn 85. Niemand begreep dan ook dat hij niet overstapte naar de 125. Voor de buitenstaander was hij er zeker aan toe. Groot sterk en snel. Toch bleef hij op zijn ‘kleine’ 85 rijden. ‘Het had alles te maken met Raf zelf’, aldus moeder Miranda. Mentaal zat hij er gewoon door op een gegeven moment. Iedere keer weer die ellende van de blessures en het opkrabbelen. Iedere keer weer proberen op het oude niveau te komen. Het deed hem bijna besluiten te stoppen. Het verdriet van zijn moeder deed hem veel. ‘Als jij er zoveel verdriet van heb mam, dan stop ik er liever mee’. Dan is het weer even de lieverd. Dat wilde Miranda niet op haar geweten hebben. Ze wilde ook helemaal niet dat hij zou stoppen. ‘Het is zijn leven. Als ik zie wat hij er allemaal voor doet zou hij een deel van zichzelf verliezen, dat geloof ik echt.’ Geëmotioneerd wrijft ze in haar ogen. ‘Hij doet vele malen meer dan dat wij van hem verwachten. Dan verdien je het gewoon’.

‘Alleen de winnaar telt’
Hij miste veel zelfvertrouwen aan het begin van het seizoen. Zo zeker als hij kon zijn, zo bang was hij nu. Voorzichtig. Het is niet alleen de fysieke heling die parten speelt. In het koppie moet het ook allemaal kloppen en dat moest eerst op orde zijn. Gezamenlijk hebben we toen besloten nog een jaar op de 85 te blijven rijden. Op zich ging het redelijk maar hij groeide zo snel dat hij zichzelf in de weg zat op een gegeven moment. De motor was langs alle mogelijke kanten aangepast. Een hoger zadel, vering en stuur maakte de 85 tot een afzichtelijk ding. Hij kon zijn benen niet meer kwijt en ook het vermogen bleek te weinig voor de grote Raf. ‘Ik kon er niet harder meer mee rijden’, zegt hij lachend. ‘In de modder tilde ik ‘m gewoon uit het spoor’. Even gaan staan was er ook niet meer bij. Normaal doe je dat in één beweging. De afstand naar het buddyseat werd te groot waardoor het echt een handeling werd wat dan weer veel energie kostte. Harrie en Miranda konden het niet meer aanzien. Het zelfvertrouwen was intussen dermate gegroeid dat ze besloten direct over te stappen naar de 125. Door al het blessureleed zat er toch al geen kampioenschap meer in en zoals Raf zelf zegt: ‘Alleen de winnaar telt’.

EMX 125
Natuurlijk is het even nieuw allemaal , maar dat gaat zeker goedkomen. De snelheid zat er al in, dus is het een kwestie van wennen aan het formaat en het andere vermogen. Voor velen leek het een raar moment, maar voor Raf kan het niet beter. Het seizoen was toch al weg dus heeft hij nu alle tijd om één te worden met zijn nieuwe kanon. Alle tijd. Dat heeft hij en zal hij ook nemen. De eerste meters zijn gemaakt en het belooft wat. Op het prikbord in de keuken hangt een a4 tje met de EMX 125 kalender van komend seizoen.
‘Het past allemaal veel beter op zo’n echte motor’, lacht Ralf. Ondanks hij eigenlijk naar bed moet schitteren zijn ogen nog. Ik krijg een prachtig shirt en nummerplaat van hem mee. ‘Voor uw zoontjes’ zegt hij bijna lief en neemt afscheid. Als er iemand een X factor heeft…