Als een echte wielrenner arriveert hij bij de kantine. Alles er op en er aan. Zijn carbon fiets zet hij binnen. ‘Als ik hem buiten laat staan waait ie zo over het dak heen’, lacht hij. Hij lacht, maar niet uit onvoorwaardelijke blijheid
Nick begon pas op zijn 10e met crossen. Zijn vader had er op zich niet zo heel veel mee, maar was wel gecharmeerd van motoren in het algemeen. In een naburige motorzaak stond een mooi 65cctje die hij kocht voor, de toen niet onverdienstelijk voetballende, Nick. Al snel won hij zo’n beetje alles waar hij aan mee deed en de groei deed het verdere werk. Van het amateurcircuit naar de grote bond, waar hij in menig wedstrijd op het podium te vinden was.
MXGP Lommel
De onlangs 26 geworden Nick Triest is gestopt, althans zo stond het van de week op Facebook. Het faillissement van Nicks werkgever en tevens hoofdsponsor RENT zette een vette streep door de crossrekening. Eventueel wanbeleid zorgde vervolgens voor een diepgaand onderzoek. Teammaat Kevin Wouts is nog naarstig op zoek naar een nieuw onderdak, terwijl Nick het voor gezien houdt. Op de vraag of zijn, eventueel voorlopige en rigoureuze, beslissing genomen is op basis van frustratie, schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, het is gewoon mooi geweest. Het is een heel gedoe nog allemaal’, zegt hij met een bedrukt gezicht. M’n Camper en bus mogen niet eens van zijn plek tot het onderzoek is afgerond, terwijl ik er niks mee te maken heb. Doordat ik bij Rent in loondienst was moest ik ook gehoord worden. Met het beleid heb ik nooit iets van doen gehad, vandaar ook mijn vrijspraak. Het is allemaal heel zuur, maar het is even niet anders’. Zijn motoren staan nog in de garage, waarmee hij de drie toezeggingen die hij begin van het jaar heeft gedaan nog in zal lossen dit seizoen. Aanstaande donderdag staat er in Frankrijk een wedstrijd op het programma in Le Quesnoy. Dan volgt later nog een 12 uurs endurowedstrijd in La Chinelle (B). Als klapstuk en wellicht grote afsluiter heeft hij zich over laten halen de EK wedstrijd tijdens de MXGP in Lommel mee te rijden. ‘Ik woon hier 5 minuten vandaan’, zegt hij lachend. Dat kun je gewoon niet voorbij laten gaan’.
Helemaal klaar
Hij heeft mooie tijden gevierd en mindere overwonnen. Even valt het stil. Hij staart met lege ogen naar wat ‘voorbijbonkende’ collega’s. Fysiek heeft hij ook zijn blessuredeel wel gehad. Onlangs nog liet hij zich nog opereren aan zijn onderarmen. De ‘armpump’ maakte het hem haast onmogelijk een manche ‘ volle bak’ uit te rijden. Omdat ik er nog niet echt in wil geloven vraag ik hem nog een keer of het crossen nu helemaal klaar is voor hem. Hij knikt bevestigend. Deze beslissing was toch wel een keer gevallen, maar mijn gevoel zegt dat het toch iets te vroeg naar zijn zin is gekomen. Er zijn wel wat mensen om hem heen die wat losse aanbiedingen hebben gedaan, maar daar zal hij zeer waarschijnlijk niet op in gaan. Nick speelt met de gedachten zich te gaan richten op de endurosport. Al vaker deed hij mee aan dergelijke wedstrijden, en dat beviel hem eigenlijk best. Om die moeilijk begaanbare zandweg in te slaan heeft hij al wat gesprekken gehad, maar is er nog niet helemaal uit. Ook dat kost geld natuurlijk. Verder zal hij moeten in ieder geval, zoals velen zonder baan. Ongeschoold is Nick zeker niet. ‘Van origine ben ik lasser’. Met alle papieren op zak zou ook daar nog een toekomst kunnen liggen.
Verdriet
Het is even een zware tijd voor de altijd opgewekte en vrolijke Nick Triest. Afgelopen weekend heeft hij zijn opa, die tevens een van zijn trouwste fans was, weg moeten brengen en dat deed hem veel verdriet. Natuurlijk, het leven gaat door. Voor hem en iedereen. Wat de tijd zal brengen weet niemand. Dat Nick nog niet klaar is met de motorsport is mij wel duidelijk. Nick moet nog wel even en zal zijn weg wel vinden. Welke weg dat wordt…
Photocred: lenkahrivova.com / Lenka Hřivová Photography & MotoXPics.be / John Oostvogels
Achterin de baan sta ik mijn zoontje te coachen. Terwijl hij zijn bochtentechniek bijschaaft, komt er een jongen op een KTM 250 aanzeilen. Je ziet dat hij het snapt. Weet waar het koppel ligt van zijn machine en zet het ding aan het werk. Strak insturen en vervolgens in de meest ideale lijn er uit, hard. Zijn stijl doet me een beetje denken aan Jeffrey H. Het oranje monster gaat met regelmaat in de begrenzer terwijl zijn lichaam meedanst op de golvende knippen. Totale controle. Met verbazing volg ik hem zover ik kijken kan. Ik vergeet op zijn shirt te kijken wie het is. Ik ken hem niet, denk ik. Hij kent de baan wel, dat is duidelijk. Weet heel goed welke bocht er volgt. Als hij de volgende ronde weer voorbijkomt zie ik zijn naam. Ik ken hem dus wel. Brian Vermeulen rijdt vaak in Rilland. Ook in Wemeldinge is hij regelmatig te vinden. Het blijkt zijn tweede keer op de MX2 machine van zijn broer. Brian is pas 16 en ‘ragt’ al een tijdje over de regionale banen op zijn 125. Ik ben geen scout, maar het mannetje heeft wel talent. Rij technisch in ieder geval. ‘Zou het geen tijd zijn de overstap te maken Brian?’, vraag ik hem bij de bus. Hij vindt het ‘wel lekker gaan’. Brian is bescheiden, misschien wel te. Hij heeft wat DMX en MON gereden. Niet alle wedstrijden. Hij kan slecht wennen aan de ‘aangelegde banen’. ‘Ik kan dan gewoon heel vaak mijn ritme niet vinden’, zegt hij met een James Dean look. ‘Dan rij je zo’n eind en dan gaat het voor geen meter’. Voor mij slecht te begrijpen. Als je zo met een motor overweg kunt zou je toch overal de sterren van de hemel moeten rijden, denk ik dan. Dat hij de overstap serieus overweegt blijkt als hij over de vering begint. ‘Het is een fijne motor, maar de vering is nog standaard. Ik moet hem hier en daar echt ‘lichten’ om hem goed op de baan te houden, wat dan weer te veel kracht kost’. Brian snapt het wel, alleen het geloof is er niet, of in ieder geval niet helemaal. De overstap zou wel eens het verschil kunnen maken. Misschien is hij wel een beetje ‘uitgejankt’. Tijdens zijn laatste sessie sta ik nog een keer te genieten. Vloeiend en gecontroleerd gaat hij rond. Perfecte bochten en verrassende scrubs. Tijdens een sprong kijkt hij mijn kant op. Duim omhoog. Doe maar Brian. Doe maar en geloof…
Netjes zet hij zijn fiets tegen het gaas. In zijn Suzuki jack is hij uit te tekenen. Crosspet op. ‘Stoor ik niet?’, vraagt hij beleefd door de halfgeopende schuifpui.
De sfeer is goed en ongedwongen. Mede door het lekkere weer zijn de toeschouwers in een gezellige bui. Ik pik een complimentje mee van Valentino Besselink en zijn vader. ‘We lezen al je stukjes hoor’. Aardige spontane mensen en het doet me goed. Door de pits stuiten we op de altijd goedlachse Glenn Coldenhoff. Foto met m’n zoontje is uiteraard geen probleem. Glen ‘the Man’.
Er wordt hard gereden 
Gewoon een robot
Davy Pootjes bouwt rustig op. Is rustig. Maakt een sterke indruk en neemt geen enkel risico. Hij weet goed waard zijn belangen liggen en handelt daar naar. Klaar voor de oversteek van volgende week. Respect voor Damon Graulus die zich als ‘nieuwkomer’ erg knap naar een derde plaats rijdt. Blij voor Glenn Coldenhoff. Hij geeft ons een paar spannende momenten en laat zien echt gewoon bij de absolute top te horen. Ook respect voor het ‘beest’ Bobryshev. Ondanks hij altijd erg vriendelijk is lijkt hij er geen zin in te hebben. Het zal zijn Russische uitstraling zijn misschien. In de baan gaat hij los en doet waar hij voor komt. Geen fratsen, geen praatjes. Just Evgeny. Een leuk item is toch wel het interviewen van de eerste drie per klasse, direct na de race. Het maakt zo’n wedstrijddag net iets completer.
Ik ben gek op het ONK. Vorig jaar heb ik met mijn kinderen de meeste van de wedstrijden bezocht en kan zeggen dat er een prachtige strijd te volgen was met, als het GP kalendertechnisch uitkwam, veel (internationale) rijders met naam aan de start. Prachtige verzorgde circuits met een even zo mooie strijd in alle klassen. Tenslotte is het toch grotendeels de Nederlandse top die daar tekeer gaat.
Helaas is het ONK minder gek op mij. Met uitzondering van Axel, waar ik met open armen ontvangen werd, ben ik ook benaderd door Herman Bronsvoort die zich sterk maakt voor de organisatie van The Dutch Masters of Motocross welke aanstaand weekend neerstrijkt in Markelo. Die waardering van Herman is mooi en doet me veel. Vorig jaar belde hij me ook en heb geen seconde spijt gehad van mijn bezoek. Verrast en dankbaar. ‘De Herikerberg’ is toch wel een van de mooiste circuits die ons landje nog rijk is. De organisatie liet toen al niets te wensen over en het zal zondag alleen maar weer beter en mooier zijn. Markelo heeft een naam hoog te houden en daar is de organisatie zich goed van bewust. De overweldigende opkomst ieder jaar van publiek en rijders zegt eigenlijk al genoeg. Een geslaagd evenement verkoop zichzelf.
Aan iedereen is gedacht in de vorm van veiligheid, sanitair en eet- en drink gelegenheden. Ook voor de mindervaliden zijn er tal van faciliteiten voorzien. Een speciaal rolstoelpodium, invalidentoilet en oversteekplaats zijn hiervoor aangelegd. Het belooft een prachtig spektakel te worden met een groot deel van de absolute wereldtop aan het hek. Kortom, geen reden te bedenken om niet te gaan als je van motorcross, sfeer en spektakel houdt. Wij zijn er klaar voor en hebben er vreselijk veel zin in.
Op zaterdag kunt u de top van de Nederlandse jeugd in actie zien, waarna het ’s zondags de beurt is aan de ‘grote’ mannen en vrouwen. Voor entree prijzen en meer informatie kunt u terecht op www.motorcrossmarkelo.nl en www.dutchmastersofmotocross.nl
Onmogelijke achtervolging
De vierde plaats blijkt het hoogst haalbare in deze manche. Uiteindelijk staat hij, bebloed door een dikke snee in zijn onderarm, als totaal nummer twee op het podium. Trots en breed lachend neemt hij zijn prijzengeld in ontvangst.