Verwijs nadert vorm

Zoals velen heeft ook Joey Verwijs een korte trainingsperiode gehad in verband met de aanhoudende regenval. Hij zocht de zon op in Amerika, waar hij de AMA indoorjongens eens goed heeft bestudeerd. Gezien hoe het dan wel moet, wilde hij dat bij thuiskomst maar eens gaan proberen. Crossers raken gefrustreerd als ze te lang niet op de motor zitten. Een week voor de eerste BMB wedstrijd had hij nog maar 4 keer zijn Yamaha de sporen kunnen geven, wat eigenlijk te weinig is in een periode van voorbereiding. Het was al van oktober geleden.

Moerbeke

Ondanks dat voelde de training in Moerbeke toch opmerkelijk goed aan en zette hij een knappe derde tijd op de klokken.  Ook de start van de eerste manche was veelbelovend, waar Joey als derde de eerste bocht in ging. Helaas ging er iemand voor hem in de fout, waardoor hij zich klem reed. Pas als 23e kon hij de wedstrijd hervatten. Het rijden ging erg lekker en zijn eigen tempo vasthoudend reed hij gestaag naar voren. Met nog maar twee ronden te gaan speelden zijn onderarmen op en was aanzetten niet meer mogelijk. Zodoende moest Joey genoegen nemen met een voor hem teleurstellende 11e plaats in de MX2 Cup Klasse. Toch pakte hij de 2e plaats in zijn  eigen klasse.

In de tweede reeks was de start ook weer van hoog niveau. Als 4e draaide hij de eerste bocht in, maar bleef door een eigen stuurfout steken in een ‘zijspanspoor’. Hierdoor moest de onfortuinlijke Joey als 25e beginnen aan zijn opmars. Het geforceerde rijden leidde ertoe dat alles net niet ging zoals hij wilde en moest hij de manche afsluiten op een 15e plaats. Hiermee werd hij nog wel 2e in zijn eigen klasse, wat hem toch nog een overall 2e plek opleverde.

De twee weken tijd tussen Moerbeke en Lommel werd goed benut. In Axel pakte hij nog een clubcross mee, wat een goede generale was voor het zware zand van Lommel.

Lommel

Ondanks het circuit van Lommel niet tot Joey’s favorieten behoort zette hij daar toch een 7e trainingstijd weg. Doordat hij net iets te ver voorop zijn Yamaha zat, spinde het achterwiel net wat teveel waardoor hij halverwege moest beginnen. De baan lag mega zwaar, zoals Lommel kan zijn. De diepe geulen maakten de baan slecht begaanbaar en de sprongen listig. Het ‘ritme’, was ver te zoeken en dat frustreerde hem enorm. Het resulteerde in een 15e en een 11e plaats overall. In zijn eigen klasse had hij dan wel gewonnen, maar echt gelukkig was hij daar niet mee. ‘Ik strijd eigenlijk mee voor een mooie eindnotering in de Cup Klasse. Helaas lig ik nu na twee wedstrijden al 1 complete wedstrijd achter’, aldus een vertwijfelde Joey.

BK Mons

Afgelopen weekend stond er weer een van Joey minder favoriete banen op het programma in de vorm van Mons. Het prachtige weer maakte veel goed, waardoor er mooie droge wallen lagen in plaats van de verraderlijke sporen. Na een schuivertje uit enthousiasme kwam hij in de tijdtraining niet verder dan de 7e plaats.

Bij de start van de eerste reeks zag Joey een graskantje aan de buitenzijde van het startveld wat niet opengetrokken was. Die actie leverde hem de holeshot en nog eens een paar extra euro’s op. Het rijden ging super waardoor hij een aantal ronden aan de kop kon blijven rijden. Uiteindelijk werd hij als derde afgevlagd met maar liefst 22 seconden voorsprong op de 4e man. Dit was wat hij nodig had. Een frisse opkikker na een paar , voor hem teleurstellende, manches. In manche twee was wederom het buitenkantje nog vrij vanwaaruit hij als derde de eerste bocht in kon gaan.  ‘Mijn motor voelde wederom super aan en ook de tweede manche heb ik heerlijk gereden. Ik werd niet moe en kon op mijn eigen tempo de wedstrijd uitrijden’. Met een dik verdiende vijfde plaats kon hij de tweede manche afsluiten wat hem de dagoverwinning in zijn eigen klasse opleverde. Het podiumgevoel is natuurlijk magisch, maar toch staat de focus op zijn prestaties in de MX2 Cup klasse. ‘Alhoewel de eerste twee rijders nog een maatje te groot zijn, werk ik er keihard voor naar die top toe te groeien’. De constante factor is erg belangrijk. Het is al eerder bewezen dat je niet alles hoeft te winnen om kampioen te kunnen worden.

De immer vriendelijke Joey is een dankbaar mens. Blij met de steun van zijn vader en zijn ‘altijdoverhethekhangende, vriendin Jessica die hem het juiste gevoel geven, dankt hij ook Peter Paardekam Suspension, Eurol Olie en RTV, voor hun niet aflatende steun.

Next stop is Axel, waar op paasmaandag verder gestreden zal worden.

(Foto’s met dank aan: Henk van der Haar Fotografie, NMP Photographic en John Oostvogels/MotoXpics.be)

 

/door

Sam vecht voor kostbare punten

Sam is niet zo kapot van de harde banen. Ze traint er wel regelmatig op en voor, maar voelt zich om heel eerlijk te zijn een stuk beter in het losse zand. Ondanks dit weet Sam heel goed dat je allround zal moeten zijn of worden om over een heel seizoen het beste resultaat neer te kunnen zetten. Ze zal het dus zeker niet laten er alles uit te halen. Afgelopen weekend stond een wedstrijd voor het NK in Geldermalsen voor de deur.

De baan was erg nat, waardoor Sam zich zeker geroepen voelde de boel maar eens goed te gaan verkennen. Ook het starten op de harde ondergrond heeft ze nog niet helemaal onder de knie. Zo goed als het gaat in het zand, zo slecht gaat het op het harde. Bijna als laatste moest ze dan ook beginnen aan haar eerste manche. De kopgroep had er al meteen flink de sokken in, waardoor het voor Sam erg moeilijk bleek aansluiting te vinden. Constant maakte ze haar rondjes waardoor ze toch nog op wist te schuiven naar een 5e plaats. Op deze plek kwam ze ook over de finish. ‘Over het rijden zelf kan ik wel tevreden zijn. Over de start dan weer niet’

Ook met de tweede start kwam ze weer slecht weg. Wat sneller als in de eerste manche kon ze de aansluiting vinden bij de groep van o.a. Gwenda Haans, Eline Burgmans en Demi Verploeg. Deze dames verdedigden hun posities met heldenmoed waardoor Sam uiteindelijk weer genoegen moest nemen met een 5e plaats.

‘Je hebt allemaal wel je favoriete banen, maar ik wil gewoon op elke baan kunnen presteren. Daarom ben ik best tevreden met mijn 5e plaats. Elke week boek ik weer progressie en dat sterkt me enorm. Als ik terugkijk en zie hoe ik er een paar maanden geleden nog voor stond, ben ik al weer een heel stuk gegroeid’.

Volgende week zondag staat Well op het programma, waarna ze paasmaandag weer in Cuijk aan het hek zal verschijnen.

(Foto: Franske MX Pics)

 

/door

Holeshot Sam

In de tijdtraining van de eerste kampioenswedstrijd voor de MON dames in Zijtaart zette de ECOMAXX rijdster Sam van de Ven een knappe derde plaats op de klokken. Er wordt gezegd dat een goed begin is het halve werk is, dus dat beloofde iets moois.

Dat mooie uitte zich al meteen in een onvervalste ‘holeshot’, waarna Sam een aantal ronden aan de leiding reed. Een klein stuurfoutje had tot gevolg dat de nummers 2 en 3 haar passeerden. Voordat Sam weer op de motor zat waren de twee al ver uit het zicht, op een afstand die niet meer te overbruggen bleek. Een verdiende derde plaats werd haar eerste deel.

Ook in de tweede start vertrok Sam op kop, maar maakte een fout in de eerste bocht. Weer kwamen de nummers 2 en 3 haar voorbij, waarna ze de rest van de manche heeft gestreden om haar derde plaats te kunnen  behouden. Met derde plaats in het dagklassement kon ‘Team van de Ven’, tevreden huiswaarts met een mooie zak punten.

‘Het starten gaat lekker, maar ik moet mijn hoofd nog ietsjes koeler houden. Het is echt jammer van de foutjes, maar ik zie het zeker als leermomenten. Als het mag heb ik nog een lange weg te gaan en veel te leren’, aldus een super gemotiveerde Sam.

 

/door

Voor Reed vlag je niet

Nooit had hij nog bij de oppermachtige Tomac aan kunnen sluiten, laat staan passeren. Dat hij Reed niet voorbij kon lag niet aan de sympathieke publiekslieveling. Een ‘lapper’is een rijder die het tempo niet aan kan en via opbouwend wedstrijdritme probeert te verbeteren om ooit een keer aan te kunnen sluiten bij de top. Reed is geen ‘lapper’, maar een monument. Reed hoeft voor niemand opzij. Pak ‘m dan als je kan. Je moet opzij als je in de weg rijd, maar je hoeft je motor niet aan de kant te parkeren omdat Mr.Dungey er langs moet. Hij kon er simpelweg niet voorbij, zat amper aan z’n wiel. Er was ruimte zat. Reed sneed hem niet af en volgde netjes zijn eigen lijn. Als je opgehouden wordt pak je een andere of maak je een ‘blockpassstatement’. Reed is een God met nog steeds een dikke podiumwaarde. Een voorbeeld van karakter en sympathie, helaas in een onduidelijke dip. Een sportheld met een gigantisch ambassadeurstalent. Vind wat je er van vindt. Doe ik ook. Voor Reed vlag je niet, maar buig je. Diep…

 

/door

Sam is ‘on point’

De moedige, Oirschotse  Sam van de Ven is helemaal klaar voor een nieuw seizoen. Aan de zin ontbreekt het niet. Na het turbulente 2016 is ze weer helemaal in haar oude doen. Eigenlijk zelfs een beetje beter. ‘Ik heb veel geleerd in de afgelopen tijd. We hebben veel getraind op verschillende technieken. Alles kan beter, altijd’. Sam wil vooruit, dat is wel duidelijk. Niet eens een specefiek doel, maar gewoon groeien. Beter worden en kijken waar het haar brengen zal. Ze blijft nuchter. Zo is ze. Inmiddels heeft ze aan den lijve ondervonden dat het allemaal heel betrekkelijk kan zijn. In haar voorbereiding nam ze op 18 maart een oefenwedstrijd mee in Overloon. Door het slechte weer heeft iedereen weinig kunnen rijden, dus alles was meegenomen.

Overloon

Na een 5e tijd te hebben weggezet tijdens de tijdtraining kon ze aan haar generale repetitie beginnen. De start was goed, waarna ze slim en bekeken haar eigen wedstrijd reed. Zonder fouten liet ze zich als 5e afvlaggen wat een goed gevoel gaf voor de rest van de dag. De start van manche twee was beduidend minder te noemen, maar eenmaal haar tempo te hebben gevonden reed ze netjes en beheerst terug naar een vijfde plaats. Met een startveld van 21 dames behaalde ze toch een nette vijfde plaats totaal.

‘Het is natuurlijk altijd fijn te kunnen trainen en je rondjes te kunnen maken, maar een wedstrijd is toch altijd weer net wat anders. Die adrenalinekick krijg je alleen als je aan het starthek staat. Heerlijk gewoon’.

Biest-Houtakker

Afgelopen weekend was het dan zover. Met Biest-Houtakker als strijdtoneel werd de eerste selectie wedstrijd voor de IMBA dames afgewerkt. Tijdens de tijdtraining is Sam altijd erg geconcentreerd. Ze neemt de baan goed in zich op en zoekt naar eventueel mogelijke inhaalplaatsen. Je weet tenslotte nooit hoe een wedstrijd lopen zal. Biest-Houtakker is al geen brede baan, dus met een snelle start ben je al halfweg. De start van de eerste manche was goed, waardoor Sam op een derde positie aan de strijd kon beginnen. De hele wedstrijd heeft ze gestreden om de tweede plaats te kunnen bemachtigen, maar kwam in een van de laatste ronden in aanraking met een achterblijver. Het kostte haar gelukkig geen positie, waardoor ze met een pijnlijke hand toch nog op die verdiende derde plaats kon worden afgevlagd.

Weer was de tweede start minder als de eerste, maar het tempo had ze al snel te pakken. Ze had maar een paar ronden nodig om de derde positie in te kunnen nemen. De eerste twee rijdsters waren op dat moment al dermate ver uitgelopen dat ze koos voor een veilige wedstrijd en ‘op safe’ haar wedstrijd uitreed. Met weer een derde plaats kwam haar dagtotaal ook op drie.

Een voorbeeld voor velen

‘Ik zit lekker in mijn vel en op de motor. Zekerder. Het voelt fijner dan vorig jaar, wat waarschijnlijk te danken is aan de intensieve en uitgebreide voorbereiding. Ook geeft het een goed gevoel te weten dat het aan het materiaal niet zal liggen. Ik heb veel lieve mensen om me heen die me steunen door dik en dun. Weer of geen weer, ze zijn er altijd. Erg blij ben ik dan ook met’ : Ecomaxx, Tegelbedrijf van de Ven, Peter Huybrechts, Dajac, Fried van de Laar, Tegelbedrijf Vlemmiq, Promax, R2R Store Bladel, en natuurlijk de support van opa en oma en mijn lieve ouders die het allemaal mogelijk maken.

Sam glundert en glimt. Ze voelt zich bevoorrecht en dat siert haar. Als ik dat zie begrijp ik de grote gunfactor die ze met zich meedraagt. Een voorbeeld voor velen. Doen en laten wat nodig is om er het maximale uit te halen.

Weliswaar op afstand, maar ik ben fan…

 

/door

Nicky’s vliegende start.

Wat kan het leven soms raar lopen. Raar en zeker erg onverwacht. Zo beëindig je een actieve carrière en kies je voor een ‘normaal’ en huiselijk leven en zo rij je ineens beter dan ooit tevoren en sta je oog in oog met de absolute wereldtop. Het overkwam Nicky van Wordragen. De zin kwam terug. Ook zat Nicky veel beter in haar vel dan de jaren ervoor. De rust overmande haar waardoor de druk die ze zichzelf al die jaren opgelegd had totaal verdween.
Slopend
Indonesië gaf de aftrap van het zes wedstrijden tellende wereldkampioenschap voor vrouwen. Al een week voor de wedstrijd arriveerde het team op locatie om alvast te wennen aan de luchtvochtigheid en temperatuur. Met op dat moment enkel wat verdwaalde zandbergen leek het in de verste verten nog niet op een volwaardig GP-circuit. Donderdags werden de motoren geleverd die de volgende dag netjes in de originele staat aangeboden konden worden voor de officiële keuring. Door de slechte weersomstandigheden en de staat waarin de baan verkeerde werd het programma meerdere keren aangepast. De vrije training werd omgedoopt tot tijdtraining om de baan en de motoren te sparen. Nicky hield het na drie rondjes voor gezien en sloot deze sessie af op een nette 5e plaats. De omstandigheden waren slopend voor het materiaal en door de aanhoudende regen kwam daar ook geen verbetering in.
Slim en constant
De grote crash bij de start van de eerste manche kon Nicky gelukkig net ontwijken waardoor ze op plaats 5 aan de wedstrijd kon beginnen. Dat Nicky zich thuis voelde op de modderige baan bleek al snel. Vlot wist ze plaats 4 te bemachtigen en liep ze in op de voor haar rijdende Lancelot. Laatstgenoemde crashte waarna haar motor het opgaf. Dat resulteerde voor Nicky in een 3e positie. Wat later pakte Fontanesi een verkeerd spoor en kwam vast te zitten in de zuigende brij. Hierdoor schoof Nicky automatisch door naar plaats 2. Samen met de op kop rijdende Nancy van de Ven zat Nicky nog in dezelfde ronde. Door slim en constant rijden kon ze deze eerste manche op een verdiende 2e plaats afsluiten. ‘Het is natuurlijk bijna een droom om je kampioenschap te beginnen met zo’n prachtige klassering’, aldus een zwaar vermoeide maar zielsgelukkige Nicky.
Flinke klapper
Met de start van de tweede manche zat ze er redelijk bij. In de middenmoot worstelde ze zicht door de eerste bochten waarna ze al snel de 5e positie in handen had. Het rijden ging als vanzelf. Ik voelde me goed en wist de juiste sporen te kiezen. Ze wist Nancy van de Ven te passeren voor positie 4 waarna ze in begon te lopen op Lancelot. Na enkele ronde kwam de regen weer met bakken uit de hemel. Een achterblijver voor me worstelde met een spoor waardoor ik in moest houden en van spoor moest wisselen. Door deze vertraging wist de constant rijdende Nancy terug te passeren. Door de heftige regenval werden de onderkanten van de bulten zacht en de toppen redelijk hard, waardoor ik er in de lucht voorover afsloeg. Een flinke klapper die haar Yamaha maar ter ternauwernood doorstond. Met een kromme voorkant, het stuur scheef in de rubbers en een weg gebogen voorrem leken de laatste 4 ronden meer op survival dan een motorcross wedstrijd. Ondanks dat wist ze zich toch nog op een 5e plaats af te laten vlaggen, waardoor ze in de totaal uitslag keurig 3e werd. Nancy van de Ven bleek na de prijsuitreiking gediskwalificeerd met als reden “cutting course” afsnijden van de baan. Al met al kreeg Nicky door deze uitsluiting automatisch de tweede plaats in haar schoot geworpen met maar 1 puntje verschil op winnares Courtney Duncan. Met een tevreden gevoel kijkt het team nu terug op dit natte avontuur. Boven verwachting maar zeker dik verdiend.
Top vijf
Nicky barst van het zelfvertrouwen en dat is weleens anders geweest. ‘Herboren is een raar woord, maar het lijkt er wel een beetje op. Ik heb het idee dat ik nooit zo goed in mijn vel heb gezeten als nu. En dat na een bevalling’. Nicky lacht en straalt rust uit. In haar ogen is te zien dat ze vele malen meer geniet van haar sport dan enkele jaren geleden. ‘Toen ging het zeker niet slecht, maar het kostte me wel 10 x zoveel moeite’. Ze heeft veel zin in de volgend ronde. Ik heb heus niet de illusie ‘even’ wereldkampioen te worden of elke ronde op het podium te staan, maar ik heb mezelf wel het doel gesteld een plaatsje in de top vijf te bemachtigen. ‘Ik weet dat het mogelijk is, maar niet alleen snelheid speelt een rol’. ‘Kijk maar naar de problemen van Nancy, maar ook Livia en Kiara in deze eerste ronde. In een cyclus van slechts 6 wedstrijden is elk fout je een dure.’ 16 april treden de dames aan in het Italiaanse Pietramurata, met hopelijk een lekker zonnetje aan de hemel.

 

/door

Mill in de zon

Mijn twijfel om te gaan wordt door de felle ochtendzon weggevaagd. Het is niet bij de deur, maar altijd weer de moeite waard. Ik moet weer even wennen aan het begin van een nieuw seizoen. Normaal last koning winter wel een dikke pauze in, maar daar is weertechnisch weinig behoefte aan geweest. De gezelligheid in de auto leidt me dermate af dat we voor mijn gevoel ineens voor de poort staan bij MSC Mill. Eigenlijk iets te laat, maar voor het spektakel weer net op tijd. Ik word hier en daar vreemd aangekeken, wat gelukkig meer te maken heeft met mijn korte mouwen dan de rest van mijn uiterlijke verschijning. Gelukkig. De zon moet je afdwingen. Het is ook weer wennen aan de veranderingen. Opgeschoten rijders opgeschoven, al dan niet vrijwillig. De verhouding is soms op het randje. Gecompenseerd door aangepaste vering hijsen ze hun motor over de diepe en lange gaten. Balans is alles.

Vermoedelijke winnaars

Mensen zijn anders als de zon schijnt. Moedige Mack is vriendelijk en beleefd. Altijd. Stoere Shana zwaait van de overkant. Over moedig gesproken. Ondanks de loeizware baan wordt en hard gereden. Raivo laat zien wat de plannen zijn na zijn ‘wenseizoen’. Totale controle. Vermoedelijke winnaars Jeffrey en Lars  kampen met pech, waardoor er nieuwe perspectieven geopend worden. Freek doet zijn werk. De Wulf lijkt vleugels te hebben terwijl Filip “zandles’ krijgt van Micha die een megazware sectie doodleuk ‘trippelt’. Een hamburger bestellen lukt me niet. Een wat oudere dame heeft het erg druk met het poetsen van haar tentje terwijl een man naast haar me onduidelijk aankijkt. Met het geld al in mijn hand blijf ik nog even staan, maar genegeerd worden op een kleine meter afstand is erg ongemakkelijk. Frikandellen zijn gelukkig ook best lekker. Met curry.

Handje vol mayo

Een kleine fan van een iets groter kampioentje graait in de frietzak van haar moeder. Met haar handje vol mayo haalt ze wat haar uit haar gezicht. Over een paar jaar zal ze selfies maken. Hoogstwaarschijnlijk arm in arm met Lotte en haar kampioensbeker. Als we het terrein aflopen komen we Kees van den Boomen nog tegen. Een vertrouwde verschijning en een genot voor het oor. Altijd en overal. Wederzijds respect blijkt uit de sticker op zijn map. Met de zon in mijn gezicht loop ik nagenietend naar de auto. Het wordt weer mooi…

 

/door

Herboren op jacht

Het is was de laatste dagen druk in de werkplaats. Geen stress, maar er moest nog veel gebeuren. Het is allemaal weer een beetje nieuw. Toen Nicky van Wordragen besloot weer het GP toneel te gaan betreden leek het allemaal nog ver weg. Afgelopen woensdag 15 feb. hebben ze haar kanon al opgehaald voor de eerste dames GP in Indonesië. Er mag niets aan het toeval overgelaten worden. 100% is eigenlijk niet eens genoeg. De laatste loodjes wegen nog een beetje. Kleren, helm brillen en laarzen worden in de koffer meegenomen zodat de ruimte in de, door Technisch Isolatiebedrijf Nijmegen gemaakte krat, optimaal benut kon worden. 

Progressie

Om goed voorbereid te zijn heeft ze de laatste weken veel meters gemaakt waaronder een twee weken durende stage in Spanje. Haar vriend Ralph Hubers stond haar bij. Wat is er mooier dit met je maatje, partner en vader van je kindje te kunnen delen. Gedeelde passie is dubbele passie. Het feit dat ze daar de kans kreeg een dag met Ricky Carmichael en Sebastián Tortelli te trainen is eigenlijk bijzaak, maar wel weer een geweldige ervaring. ‘Ik verbaasde me een beetje over bepaalde tips die ik nog kreeg. Er zaten zelfs dingen bij die ik in mijn hele cross carrière nog nooit had gehoord,’ aldus een opgetogen Nicky. Met het zelfvertrouwen zit het wel goed. ‘Het rijden ging lekker waardoor ik toch weer progressie heb gemaakt.’ 

‘Vering is altijd een lastig ding‘

Het totale gevoel is meer dan goed, dus belooft wat voor het nieuwe seizoen. Nicky lijkt herboren. Nooit eerder in haar carrière voelde ze zich zo goed en zeker van zichzelf. Er is een balans voelbaar binnen het team. ‘Alleen maar mensen om me heen die bij me passen’. Het is zo geweldig dat er zoveel mensen in geloven. Achter de schermen wordt er net zo hard aan de doelstellingen gewerkt als ik in mijn sportkleren en op de motor. Erg blij is Nicky ook met de samenwerking van Promax Racing Suspension. ‘Vering is altijd een lastig ding. Het is erg belangrijk vertrouwen te hebben in de persoon die jou vering klaar maakt. Als dat gevoel er niet is, kan het van goud zijn, maar nog steeds niet veren zoals jij het liefst zou willen. Samen met Ralph en Mark Essens hebben we veel verschillende set ups geprobeerd. Ik merk nu erg goed dat het steeds vertrouwder en veiliger voelt op de motor. Naast de vering is er ook hard gewerkt aan de samenstelling van de motor. Samen met de kundige John Vollenberg zijn we tot een mooie balans gekomen van kracht en souplesse.  

Nine Six Four

Ook is Nicky erg gelukkig met de samenwerking tussen Ralph en Maikel van Kastel. Vrijwel elke week komt hij helpen om het materiaal klaar te maken. Voor en na de trainingen. Ook zal hij ons vergezellen op alle WMX wedstrijden. Team 964 (Nine Six Four) is geboren. 

 [logo-carousel id=banners-2]

Het mag duidelijk zijn dat er hard gewerkt wordt in het kamp van van Wordragen. Ieder zijn eigen taak. Klaas Hoogland staat paraat en rijdt heel Nederland rond zodat Nicky ook op woensdag met de motor kan trainen. Nick van Gemert (van Gymert Sports) pusht Nicky wekelijks om haar fysiek gezien het maximale te laten bereiken. Natuurlijk is het afwachten, maar de lat is hoog weggelegd door Team 964. Het seizoen is lang en met 57 dames op de vooraanmeldingslijst kan het natuurlijk alle kanten op. ‘Hard work pays off’, is het motto voor 2017. Aan de inzet en toewijding zal het niet liggen… 

Nicky dankt iedereen voor het vertrouwen in het behalen van haar missie. In het bijzonder dankt ze ook nog Cees van Leeuwen van Autogarage van Leeuwen in Bleiswijk. Trouw en loyaal.  

Wil je op de hoogte blijven van Nicky en Team 964? Dit kan via FB en Instagram. 

FB: Team Nine Six Four 

Instagram: nickyvwordragen

 

/door

Boekhouder zonder werk

We hebben een keer gebeld, maar ik denk niet dat hij dat nog weet. Het was net nadat hij door Kemea-Yamaha werd teruggezet was naar het EK. Het moest en zou beter worden. Lachend vermande hij zichzelf met veel geloof in zichzelf. Damon Graulus. Netjes en beleefd. Als iemand een kans verdiende was hij het wel en dat vind ik nog steeds. Met regelmaat liet hij zien waartoe hij in staat is. Ik heb hem verschillende malen zien rijden en was altijd erg onder de indruk. Ondanks zijn gemiddelde postuur een groot man. Een man die ik gekscherend vergeleek met een boekhouder, omdat zijn verschijning verrassend ‘netjes’ is voor een professioneel motorcrosser. Geen grote bek, maar er staan als hij verwacht wordt. Wolf in schaapskleren. Wat wil je als team nog meer dan een jongen met nimmer aflatende toewijding. Een begenadigd coureur met het vermogen zich te handhaven, ook vanuit een ‘underdog’ positie. Naast een jong en slim talent ook nog eens een ambassadeur voor de sport. Met zijn ijzersterke wil is hij in staat alles te geven en nog een emmer meer. Altijd 200%.

Is er dan echt niemand?

 

/door

Zeelandhal of Fame

Buiten is het ijzig koud, maar eenmaal binnen word ik al snel warm. De motoren in de hal klinken veel mooier dan buiten. Het brullen galmt tot kippenvel. Het gevoel is al duidelijk aanwezig. Slimme coureurs nemen nog even een les. De baan alvast wat verkennen en wat angsten wegwerken. Angst is het eigenlijk niet eens. Het is meer het zuinig zijn op jezelf in combinatie met het lezen van de baan. Hoeveel meter ligt er tussen de schansen. Het is altijd te doen, maar met welke snelheid zet je af.

‘Er omheen en gas’

Danny van de Bosse is een bijter. Niet bang de sprong maar eens te wagen. Als hij zich één keer misrekent weet hij het. Iets harder dus. Een nieuwe baan met toch weer net andere bochten. Hogere bulten deze keer. In de laatste sessie weet hij precies wat en waar. Alles past. Trotse ouders zonder nagels. Ook Lotte van Drunen test zichzelf en de baan. Ze luistert goed naar de aanwijzingen van Rinus van de Ven, de kersverse, officiële MX trainer. Rinus zet pionnen. ‘Er omheen en gas’. Met handen en voeten geeft hij weer wat hij weet en vooral kan. Lotte snapt het. De stijl van het jonge meisje verraadt veel. Zonder risico’s te nemen springt ook zij de verschillende dubbels.

Uiteindelijk is het ‘gewoon doen’. De sprongen zijn qua hoogte niet veel heftiger dan die op een ‘gewoon’ circuit, maar er zit zo’n groot gat tussen. Dat maakt het wat enger. Vader van Drunen is met hart en ziel aanwezig. Hij probeert te genieten, maar zijn hart slaat ook een keer extra als hij ‘zijn Lotte’ voor de eerste keer een dubbel ziet nemen. Zo trots, maar zo zuinig op z’n kleine meid. Duim omhoog. ‘Goed zo Lot!’. Belgische Jolien twijfelt. Rinus ziet het en roept haar apart. ‘Om deze pion en dan gas. Je kunt het. Doe het maar gewoon, je kunt het echt’. Even denk ik aan de verantwoordelijkheid van een trainer. Wat als…. De volgende ronde waagt ze de sprong en haalt het met gemak. Rinus lacht breed. Hij weet wat hij doet en zegt. Weet wat kan en wat vooral niet. Zus Nancy’s blinde vertrouwen bewijst die stelling.

Hij lacht, maar niet echt

Er zijn in de komende week nog wat trainingsdagen, waarvan ik hoop dat ze goed bezocht zullen worden. Het blijft iets aparts en zeker niet zonder risico. Een goede voorbereiding is altijd belangrijk, maar zeker hier op zijn plaats. Brian Vermeulen heeft het naar zijn zin. Na een paar rondes heeft hij zijn timing op orde. Netjes en precies. Een genot om te zien. Op de tribune passeer ik Ron Bos. Ietwat en terecht gefrustreerd laat hij zijn gipsbeen zien. Het gaat nog wel even duren voor hij weer de oude zal zijn. ‘Het is niet anders, maar ik baal er wel van’. ‘Gaan de veteranen wel van start zonder jou Ron?’. Hij lacht, maar niet echt.

Het zal druk worden

De hal is zo goed als klaar. De laatste spandoeken krijgen een plaats aan de railing en de laatste puntjes gaan op de i. Met 25 jaar ervaring lijkt het een routine klus, maar toch is geen editie hetzelfde. Een week lijkt lang, maar het is zo weer weekend. Het zal druk worden. Warme begrenzers, trillende tribunes en de heerlijke walm van verbrande benzine. Opzwepende beats en over gemoduleerde speakers zullen weer leiden tot kabaal en een ‘wave’ van formaat. Kees zal de jubileumtaart afsmeren. In de verte hoor ik hem al onmiskenbaar roepen. ‘Ik zie motoren vliegen!’

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl )

 

/door

Copyright © 2024 – MXInfected – Verhalen en columns over de motorcrosssport door Olav Heijt.