Geen categorie – Pagina 13

Het nieuwe licht

Er hangt een rustige, ontspannen sfeer in ‘huize Engelen’. Misschien toch wat ongewild, na het horen van het beroerde nieuws een paar maanden geleden. Max moest door de gevolgen van een zware crash zijn professionele motorcross carrière per direct stopzetten. Een zwarte dag voor het crossverslaafde gezin. De hectiek stabiliseerde langzaam maar zeker en de zinnen werden, enigszins geforceerd, verzet.

‘Max vond het een geweldig idee’

‘Max en knappe Shannon zijn een prachtig stel. Ze horen bij elkaar. Het past langs veel kanten. Shannon steunt haar ‘verslagen mannetje’ waar ze kan en samen maken ze nieuwe plannen voor de toekomst. Iedereen heeft dat wel eens. Dat je wakker wordt met iets in je hoofd. Zo helder, zo echt. ‘Vraag met niet waar het vandaan komt, maar ik had ineens het idee om lampenkappen te gaan maken van touw’, aldus een opgetogen Shannon. Ze vertelde Max haar idee die meteen erg enthousiast reageerde. Nog geen uur later waren ze onderweg om het juiste touw te zoeken en wat andere spullen te verzamelen. ‘Via Google stuitte ik bij toeval op een houten stam als basis voor een schemerlamp. Samen met bijpassend kapje een prachtig geheel’. Haar hersenen begonnen te borrelen. ‘Ik wilde al langer een leuke lamp op onze slaapkamer, maar kwam nog nergens iets bijzonders tegen’. ‘Max vond het een geweldig idee, waarna we in de achtertuin zijn gaan zoeken naar een geschikt stuk hout. Zo is het idee eigenlijk geboren’.

Uniek exemplaar

Nadat ze nog wat materialen bij de bouwmarkt hadden gehaald zijn ze aan het knutselen geslagen. Het werd uiteindelijk zo’n leuk en bijzonder lampje dat (schoon) vader Huub adviseerde het niet bij 1 exemplaar te laten. Iedereen die de lamp in handen kreeg wilde er een voor thuis. ‘En zeker niet uit beleefdheid’, lacht Max. Aangezien de weekenden een stuk rustiger zijn geworden is, ondanks de lopende schoolperikelen, de benodigde tijd wel aanwezig. ‘Als we er dan ook nog een centje aan zouden kunnen verdienen zou het helemaal leuk zijn’. ‘Enthousiast zijn we de volgende dag spullen gaan inkopen om meer lampen te kunnen maken’. De plannen nemen al snel een vaste vorm aan. Shannon heeft besloten zich te gaan toeleggen op de verschillende productie mogelijkheden door zich aan te melden op het HMC (hout en meubilair college). ‘Het lijkt me ontzettend gaaf dit samen met Max vorm te gaan geven’. Uiteraard wordt iedere lamp een uniek exemplaar, want geen boomstam is hetzelfde. Er zijn inmiddels een paar modellen geproduceerd, waaruit de klant een keuze kan maken. Ook is het mogelijk een exclusief model te maken. Naar ons of uw eigen ontwerp.

De plannen zijn gemaakt

De basisprijs voor een ‘standaard’ lamp zal liggen tussen de 54,95 en 69,95. Afhankelijk van materiaal en maat. Van de kappen blijven ze nog even af. Zoiets is erg persoonlijk wat het erg moeilijk maakt een voorraad aan te leggen. ‘In overleg zoeken we de juiste kap er desgewenst voor u bij’. De plannen zijn gemaakt. Als er een markt blijkt voor de handgemaakte lampen, ligt er al een lijst klaar met eventuele vervolg producten. ‘We kunnen bijna niet wachten, maar toch houden we dit nog even voor ons’.

De hoofden weer omhoog. Een nieuwe toekomst ligt in het verschiet. ‘We kijken niet meer naar wat we allemaal missen en niet meer kunnen. We zijn jong en de wereld ligt open…’

(Foto Max met dank aan Ron van der Bij RGP Photo)

/door

Stille wateren

Geen categorie

Er gaat veel om in het hoofd van de kleine Danny. Alleen zijn naasten weten precies wat. Danny is geen prater. Je moet hem kennen om te weten. Een mannetje nog eigenlijk, maar tegelijk al een hele kerel. De overstap naar de grote wielen verliep niet altijd even vlekkeloos. Een gevecht tegen het geweld, maar vooral tegen zichzelf. Vader Elbert en moeder Jo leggen hem niks op. Nooit. Het lijkt soms anders maar Danny en zijn pa zijn hetzelfde. Hij wil maar één ding en dat is winnen. Elbert is eerlijk tegen zijn zoon. ‘Ik weet dat hij altijd zijn best doet. Soms zelfs meer’. De druk waar Danny soms last van heeft legt hij zichzelf op. Afhaken kent hij niet. Blijven proberen tot het wel lukt. Steeds weer, zonder vrees. Het was een wisselvallig maar zeer leerzaam seizoen. Een mooie basis.

Geen traan

De splintenieuwe KTM staat te blinken op een kamersteiger in de huiskamer. ‘Vanochtend opgehaald’, straalt Elbert. R2R staat de fam. van den Bosse ook in 2017 weer bij met de nodige hulp. Tussendoor had Elbert nog net even tijd gehad de HGS te monteren. De voorbereidingen voor het jaarlijkse ‘sponsorfeest’ gaan voor natuurlijk. De grote huiskamer is weer leeggeruimd om de trouwe groep van enthousiaste sponsoren te voorzien van gezelligheid, overheerlijk eten en een overvloed aan drinken. Alles onbeperkt. Het is druk en dat zegt genoeg. Ik raak in gesprek met de buren. Een mooi koppel met een gezonde kijk op het leven. Ook zij zagen hoe Danny indertijd zijn eerste meters maakte over het landweggetje naast het huis. ‘We zagen al snel dat het een doorzetter was. Een bijter. Hij ging nogal eens onderuit, maar dat deerde hem niet. Geen traan’. Dat vermogen is een van de kenmerken, maar zeker ook een talent van het blonde kereltje. Waar sommigen denken: ‘laat maar, het lukt niet’, zet Danny nog een keer goed aan. Tot het wel gaat. Tot tranen soms. Ook motortrainer Rinus van de Ven is onder de genodigden. Rinus behaalde pas nog zijn MX diploma en dat komt uiteraard ter sprake. Een paar simpele voorbeelden doen me inzien dat het zeker niet voor niets is geweest. Bij je kind zijn of een kind begeleiden zijn twee heel verschillende dingen. Verbaal en non verbaal.

Mijn laatste euro

Dat Danny lef heeft blijkt ook uit zijn jaarlijkse ‘toespraak’. Zonder moeite neemt hij de microfoon en bedankt alle mensen die hem op de een of andere manier geholpen en gesteund hebben. Een mooi aandenken in de vorm van een foto collage op canvas wordt overhandigd door zijn broertje Ryan. Ook hem zou ik mijn laatste euro geven. ‘Ik hoop dat u er volgend jaar ook weer bij bent’. De gunfactor is groot bij de cross familie uit Ovezande. Ze zijn behulpzaam, fanatiek maar vooral heel echt. Dat wordt door velen gezien en vooral heel erg gewaardeerd.

Als ik bij de deur sta om naar huis te gaan komt Danny naar me toe lopen. Hij geeft me een hand en bedankt me voor het aanwezig zijn. ‘Graag gedaan jongen en veel succes volgend jaar’. Hij zegt niets meer maar kijkt me aan met zijn zo verdomd innemelijk lachende bekkie. ‘Met zo’n mannetje krijg je de tent wel vol’, denk ik terwijl ik wegloop.

Succes Danny!

(Foto met dank aan PV Fotografie)

/door

Peter op handen

Geen categorie

‘Ik was de eerste die hem belde.’ Peter Mulder deed vorig jaar een oproep voor de supercross in Goes. ‘Anderen stuurden een berichtje, maar ik wilde het persoonlijk doen’, aldus de 18 jarige Damien van Erkelens. Dat gaf bij autohandelaar Peter Mulder Jr. de doorslag. Peter is een liefhebber van de eerste orde. Rijdt zelf hobbymatig, maar heeft er plezier aan voor 10. Peter is ook erg hulpvaardig en doet graag iemand een plezier. Hij stelde twee motoren ter beschikking voor rijders die graag de supercross mee wilden doen. Twee fonkelnieuwe Husky’s. Dat was het eerste contact.

‘Ik voelde me net een pro’

Damien deed het boven verwachting met een 4^e plaats op de zaterdag. Hierna vroeg Peter hem of hij ook de indoorcross in Pesse mee wilde rijden. Ook daar had de totaal verraste Damien wel oren naar. Daar aangekomen hielp hij Peter de motoren uitladen. ‘Nieuw stickerset?’, merkte hij op. ‘Kijk maar eens goed’, lachte Peter. Tot zijn grote verbazing zag Damien zijn eigen naam en nummer op de kappen en kon zijn ogen niet geloven. ‘Met de inzet en toewijding die jij geeft wil ik je graag het hele seizoen op mijn motor hebben’. Damien kon er niet over uit, maar accepteerde het aanbod met handen en voeten. Als echte vrienden struinden ze vervolgens samen de NK’s af en nog een aantal losse wedstrijden. ‘Ik voelde me net een pro. Ik moest alleen zorgen dat ik op tijd, met kleding en een berg goede moed op het circuit verscheen.’ Peter zorgde werkelijk voor alles. Een monteur prepareerde en repareerde waar nodig. Ik voelde me gewoon schuldig’. Damien straalt dankbaarheid.

Dikke maatjes

Door wat mechanishe pech en een kortstondige handblessure moest hij een paar manches laten vallen, maar wist het seizoen toch nog met een prachtig verdiende 14^e plaats af te sluiten. In de gesprekken die ze al hadden over het nieuwe seizoen gaf Peter aan graag door te willen met Damien. Over op welke basis en welk programma er afgewerkt zal gaan worden zijn ze nog in overleg. ‘Dat zal op een later tijdstip naar buiten worden gebracht.’ ‘We zijn, ondanks het leeftijdsverschil van 8 jaar, in een korte tijd echt dikke maatjes geworden. We trainen vaak samen, praten veel over cross en het leven en gaan soms eens lekker de kroeg in. ‘Hij zorgt voor me als een soort tweede vader’, lacht Damien. ’Peter rijdt zelf minder nu hij Damien steunt en begeleidt, maar daar zit hij niet mee. ‘Naar jullie kijken vind ik haast net zo mooi als zelf rijden’. Ze hebben elkaar gevonden en hebben er nog lang geen genoeg van. Nog steeds is het een apart verhaal. Een nog nieuw ruikend dik jongensboek. Bladzijde twee…

Damien dankt: Eurol Olie, Bakhuis betonboringen, Zwiers bestratingen, Club van 50, Fiets City Hanink, Jager van Schoten recycling en last but not least zijn altijd toegewijde ouders voor de steun van afgelopen seizoen. Op naar 2017!

(Foto’s met dank aan; RGP Ron Go Pro Foto’s en Ed Bulk Fotografie)

/door

Schijndel met een dikke duim

Geen categorie

(Door Olav Heijt)

Ooit, in een ver verleden reed ik ook een indoorcross in een manege. Dat ik een behoorlijk stukje crossevolutie heb meegemaakt werd me in Schijndel duidelijk. Waar wij een dikke 30 jaar geleden probeerden los te komen van een houten plankenschans, vliegen de helden van nu meters hoog en tripplen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

‘tweederangs’

De indoorcross in Schijndel kwam op mij altijd een beetje over als het ondergeschoven kind. Ik was er nooit eerder, en weet ook wel waarom. Ik was al geen fan van het Nederlandse indoorgebeuren en daarbij kwam het Schijndelse spektakel me wat ‘tweederangs’ over. Geen idee waarom. Die misvatting is inmiddels bijgesteld. Alleen de organisatie is al een dikke pluim waard. Beveiliging aan het hek geeft al een lekker gevoel. Mannen met gevoel voor de sport, maar zeker ook voor de veiligheid van de mens. De ‘kassagroep’ is gezellig en vrolijk. Binnen twee minuten liggen de beloofde inkombandjes op de balie. Iets waar medewekers van een willekeurige ‘Youthstreamkassa’ nog wat van kunnen leren. Onder het geluidsgenot van een jankende tweetakt lopen we het terrein op. De lampen die de schemer proberen weg te jagen maken het een gezellig geheel in het rennerskwartier. De sfeer komt ons in de vorm van friet, hamburgers en beenhamgeur tegemoet. Even wachten nog. In de hal gaan net de eersten van start.

Timing en durf

Ondanks dat dit de 33^e keer is dat het georganiseerd wordt, staat er niemand te slapen. Geen berusting, maar actie. De baancommisarissen nemen hun job erg serieus. Dat de veiligheid hier erg hoog in het vaandel wordt gehouden blijkt uit de entourage van het geheel. Veel fitte en oplettende vlaggers cq overeindhelpers en veel hooi langs de baan. Da’s dan weer het fijne aan een manege. Ook al is de baan niet lang door de beperkte ruimte, het stoort me geenszins. Nu komen ze lekker vaak voorbij. Ik ben geen kenner of talentspotter, maar toch zijn de verschillen heel goed zichtbaar. Niet iedere ervaren crosser is automatisch een supercrosser. Je pikt de mannen met de feeling er zo uit. Alles past en komt uit. Timing en durf is alles. Je moet het gewoon doen, maar tegelijk goed weten waar je mee bezig bent.

Voetsporen

Er wordt gestreden met moed uit grote harten. Jayson van Drunen gaat letterlijk en figuurlijk los. Een van de weinigen in de kleinste klasse die verschillende bulten springt met zijn kleine wieltjes. Oppermachtig bezig de voetsporen van zijn talentvolle vader te wissen. Ook Lotte van Drunen laat zien waarom ze onlangs Nederlands kampioen werd. In haar berenvelletje doet ze niks onder voor het mannelijke geweld en wordt heel netjes 3^e. Beste van eigen bodem. Bryan Nelis valt op door zijn nette, maar vooral constante, rijden. De altijd rustige Danny ‘de Crosser’ van den Bosse komt niet in zijn ritme. Op een baan als deze kun je dat al helemaal niet hebben.

[logo-carousel id=banners-2]

Je komt dan overal iets tekort en gaat dan automatisch de fout in. In zijn laatste manche zet hij dat recht, waaruit zijn strijdlustige karakter spreekt. De snelheid is goed en alles komt uit. Niet opgeven. Nooit. Dat is Danny. André Voogd levert. Altijd vriendelijk maar zeker geen prater. Als het hek valt gaat de knop ‘bourgondiër’ om naar ‘strijder’.De Clarck Kent uit Zeeland. Op de motor van zijn maatje, omdat de zijne vastliep.

Het maakt hem niet uit. Hij zou het lopend doen als het mocht. Zijn aanhang gooit na afloop een glas bier in zijn helm als dan en waardering. Vuist omhoog en ‘aan de rechterkant de gas helemaal open’. Aldus Jos, ook van Schijndel. Ik heb genoten van ‘Cowboy Jessy’ Neeleman die zijn Yamaha verrekt goed de baas kan. Een ontketende Ian de Sweemer en blonk uit door zijn waanzinnige vechtlust, evenals de strak rijdende Ivor Verbruggen. Ik zie Jens Getteman in zijn spectaculaire stijl rondetijden verpulveren. Scrubben gaat hier ook gewoon. Mike Kras rijdt slim, scherp sturend en weer zo verdomde ‘netjes’. Misschien we de beste ‘timer’van het hele veld. Zonder onnodige risico’s te nemen heeft hij het karakter genoegen te nemen met een eervolle tweede plaats. Mooi als je weet dat zijn rondetijden goed waren voor een overwinning. Later spreek ik hem nog even. ‘Het risico is de prijs die ik moet betalen als het misgaat niet waard’. Vriendin Indya is zichtbaar blij met zijn uitspraak.

Mooie vent

Het mag nog een keer gezegd. Van de parkeergelegenheid tot de uiteindelijke persoonlijke verzorging in de kantine was voor mijn gevoel alles perfect geregeld. ‘Kiedrowski’ infecteert zijn dochter met het crossvirus en Ferdie ‘Team Kras’ Dingemans legt me uit dat ik ook met zere polsen gewoon kan rijden. ‘Er rijden er veel met pijn hoor, dat kan gewoon’, aldus de crossverslaafde Hekkenbouwer. Net nu ik min of meer een besluit had genomen. Een goed gesprek met Gert Jan Vorstenbosch levert een ‘columndate’ op met een Nederlandse crosstopper. Mooie vent. Ik ken ze niet zo goed, maar heb de indruk dat de familie Schrik weet hoe je met je kinderen omgaat. ‘Hij doet zijn best, en dat is genoeg’ zegt vader Ronald met onzichtbaar schuim op de mond ‘Goed zo jongen’ roept hij zijn moedige Levi toe en klapt in zijn handen. Trots. Ook mijn kinderen hadden weer een geweldige dag. Mijn dochter is binnen een kwartier 100 ‘mxinfected’ stickers lichter. ‘Waar is de ‘sexy wave’ dan pap?, vraagt ze met een serieus gezicht. Ik wijs haar de lange rij met verradelijke bultjes en leg lachend de werkelijke benaming uit. M’n jongens snuiven gewillig de dampen op met de vuisten wild zwaaiend over de omheining. ‘Ons aller’ Kees van den Boomen maakt het plaatje compleet. Onmisbaar op een evenement als dit. Parate kennis en bovengemiddeld enthousiasme maken hem onmisbaar.

We krijgen er geen genoeg van, maar aan alles komt helaas een eind. Na het tanken op de weg terug vinden we een live stream op de telefoon van de Rico-Badr uitzending. Ik zet de bus aan de kant, maar die stop is helaas van korte duur. We danken MSV Schijndel voor de uitnodiging. Met het afsluiten van een prachtige dag schrijven we er weer een traditie bij…

(Foto’s met dank aan Ronny van Hulle)

/door

Jef en Max

Geen categorie

Twee OerHollandse ‘jongens’ gesneden uit het hardste hout. Je wordt geen sportman van het jaar door het behalen van een kampioenschap alleen. Natuurlijk is dat de kers op taart die je bakte met je ouders, trainers en iedereen om je heen, maar velen beseffen niet aan wat er aan vooraf is gegaan. Vaak word je al vroeg en misschien ongewild met de geïnfecteerde boter ingesmeerd. Later blijkt of je het wel zo leuk vindt allemaal en of het een vervolg heeft. Alleen je, deels in de genen meegekregen, talent is namelijk niet genoeg. Een karakter krijg je mee en daar valt moeilijk aan te tornen. Alles doen en er nog meer voor laten. Dag in dag uit, jaren aan een stuk. Nooit naar de kroeg en bewust eten. Op tijd naar bed en altijd maar weer alles geven. Alles. Dag in, dag uit, het hele jaar rond. De publieke belangstelling trotseren, positief en negatief. De wereld kijkt en luistert mee. Oordeelt en veroordeelt. De besten hangen luid schreeuwend over het hek, snakkend naar adem. Zo zijn er al veel talenten in verschillende sporten afgehaakt. ‘Verloren gegaan’. Soms tot verdriet, maar heel vaak ook bewust. Een leven dat je kiest. Dan is er nog een factor geluk. Kom je in contact met de juiste mensen en krijg je de beschikking over het juiste materiaal? Alleen dan is de zwaarbenodigde tijd vrij te maken om er het maximaal haalbare uit te halen. De avonturen van Jef en Max zijn nog lang niet ten einde. Twee jonge mannen met nog heel wat mooie, maar heftige jaren voor de boeg. Het is goedbetaald werk, maar zwaar. Loodzwaar. Geen snipperdagen en amper vakantie. Als het meezit 15 tot 20 jaar afzien voor de eeuwige roem. Een droom als missie. Alles geven en nog meer laten…

/door

Hard van Goud

Geen categorie

Ik rijd het grotendeels verlaten industrieterrein op. Dikke wagens en onmiskenbare crossbussen sieren het parkeerterrein van de plaatselijke kartvereniging.

Gino

Crossers, aanhang en alles wat erbij hoort heeft zich verzameld in het episch centrum waar Gino Maes, het organiserende hart van het spektakel, ons enthousiast verwelkomt. ´Zo leuk dat jullie gekomen zijn´. Gino straalt, hij meent het. Niet lang geleden was Gino te gast in het ´tehuis´, waar kinderen met een beperking wonen. Ze worden er verzorgd en onderwezen, met hart en ziel. Schrijnend dan weer, beseffend dat het jouw eigen kind had kunnen zijn. ´Ik heb er mensen gesproken en kinderen ontmoet. Ik heb er gehuild´. Begrijp me niet verkeerd. Ze hebben het zeker niet slecht, maar toch deed het me pijn´. Gino is een gevoelsmens. Een snelle, goed verzorgde verschijning, afgemonteerd met een goed en medelevend hart. Zijn bereik, in vooral de crosswereld, is groot. Hij mag daar trots op zijn omdat hij de cross sport al veel goeds heeft gebracht. Inzet voor alles wat de sport verheerlijken kan en natuurlijk zijn onnavolgbare fototechnieken. Een van de groten. De link was snel gelegd. Plannen maakte hij ´s nachts, wakkerliggend van hetgeen hij gezien had. Na een eerste editie, vorig jaar, wilde hij het beter en groter aanpakken. Een oproep aan ´het volk´, bleek genoeg om uit alle windstreken welwillende hulp te verzamelen. Hulp in handen maar zeker ook spullen. De medewerking van het kartcentrum kwam evenzo recht uit het hart.

Stoer volk met veel gevoel

Crossers ogen stoer. Of het nu mannen of vrouwen zijn, het karakter druipt er van af. Doorzetters in alles. Tot het bot. Crossers voetballen zelden, tennissen praktisch nooit en zul je ook weinig op een golfbaan aantreffen. Crossers hebben de aktie nodig. Graag iets met verbrande benzine en toch zeker sneller dan een fiets. Fietsers hebben een ijzeren wil. Hoe doelloos lijkt het. Blik op oneindig, met nog zo´n lange weg te gaan. Iedere dag weer met pijn in de benen. Horizon verleggen en denken aan iets geels. Ooit. Karakter gaat samen met een goed hart, en daar vond Gino de match. Massaal kwamen de inschrijvingen binnen en al snel moest er een avond bij. ´Hoe meer hoe liever´, aldus een overdonderde Gino. Blinkende fel gekleurde helmen doen me denken aan een indoor cross. Fonkelend in de spots van de grote karthal. De coureurs zijn gespannen en fel. Dat karten een heel andere bezigheid is blijkt al snel. Ik weet het omdat ik me er ook wel eens aan vergrijp. Sowieso al zwaar in het nadeel door mijn gewicht razen de kleintje me voorbij. Dat terwijl ik het gevoel had een beste tijd geklokt te hebben. Door een tip van Koen Raats, een van de latere winnaars, ben ik wel wat kartwijzer geworden. Crossers zijn gewend in de bocht te hangen. Handvat in de grond. Met karten moet het dus precies andersom. Tractie is alles. Minder was het ook te horen dat het driften in de bochten alleen maar ten koste gaat van je rondetijd. Balen. Driften is juist zo leuk. De, voor mijn gevoel, drie lange uren waren zo voorbij. Er werden prijzen verdeeld, maar iedereen heeft gewonnen.

‘Team de Wereld’

Gino’s MX Go Karting (Music for Life) was een doorslaand succes. De sfeer was dik aanwezig en de organisatie perfect. Er is gestreden en gelachen voor een prachtig doel. Vandaag besefte ik weer iets.

Ik gebruik zelden een cliché maar weet het heel zeker: ‘we zijn op de wereld om elkaar te helpen’. Hoe individueel je ook mag zijn, toch ben je ingedeeld. Allen voor iedereen. In de bus op weg naar huis valt mijn zoon in slaap met zijn camera in zijn handen geklemd. Mijn kind. Ik denk aan de rest van mijn kroost en het geluk dat ik koester. Kinderen en goede doelen. Vraag me maar, ik zal er zijn…

(Foto’s met dank aan More Heijt – mhmxpics.nl)

/door

Geen woorden…

Geen categorie

Raivo is nog even op zijn kamer. Door het initiatief van ‘Rookies’ is zijn gametijd behoorlijk aan banden gelegd. Door de week zit het er de komende maanden niet echt in. Een strak programma van school en cross zorgt ervoor dat de overgebleven vrije tijd niet aan computers besteed zal worden. Raivo vindt het niet erg. Hij kan wel zonder als het moet. Het is ook wel de tijd van nu. ‘Wat moet ik anders gaan doen dan. Voetballen?’. Raivo is altijd rustig maar erg ondernemend. Loopt zeker niet met zichzelf weg en lijkt daardoor soms ongeïnteresseerd. Toch is het tegendeel waar. ‘Altijd is hij bezig met het verzinnen van manieren om handel te creëren’. Nog niet zo heel lang geleden begon hij met de verkoop van ‘RD kleding’ via een heuse webwinkel, maar dat loopt nog niet storm door een chronisch tijdsgebrek. Het idee is goed. We praten over het verloop van het afgelopen seizoen. ‘Anja is Google’. Ze weet alles nog. Als ze vertelt over de wedstrijden droomt ze terug. Tot in de kleinste details haalt ze verschillende anekdotes boven tafel. Een gevoelsmens. De omgang met anderen is voor haar erg belangrijk, maar zo zijn ze niet allemaal helaas. ‘Iedereen is anders he’.

‘Vooral geen tijden klokken’
Raivo maakt zich niet druk. Als zijn vader hem vraagt hoe het kan dat zijn telefoon zo snel leeg is reageert hij nuchter: ‘Weet ik niet. Als de mijne leeg is laad ik hem gewoon weer op. Dus dat. Net als Joep een opmerking wil maken over het, in zijn ogen, overmatige telefoongebruik blijkt het een mailtje van Marcel Hartman, bondscoach van Neerlands crosshoop. Het programma voor volgende week wordt per mail bevestigd. ‘Vooral geen tijden klokken’, wordt met nadruk vermeld naar ouders en monteurs. Het gaat nu even om de kwaliteit van het rijden, niet om de snelheid. Zonder koppeling en zoveel mogelijk staan. ‘Mooi rijden’. Ik vraag me gelijk af wat je dan een jongen als Raivo nog bij moet brengen. Zo jong al met een berg titels op zak. Begin dit jaar werd hij zelfs, door het ontvangen van de Ben Majoor Trofee, bijgeschreven in ‘The Hall of Fame’. Een prijs voor het grootste talent van het jaar. Kampioenen als o.a. Kees van de Ven, Dave Strijbos, De Reuver, Herlings en Pootjes ontvingen eerder deze prestigieuze wisseltrofee. Uitzonderlijk dus. Het gaat natuurlijk niet alleen om zo snel mogelijk rond te komen, maar zeker over alles er omheen. Hoe ga je om met de voorbereidingen en dagelijkse trainingsschema’s. Het zijn tenslotte nog steeds kinderen, lichamelijk en geestelijk in de volle groei.

Ze zijn blij met elkaar
Het wordt zijn vierde jaar alweer onder de vleugels van HSF Motorsport. Afgelopen seizoen was vrijgemaakt om te leren. De overstap naar de 125 lijkt klein, maar heeft toch veel impact gehad op Raivo. Niet alleen qua rijden, maar zeker ook mentaal. ‘Ik stond ineens naast jongens met een baard’. Dat imponeerde de tengere geweldenaar toch wel enigszins. HSF snapt heel goed hoe het werkt. Raivo kreeg de tijd en dat wierp tegen het einde van het seizoen duidelijk zijn vruchten af. Vanaf het begin heeft hij niks overhaast en dat is knap. Als je weet wat je al bereikt heb en in je mars hebt, toch op afstand van de kop je rondjes blijven rijden. Steeds een stapje verder zonder risico’s te nemen. Jezelf de tijd geven is nog het moeilijkste. HSF en de familie Dankers. Ze zijn blij met elkaar.

‘Eerlijk zijn en nuchter blijven’
Een van zijn sterkste kanten is toch wel zijn constante factor. Hij is in staat een tempo aan te zetten en dat de volledige manche aan te houden. Netjes en gecontroleerd. ‘Zijn laatste ronden zijn vaak nog de snelste ook’. Dat talent heeft hem ook al veel gebracht. In zijn laatste wedstrijden heeft Raivo wel laten zien dat hij er klaar voor is. Als ik vraag wat zijn verwachtingen zijn voor 2017 mompelt hij wat. Eigenlijk wil hij helemaal geen antwoord geven. Zo is hij. Het zou een Rotterdammer kunnen zijn; ‘Geen woorden maar daden’. Vader Joep is eerlijk maar voorzichtig in zijn uitlatingen. ‘Er zijn veel snelle jongens volgend jaar, maar een podium zou er zo nu en dan toch wel in moeten kunnen zitten.’ Ik ben het met hem eens. Raivo reageert niet en kijkt schuin vanonder zijn pet de tafel rond. Het is geen prater nee, maar ik hoor hem denken. We lopen nog even naar Joeps kantoor waar de kampioensmotor staat. ‘Niet starten hoor, er zit geen olie in’. Raivo kijkt trots, zonder het te beseffen. Dat mag ook. ‘Ik kan niet alles bewaren, maar dit is een motor die ik nooit weg zou kunnen doen’, aldus een evenzo trotse Joep. Wat ik het fijnste vind aan mijn bezoek is het echte. ‘Eerlijk zijn en nuchter blijven’. Dat motto staat voorop en die sfeer hangt dan ook als een dikke mist in en om het huis.

Tot zijn verbazing krijgt mijn zoon een origineel gesigneerd RD shirt mee van Raivo. Gewoon zomaar. Met glanzende ogen bedankt hij. Raivo is geen prater nee…

(Foto’s met dank aan Eric Laurijssen, SteJo Media en More Heijt-MHMXPICS.NL)

/door

Alles voor ‘t kind

Geen categorie

Ik ben gezegend. Echt. Ik meldde het al vaker, maar ben heel erg blij met mijn kinderen. Geweldig fijn spul en tot op vanavond nog steeds en allemaal gezond. Natuurlijk heerst er wel eens onvrede. Ze leren het leven kennen, waar ook de minder mooie en leuke dingen bij horen. Daar discussiëren we over of maken ruzie. Er valt wel eens een hard woord, maar dan altijd in de opvoedkundige zin. Het hoort erbij. Het moet. In zulke situaties is al het andere vanzelfsprekend. Als ik klaag over een fiets die buiten is blijven staan sta ik niet stil bij het feit dat mijn kinderen ‘gewoon’ kunnen fietsen. Veel dingen die vanzelfsprekend zijn voor mij of mijn kinderen, spelen de hoofdrol in de dromen van anderen. Veel mensen, waaronder ook Gino Maes, staan zo nu en dan stil bij het lot van de minder bedeelde kinderen. Ook hij vindt dat iedereen een gelijke kans verdient, in welke vorm dan ook.

Een goed doel koppelen aan een passie voor gemotoriseerd geweld is een bijna logisch gevolg. Karten voor de kinderopvang ‘Bijs’ is de actie die aankomende zaterdag 3 december en nog een keer op 10 december plaats zal vinden in het Belgische St. Niklaas. JPR indoor karting is het strijdtoneel waar veel bekende fiets- en motorsporters in alle leeftijdsgroepen de strijd tegen elkaar zullen aanbinden. Van 18.00 tot 22.00 kunt u genieten van de strijd, gillende karts en de geur van verbrande raceolie.

Ik hou van kinderen, strijd en benzinedamp. Ik ga…

/door

St Joost mag het weten

Geen categorie

Ik heb een zwak voor lieve, echte mensen. Eenmaal in huize Meuwissen te zijn geweest was ik om. Direct al. Openhartig en eerlijk deden ze toen hun relaas. Het contact bleef, waarna ik een paar weken geleden werd uitgenodigd op het sponsorfeest van Raf.

Crossharten
Het is al gezellig in café ‘het Heukske’ als we binnenstappen. Een stamcafé als dit zoek ik eigenlijk nog. Zo’n zaak waar de sfeer al hangt voor dat de klanten gearriveerd zijn. Ook een zaak waar Raf op een groot scherm te volgen zal zijn gedurende het komende EK seizoen. Live. Een prachtige banner verraadt de data. Op dat grote scherm zie ik nu ‘onze Max’ net na de start de mist in gaan, maar dat mag de pret zeker niet drukken. ‘Die heeft weer wat te doen’, denk ik en ga aan de Cola light. Het is mooi te zien hoezeer de sport in deze buurt leeft. Ons kent ons is hier het motto. Verschillende crossfamilies zijn ook hier bijeen om de warme crossharten bij elkaar te brengen. Leuke gesprekken volgen en voor het eerst krijg ik de kans eens een fatsoenlijk en vooral eerlijk gesprek met fotograaf Eric Laurijssen te hebben. Aardige vent met een onvervalste crosspassie.

Boeven
Roan, Raivo en Raf staan als de Daltons tegen een muur geleund. Stuk voor stuk aanstormend talent. Mannen van de toekomst met eenzelfde missie. Ze zijn rustig. Als ik zo naar ze kijk vraag me wel eens af wat er in die jongens omgaat. Echt omgaat. Als ik ze aanspreek zijn ze netjes en beleefd. Geven de antwoorden die ze denken te moeten geven. Desalniettemin zijn het ‘gewoon’ jonge gasten, zoals mijn jongens. Boeven, die op z’n tijd ook gewoon niet luisteren. Snapchattende boys van een ’dab’ en een onvervalste ‘mannequin challenge’. Het verschil is alleen het pak waarin ze zich bevinden. Lootschool. Zelfdiscipline zowel op school als in de fitnessruimte. De wil en drang de beste te willen zijn. De grootste te worden. Raf is een dankbare jongen. Geeft gasten netjes een gemeende hand en maakt een praatje. We hebben het even over het aankomende seizoen en hij blaakt van vertrouwen. Alles is goed nu. Als ik naar zijn fysieke gesteldheid vraag, slaat hij op zijn gespierde bovenbenen. ‘Ik ben fit en er al helemaal klaar voor’. Ik zie in zijn pretogen dat het waar is.

De opkomst is groot en gezellig. Er is geloof en onvoorwaardelijke steun voor de zwaar besmette crossfamilie. Als ik weg wil gaan vraagt Raf me even te wachten. Hij komt terug met een prachtige ingelijste foto van hemzelf. Daar op ligt een doos chocolade. ‘Bedankt voor de steun in het afgelopen seizoen’, zegt hij glunderend en geeft me een volwassen hand.

Eenmaal buiten kijkt m’n dochtertje me aan. ‘Hij is wel aardig he pap? En dat hij je zo’n mooie foto geeft’…

/door

Als het leven andere plannen heeft (Max Engelen)

Geen categorie

Max was eigenlijk meer een voetballer. Zijn oudere broer Tom was degene die de cross in de familie bracht. Nadat hij een show had gezien met stuntmannen op crossmotoren was hij om. ‘Dat wil ik ook pap’. Omdat de vraag niet wegebde besloot vader Huub dan maar een motortje aan te schaffen. Van het een komt dan het ander en al snel waren de twee ‘engeltjes’, niet meer te stoppen. De groei zat er al snel in bij de jongens. Max, maar ook Tom kwam goed rond en reed landelijk wekelijks in de prijzen. Max werd Nederlands kampioen in de 85 kleine wielen.

Via de 85cc grote wielen, waarmee hij zijn eerste internationale wedstrijden reed, stapte hij over naar de 125 waarmee hij voor zijn gevoel pas echt heeft leren rijden. Hij trok zich op aan mannen als Jeffrey Herlings en Brian Bogers die hem op die manier weer onbewust naar een hoger niveau hebben geholpen. Broer Tom besloot na de zoveelste blessure zelf te stoppen met actief te crossen en werd het vorige jaar zelfs Max zijn vaste monteur en waren onafscheidelijk. Altijd op de cross.

‘Daar denk ik nog vaak aan terug’
Ondanks de sympathieke Max een zachte persoonlijkheid lijkt te bezitten is hij beslist niet flauw aangelegd. Zoals veel crossers brak hij al menigmaal zijn sleutelbeenderen. Ook zijn armen en benen hebben al een aantal gipsbeurten gehad. Toch weerhield dat hem er niet van zijn droom en doel na te blijven streven. Ook al is hij nog maar 19 jaar, toch heeft hij al een hele carrière achter de rug, met als hoogtepunt een derde plaats in de EK 125cc van Valkenswaard. ‘Als je dan op dat podium staat gaat er toch wel wat door je heen hoor’. ‘Daar denk ik nog vaak aan terug.’ Toen hij drie jaar geleden door het HSF Logistics team werd geadopteerd ging het allemaal heel snel. Huub weet het nog goed. ‘Je geeft hem dan voor je gevoel een beetje weg, maar het was er gewoon de tijd voor. Ik heb zelf nooit gecrossd en kan al helemaal niet sleutelen dus was blij dat hij door een team als HSF ingelijfd werd.’ 2017 zou het seizoen van de waarheid worden voor de jonge Max. Het zou een seizoen zonder problemen worden met broer Tom als zijn vaste monteur, steun en toeverlaat. Eindelijk geopereerd aan zijn armen om de aanhoudende armpump te elimineren en klaar met de HAVO, waren Max en ‘Team Engelen’ meer dan klaar voor het grote werk. De waarheid nam een andere wending. Helaas.

Een groot gat
In tegenstelling tot wat ik had verwacht hebben Max en zijn vader Huub het redelijk naar hun zin. Voor mijn gevoel eigenlijk iets te vrolijk om het over het slechte nieuws te hebben. Vier weken geleden kregen ze de vernietigende diagnose in het gezicht geslagen. ‘Uiteindelijk bepaal je zelf welke risico’s je wil nemen, maar ik raad je ten strengste af ooit nog op een motor te kruipen’, aldus de behandelend arts. De risico’s zijn gewoon te groot. Als er zes wervels met pinnen aan elkaar gezet zijn ga je wel even anders denken. Daarover zijn vader en zoon het eens, hoe hard het ook is. Het is een klap van groot formaat. Als je al zoveel jaar, week in week uit, op de cross rondhangt schiet de wereld onder je vandaan. Een groot gat.

‘De Leap’
Tijdens een training in Lelystad ging het mis. Een paar dagen ervoor had hij er nog een hele middag getraind. De baan was droog en zijn tijden scherp. Op de bewuste dag had het de nacht ervoor wat geregend. Niet veel, maar genoeg om de baan wat vettig te maken. De lange sprong (de Leap) was zijn favoriete stukje. Net als eerder die week sprong hij hem volledig. Wel merkte hij dat het een stuk lastiger was dan eerder die week. Door de licht zuigende ondergrond ging hij er tijdens de eerste tafelsprong bijna af. Gelukkig corrigeerde hij net op tijd. De tweede ging perfect. Zo uit het boekje. Bij de derde ging het mis. Zijn snelheid was goed en haalde de afstand dan ook vrij gemakkelijk. In een iets ander spoor maar zoog het achterwiel zich meteen vast in de natte ondergrond bij het oprijden van de sprong. Hierdoor kwam het wiel met veel kracht pas los uit de klei en kreeg daardoor meer snelheid mee. De motor ging voorover en was niet meer te corrigeren tijdens de 40 meter lange sprong. Max liet zijn motor niet los. Nooit. Door de buiteling voorover raakte hij met zijn hoofd de grond en klapte dubbel.

[logo-carousel id=banners-2]

Alles tweede keus
‘Mijn gezicht was gehavend en verder had ik eigenlijk alleen maar veel last van mijn buik’. Max heeft nog rechtop gezeten langs de baan, maar omdat het zo’n klap was geweest werd hij door de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Op de foto’s en echo’s die langs de voorzijde werden genomen, was eigenlijk niets te bekennen. Hoewel de artsen de situatie niet vertrouwden, vooral ook omdat Max ondanks de morfine hevige pijn bleef houden, besloten ze hem toch naar huis te sturen. Onderweg naar huis belden de artsen dat ze hem eigenlijk toch liever nog een nachtje ter observatie hadden gehouden. Er werd hem wel dringend verzocht meteen aan de bel trekken als het ondanks de sterke pijnstillers niet meer uit te houden was. Twee dagen later hield Max het niet meer van de pijn en is hij naar het ziekenhuis in Amersfoort gegaan. Hier werd zijn rug beter onderzocht en vrijwel meteen kwam er veel duidelijkheid in de pijnlijke kwestie. De buikpijn was afkomstig van de inwendige bloedingen die werden veroorzaakt door de verbrijzelde ruggenwervels. De situatie bleek dermate complex dat de artsen in Amersfoort adviseerden Max in het Utrechts Medisch Centrum te laten opereren. Omdat de operatie enkele uren in beslag zou nemen kon dit niet zomaar even tussendoor en werd de planning aangepast. Enkele dagen later werd hij in Utrecht geopereerd en zette het chirurgisch team zes wervels aan elkaar met twee lange pinnen en schroeven. Hoewel hij de dag na zijn operatie al weer naast zijn bed stond, kwam langzaam maar zeker het besef van de beperking die hij hier aan over zou houden. ‘Ik kan nu niet eens zittend mijn sokken aantrekken’. Hij lacht wel maar dat is voornamelijk uit fatsoen. Blij zijn komt misschien later nog wel eens.

Alles is nu tweede keus
Van binnen zijn ze gebroken, alle twee en zeker ook de rest van het intens meelevende gezin. Natuurlijk, het had allemaal veel slechter af kunnen lopen, maar daar denk je niet meteen aan. Het kost nu veel tijd alles te verwerken en het een plaats te kunnen geven. Ergens. Max blijft netjes en heel positief in zijn rol, maar van binnen huilt hij. ‘Het was mijn leven en was er ook nog lang niet mee klaar’. Huub heeft het gek genoeg misschien nog wel het moeilijkst. ‘Ik ga alles maar verkopen. De bus, aanhanger en de motoren. Ik kan er niet eens meer naar kijken nu’. De camper, waar ze het grootste deel van het jaar in doorbrachten mag blijven. ‘Kunnen we nog eens weg met z’n tweetjes’. Echt genieten zit er nog even niet in. Ze zullen erg moeten wennen aan het ‘nieuwe’ leven met veel tijd voor andere dingen. Alles is nu tweede keus. Ook Max heeft nog niet direct zicht op een andere passie. ‘Ik mag ook nog helemaal niks doen voorlopig. Zelfs fietsen staat nog niet op mijn to-do list’. Max heeft veel steun aan zijn familie, maar zeker ook aan zijn vriendin Shannon, waar hij al drie jaar een relatie mee heeft. ‘Ze begrijpt me hierin. Ze heeft me ook nooit iets in de weg gelegd en heeft ook veel van haar eigen vrije tijd in mijn carrière geïnvesteerd. Daar heb ik veel respect voor’.

De acceptatie lijkt er te zijn maar is op dit moment voornamelijk nog een gespeelde act. Je wilt het niet maar hebt geen keuze. Alsof je van de een op de andere dag verlaten wordt door de vrouw van je leven. Onmacht in zijn grootste vorm. Toch ligt er nog een hele grote wereld open voor Max. Hij rondde onlangs zijn HAVO studie af en kan met zijn diploma veel kanten op. Inmiddels is hij begonnen aan een HBO-studie. Daarna wordt het zeer waarschijnlijk een baan in de autobranche. Niet zijn eerste keus, maar zeker een goede tweede.

Een gezegend mens met een lichte lichamelijke beperking. Een mooi manneke met een grote toekomst. Veel geluk Max…

(Foto’s met dank aan Eric Laurijssen en Ron van der Bij)

/door