Het is al laat als we het campingterrein oprijden. Het is pas vrijdag maar toch staan er al veel campers en bussen omringd door jong en oud, doordrenkt van bier en zweet. Het feest is duidelijk begonnen. Onder het genot van Tiroler meedeiners afgewisseld met vette hardcore duiken we er vroeg in. Op tijd er weer uit. Niks te missen. Met het heerlijke gevoel nog een heel weekend voor de boeg te hebben sluit ik mijn ogen.

Faalangst en prestatiedrang
Op de een of andere manier lijkt dit de GP waar iedereen het hele jaar op wachtte. Valkenswaard was al geweldig, maar in Assen moet je zeker zijn geweest. De sfeer is er al meteen als we het terrein oplopen. We mengen ons in de vroege massa die zich in het paddock vergapen aan de droommotoren van de verschillende teams. Rijders spotten is moeilijk. De voorbereidingen zijn in volle gang. Handen, enkels en knieën worden ingetaped en motoren gecheckt. Dubbel. Als ik zie wat er aan trailers en mankracht op de been is ter ondersteuning van een paar rijders besef ik ineens wat een druk er op die mannen en vrouwen moet staan. Ik weet nog hoe ik me voelde ten opzichte van mijn vader als het eens een keer verprutste op een regionaal crossje. Faalangst en prestatiedrang. Nietszeggend en zeker niet vergelijkbaar met situaties als deze. Veel grote en kleinere teams pakken flink uit met trailers en tenten. Waar ligt de winst bij de kleinere teams denk ik dan. Massaal gesubsponsord en vertegenwoordigd door respectabele rijders waarvan ze op voorhand weten dat ze weinig of geen punten mee naar huis zullen nemen.

Perfect geregeld
Voor mij net iets te smalle MonsterGirls worden gapend nagekeken. Ik denk nog even aan het aanknopen van een gesprek, maar weet geen onderwerp te verzinnen. Motorcross? Een evenement als dit valt of staat met vakkundige begeleiding van ‘speakers’. De prachtige combinatie van ‘onze eige’ Kees van den Boomen en ‘vakidioot’ uit het Zuiden, Leon van Gestel staan garant voor een weekend dat crosstechnisch de geschiedenis boeken in zal gaan. Om nooit meer te vergeten. Organisatorisch lijkt het allemaal weer perfect geregeld. De ervaring straalt rust uit. Zoals ikzelf vroeger, staan ook mijn kinderen vastgenageld en kwijlend bij de stands. De mooiste spullen in de meest uiteenlopende prints en kleuren. Ja, er is veel veranderd in de jaren.
De baan ligt er weer geweldig bij en is vanaf de tribune voor het grootste deel te overzien. Daar waar de strijders uit ons zicht verdwijnen wordt de strijd door de regie meteen overgenomen en is het vervolg van de race haarscherp te volgen op de megagrote videowall recht tegenover de hoofdtribune. Zo missen we geen meter. Een aaneensluiting van waves die regelmatig overgaan in een schans of tafel. Een strandrace ver van de kust. Iedere ronde weer nieuwe lijnen met een kort leven door het makkelijk wegschuivende zand. Een wal bestaat maar tot dat de volgende rijder zich er in smijt. Bizar te zien met welke snelheden er een spoor voor een schans wordt gekozen. De gaskraan aanhoudend open tot de laatste millimeter van de afsprong.

Verleggen van grens en pijn
Het weer is schitterend. Opvallend is de prestatie van Mack Bouwense die met een wildcard aan mocht treden in de Honda 150 cup. Mack staat bekend om zijn nimmer aflatende daadkracht en doorzettingsvermogen wat hem uiteindelijk dan ook de eindzege bracht. Waar de atleet uit Gouda een kans krijgt zal hij deze met 200% inzet benutten. Ook dit weekend laat hij zien wat hij waard is. Mannetje voor de toekomst. Bij de Veteranen blinkt Ton van Grinsven weer uit. Met een tweede plaats laat hij zien nog steeds bij de groten der ‘Vets’ te horen. Met zijn 47 jaar een levende legende. De kwalificatie heats zijn spectaculair. Een gedreven Nancy van de Ven toont karakter. Nancy zal alleen opgeven als haar motor niet meer wil. Vallen en opstaan, maar altijd weer vooruit. Door het verleggen van grens en pijn vindt ze toch de kracht haar zware kanon uit het zuigende zand te trekken. Blijven rijden, altijd, levert haar een verdiende vijfde plaats op. Herlings en Prado geven een voorstelling die de tribune gangers al van de stoelen krijgt. Een show waarbij Herlings door motorpech af moet haken, maar ons toch stiekem een beetje in vertwijfeling achterlaat. Een Spaans manneke van 15. Zou er dan toch iemand..? In de koningsklasse lijkt Cairoli terug van weggeweest. De kleine Italiaan voelt zich heerlijk op de natte baan en laat dat gevoel ook bij ons achter. Glenn Coldenhoff laat zich zien. Het publiek laat zich horen en draagt hem met veel liefde en geschreeuw. Dat belooft wat.

Genoten van een dochter in mijn armen
In droge toestand is de baan al een opgave van formaat, maar na de heftige onweersnacht van zaterdag op zondag ben ik bang dat het een vlakke weggespoelde bende zal zijn. Niets is minder waar. De baan ligt perfect en het gevallen water heeft de strijd van het zand verloren. Weinig geslapen maar genoten van een dochter in mijn armen, bang van de bliksem die dwars door ons tentje leek te gaan. Net voor de start van de tweede manche van de veteranen barst het onweer nog eens los en de regen lijkt de baan onbegaanbaar te maken. Toch gaan, als het hemelwater op lijkt te zijn, de oudstrijders gewoon van start. Het wordt een overlevingstocht van doorgewinterde bikkels. Door het meelevende publiek op de been gehouden of terug op de motor geschreeuwd. Een steun in de rug op het juiste moment. Uitrijden is de missie. Met veel zelfvertrouwen en karakter worstelt Ton van Grinsven zich tot twee keer toe door de bende naar een schitterende tweede plaats. Neerlands trots. Het losse zand heeft ook zo zij voordelen, want het water zakt erg snel. Iedere ronde knapt het circuit weer een beetje op waardoor het hoofdprogramma op een redelijk begaanbare ondergrond zijn opwachting maakt.

Superheldin
Mack Bouwense had een derde plaats nodig voor de totaalwinst en bracht die dan ook mee. Als een ware strijder plukte hij twee keer zijn motor uit de blubber, maar liet zich niet van de wijs brengen en reed netjes en slim zijn race. Weer een pracht product uit ons kleine landje. Bedankt voor het Wilhelmus Mack! Nancy van de Ven had niets meer te verliezen waardoor ze vleugels leek te hebben. Geconcentreerd maar hard reed ze haar race. Als een superheldin hing ze boven haar Yamaha, het ding nog hoger trekkend. Benen los. 5+1 blijkt 2. Een machtige afsluiter van een prachtig en leerzaam seizoen. 2e in de WK eindstand. Enig besef hoe groot de wereld eigenlijk is?

Een sport, een hart
Er wordt behoorlijk bier gedronken maar dat mag gewoon. Crossfans weten zich namelijk (wel) erg goed te gedragen in beschonken toestand. Zo goed zelfs dat een groep ‘jonge honden’ naast ons spontaan een rolstoeler de tribune optrekken. De jongen is dankbaar en heeft er meteen 20 vrienden bij. Een sport, een hart. Ik raak in gesprek met de voor mij totaal onbekende Wild en gevogelte importeur Jan Kunz. Hij zit met zijn aandoenlijke tweeling achter me en blijkt een erg geschikte kerel. Na een half uur lijken we elkaar al jaren te kennen en delen we ook nog eens gezamenlijke kennissen, interesses en ideeën. Mooi mens.

‘It’s gonna happen’
Maf eigenlijk dat het gewoon raar is als Jeffrey een keer een manche niet wint. Toch weet hij goed weet hij goed waar hij mee bezig is. De jonge Prado lijkt het hem in eerste instantie moeilijk te gaan maken maar de ervaring van onze gigant slaat bikkelhard terug. Jeffrey is in tegenstelling tot JP een man met een meedogenloze portie doorzettingsvermogen. Veel bezeerd, maar nog meer geleerd. Nogmaals een Wilhelmus! Supertalent Prado wordt knap tweede, maar op plaats drie staat de baas van de dag. Nu we het toch over doorzetters hebben. Brian Bogers komt. Na een paar keer het podium te hebben mogen betreden lijkt het geen toeval meer. Een serieuze kandidaat voor de top drie van 2017. Je hoort hem nauwelijks, maar zien gaan we hem zeker. Ook Bas Vaessen staat inmiddels op mijn lijst voor 2017. Geen woorden maar daden lijkt ook zijn levensmotto.

‘It’s gonna happen’. GP rookie Sven van der Mierden krijgt eindelijk zijn zin en laat zijn droom uitkomen. Met twee maal een 18e plaats worden zijn eerste WK punten genoteerd. Loon naar heel hard werken in beide manches. Tot het bot. Dik verdiend. Lars van Berkel maakt zichzelf nu al onsterfelijk. Natter dan in zijn wildste droom rijdt hij naar een 4e en 14e plaats. Met een totaal van 9 mag hij terugkijken op een zeer geslaagd avontuur. Zelfs door zijn bemodderde bril zie je hem lachen. Lars lacht altijd. ‘Ik mag nergens over klagen, maar als je dan weet dat je maar zes puntjes van het podium af staat…’ Hoe groot was de wereld ook alweer? SKS met dikke letters.

‘Smooth style’
Toni Cairoli lijkt een doorstart te hebben gemaakt. Waar hij door menigeen al verguisd achtergelaten was, staat hij nu ineens voor onze neus. Hij maakt samen met zijn KTM een superfitte indruk. De twee-eenheid laat zien dat het zakgeld nog steeds goed besteed is. Het Italiaanse volkslied is dan weer iets minder. Ook de (volgens mijn dochtertje) ‘supercoole’ Glenn Coldenhoff laat ons niet in de steek. In zijn bekende ‘smooth style’, rijdt hij gecontroleerd naar een derde plaats op het podium. De mensenmassa gaat los. Iedere ronde weer. Als ik hem met zijn pretogen, maximaal genietend op het podium zie staan kijk ik even om me heen. Ja, ik ben trots Nederlander te zijn. Erg zelfs.

Respect voor velen, maar voor Lynn Valk en Shana van der Vlist koop ik volgende week zelf een beker.

Mijn in gedachten weggestormde tent staat nog netjes naast de bus. Alles erin is zeiknat, dat wel. Het maakt niet meer uit. Dit weekend staat bij mij en mijn kinderen diep in het geheugen gegrift. Zoveel moois aan mensen en materiaal. Zoveel verschillende karakters bijeen gehouden door dezelfde band. Assen. Het is een eindje weg, maar het kan nooit een excuus zijn niet te gaan. Als we langzaam het terrein afrijden droom ik nog even weg. Een beeld voor nu en later…

 

‘Spek met eieren, dat vind je toch zo lekker?’ , vraagt ze. Ze is lief en bovengemiddeld zorgzaam. Ze hebben op me gewacht zelfs. In combinatie met vers gezette koffie het beste ontbijt ooit. Allemaal blij elkaar weer te zien. Altijd weer even geleden, maar afstand doet dat met mensen. Zij blijft bij de camper als we de baan verkennen. Als toeschouwer is het fijn eens rust te hebben. Hij leest me de baan voor. Hij heeft mijn aandacht. Volledig. Terug bij de camper begint het ritueel. Een strak schema van tanken, bril schoonmaken, helm drogen en voeding. Ondanks het geen GP rijder is doet hij ten allen tijde alles volgens het ‘grote crossboek’. Pasta voor de wedstrijd is er een van. Naar de fuik loopt ze mee. Helm en handschoenen dragend wandelt ze naast hem. Met een verhoogde hartslag geeft ze hem een kus. ‘Succes lieverd en doe voorzichtig’. Veteranen moeten niet perse, maar willen nog zo graag. Ook voor de start zijn ritueel. Ik sta met zijn vrouw recht tegenover hem in de eerste bocht. Hij zoekt en vindt ons. Hand omhoog. ‘Hij zoekt me altijd even op voor de start’, zegt ze met verliefde blik. Eerst naar het hek zijn plaats vrijmaken, dan anderhalve meter terug.

Van de tien starts heeft hij zeker negen keer de ‘holeshot’. Dat kun je bijna niet leren. Hij heeft dat gewoon. Ook deze keer weer. Ik zie het al in de eerste twee meters. ‘Ja!’, roepen we in koor. ‘Yess!’. Hij rijdt voor het grootste deel op ervaring. Met zijn 58 jaar een officiële veteraan. Begonnen toen hij een jaar of twaalf was, nooit gestopt. Goed en vooral mooi gereden, altijd. Nu terend op zijn ervaring rijdt hij nog iedere week, met het plezier van toen. Na Reusel vorige maand wint hij ook hier totaal met nu nog eens twee holeshot awards in zijn zak. Respect. Veteranen brengen geen gevaar. Ze weten nog heel goed waar ze ooit waren en hoe ze toen dachten. Vroeger, dromend van het grote werk een prachtige en leerzame tijd volgereden. Een basis gelegd voor de rest van hun leven. Jan van Maldegem is een van die mannen. ‘Zij’, is mijn zus Karin die al een dikke 30 jaar achter, naast en soms een beetje voor hem staat. Een mooi team en prachtig stel. Een prachtige dag met mooie wedstrijden, leuke gesprekken en vooral veel liefde. Liefde voor de sport en nog meer voor elkaar…

(Foto met dank aan renemxpics.nl)

Onherkenbaar bijna. Het is Lommel maar lijkt in niets op de baan die ik ken van de trainingen door de week.De baan is de baan ook niet meer. Aangepast voor spektakel. Schansen x10. Ondanks we er erg vroeg zijn is het toch al druk. Als we gaan willen we ook alles zien natuurlijk. Veel gezinnen. Kinderen met mini replica’s graven de baan van hun dromen op het nog lege middenterrein. Whips en prachtig bochtenwerk. Genietend van ons erfgoed. Dromen en passie die ze ook ooit weer door zullen geven. Kruipend bloed.

De herboren baan ligt er mooi bij. Nieuw nog. ‘Mooi baantje voor mij’, denk ik nog even, maar weet dat het snel anders zal zijn. Alleen in een lichaam gevuld met karakter en uithoudingsvermogen is deze baan het hoofd te bieden.

Fijne mensen

Ludo Dhondt en Gette Holemans tonen hun gezicht achter onze Facebook vriendschap. Wel ‘gesproken’, nooit gezien. M’n verbrijzelde polsen geven al de nodige gespreksstof. Fijne mensen, trouwe lezers. De complimenten lichten me even op. Brandstof. Nog zeker 20 x doe ik het onfortuinlijke verhaal van mijn escapades op Veldhoven van vorige week. ‘Als je het beu bent vertel ik het wel hoor pap’, zegt m’n zoontje lief. Hij kent het inmiddels uit zijn hoofd.

‘Doe nog maar een keer Mike’
De ietwat bescheiden Mike Kras zet vandaag een dikke kroon op zijn werk. Na het stoppen en herbeginnen laat hij zien dat hij alles behalve afgeschreven is. Als dit nog weet te presteren ben je een hele vent. Zijn prachtige stijl en onnavolgbare technische inzicht brengen hem de Europese titel. Met een glas champagne in mijn hand vraag ik naar zijn plannen. Geen plannen eigenlijk. Bizar voor mij als je dit in je hebt, maar ook wel weer begrijpelijk als je zijn achtergronden kent. ‘Doe nog maar een keer Mike’.

Jago Geerts is zeker een jongen voor de toekomst. Een blinde zou het bovennatuurlijke nog kunnen horen. Foutloos de baan ‘lezend’ slaat hij sommige delen over terwijl hij dezelfde meters maakt. Hij heeft alles. Discipline, conditie, en een big bag vol met talent. Europees kampioen. Volwaardig en onbetwist. Bas Vaessen zit duidelijk in de lift. Snoert critici weer eens maximaal de mond. Dansend over de diepe gaten geeft hij iedereen in stijl het vette nakijken. Toont zich meer dan waardig door na een val nog eens snoeihard het hoge tempo er in te gooien. Dikke winst. Dik verdiend!

Davy Pootjes toont alleen al zijn karakter door er te zijn. Pijn verbijtend scoort hij een respectvolle 6e plaats in manche 1. Zijn opgave in de tweede doet hij met opgeheven hoofd. De onvoorwaardelijke wil is er, de snelheid ook al een tijdje. Nu de mazzel nog. Als iemand de ‘MX factor’ bezit is hij het wel. De laatste stenen uit de muur. Doorbraak verzekerd. Ook Brian Bogers maakt stappen. Voor niemand bang laat hij onder anderen Ferrandis zien en voelen dat hij zichzelf iets heeft opgelegd. Groot, breed en sterk legt hij ook hem even zijn wil op. ‘The next man’, dat is zeker. Lars van Berkel imponeert me. Hij had er zin in en was er meer dan klaar voor. Vandaag klopte alles. Kwam in zijn ritme en hield dat geconcentreerd vast tot de vlag. De wisselvalligheid verslagen met een verschrikkelijk verdiende 8e plaats.

Koning Gajser bleef niet foutloos wat hem de eventuele overwinning kostte. Kevin Strijbos bleef dat wel. Als er iemand het benodigde karakter bezit is het Kevin wel. De nieuwe burgemeester van Lommel. Hij had wat zaken recht te zetten. Zaken van vorig jaar. Die deceptie is hij echter wel te boven. Fris in het hoofd pakte hij zijn ‘flow’ en liet dat niet meer los. Foutloos knap en erg slim gereden. Baas van de dag en ondanks zijn leeftijd zeker nog wel een paar jaar contractwaardig. Ondanks de hechte vriendschap moet het voor hem fijn zijn weer eens neer te kunnen kijken op zijn maatje Nagl. Maximaal genietend rijden ze hem weg in de bak van de pick up. Zijn ogen glinsteren.

Het is klaar. Drukte in de paddock. De mannen hebben tijd waardoor mijn dochtertje haar verzameling posters uit weet te breiden. Ook scoort ze nog wat handtekeningen op de rand van haar gekregen Kemea hoedje. Vangt twee T-shirts en een foto boekje uit handen van de begeerlijke Monster Girls en heeft een privé momentje achter de camper met het model Gautier Paulin. Zij wel.

Dankzij Rolf Verhagen van remmen gigant ‘Moto Master’ konden we weer getuige zijn van een motorsportdag van groot formaat. Ook dank aan Peter Hoendervangers die mij en mijn kinderen spontaan vervoer aanbood toen hij hoorde van mijn tijdelijke gipsarmen. Dank aan de rijders, dank aan Lommel.
Het is laat en mijn handen doen zeer, maar de herbeleving doet me weer nagenieten…

(Foto’s o.a. met dank aan Floris van den Elsen en More Heijt MHMX Pics)

Anderen graag even melden voor vermelding aub…

Een onverwachte vrije dag. Feestdag in België met een voordeeltje voor mij deze keer. Een middagje crossen in Veldhoven stond al langer op de verlanglijst. Met veel zin en vol goede moed de bus ingeladen voor een gezellige mannendag. Een mooie baan en nog mooier weer, wie doet ons wat. Mijn vijfde rondje werd meteen het laatste, voor die dag en zeker de komende maanden. Bij een flinke opstap hoort altijd weer een afstap. Waar een ander een dikke scrub in had gezet maakte ik me klaar voor een landing zonder motor. Je ziet het gat en beseft in een flits dat het een pijnlijke landing gaat worden. Deskundige en liefdevolle hulp van mijn zoon More, Stefan Hage, Heidi Rovers en Arian Deijkers deden me via een ambulance in het Veldhovense ziekenhuis belanden. Twee verbrijzelde polsen bleken de opbrengst van iets van wat een mooie crossdag had moeten worden. Met rechtgezette en ‘roodgegipste’ onderarmen zit ik dankzij mijn oudste zoon Djardy en buurman Peter van Nispen alweer thuis, dit bericht te dicteren aan mijn andere zoon Storm. Liefdevol en erg behulpzaam opgevangen door mijn kinderen kijk ik ‘reikhalzend’ uit naar de operaties van aanstaande dinsdag. Bekomen van de schrik besef ik dat ik eigenlijk erg goed ben weggekomen. Sporten is goed en motorcross absoluut niet gevaarlijk, alleen de factor pech hebben we niet in de hand. Het is vervelend, maar met zo’n kroost staat je geluk altijd boven je pech. M’n jongens hebben inmiddels gestofzuigd, afgewassen en opgeruimd, terwijl ik van mijn dochter een wellness behandeling kreeg in de badkamer. M’n ex doet boodschappen en vanavond ga ik samen met Sterre koken. Het doet zeer en komt zeker niet gelegen, maar ook heeft dit wel weer iets. De wetenschap dat je nooit alleen zal zijn. Allemaal samen en altijd voor elkaar…

Blonde lokken en roze gips. Zittend op de wielbak van vriendjes bus doet ze kort verslag. Gefrustreerd wel een beetje. Nog vier weken gips en dan nog twee in een plastic spalk.
Als er iemand graag rijdt is het de Noorse Genette Vage wel. Het is haar hele leven met alles er omheen. Ze draagt de sport uit als geen ander. Haar foto’s zijn zorgvuldig gemaakt. Vakwerk. Foto’s waardoor iedere jongedame zin krijgt te gaan crossen. Meer dan een lijst waard. Sponsoren krijgen waar voor de steun die ze geven. Het zal zo’n beetje september worden voor ze haar KTM weer de sporen zal kunnen geven. ‘Het seizoen is weg. Helaas’, zegt ze terwijl ze verliefd naar haar vriendje, Nick Kouwenberg, staart die aan de zijkant uit zijn bus hangt. Het is een zware dag. Ondanks de enorme hitte moet er toch gewoon gewerkt worden. Lommel is in zicht en dat wordt aanpoten. Lommel is altijd aanpoten. Nick doet zijn werk, altijd. Nick praat veel, geen onzin en vooral erg snel maar zeurt nooit. Hij gaat nog voor een laatste sessie. Shirt los uit de broek en gaan. Meters maken. ‘Moet van de baas’, lacht hij en vertrekt.
Genette kijkt hem na met gemengde gevoelens. Ze aait haar minihondje en denkt. Niet hardop maar ik versta het wel…