Als ik aan kom lopen hoor ik iets in de verte. Een doorlopend gebrul van een dikke 450 die hier en daar zelfs even in de begrenzer gaat. Onmiskenbaar Jeffrey Herlings. Ik kan hem nagenoeg over de hele baan volgen. Absurd hoe hij zijn KTM rondjaagt. Ik ben absoluut geen kenner, maar kan hem niet betrappen op ook maar 1 fout. Stuurt in tegen de bovenste rand van de bocht en draait de ‘dikke’ helemaal open. Als op een rails volgt hij het meest ideale spoor. Buitengewoon getalenteerd, dat is erg duidelijk. Ik mag het misschien niet zeggen, maar heb wel een idee wat er gaat gebeuren als hij volgend jaar de overstap zou maken naar de MX1. Ik let op zijn houding.

Totale balans met een minimale aanslag op zijn strak gespierde lichaam. Als hij uiteindelijk toch een keer pauzeert loop ik naar zijn onderkomen. Hij zweet, maar dat mag met deze temperatuur. Moe is hij niet. Zittend in de zijopening van zijn bus haalt hij wat fruit uit zijn koelbox. Als een bouwvakker met pauze kletst hij wat met de mensen om hem heen. Ik probeer wat op te vangen, maar van alles wat hij zegt versta ik ongeveer 20%. Elke keer als hij een zin beëindigd hoop ik op een ‘jonguh’. Dat doet hij dan weer niet. Hij trekt zijn zeiknatte shirt uit en het is duidelijk dat hij geen tijd heeft om te zonnen. Hij is relaxed. Geen rijen met mensen die staan te wachten op een glimp van zijn gezicht of balpen. Geen mensen die op de foto willen met hij die absolute geschiedenis gaat schrijven. Hij staat op en loopt naar zijn niet Nederlandse monteur. ‘ Geef me veertig minuten om bij te komen, dan ga ik weer’.
Een wereldheld en nu al een legende.

Veel opnieuw beginnende veteranen zullen het erkennen; ‘crossen verleer je nooit’. Het klopt ook, alleen de conditie laat vaak te wensen over. Wat het hoofd nog weet en denkt te kunnen, ziet het lichaam vaak niet     meer zitten.

Ook al gaat het weer meer dan lekker, hij is nog lang niet de Mike van voor zijn fatale crash in 2014. Hij zal dat, naar eigen zeggen, ook niet meer bereiken, maar gek genoeg is dat ook helemaal zijn doel niet. ‘Het rijden gaat ook helemaal niet zoals het zou moeten en vroeger ging. Het gebeurt regelmatig dat ik mijn evenwicht kwijt ben waardoor ik makkelijk een spoortje mis. Soms kom ik ergens terecht waar ik net voor of achterlangs wilde’. Dit zou te voorkomen zijn, maar dan moet hij 24/7 bezig zijn met alleen maar de cross en zeker een keer of vier per week op de motor moeten zitten. ‘En dat is nu net wat ik niet meer kan’.

‘Mijn sokken aantrekken kan ik alleen als ik zit’
Lichamelijk gaat het redelijk met Mike. Het was echt de beste beslissing indertijd om zijn actieve topsport carrière te beëindigen. Zijn tegenwerkende rug dwong hem daartoe. ‘Ik heb er gewoon te veel last van’. Na een dag van hard werken of na een training op niveau ondervindt hij erg veel hinder van zijn blessure. Iets oppakken of bijvoorbeeld simpelweg uit een auto stappen kost hem moeite. ‘ Mijn sokken aantrekken kan ik alleen als ik zit, om maar een idee te geven’. Aan deze en nog wel zo’n 50 andere kleine dingen merkt Mike dat hij niet meer de ‘oude’ is. ‘ Tijdens het rijden zoek ik bewust naar andere lijnen. Makkelijkere om mijn rug zoveel mogelijk te ontzien’.

Wie betaalt de reis en waar slapen we
Buiten het feit dat het lichaam van Mike geen honderd procent meer is, zit er natuurlijk ook een groot verschil tussen een professionele rijder en eentje die 40 uur in de week aan het werk is om in zijn onderhoud te kunnen voorzien. Bijvoorbeeld zo’n EK weekend lijkt voor menigeen het mooiste wat er bestaat. Voor Mike rijzen er verschillende vragen. De moeilijke 30 minuten tussen het vallen van het hek en de finish zijn erg belangrijk maar eigenlijk het gemakkelijkst. Over het crossen zelf maakt hij zich geen zorgen. ‘Dat snap ik inmiddels wel’. Het gaat hem meer om alles er omheen. ‘Hoe komen we op plaats van bestemming. Wie betaalt de reis en waar slapen we. Wat eten we en waar eten we? Hebben we een koelkast waar we wat in kunnen bewaren of kan ik ergens eten klaarmaken? Wie maakt tussen de manches mijn motor schoon en is er een monteur aanwezig? Kan ik überhaupt vrij krijgen op mijn werk. De dag na een EK zou ik lichamelijk tijd nodig hebben om te herstellen, maar moet toch gewoon om half 7 aantreden’. Het zijn de dingen die alle rijders tegenkomen die op het hogere niveau terechtkomen. ‘In mijn goede tijd hoefde ik alleen te zorgen dat ik op tijd in de fuik was om mijn motor aan te pakken. Al het overige werd gewoon geregeld. Geen zorgen dus’. Op die manier zijn er voor een rijder weinig tot geen onzekerheden en kan de focus volledig op dat half uur crossen gericht worden.

‘Haar weekenden geeft ze aan mij en dat vind ik erg bijzonder’
Mike woont inmiddels gelukkig samen met zijn lieftallige vriendin Indya Dingemans. ‘ Ik heb de mazzel dat ze uit een echte crossfamilie komt want zij en onze relatie krijgen 110% voorrang’. Ze is onwaarschijnlijk fanatiek en ondersteunt Mike waar ze kan. Mike heeft diep respect voor haar tomeloze doorzettingsvermogen. Bijzonder vindt hij het. Ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Naast het huishouden werkt ze ook nog eens 10 tot 12 uur per dag in haar eigenhandig opgebouwde en goedlopende schoonheidssalon in het Nederlandse deel van Putte. ‘Haar weekenden geeft ze aan mij en dat vind ik erg bijzonder. Zonder haar zou ik het echt niet kunnen doen zoals ik, of beter gezegd wij, het nu doen’. Hij waardeert en geniet. De cross en zijn vrouw. Zijn hele wereld. ‘Ze verzorgt me.’ Ze zorgt dat hij goed en op tijd eet. Ook dat hij rust. Zijn spullen liggen netjes klaar en ze helpt hem zelfs met de keuze van zijn outfit. Zo ver gaat ze. De druk die er altijd was is weg en dat geeft rust. Veel rust. Dat maakt het crossen weer leuk en kunnen ze er samen veel meer van genieten dan vroeger het geval was. ‘We zijn dankbaar en vinden het geweldig nog een jaar als dit mee te mogen maken’.

Financiële onzekerheid
Plannen voor volgend jaar zijn er niet. Wat het crossen betreft leven ze met het moment. In een full time omgeving denkt hij nog wel met de top van Nederland mee te kunnen, maar dat is niet aan de orde. ‘De maanden training zou ik nog wel aandurven. De financiële onzekerheid niet. Ik en ook Indya hebben daar geen zin meer in’. Het crossen is nu duidelijk en echt voor het plezier en dat houdt hij graag zo. Gek genoeg voelt Mike zich mentaal sterker dan ooit tevoren. Hij wijt het voornamelijk aan de weggevallen druk die er op zijn schouders rustte. Een wedstrijd win je tenslotte met je hoofd, niet met alleen maar gas geven. Ikzelf vind het een lust hem op zijn tweetakt rond te zien gaan. Zo makkelijk. Mr. Smooth. Plannen voor een viertakt zijn er ook zeker niet. Roy Nilessen, vorig jaar nog eigenaar van Mx Shop Venray, trok Mike vorig jaar naar zich toe. Louis van de Ven, aldaar werkzaam, staat bekend om het tunen van de ‘jankers’. Roy wilde graag dat Mike zou blijven ‘tweetakten’, om op die manier bepaalde dingen te kunnen testen en vervolgens van daaruit ook prachtige reclame te kunnen maken voor zijn zaak.

Of dat in 2017 zo gaat blijven is nog niet bekend. ‘Dat is nog heel ver weg en ben daar ook helemaal nog niet mee bezig. Ik mag wel zeggen dat er al een paar keer geïnteresseerden contact hebben gezocht. Dat doet me echt veel deugd, vooral het besef dat er nog steeds mensen zijn die me graag zien rijden. Die waardering, alleen daarvoor zou je al blijven doen’.

Motorcross. Wat is er nou mooier?

(Foto’s met dank aan Danny Relouw)

Iedere keer weer sta ik versteld van de prachtige foto’s die voorbijkomen. Er zijn veel fotografen met ieder zijn of haar eigen stijl. Zandkorrels zijn te tellen en in de ogen van de rijder is de concentratie af te lezen. Schitterende momenten gevangen in een fractie. Na het zien van weer een prachtige foto die voorbijkwam op Facebook kreeg ik een idee. Ik doe bij deze een oproep aan alle crossfotografen om iedere maand een cross gerelateerde foto naar eigen keuze in te sturen naar olav@mxinfected.nl onder vermelding van : Mxinfected fotochallenge 2016. Na ontvangst van alle foto’s maak ik iedere maand een overzicht van de ingezonden meesterwerken en plaats die online in een column. Iedere maand kies ik er 1 die voor mijn gevoel het meeste past bij de betekenis van ‘mxinfected’ . Foto’s dienen voor de eerste van de maand in mijn bezit te zijn. De looptijd is 4 maanden, (mei, juni, juli, augustus).
Op mijn site heb ik dit seizoen als basis gekozen voor een foto van Folko Haffert. De rijder is Ad Groffen uit Bergen op Zoom, een crossmaat en verloren talent uit mijn crossverleden. De foto die uiteindelijk als mooiste uit de bus komt zal ik gaan gebruiken als basisfoto op mijn site mxinfected.nl. De uiteindelijke winnaar krijgt ook nog een bezoekje voor een persoonlijke column welke na akkoord van de winnende fotograaf gepubliceerd zal worden.
Veel succes voor allen die meedoen en erg bedankt daarvoor!

Terwijl ik rustig van het zonnetje zit te genieten voel ik iets aan mijn mouw. Ik draai mijn hoofd en twee prachtige bruine kijkers staren me aan. Ze lacht zo innemend dat ik op slag verliefd ben. Emma heet ze. Ze schuift dichterbij en komt met haar mond naar me toe. ‘Ze wil je een kusje geven’, lacht haar moeder. Emma is 14 maanden en een prachtig kind. Tegen het motorgebrul hebben haar ouders een zogeheten ‘soundbarrier’ meegenomen die ze op haar mooie hoofdje krijgt. Ze laat alles gelaten toe terwijl ze alleen maar lacht. ‘Wat doen de motors?’, vraagt haar papa. Ze steekt haar rechterhandje in de lucht. ‘Heng heng’.

De entree prijs valt mee als je kijkt naar het rennersveld in het krantenboekje. 20 euro en kinderen tot en met 14 gratis. ‘Er staan wel heel veel advertenties in’, merkt mijn zoontje op en dat klopt ook wel. Mooi om te weten dat zo’n beetje de hele Wuustwezelse middenstand en omgeving zo achter dit evenement staat. Al 46 jaar. De warmweer belofte wordt waargemaakt. Er hangt een heerlijke en gemoedelijke sfeer over het prachtige terrein. Het gebied heeft meer weg van een park met hier en daar een gazon. Ik kijk vanaf de berg over bijna het gehele circuit en er bekruipt me een oud BLB gevoel. Oude mannetjes met een doorwassen petje of een gekregen shirt van hun favoriete rijder. Ook ‘opa Strijbos’ is weer van de partij en staat aan een dranghek genageld. Nog steeds vol van crossbloed houdt hij de ‘New Kid’, in het oog. Veel ‘Bourgondische Belgen’ zijn bijeengekomen op hun jaarlijks festijn. Zonder enige vorm van wanorde drinken ze hun biertje. Sommigen zelfs twee.

We lopen het circuit rond en zijn er al snel achter dat de berg ‘the place to be’ is. Voor de starts lopen we even naar beneden om mijn zoontje, de ‘holeshotspotter’ ook zijn zin te geven. Het is een dikke zandbak met lange diepe gaten. De mannen moeten echt aan de bak want zitten is er nagenoeg niet bij. Niet mijn ding dus. Ondanks de zwaarte van de baan gaan de kleine mannen er toch met lange halen overheen.

Kay Karssemakers en Boyd van de Voorn zetten de toon. Helaas gaat Boyd er hard af en blijft de tweede manche met een lichte hersenschudding als toeschouwer achter. Zijn ogen staan troebel en legt zijn hoofd tegen zijn bezorgde moeder aan. Bij die aanblik bedenk ik dat de stoere crossers ook nog steeds kinderen zijn. Wat Boyd doet in de eerste doet Kay in de tweede. Ook hij stapt dermate hard van zijn motor dat hij de strijd moet staken.

Joey Verwijs zet, ook tot zijn eigen verrassing’, een derde trainingstijd. ‘Ik wist eigenlijk niet dat ik al zover was, aangezien ik zo weinig heb gereden. Nu is het ook maar één snelle ronde he’, lacht hij. In de eerste manche doet hij het nog eens dik over en sluit af met een prachtige vierde plaats. Van de zevende valt hij in de tweede manche terug naar de vijfde hemel maar zet in totaal toch een mooie prestatie neer. Mark Boot gaat na een superstart onderuit en vecht zich netjes terug tot zijn motor het begeeft. Vreemd genoeg gaat het op zijn reserve motor een stuk beter in de tweede en sluit af met een nette 11e plaats.

Mooier dan een pauze is de ‘superpole’. Om de beurt zo hard je kunt. Beste tijd wint. Zouden ze als verplicht nummer in moeten voeren. Geweldig.

Max Engelen is duidelijk op zijn weg terug. Van een come-back mag je niet spreken maar hij was wel al even naar zijn ritme aan het zoeken. Dat blijkt dus in Wuustwezel te liggen want vandaag is hij snel en zit er goed op. Vader Huub straalt bijna harder dan het zonnetje. De toppers gaan hard maar de ‘kale’ Leok is duidelijk op een missie. De ‘privateer’ gaat echt helemaal los. Aan het eind van het startveld gaat het gas echt op het allerlaatste moment dicht, schakelt terug en nog geen seconde later draait nog bij het ingaan van de bocht zijn ‘standaard’ KTM helemaal open. Kromt zijn rug en maait het ding de bocht door. Overal, de hele wedstrijd tot de laatste meter. Nagl heeft de ontketende Tanel voelen ademen tot de ‘Estonian Express’ zijn motor doodremde. In zeer gebrekkig Engels legt zijn monteur/verzorger uit waarom er geen stickers en logo’s op motor en kleding prijken. We hebben één sponsor. Die regelt nu alles voor ons. Hij hoeft er niet zo groot op zodat er plaats over blijft voor eventuele privé sponsoren. Dus..

Ook Kevin Strijbos laat weer zien dat er degelijk rekening met hem gehouden moet worden. Zijn rondetijden zijn goed voor een overwinning. De status ‘coming man’, is vandaag duidelijk weggelegd voor Nick Triest. Van zijn onderarmen heeft hij nagenoeg geen last meer, maar door de rust die hij moest nemen is de conditie nog onder peil. De belangrijkste winst was af te lezen van zijn gezicht. Dat zegt voorlopig genoeg. Bas Vaessen laat ook hier weer zien in een goede ‘flow’ te zitten. Het hoge tempo kan hij duidelijk aan. ‘De motor is ‘on point’ en Bas heeft er zin in’, merkt vader Har op. Bas oogt relaxed en zelfverzekerd. Helaas moet Brent Vandonick met een door pijn vertrokken gezicht op de brancard afgevoerd worden. Hij komt ongelukkig ten val waarbij zijn heup uit de kom schiet. Geloof me, als Brent pijn heeft doet het ook echt pijn. Davy Pootjes bouwt op met beleid. Als op 80% van je kunnen zo’n prestatie neer kunt zetten belooft dat nog wat.

Het valt op dat de organisatie door de wol geverfd is. Alles is strak geregeld, zowel op als naast de baan. Vakkundig sjovel werk en toegewijde ‘pistecommissarissen’ die instaan voor de veiligheid van rijder en toeschouwer. Jammer om te zien dat er mensen zijn die zich net wat specialer voelen en de vrijwilligers opzij duwen om vervolgens de illegale oversteek te maken. Echt jammer. Er loopt een bevallige dame voorbij. Ik gluur stiekem naar haar achterwerk maar mijn zoontje ziet het. ‘Geen kont’, zegt hij lachend. Op school noemen we dat een platvis’. Zo leer ik ook weer wat. Ik kijk rond en besef dat het weer bijna ten einde is. De wedstrijden in ieder geval. Rond de drankentent gaat het nog wel even door. Ook besef ik dat dit misschien wel de mooiste crossdag van 2016 was tot nu toe. De cross op de Molenbergen gaat ‘zeker en vast’ in mijn grote traditieboek. We bedanken Frank voor zijn uitnodiging en verlaten het prachtige gebied wat hopelijk nog heel lang mag dienen als strijdtoneel voor deze prachtige zondag.

(Foto’s met dank aan John Oostvogels, Moto x Pics.be  en Gino Maes, MX World)

Scheepsrecht voor Axel
Ik sta lekker met m’n gezicht in de zon als ik iets tegen mijn been voel tikken. Ik kijk naar beneden en zie een klein mannetje in het zand zitten met zijn mini Ryan Dungey replica. Hij heeft een baantje gemaakt om mijn voeten heen. Hij kijkt me aan en lacht, terwijl hij de bijbehorende geluiden probeert te imiteren. ‘Mooi’, denk ik. Jij bent er aan.

Axel is op z’n best vandaag. De zon staat er al vroeg en de baan ligt er gelikt in. ‘Met zorg bereid’, heet zoiets. ‘RES Axel’ is een serieuze club met een lange en mooie historie. ‘Het geld dat we verdienen aan de baan gaat er direct weer terug in. Dat zie je ook wel terug aan alles’, aldus een opgewekte Andrea Colijn. Voor de derde maal een ONK, maar voor de eerste keer met een cadeau van een startveld. Ze verdienen het. ‘Als je wat gaat schrijven over vandaag, wil je dan alsjeblieft de vrijwilligers niet vergeten te noemen? Zonder deze 160 koppen tellende groep crossliefhebbers is zoiets als dit echt niet mogelijk’. Bij deze dan. Andrea moet verder. Geen stress maar wel opletten.

De baan ligt mooi maar is zwaar. Axel is in mijn ogen altijd erg zwaar maar er zit nog wel wat water in de onderlaag waardoor het behoorlijk zuigt. Door de hoge dijken rondom het circuit heeft er, buiten wat fotografen, bijna niemand interesse in het midden te gaan staan. Het overzicht van boven is maximaal waardoor de rijders de hele ronde te volgen zijn. Het rennerskwartier heeft de uitstraling ven een GP. Grote trucks met tenten, bussen, campers en vrachtwagens. Het heet dan wel ‘Dutch Masters’, maar de buitenlandse jongens zijn in grote getalen naar Zeeland afgereisd om zich op een perfecte manier voor te bereiden op de komende GP van Valkenswaard.

Hij is en draagt uit
Smaakmaker en publiekstrekker is natuurlijk ‘onze eigen’ Jeffrey Herlings. Ik heb hem nu een paar keer zien rijden en sta elke keer weer versteld van zijn talent. Er zijn al veel benamingen voorbijgekomen die eigenlijk allemaal wel kloppen maar heb de echte ladingdekkende nog niet gehoord. Het is bizar te zien met welk gemak hij lijkt rond te rijden. Dan vraag ik me af wat hij denkt. Hoe moeilijk moet het zijn als er bijna geen uitdaging meer is. Als je in een superfinale MX1-MX2 ook iedereen het wazige nakijken geeft ben je toch wel heel erg groot. Je ziet ook dat hij gegroeid is. Slim en beheerst doet hij zijn werk. Niets meer, niets minder. Geen gekke, maar vaak mooie, fratsen. Hij springt ‘old school’. De tijdswinst van het scrubben en whippen heeft hij vandaag in ieder geval niet nodig. Op een paar man na rijdt hij het hele veld aan gort. Een echte prof. In het rennerskwartier gaat zijn werk gewoon door. Beleefd staat hij iedereen te woord en te foto. Hij is en draagt uit. Trots dat ik uit hetzelfde land kom. Ook Bobreyshev is een nette kerel met een zichtbaar goed hart. Een vader probeert zijn zoontje met hem op de foto te krijgen. Het mannetje wordt verlegen en Evgeny ziet het. Doet zijn shirt terug aan voor de foto en helpt het mannetje zijn schroom te overwinnen. ‘He’s shy’, lacht hij naar de vader. Hij gaat op de knieën. Mooi. Rick Folkers verrast me en ook Bas Vaessen lijkt losgeslagen. Even zwakt hij wat af door een kapotte roll off. Na een pitstop voor een verse lijkt hij gestoken. Hard zonder zichtbare risico’s te nemen. Ook Bengtsson laat zien al goed gewend te zijn aan zijn nieuwe ros. Ondanks dat Stefan Hage zich uitermate goed had voorbereid kon hij toch zijn draai niet vinden. Hij miste de ‘flow’ waardoor hij achter de feiten aan reed. Jammer als je weet dat hij erg hard kan gaan in het zware zand. Een andere thuisrijder, Mark Boot zette daarentegen een nette 26e trainingstijd weg tussen het grote geweld. In de eerste manche vocht hij zich kranig terug na een behoorlijke crash, waarna hij in de tweede de strijd moest staken door mechanische problemen.

Klasse apart
In de 85 is ‘Big Mack’ Bouwense erg goed op dreef tot hij een smakker van formaat maakt. Daarna wordt hij nog geraakt door een andere rijder waardoor hij zijn strijd moet staken. Helaas voor deze dag, maar rekening houden met dit talent is zeer geboden. Raf Meuwissen bouwt zijn niveau netjes op in de 125cc. Ook al is het natuurlijk erg wennen op de grotere motor, toch is de vooruitgang goed te zien aan de nette 4e plaats in de totaalstand. Topsport Vlaanderens Jago Geerts is nu al een klasse apart. Met grote overmacht won hij de eerste manche waarna hij zich, met 20 sec voorsprong, zich in de tweede af moest laten zakken naar de tweede stek door een kapotte koppeling die hij overhield aan een crash. Zonde, maar de toon is gezet en zijn plannen zijn duidelijk.

‘klere eind’
Achter in een hoekje van het rennerskwartier stuit ik op de overbeleefde en vriendelijke Heiki Laing. Hij kijkt erg opgewekt en heeft het uitermate naar zijn zin in Axel. Dankbaar voor de hulp van zijn vriendin Soraya, Niek Langwerden en Jasper Groot Roessink, die hem bijstaan in de strijd. Het was een ‘klere eind’ rijden maar de mannen hadden in Westdorpe een hotelletje kunnen vinden. Heiki is relaxed. Geen stress en lekker genieten. Hij verwacht niet al te veel van vandaag, want de voorbereiding op vandaag geschiedde merendeels in de sportschool. ‘Ik zou wel wat vaker op de motor willen kunnen zitten door de week, maar dat laat het werk helaas niet toe’. Heiki lacht, maar dat doet hij volgens mij altijd.

Vieze klapper
Ook kom ik een stralende Joeri van Liere tegen. Zijn motor is bijna klaar en zal binnen nu en een paar weken zijn eerste rondes gaan maken op zijn aangepaste Kawasaki. ‘Ik bel je wel als het zover is’. ‘Ik zal er zijn man. Ik zal er zeker zijn. Als ik even met ‘worlds greatest shirt collector Francesko Bogaarts sta te praten besef ik ineens wat een schat van informatie die man bezit. Echt overal is hij al geweest en kent iedereen. Mooie kerel. Een beschadigde Sven van de Mierden kijkt me teleurgesteld aan. Net nu hij lekker op dreef was maakte hij een vieze klapper in de tijdtraining. Een geschaafd gezicht en een pijnlijk lichaam beletten hem de dag af te maken. Hij vertrekt helaas voortijdig van het crosstoneel. Een licht aangeslagen Kevin Spruijt komt naast me staan. Kevin rijdt veel in Axel. ‘Ik kwam gewoon niet in mijn ritme’. De druk wordt hoog als je weet dat je een snelle ronde weg moet zetten. Het kwalificeren lukte helaas niet. ‘Ik had me er erg op verheugd, maar het is niet anders. Kijken is vandaag ook geen straf’, lacht hij en loopt verliefd weg met zijn trouwste fan Francien aan één van zijn grote handen. Mooi.

Als het spektakel te einde is sprokkel ik mijn kinderen bij elkaar die met vriendjes rondzwierven. We hebben genoten, allemaal en flink ook. Het was een prachtige dag met veel nieuwe shirts en motoren.

Ad en Andrea Colijn bedankt! 160 vrijwilligers bedankt. Zon bedankt en Axel bedankt, ook namens mijn moeder…

Foto’s: Henk van de Haar Photography en Folko Fotografie