Steeds meer circuits verdwijnen. Voor een crossverslaafde schrijnend om te zien en mee te maken. De groep is groot, maar toch staan we machteloos. Natuur is uiteraard van levensbelang, maar alles in verhouding. De argumenten om een baan op te doeken zijn vaak lachwekkend, maar blijkbaar wel dringend genoeg om het sluiten er door te drukken. Zelfs de vuisten van de groten der sport zijn niet groot en sterk genoeg. Dat er gemeenten, bedrijven en/of instanties zijn die hun terrein niet voor meerdere jaren willen of kunnen missen is in sommige gevallen begrijpelijk. De grond is kostbaar en zeker niet aangekocht om braak te laten liggen, laat staan er op te laten crossen. Is er dan nooit gedacht aan een Pop-Up Circuit? Een crossbaan met de zekerheid een jaar op die locatie te mogen blijven. In dat jaar kan er al uitgekeken worden naar een nieuwe locatie. Zo kan de baan ‘zwerven’ door het land. Het leuke van dit idee is dat er elk jaar een ‘nieuw’ circuit te berijden is. Ook de faciliteiten als mobiele sanitair en kantinegebouwen kunnen meegenomen worden naar de andere locaties. Zeker voor België zou dit een prachtige optie zijn, kijkend naar het aantal overgebleven circuits. Het zal al wel een keer bedacht zijn en ik zal wel belangrijke dingen over het hoofd zien, maar toch.
Pop Up and Go!

Stefan zit rustig op een muurtje. Ook van daaruit ziet hij alles. Hij weet waar het over gaat en wat er nodig is. Hij als geen ander.

Vader Harrie komt erbij staan. Ze verstaan en begrijpen elkaar zonder woorden. De nieuwe pupil maakt zijn rondjes. Hij rijdt netjes. Met zijn voeten op de steunen stuurt hij scherp de losse zandbocht in. Balans. Hij heeft het niet van een vreemde. Ook zijn pa zat er lekker op, en nog. ‘Rocket’ Pichon heeft zijn Honda even aan de kant gezet. Samen met de monteur kijkt hij naar zoonliefs verrichtingen. Het is zijn tweede keer op de Suzuki. Afgelopen zomer mocht hij er ook al eens van proeven. Bij de bus wordt de monteur ‘verhoord’ door senior. Hij is erg begaan met zijn jonge Zachary.

Hij doet het woord en vertaalt het voor hem naar het Frans. Het lijkt of hij het wel verstaat maar niet spreekt. Vader wil alles weten. Zowel over het team als over de motor. Je zoon ‘weggeven’ aan een topteam als Suzuki is ook niet zomaar iets. Wat mag hij als vader nog wel en vooral niet meer. Je brengt je kind tot een bepaald niveau en moet dan als het ware afscheid van hem nemen. ‘Het plezier moet blijven’, zo vindt hij. ‘Van veel jongen mannen wordt erg veel gevraagd waardoor ze soms al vroegtijdig opbranden’. Dat wil hij dus zeker niet. ‘Het is uiteindelijk nog maar een kind’. Er zijn natuurlijk wel uitzonderingen. Een Herlings en Roczen zijn bijzonder. Dat zijn natuurtalenten. Hij weet het nog goed. Toen hij zelf als jongeling naar België kwam. Iedere dag rijden. Olmen, Lommel, Olmen Lommel en soms een keer Eersel. Alleen maar zand. ‘Ze waren streng en hard voor me, maar ik kon het aan’. Als Fransman moet je dan nog heel veel leren.

Zachery trekt zich even terug in de bus met zijn I phone. Daar is hij weer even de puber. Ik zie hem lachen om waarschijnlijk berichtjes van zijn vrienden. Hij weet dat het goedkomt, hoe dan ook. Zijn ervaren vader is erbij. Houdt de wacht en zorgt. Ik wens de mannen succes voor al wat komen gaat. Vriendelijk lachend groeten ze terug. ‘Take care’, zeg ik tegen ‘Rocket’ en kijk schuin naar Zachary. ‘I will, believe me’…

(Door Olav Heijt)

Sinds Joey Verwijs de overstap maakte van KTM naar Yamaha zijn de uitslagen beter. Beter maar erg wisselend. De motor bevalt en geeft hem het gevoel deze stap misschien wel veel te laat gemaakt te hebben. De druk die hij zichzelf oplegt lijkt de resultaten te beïnvloeden en dat frustreert hem mateloos. In een clubcross weet hij makkelijk goed mee te draaien en zelfs te winnen. De BMB wedstrijden kosten dan weer wat meer moeite.

Roekeloze actie
Op de Keiheuvel reed hij bijvoorbeeld een 3e trainingstijd. Een geweldig begin zou je zeggen. Vervolgens maakt hij een superstart tussen de dikke 450’s. Op kop weg met vleugels. In de tweede bocht gaat het dan al mis. Door een roekeloze actie wordt hij langs achteren getorpedeerd. Het kost hem zijn voorrem, maar toch weet Joey zich van allerlaatste terug te vechten naar een mooie en verdiende 6e plek. Dit positieve gevoel gaf hem veel goede hoop voor de tweede manche. Die start was iets minder maar toch wist hij met de eerste 10 de eerste bocht in te draaien. Een bocht verder komt hij met een andere rijder in aanraking en samen gaan ze het Balense zand in. Ze krijgen de motoren niet uit elkaar en dat kost tijd. Kostbare tijd. Als 41e begint de gefrustreerde Joey dan aan zijn inhaalrace op het inmiddels kapotgereden zand van de Keiheuvel. Zwoegend komt hij uiteindelijk als 11e over de finish. Naar de wedstrijd kijkend zeker geen slecht resultaat, maar als de snelheid er is, zou een mooie uitslag ook wel een keer welkom zijn.

Het voor hem onbekende, maar prachtig gelegen circuit van Orp le Grand was de volgende halte. Onwennig begon Joey aan zijn training en wist deze af te sluiten met een 18e tijd. De start van de eerste reeks was matig voor zijn doen en kwam ook niet lekker in zijn ritme. Wel ging het iedere ronde beter en voelde zich steeds meer thuis op de technische baan. De tweede start ging hem een stuk beter af en ook had hij vrijwel meteen het juiste ritme te pakken. Hij baande zich een weg naar voren en kon in de voorlaatste ronde aansluiten achter de 3e man. Toch werd hem weer niet gegund, want een klapband deed zijn opmars stuiten. Door anderhalve ronde zonder te kunnen springen op de lege band uit te moeten rijden moest hij toch nog een plaats weggeven en eindigde zodoende op een 5e plaats. Wederom geen fijn gevoel.

De voorlaatste BMB wedstrijd werd verreden in Avesnes sur Helpe. De prachtige baan werd op zaterdagavond rijkelijk gesproeid waardoor het op zondag erg wennen was aan de natte baan. Met een 13e trainingstijd kon het spektakel beginnen. Een ‘baggerstart’ in de eerste reeks maakte dat Joey als 21e moest beginnen aan zijn wedstrijd. Door de nattigheid was er eigenlijk maar 1 fatsoenlijke lijn te rijden wat het inhalen erg belemmerde. Zijn constante rijden bracht hem een nette 10 plaats in de MX2. De tweede reeks was er een om nog eens over te praten bij een biertje. De start was goed en het rijden ging super. In de laatste ronde wist Joey zelfs nog even zijn snelste tijd te zetten. ‘Dat lukte me op mijn KTM echt nooit’. Door de mooie 3e plaats in manche twee kon Joey eens positief afsluiten met een totaal 5e plaats.

Een week later startte het OZK. Het Finlandcircuit in Westdorpe ligt Joey als gegoten. De baan ligt hem perfect, maar hij weet dat de snelheden en zo ook de rondetijden heel erg dicht bij elkaar liggen. Dat maakt het erg lastig een verschil te maken. Hij klokte de tweede tijd tijdens de training, wetende dat de start allesbepalend zou gaan zijn. Met meer dan 30 rijders aan het hek was het dringen, maar daar had snelstarter Joey met een holeshot weinig last van. De, dit seizoen, haast onverslaanbare Mark Boot kwam vrijwel meteen voorbij, maar Joey probeerde gelijk aan te pikken. Tot zijn eigen verbazing kon hij de ontketende Boot redelijk goed volgen en kon na 17 hectische ronden de manche tevreden en als tweede afsluiten. De terugval die Joey vaak aan het eind van de race te verwerken kreeg blijft nu op de Yamaha steeds vaker uit. De tweede manche leek een kopie van de eerste waar Mark en Joey elkaar met respect opjaagden, wat het tempo erg ten goede kwam. Weer kon Joey de manche als tweede afsluiten waardoor hij als totaal tweede de Champagne weer eens open mocht trekken.

[logo-carousel id=banners-2]

Met de schrik nog een klein beetje in de benen (Tijdens een training, de woensdag voor de tweede wedstrijd voor het OZK in Rilland, klapte Joey hard van zijn motor) traden de mannen aan bij MC Rilland voorde tweede wedstrijd om het Open Zeeuwse Kampioenschap. Een derde tijd achter Mark Boot en Rene de Jong zorgde voor het juiste gevoel in het ‘Verwijs Kamp’. De start van de eerste reeks was niet denderend en ook het rijden zelf ging erg moeizaam. Raar eigenlijk, op een thuisbaan als Rilland waar Joey al menig rondje heeft gereden. Ook de tweede manche was de start niet denderend en kwam hij niet verder dan een teleurstellende 6e plaats. Hoe het kwam? ‘ Ik kan er niet meer over vertellen eigenlijk. Het was gewoon niet goed’.

Het BK in Kester was voor iedereen nieuw. De verse baan bestond voornamelijk uit gras, waar veel rijders niet zo veel mee op hebben. Joey was erg enthousiast over de baan. ‘Ze hebben er echt werk van gemaakt, prachtig’. Heb den ik niet eerder zo van een training genoten als deze’, lachte hij. ’Hier cross je toch voor’. Nadat hij afgevlagd werd in de tijdtraining noteerde hij een tweede tijd. Toch kwamen er vlak na hem nog 3 rijders binnen met een snellere tijd waardoor hij als vijfde naar het hek mocht. Wel een fijne gedachte dat de eerste vijf rijders niet meer dan een seconde in tijd uit elkaar lagen. Joey zijn focus lag erg op zijn start. In Rilland lukte het niet, dus hier moest het gebeuren. Van die zelf opgelegde druk blijkt hij dus veel last te hebben. De snelheid was wel aanwezig en al snel worstelde hij zich door het snelle veld naar voren. Aangekomen op een zesde plaats keek hij drie man direct in de rug. Het volgen lukte, maar passeren is dan weer net wat anders. Hij wilde geen onnodige risico’s nemen en reed de manche netjes uit op diezelfde zesde plaats. De start van de tweede manche was er ook geen om over na te praten en dat maakte hem kwaad. Met vier slechte starts op rij ga je je toch langzaamaan druk maken en onzeker voelen. Zijn boosheid zette zich door in de wedstrijd. Door het pushen in de eerste ronden ging hij kleine foutjes maken waardoor hij er bijna een paar keer aflag. Het ritme was nergens meer te vinden en uiteindelijk kwam hij strijdend als 7e over de finish.

Heel erg dankbaar
Ondanks de wisselende resultaten weet Joey dat het kan. ‘De snelheid is er meestal wel. De motor voelt super maar ik moet me gewoon wat zekerder gaan voelen.’ De overstap heeft veel met hem gedaan. De eenheid met de motor is er in ieder geval wel. Meer dan met de KTM en dat geeft een fijn gevoel. Nu is het nog een kwestie van vertrouwen in zichzelf. Dat er nog steeds veel mensen in hem geloven blijkt uit de nooit aflatende steun van zijn achterban. ‘Dat zijn toch de mensen die het allemaal mogelijk maken en daar ben ik oprecht heel erg dankbaar voor’. Mijn vader en mijn vriendin Jessica zijn mijn grootste steun. Onvoorwaardelijk. Die trekken me overal doorheen en zonder hen was ik allang gestopt, dat weet ik zeker. ‘Mijn oom en tante van Revisie Techniek Verwijs helpen me financieel enorm maar willen eigenlijk niet genoemd worden. Nu moet het toch maar een keertje. De financiële pijn wordt ook verzacht door Eurol Oil. Door het ter beschikking stellen van de verschillende oliën en vetten scheelt dat enorm in de kosten op jaarbasis. Locker.nl, West Coast Travel Adventure en JVH Designs steunen me ook in mijn missie en ook hen ben ik daarom erg dankbaar. Dan ben ik erg blij met Peter Paardekam van Paardekam Suspension en heel erg dankbaar voor zijn inzet. Ook in mijn KTM periode heeft hij er altijd alles aan gedaan me thuis te laten voelen op mijn motor. Geweldig, maar het was achteraf gewoon niet echt mijn motor. Niets negatiefs over deze motor hoor, maar ik voel me gewoon lekkerder op de Yamaha’. Door Peters inzet doet de Yamaha geen onverwachte dingen en heb ik ook veel minder last van mijn armen. De KTM was wel een stuk sterker qua vermogen maar het comfort is natuurlijk ook niet echt onbelangrijk. ‘Ieder zijn motor, ieder zijn ding’.
‘ Natuurlijk ben ik ook Mxinfected.nl erg dankbaar voor de support’. Zegt Joey afsluitend. ‘Zet dat er ook maar eens bij’. Voor deze keer dan…

Foto’s met dank aan Gette MX Photo’s (Gette Holemans), Henk van de Haar Fotografie, MotoXpics.be (John Oostvogels), Folko Fotografie (Folko Haffert).

Zoals iedere week is het weer een wedstrijd tegen de klok die boven mijn werkbank hangt. Het binnengekomen werk moet klaar voor ik weg kan en mag. Het lukt me weer om rond 12 uur de laatste schroeven vast te draaien. Wat daarna volgt is allemaal routine. Motor in de bus, schone filter mee en in het voorbijgaan van de koelkast trek ik ‘m nog even open voor een fles Cola. Bijna nerveus weet ik niet hoe snel ik bij de baan moet komen. Ik doe het zo verdomde graag. Tijdens een snelle pitstop bij de plaatselijke cafetaria scoor ik nog een bak koffie en iets vettigs voor onderweg. Gewicht moet natuurlijk wel op peil blijven. Het sms verkeer zorgt ervoor dat alle jongens ingelicht zijn en zeker zullen komen. Gezelligheid voorop.
Eenmaal op de baan voorzie ik snel mijn trouwe vriend van een schoon filter en tank de zuiplap af. Dat verdient hij wel. Met een spuitbus loop ik snel om de motor heen. Bijna schuldig geef ik voetsteunen, kickstarter en ketting hun deel. Iedere keer als ik mijn braces aantrek neem ik me voor ze eens grondig schoon te maken. Als ik tijd heb natuurlijk… Aangekleed wrijf ik, net voor het opzetten, nog even met mijn linker duim mijn bril schoon. Klaar is Jef.
De eerste rondjes uiteraard even rustig. Kijken en onthouden. Ik rijd de schitterende baan op en zie in mijn ooghoeken wat jeugdige crossfans bij de tafelberg staan. Ik weet al waarom. Mijn eerste harde doorkomst gooi ik ‘m helemaal plat en voel veel ogen in mijn rug. Als ik voor de tweede keer doorkom staat bijna het hele rennerskwartier bij de bult. Weer gooi ik ‘m zo plat als ik kan. Laat ze maar genieten, dat doe ik ook. Als ik de volgende ronde rustig aan kom rijden zie ik alleen maar lachende gezichtjes en kleine opgestoken duimpjes. Tijdens het tanken komt er een verlegen minicrossertje bij me staan terwijl zijn vriendjes rond mijn motor het elkaar uitbundig uitleggen en hoe verschrikkelijk vet het wel niet was daarnet. Hij volgt al mijn handelingen maar zegt geen woord.
De rest van de avond laat ik de mannekes genieten van iets waar ik zelf nog wel het meeste van geniet. Het kleine crossertje staat er verlegen bij, iets achter de groep met zijn duimpje in de lucht en een hele dikke smile op zijn gezichtje. Als ik moe en voldaan terug naar huis rij zet ik mijn achteruitkijkspiegel recht. In de spiegel zie ik weer een stralend mannetje. Deze is 31 en heeft er weer een mooie dag bijgeschreven…

(Foto’s met dank aan RGP Photo en DS Photo)

Veel enthousiaste fotografen reageerden de afgelopen maanden op mijn oproep. Het is mijn bedoeling de huisstijl van Mxinfected.nl jaarlijks te wijzigen. Het logo blijft, alleen de achterliggende foto zal veranderen. In alle uitingen van Mxinfected.nl zal deze foto terugkomen. Ook op de bus.

Een paar verbrijzelde polsen vertraagden dit project enigzins. Hiervoor mijn excuses. De revalidatie verloopt vlot, dus reden genoeg de draad weer op te pakken. Mei en juni waren inmiddels via de site bekend gemaakt. Juli sla ik over en heb vervolgens uit alle inzendingen van de afgelopen twee maanden een foto gekozen. Er worden verschrikkelijk mooie foto’s ingezonden. Toch wil ik nogmaals wil ik graag benadrukken dat het een foto zal moeten worden die aansluit op de betekenis van Mxinfected.

Voor de maand augustus heb ik gekozen voor een inzending van Henk van de Haar uit het Zeeuws Vlaamse Terneuzen. Op de afbeelding zijn ‘Topveteraan’ Thomas Adriaanse en zijn zoontje Milan te bewonderen. De foto zegt alles. Henk heeft een oog voor het detail in de crosssport. Klikken tussen het poseren door. Henk bedankt voor je inzending.

September wordt de laatste maand van de foto challenge. Uit de vier winnaars kies ik dan de nieuwe huisstijlfoto voor seizoen 2017. Veel succes en erg bedankt voor de prachtige inzendingen.