Max was eigenlijk meer een voetballer. Zijn oudere broer Tom was degene die de cross in de familie bracht. Nadat hij een show had gezien met stuntmannen op crossmotoren was hij om. ‘Dat wil ik ook pap’. Omdat de vraag niet wegebde besloot vader Huub dan maar een motortje aan te schaffen. Van het een komt dan het ander en al snel waren de twee ‘engeltjes’, niet meer te stoppen. De groei zat er al snel in bij de jongens. Max, maar ook Tom kwam goed rond en reed landelijk wekelijks in de prijzen. Max werd Nederlands kampioen in de 85 kleine wielen.

Via de 85cc grote wielen, waarmee hij zijn eerste internationale wedstrijden reed, stapte hij over naar de 125 waarmee hij voor zijn gevoel pas echt heeft leren rijden. Hij trok zich op aan mannen als Jeffrey Herlings en Brian Bogers die hem op die manier weer onbewust naar een hoger niveau hebben geholpen. Broer Tom besloot na de zoveelste blessure zelf te stoppen met actief te crossen en werd het vorige jaar zelfs Max zijn vaste monteur en waren onafscheidelijk. Altijd op de cross.

‘Daar denk ik nog vaak aan terug’
Ondanks de sympathieke Max een zachte persoonlijkheid lijkt te bezitten is hij beslist niet flauw aangelegd. Zoals veel crossers brak hij al menigmaal zijn sleutelbeenderen. Ook zijn armen en benen hebben al een aantal gipsbeurten gehad. Toch weerhield dat hem er niet van zijn droom en doel na te blijven streven. Ook al is hij nog maar 19 jaar, toch heeft hij al een hele carrière achter de rug, met als hoogtepunt een derde plaats in de EK 125cc van Valkenswaard. ‘Als je dan op dat podium staat gaat er toch wel wat door je heen hoor’. ‘Daar denk ik nog vaak aan terug.’ Toen hij drie jaar geleden door het HSF Logistics team werd geadopteerd ging het allemaal heel snel. Huub weet het nog goed. ‘Je geeft hem dan voor je gevoel een beetje weg, maar het was er gewoon de tijd voor. Ik heb zelf nooit gecrossd en kan al helemaal niet sleutelen dus was blij dat hij door een team als HSF ingelijfd werd.’ 2017 zou het seizoen van de waarheid worden voor de jonge Max. Het zou een seizoen zonder problemen worden met broer Tom als zijn vaste monteur, steun en toeverlaat. Eindelijk geopereerd aan zijn armen om de aanhoudende armpump te elimineren en klaar met de HAVO, waren Max en ‘Team Engelen’ meer dan klaar voor het grote werk. De waarheid nam een andere wending. Helaas.

Een groot gat
In tegenstelling tot wat ik had verwacht hebben Max en zijn vader Huub het redelijk naar hun zin. Voor mijn gevoel eigenlijk iets te vrolijk om het over het slechte nieuws te hebben. Vier weken geleden kregen ze de vernietigende diagnose in het gezicht geslagen. ‘Uiteindelijk bepaal je zelf welke risico’s je wil nemen, maar ik raad je ten strengste af ooit nog op een motor te kruipen’, aldus de behandelend arts. De risico’s zijn gewoon te groot. Als er zes wervels met pinnen aan elkaar gezet zijn ga je wel even anders denken. Daarover zijn vader en zoon het eens, hoe hard het ook is. Het is een klap van groot formaat. Als je al zoveel jaar, week in week uit, op de cross rondhangt schiet de wereld onder je vandaan. Een groot gat.

‘De Leap’
Tijdens een training in Lelystad ging het mis. Een paar dagen ervoor had hij er nog een hele middag getraind. De baan was droog en zijn tijden scherp. Op de bewuste dag had het de nacht ervoor wat geregend. Niet veel, maar genoeg om de baan wat vettig te maken. De lange sprong (de Leap) was zijn favoriete stukje. Net als eerder die week sprong hij hem volledig. Wel merkte hij dat het een stuk lastiger was dan eerder die week. Door de licht zuigende ondergrond ging hij er tijdens de eerste tafelsprong bijna af. Gelukkig corrigeerde hij net op tijd. De tweede ging perfect. Zo uit het boekje. Bij de derde ging het mis. Zijn snelheid was goed en haalde de afstand dan ook vrij gemakkelijk. In een iets ander spoor maar zoog het achterwiel zich meteen vast in de natte ondergrond bij het oprijden van de sprong. Hierdoor kwam het wiel met veel kracht pas los uit de klei en kreeg daardoor meer snelheid mee. De motor ging voorover en was niet meer te corrigeren tijdens de 40 meter lange sprong. Max liet zijn motor niet los. Nooit. Door de buiteling voorover raakte hij met zijn hoofd de grond en klapte dubbel.

[logo-carousel id=banners-2]

Alles tweede keus
‘Mijn gezicht was gehavend en verder had ik eigenlijk alleen maar veel last van mijn buik’. Max heeft nog rechtop gezeten langs de baan, maar omdat het zo’n klap was geweest werd hij door de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Op de foto’s en echo’s die langs de voorzijde werden genomen, was eigenlijk niets te bekennen. Hoewel de artsen de situatie niet vertrouwden, vooral ook omdat Max ondanks de morfine hevige pijn bleef houden, besloten ze hem toch naar huis te sturen. Onderweg naar huis belden de artsen dat ze hem eigenlijk toch liever nog een nachtje ter observatie hadden gehouden. Er werd hem wel dringend verzocht meteen aan de bel trekken als het ondanks de sterke pijnstillers niet meer uit te houden was. Twee dagen later hield Max het niet meer van de pijn en is hij naar het ziekenhuis in Amersfoort gegaan. Hier werd zijn rug beter onderzocht en vrijwel meteen kwam er veel duidelijkheid in de pijnlijke kwestie. De buikpijn was afkomstig van de inwendige bloedingen die werden veroorzaakt door de verbrijzelde ruggenwervels. De situatie bleek dermate complex dat de artsen in Amersfoort adviseerden Max in het Utrechts Medisch Centrum te laten opereren. Omdat de operatie enkele uren in beslag zou nemen kon dit niet zomaar even tussendoor en werd de planning aangepast. Enkele dagen later werd hij in Utrecht geopereerd en zette het chirurgisch team zes wervels aan elkaar met twee lange pinnen en schroeven. Hoewel hij de dag na zijn operatie al weer naast zijn bed stond, kwam langzaam maar zeker het besef van de beperking die hij hier aan over zou houden. ‘Ik kan nu niet eens zittend mijn sokken aantrekken’. Hij lacht wel maar dat is voornamelijk uit fatsoen. Blij zijn komt misschien later nog wel eens.

Alles is nu tweede keus
Van binnen zijn ze gebroken, alle twee en zeker ook de rest van het intens meelevende gezin. Natuurlijk, het had allemaal veel slechter af kunnen lopen, maar daar denk je niet meteen aan. Het kost nu veel tijd alles te verwerken en het een plaats te kunnen geven. Ergens. Max blijft netjes en heel positief in zijn rol, maar van binnen huilt hij. ‘Het was mijn leven en was er ook nog lang niet mee klaar’. Huub heeft het gek genoeg misschien nog wel het moeilijkst. ‘Ik ga alles maar verkopen. De bus, aanhanger en de motoren. Ik kan er niet eens meer naar kijken nu’. De camper, waar ze het grootste deel van het jaar in doorbrachten mag blijven. ‘Kunnen we nog eens weg met z’n tweetjes’. Echt genieten zit er nog even niet in. Ze zullen erg moeten wennen aan het ‘nieuwe’ leven met veel tijd voor andere dingen. Alles is nu tweede keus. Ook Max heeft nog niet direct zicht op een andere passie. ‘Ik mag ook nog helemaal niks doen voorlopig. Zelfs fietsen staat nog niet op mijn to-do list’. Max heeft veel steun aan zijn familie, maar zeker ook aan zijn vriendin Shannon, waar hij al drie jaar een relatie mee heeft. ‘Ze begrijpt me hierin. Ze heeft me ook nooit iets in de weg gelegd en heeft ook veel van haar eigen vrije tijd in mijn carrière geïnvesteerd. Daar heb ik veel respect voor’.

De acceptatie lijkt er te zijn maar is op dit moment voornamelijk nog een gespeelde act. Je wilt het niet maar hebt geen keuze. Alsof je van de een op de andere dag verlaten wordt door de vrouw van je leven. Onmacht in zijn grootste vorm. Toch ligt er nog een hele grote wereld open voor Max. Hij rondde onlangs zijn HAVO studie af en kan met zijn diploma veel kanten op. Inmiddels is hij begonnen aan een HBO-studie. Daarna wordt het zeer waarschijnlijk een baan in de autobranche. Niet zijn eerste keus, maar zeker een goede tweede.

Een gezegend mens met een lichte lichamelijke beperking. Een mooi manneke met een grote toekomst. Veel geluk Max…

(Foto’s met dank aan Eric Laurijssen en Ron van der Bij)

 

Zo heb je het nog nooit gezien en zo twee keer in een maand. Ik zou er wel aan kunnen wennen. Al een paar seizoenen volgen we hier de Amerikaanse versie via tv en pc en al vaak gesprekken gehad met de kids hoe het zou zijn ‘in real life’. Nu was er dan de kans eens zoiets in de richting live bij te wonen. Nadat we de smaak al een beetje kregen in Gelsenkirchen moest ook Arnhem er aan geloven. Met een wat afwijkend startveld galmen er toch een paar grote namen door de speakers. Ik vind de minst presterende rijder al een held, dus voor mij kan het niet kapot.

Aardige vent
Kaartprijzen komen hier wat meer in de buurt van het schappelijke, wat blijkbaar ook wel iets meer mensen naar het stadion trekt. Het zit niet vol, maar dat zal bij de eerste overzeese edities ook niet het geval geweest zijn, wat een vergelijking niet eerlijk en dus overbodig maakt. Laat ons er maar aan wennen. We zijn er dermate op tijd dat er alleen nog maar een dikke Dobben kroket te scoren valt, waarna we toch maar even de overliggende Mac aandoen. De basis kan maar gelegd zijn denk ik dan. De series en herkansingen zijn al prachtig. Een rijders voorstelling valt een klein beetje tegen omdat zoiets natuurlijk valt of staat met de opgekomen menigte. Leon van Gestel laat zich hierdoor niet van de wijs brengen en brengt zijn enthousiasme moeiteloos over op de wel aanwezige crossfans. Het is een aardige vent. Ik steel wat vrije tijd van hem voor de actie begint. Parate kennis is ook bij hem meer dan aanwezig. Kent iedereen en weet alles. Heeft een duidelijke mening maar weet ook waar en wanneer die te ventileren. Een pro dus. We sluiten af met een foto waar ik normaal gesproken niet zo van ben. Heb geen idolen, maar in dit geval maak ik toch een uitzondering. Wederzijds respect maakt het al een winnend exemplaar.

Baan afraggen
Zoals ik vroeger in de ban was van de Amerikanen, kwam dat kinderlijke gevoel ook nu weer even opzetten. Waar vorige keer Dungey aantrad als de grote favoriet staat nu de ‘lites Champ’ Malcolm Stewart op het programma. Je gaat er al een beetje van uit dat hij de boel wel even bij elkaar zal vegen, maar dat gaat even niet door. Hij krijgt dik partij van de verschillende MXGP toppers die de baan afraggen alsof ze nooit anders doen. Van half in terugkomen is er ook niet bij voor de ‘rastaman’. Het chauvinistische fabeltje gaat steeds vaker niet meer op voor de mannen uit het land der verbeelding     . Een Amerikaanse site kopte eerder al dat ze hier de smaak ook te pakken krijgen en dat blijkt ook hier weer. Waar Jeffrey Herlings eerder Dungey de weg wees gaat nu Fevbre helemaal los. Een ontketende Gajser doet daar nog een schepje bovenop. ‘Riding on the edge’ past wel een beetje bij hem. Hij zal wel weten waar hij mee bezig is, maar toch maak ik me steeds banger dat hij het volgende seizoen niet uit zal gaan rijden. Ik ben fan en heb respect, dat zeker, maar zie hem dingen uithalen die veel weghebben van ‘alles of niets’. Ik heb het wel vaker mis gelukkig.

Moedig tot het bittere einde
Wat de ‘kleintjes’ doen laat mij al blozen. Hoog, ver en dik getimed gaat zelf de triple er aan. Ádám Zsolt Kovács heeft de langste adem en tevens het grootste hart, al zijn de verschillen erg klein. Boyd van der Voorn had de snelheid goed te pakken maar moest door een val de kop laten gaan. Zonde, maar moedig tot het bittere einde. In de 125 zou Sander Agard-Michelsen zeer zeker de ‘KidsKing van Arnhem’ geworden zijn, had hij niet zijn bovenbeen gebroken. Hij zat al twee ronden tegen de juiste lijnen aan te hikken zonder vaart te minderen. Tijd kost tenslotte plaatsen, toch zeker in de supercross. Op een lastig stuk raakte hij zijn TM volledig kwijt en klapte er hard af. Het blijven liggen en stilleggen van de wedstrijd zegt dan al genoeg. Een geluk bij dit vervelende nieuws is wel dat het toch zo’n beetje einde seizoen is. Als je dan toch iets moet breken… Bo de Clercq daarentegen deed weer hele goede zaken. Net als vorige week in Polen schreef hij ook hier de tweede plaats op zijn naam. Een doorzetter met een prachtige stijl. Wordt zeer zeker vervolgd.

Brutaler als thuis
In de serie liet ‘kogel’ Mike Kras zien dat hij nog steeds een van de grotere talenten van ons land is. Mike heeft het duidelijk in de vingers, want weet met een gemiddelde lichamelijke fitheid toch de reeks op zijn naam te zetten. Even nog was er een lichte dreiging die langszij kwam, maar daar rekende hij brutaal mee af. Het technische wonder is hier wel brutaler als thuis gok ik. In de finale ging hij, na een bijna kopstart, in bocht drie onderuit in het gedrang. Als snelheden zo dicht bij elkaar liggen wordt een driekwart ronde dichtrijden welhaast een onmogelijke opgave. Desillusie in de grootste vorm. Jessy Neeleman kon dan misschien niet imponeren met een dikke uitslag, zijn whips waren er niet minder om. Showmaster in de dop.

[logo-carousel id=banners-2]

De koning van de States
Bij de MX1 gaat het er hard aan toe. Waar Febvre de eerste serie winnend af wist te sluiten, moest hij in de superfinale zijn meerdere erkennen in de losgeslagen Gajser. Dat je Febvre passeert is al een prestatie van formaat. Hem passeren alsof hij gedubbeld wordt getuigt van grote klasse en dat maakt hem dan ook met recht de Koning van Arnhem. Febvre kiest de eieren. Stewart, de man waar iedereen zo benieuwd naar was, kwam er niet aan te pas. Waar ik dacht dat hij het opgelopen gat wel even dicht zou rijden, had hij gewoon moeite met de baan, de rijders of wellicht zichzelf. De koning van de States wordt hier in ieder geval niet erkend. Alleen door velen herkend.

Bommelding
Jammer is dat de immer uitbundige Leon van Gestel bij de prijsuitreiking zo goed als geen bijval meer krijgt. Meteen na de laatste finishvlag vlucht iedereen het stadion uit, alsof er zojuist een bommelding is binnengekomen. Nog een beetje sleutelen aan de entreeprijzen en vooral de openingstijden voor het publiek, en het vervolg mag wat mij betreft komen. Een met bier afgeladen, opgeschoten mannetje daagt me nog wat uit bij de frietkraam. Ik laat het maar gebeuren. Tenslotte heb ik mijn kinderen bij en ben zelf broodnuchter. Vervelend, maar weet wel meteen weer waarom ik niet meer drink. Misschien was ik ook wel zo, ooit. Het overschot van mijn kaarttegoed kan ik netjes terugvragen via de site van het Gelredome. Netjes en goed geregeld.

Blij dat ik er weer bij was. De ommekeer is een feit. Van aversie naar liefhebber in een paar weken tijd, het kan gewoon. Mijn kinderen genieten nog wat na met wat losse anekdotes. Na een ‘was echt kapotvet pap’, vallen ze tegen elkaar aan in slaap. Vaak zijn we het niet eens. Vandaag zeker wel…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

 

De keuze is gemaakt!

Natuurlijk is het nooit leuk mensen teleur te stellen, maar er kan er maar eentje winnen tenslotte. Toch wil ik nog wel even melden dat ik erg vereerd ben door de vele mooie inzendingen. Veel van de foto’s zouden sowieso een ereplaats verdienen, zo mooi. Ron van der Bij (RGP Photo) stuurde me een foto die me uiteindelijk het meest aanspreekt. Te zien is Eric Grispen die zijn zoontje Kyro aanmoedigt. De passie en infectie gevangen in één beeld. De foto staat inmiddels als header op de site en zal gedurende het seizoen 2017 onderdeel zijn van de ‘mxinfected’ huisstijl. Ron krijgt een bezoekje voor een persoonlijke column en de fam. Grispen bedankt. Gefeliciteerd!

 

Het is nog druk bij Motocross Aad als ik er binnenstap. Koopavond in de prachtige zaak. Terwijl Nicky een Duitse klant aan een nieuwe Yamaha helpt kijk ik mijn ogen uit. Nooit eerder zag ik zoveel crossspullen bij elkaar.

‘Ik kon niet eens fatsoenlijk schakelen’
Voor een redelijk verse moeder lijkt ze nog erg op het meisje van voor de bevalling. Schommelend met haar benen op een net iets te hoge kruk. Een kwajongen meer. Nicky was eigenlijk een latertje wat het crossen betreft. Pas met haar negen trapte ze voor het eerst een motortje aan de gang. Dit tot groot ongenoegen van haar moeder, die dat hele motorgebeuren eigenlijk helemaal niet zag zitten. Aangezien vader Fred al jarenlang verwoed coureur was en het zelfs in 1987 schopte tot Nederlands kampioen, kroop het bloed toch eigenwijs en vastberaden waar het eigenlijk niet mocht komen. Gek genoeg verliep de start van Nicky’s carrière redelijk moeizaam. Bang is ze niet, dat bleek al snel. Haar eerste rit eindigde dan ook regelrecht tegen een muur van de garage. Nog maar eens de bevestiging voor haar moeder dat dit het slechtste plan ooit was. De drang was toch niet te stuiten en de kleine Nicky hield net zolang vol tot ze ook van haar moeder het groene licht kreeg. ‘Doe het dan maar. In godsnaam’. Vanwege haar leeftijd moest ze al snel over naar de 65cc en die eerste wedstrijden waren een drama. Na 1 jaar 65cc was ze weer te oud en moest door naar de 85cc ‘Ik kon nog niet eens fatsoenlijk schakelen’, lacht ze. Ik was ook veel te klein voor mijn leeftijd waardoor ik met twee bakstenen onder mijn voeten aan de start stond te waggelen. Ik heb heel lang gewoon echt niet kunnen crossen. Eigenlijk kreeg ik het pas een beetje door op de 85cc hoge wielen.’ Nicky schopte het ver. Ze reed zo’n vier jaar mee in de wereldtop en scoorde regelmatig plaatsen in de top 10. Daarnaast werd ze bij de IMBA 3 keer Europees kampioen en 2 keer Nederlands kampioen bij de MON dames. Ook prijkt er nog een supercross titel achter haar naam en dit jaar wist ze nog een Duitse ADAC NRW-Cup titel aan haar palmares toe te voegen.

schuldgevoel
Ondanks haar successen kampte ze toch met een groot probleem. Zo groot dat het uiteindelijk haar carrière zou bepalen. Zoals wel meer rijders had Nicky grote moeite met de druk. Vader Fred heeft het nooit echt begrepen. ‘Het enige wat ik van haar verlangde was dat ze haar best deed. Meer niet. In al die jaren heb ik haar één keer uitgevloekt, maar toen verdiende ze het ook. Het kost allemaal een hoop geld, dat weet iedereen. Ik moet ook hard werken om haar en haar broertje te laten crossen maar dat heb ik er voor over. Ik vind het nog steeds geweldig allemaal. De enige tegenprestatie die ik verlang is dat ze er alles voor doet. Van twee kanten snap je?’ Dat snap ik zeker en hij heeft ook gelijk. Ondanks dat Fred het haar niet moeilijker maakte dan nodig, legde ze de lat telkens erg hoog voor zichzelf. ‘Juist omdat je weet wat die man er voor doet en laat. Hij was en is er altijd voor mij en mijn broer Dennis, en dat geeft stiekem een soort schuldgevoel.’ Het is het bekende verhaal, wat ik zelf herken uit mijn crossverleden.’ Die druk heeft helaas het plezier flink in de weg gezeten. 6x overgeven terwijl haar trainer, steun en toeverlaat Martin de Haas met de motor bij het hek stond te wachten, werd op een gegeven moment normaal. Altijd ziek, altijd te laat. Niemand wist van haar chronische probleem en velen hadden dan ook een verkeerd en vooral arrogant beeld van haar. Het feit dat haar vader een crosszaak heeft maakte het probleem ook alleen maar groter. ‘Lekker makkelijk. Als je wat nodig hebt trek je het gewoon uit het schap’. Een veelgemaakte maar erg domme opmerking. Als ik mijn spullen niet aan klanten verkoop maar aan mijn kinderen geef kom ik toch ergens geld tekort. Veel mensen zien dat niet. Ondanks deze ellende bleef ze toch presteren, drijvend op haar talent.

Het afscheid
Het overgeven werd normaal. Op advies van haar ouders heeft ze haar probleem met zoveel mogelijk mensen gedeeld, maar ook dat hielp haar niet er van af te komen. Haar prestaties waren niet eens zo slecht voor iemand die teerde op een half flesje water per dag. ‘Ik kon werkelijk niets binnenhouden’. Natuurlijk is dat vaak ten koste gegaan van haar prestaties. ‘Vaak denk ik aan hoe het zou zijn geweest zonder die ‘afwijking’. Waar ik dan had gestaan.’ De reden van het beëindigen van mijn intensieve cross carrière, twee jaar geleden, heeft deels wel te maken met dat stressprobleem. Ik had er gewoon geen zin meer in. Was er moe van iedere keer weer dat gevecht aan te gaan. De lol was er dik van af’. Haar laatste wedstrijd werd meteen de meest belabberde ooit. Een week voor de wedstrijd kwam ik er achter dat ik zwanger was. Niet onbedoeld maar wel erg onverwacht. Ik was zo’n zeven weken op weg, met nog een wedstrijd te gaan. Het kampioenschap had ik al in mijn zak, maar vond dat ik het niet kon maken de laatste wedstrijd niet mee te rijden. Dat zou dan zo’n gevalletje worden van, ‘och, ze is toch al kampioen dus komt ze maar niet meer. Dat wilde ik niet’. Alleen mijn vriend Ralph en ik wisten van het ‘kindjeopkomst’, en in overleg met hem heb ik toch meegedaan. Achteraf misschien niet slim, maar ja’. Het grappige is dat ik nog nooit zo’n slechte wedstrijd heb gereden. Niemand begreep het dan ook omdat ze niets wisten van mijn ‘buikgeheim’. ‘Als een krant’, zei Martin teleurgesteld en had zich haar ‘afscheid’ heel anders voorgesteld. ‘Je laatste moet je knallen, zodat je altijd met een goed gevoel terug kunt kijken op je carrière. Gelijk heeft hij. Fred moet er nu om lachen maar was toen een stuk minder blij. ‘Als Martin tijdens de race aan mij vraagt of ik mee ga een biertje drinken in de tent, is het echt bagger. Geloof dat maar’. Toen ze later vertelde van haar zwangerschap is Martin nog erg boos op haar geweest. ‘Dat doe je toch niet als je zwanger bent’. Hij wordt er weer een beetje kwaad om.

[logo-carousel id=banners-2]

RBKO
Nicky was blij. Ze was er klaar mee en zette haar aangekondigde afscheid door. Eindelijk rust. Later, met een buik van +/-7 maanden, zag ze de aankondiging van de ‘Red Bull Knock Out’ voorbij komen. ‘De laatste versie in 2008 had ik ook meegereden. Geweldig vond ik het toen. Dit zijn de evenementen waar je bij moet zijn. Onbewust en automatisch ging ik rekenen. Ik wist niet of ik het aan zou kunnen. Hoe ik me zou voelen. Ik heb toen gewoon ingeschreven. Afhaken kon altijd nog’. Niet veel later beviel ze van een prachtig kindje. Het beviel, haar andere leven. Zonder de druk en de nooit aflatende stress. Tijdens de zwangerschapsperiode werd ze de grootste fan van haar mannetje Ralph die na een zeer verdienstelijk enduro carrière, 9 gouden ISDE sixdays medailles, ook 2 Vice-Europese IMBA titels behaalde.

Nicky kijkt dromend naar de tweede verdieping van het immense pand. ‘Toch ga je weer nadenken als je aan het lint staat te zwaaien voor een ander. Tegen het einde van mijn zwangerschap voelde ik me anders ten opzichte van de cross. Beter eigenlijk. Drie weken na mijn bevalling gingen de mannen trainen. Het was prachtig weer en ik wilde ook. Zomaar even op de motor zitten. Het gevoel. Stiekem spookte de RBKO door mijn achterhoofd. Natuurlijk verklaarden ze me voor gek. Al zolang niet op de motor gezeten en dan zo kort na de geboorte van Kay. Drie rondjes om precies te zijn, meer kon ik niet aan. Doordat mijn bekken nog niet helemaal in de originele positie stonden kon ik niet eens op de motor blijven staan. Ondanks dat voelde het toch fantastisch. Na bijna een jaar niet zelf crossen had ik het toch echt gemist.

‘Ik doe mee in Assen’
Misschien had het wel te maken met de druk die er in haar ogen niet meer was. Niets moest meer en bijna alles mocht. Ze sprak er veel over met geliefde en eveneens crossverslaafde Ralph, die boven alles van mening is dat het volgen van je hart altijd de beste beslissing is. Uiteindelijk deed ze mee aan de zwaarste race van het jaar. Zelfs de finale reed ze uit, zonder enige vorm van zenuwen. Zelfs het overgeven bleef achterwege. Een ommekeer volgde. Crossen kan ze, dat mag duidelijk zijn. Nieuw was het gevoel. Raar genoeg had ik me nooit eerder zo relaxed gevoeld voor een wedstrijd en dat deed me erg goed. Ik wist goed waartoe ik in staat was, maar wilde dat ook wel eens meemaken in normale toestand. Loslaten zat er niet meer in. Met Assen nog op het programma maakten haar hormonen overuren. Tijdens een feestje, uit het niks, flapte ze het eruit. ‘Ik doe mee in Assen’. Verraste en vreemde blikken deden haar niks. ‘Ik voel me super en ik wil het graag’. Met nog drie maanden te gaan hervatte ze haar trainingsprogramma om topfit aan de start te kunnen staan. Nicky zou Nicky niet zijn. Als haar zinnen ergens op staan ga je beter aan de kant.

[logo-carousel id=banners-2]

‘Je hebt geen eens een motor’
Assen werd een succes. Rij technisch in ieder geval. Door twee slechte starts moest ze evenzoveel keren terug komen van achter uit het veld. De natte baan maakte dat niet echt makkelijk, maar ze vocht als een strijder. Ze miste nipt het podium, maar behaalde wel haar beste WK resultaat ooit. Assen zorgde voor een nieuwe start. Een come-back bijna. Nicky voelt zich als herboren en straalt dat ook uit als ze erover vertelt. Ze is opgewonden en kan eigenlijk helemaal niet wachten. Fred zit nuchter naast haar en kijkt haar grijnzend aan. ‘Je hebt geen eens meer een motor’. ‘Nou, er staat een Yamaha in de garage die niet wordt gebruikt’. Ze kijken elkaar aan zonder een woord. Dat kunnen ze. Communiceren zonder te praten. Nog steeds revaliderende broer Dennis brak in april zijn scheenbeen en zal door verschillende complicaties voorlopig nog niet terug op de motor zitten. ‘Het gaat dus gewoon gebeuren?’, vraag ik doorbrekend. ‘Sja, waarschijnlijk wel. We zitten nog wat aan te hikken tegen Indonesië. De transportkosten zijn zo hoog dat het bijna niet te doen is en zonder etra sponsoren zal het erg lastig worden’. Fred haakt in. ‘Ik sta achter haar. Altijd en ook nu weer. Ik ken haar goed en weet dat ze er alles voor zal doen en laten. Ook ben ik natuurlijk erg benieuwd hoe ze het zal doen zonder de stress, die haar jaren heeft genekt’. Deze keer zal ze het echter regelmatig zonder Fred moeten doen. Fred is tenslotte de spil Motocross Aad. ‘Voorheen ging ik gewoon mee. Van het begin tot het eind. Soms was ik dan een dag of vier niet op de zaak. Een keer zelfs drie weken’. Dat gaat hij dus niet meer doen, althans dat zegt hij en ik geloof hem in zijn plan. Of het gaat lukken is een tweede. Het is weer spannend in Bleiswijk, dat voel ik zelfs.

Het plaatje lijkt compleet. Haar leven met Ralph en Kay heeft rust gebracht. Haar ogen glinsteren en in alles lijkt ze klaar voor haar nieuwe avontuur. Fred en Martin zullen er weer staan. Weer onvoorwaardelijk en zonder onmogelijke verwachtingen.

Welkom terug Nicky…

 

Alle inzenders weer hartelijk dank voor de in zendingen. Er zijn wederom veel foto’s ingezonden. Mooie foto’s ook die allen een prachtig beeld geven van de door ons zo geliefde sport.

Bart Amsing (MX Photography) verraste me wederom met een foto in die me erg aanspeekt.

Deze foto sluit voor mijn gevoel het meeste aan bij de betekenis van ‘MXInfected.nl’ en gaat dan ook meedingen naar de promofoto 2017, die in combinatie met het logo gebruikt zal worden in alle uitingen van MXInfected.nl.

De Challenge is bij deze ten einde. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het meedoen en de aandacht. In de loop van volgende week zal ik een keuze maken uit de maandwinnaars.

Onderdeel van de huisstijl voor het komende seizoen, een persoonlijke column en eeuwige roem.

Wordt vervolgd…