Ongeneeslijk

Als ik hem niet al had zien staan op de dijk bij MC Rilland had ik hem in de baan waarschijnlijk toch herkend. Zijn onmiskenbare stijl had ik er zo tussenuit gehaald. We hebben vroeger even samen gereden. Terwijl hij doorgroeide bleef ik steken. Ergens in Vlissingen. Die verdomde knie. Veel later, in de hoogste klasse van de MON stagneerde de groei van Roger en hield ook hij voor gezien. Het waren mooie tijden. Hard werken, crossen en veelvuldig op stap. Terwijl we onze stoere tijden nog eens doornemen kijk ik hem aan. In tegenstelling tot mezelf is hij geen gram zwaarder geworden. Onder zijn grijze lokken vertellen rimpels zijn levensverhaal. ‘20 jaar ben ik het crossen kwijt geweest. Echt helemaal niet naar omgekeken.’ Pas toen zijn zoon een crosser kocht ging het bij hem ook weer borrelen. Roger van Dijkhorst. Een typisch voorbeeld van ‘MxInfected’. Je raakt het nooit echt kwijt. Het virus wint altijd. Vroeg of laat steekt het de kop weer op. Een ‘back up’ die je je hele leven met je meedraagt. Wat er ook gebeurt in je leven, je kunt altijd terugpakken op iets moois en waardevols. De conditie is nul, maar verleren doe je het niet. Nooit…

(Foto: More Heijt –  MHMXpics.nl)

/door

Nicky op koers

Ondanks er weinig nieuws over het web werd geslingerd, heeft Nicky allesbehalve stilgezeten. Om het wedstrijdritme op peil te houden reed ze een wedstrijden mee in het Duitse dameskampioenschap. De DMV Ladiescup is een hele mooie competitie welke verreden wordt op een aantal prachtige banen.

‘On the box’  

In Bensdorf wist ze een hele nette 2e plaats te bemachtigen achter Maria Franke. Grevesmühlen werd ook een succes met een dik verdiende 2e plaats. Deze keer net achter Larissa Papemeier. Ook in Frankenthal moest ze alleen Larissa voor laten. In Aarbergen kwam ze niet verder dan een respectabele 3e plaats totaal. Hier moest ze haar meerdere erkennen in Larissa, en Maria. Ook in Bielstein kon Nicky weer ‘on the box’. Hier liet ze een nette 3e plaats noteren achter Duncan en Papemeier. Na deze serie staat Nicky op een mooie 2e plaats in de tussenstand. Met nog twee wedstrijden te gaan kon het nog wel eens een spannende eindstrijd worden

Ze straalt

Al met al zit de gang er lekker in bij de rappe Bleiswijkse. Nicky probeert samen met haar trouwe en gedreven team de juiste balans te vinden tussen inspanning en rust. ‘In Frankental en Ernee had ik veel last van mijn onderarmen. Een veel voorkomende klacht waar veel verschillende oplossingen voor worden voorgeschreven. Toch heb ik daar voor mezelf de controle nog niet op en dat is best vervelend’. Het meest vreemde van dit euvel is dat ze er in Bielstein weer helemaal geen last meer van had, wat de snelheid zichtbaar ten goede kwam. Ook Duncan en Papemeier hebben dat wel gemerkt.
Wat betreft het WK draait ze haar beste seizoen ooit. ‘Nooit gedacht dat ik met nog drie wedstrijden te gaan op een 6e plaats zou staan’, zegt ze blij met een trotse blik. ‘Het kan blijkbaar ook wel eens meezitten. Dat gevoel geeft me super veel vertrouwen’. Ze straalt. ‘In Italië (Trentino) had ik een mindere wedstrijd. Naast een paar motorische problemen kwam ik zelf ook niet goed in mijn ritme. In Frankrijk (Ernee) ging het gelukkig al een stuk beter. De uitslagen waren vrij goed, maar er had zonder de armpump zeker meer ingezeten’.

Helemaal ‘Zen’
Er is door Nicky en het team hard gewerkt aan de conditie van haar Yamaha. ‘Daar mag het zeker niet aan liggen. De omstandigheden van de GP banen zijn zo verschillend dat we iedere keer veel werk hebben de boel weer aan te passen. ‘Ik ben zo blij met de mensen om me heen. Mijn droom is ook die van hun geworden. Prachtig!’
Nicky kijkt enthousiast uit naar de laatste 3 WK wedstrijden. ‘Door de genomen rust tussendoor ben ik helemaal ‘Zen’. Dat is wel eens anders geweest, haha’. De verwachtingen van Nicky en haar team worden wekelijks overtroffen. Blij met de ommekeer. Blij me alles wat haar nu overkomt. ‘Ik geef elke wedstrijd 100% en probeer tot het einde toe heel te blijven. Als we meteen dit eerste seizoen dat we terug zijn een zesde plaats kunnen veroveren zijn we daar heel gelukkig mee!’

/door

De mooiste

Het mooiste meisje van de klas. Haar ouders wisten het. Haar drive, geen angst. Altijd voluit en uit het hart. Dat ze een beetje anders was. Vriendelijk lachend en beleefd. Vaak een meisje soms een vrouw. Beseffend dat je enkel krijgt als je wat geeft. Spraakzaam en geïnteresseerd. Oprecht en eerlijk geeft ze vorm aan haar bestaan. Alles wat het leven leert. Helm op en alles geven. Haalt eruit en nog wat meer. Het is een droom, de missie van haar leven. Mooi gezicht met lange haren. In haar handschoen roze nagels. Glitters inclusief. Meisjeshanden vol met blaren. Ik zie haar rijden. Scrubben, whippen. Heel laat remmen, meters maken. Op de klok staan mannentijden. Mooiste meisje van de klas. Doe maar voort, laat ons genieten. Leef je droom en geef maar gas…

/door

Wedstrijdnieuws – Weer podium voor Sam van de Ven

Na een rustige en bekeken trainingssessie in Stevensbeek was Sam klaar voor de eerste start van de dag.

Een start als uit een boekje. Op kop ging ze de eerste bocht in en wist deze koppositie een aantal ronden vast te houden. Helaas maakte ze een klein foutje waardoor ze de tweede plaats in moest nemen. Langzaam maar zeker zakte ze daarna nog terug naar de vierde plaats, om ook op die plaats afgevlagd te worden.

Ook de tweede start was om in te lijsten. Als tweede ging ze de eerste bocht in waarna ze de derde positie in kon nemen. Doordat nummer twee uitviel kwam Sam weer op een gelukkige tweede plek terecht, die ze bijna de gehele manche vast wist te houden. In de laatste twee ronden voor de geblokte vlag kwam de nummer drie haar toch nog voorbij, wat haar uiteindelijk een  derde plaats in de manche opleverde.

In de dag uitslag eindigde Sam op een verdiende derde plaats. Ook in de tussenstand voor het kampioenschap staat ze nu op een derde plaats.

Sams gevoelens over vandaag zijn gemengd. ‘Het rijden ging lekker. Vooral de tweede manche kon ik lekker mijn eigen tempo vasthouden. Een derde plaats totaal is zeker niet verkeerd, maar ik voel gewoon dat er meer in kan zitten. De Ecomaxx KTM loopt als een speer en de vering is ook helemaal geweldig. Daar ligt het dus niet aan. Het moet en kan beter, dus richt al mijn pijlen nu op Amersfoort.’

(Foto met dank aan Danny Relouw – Relouw MX Pics)

/door

Een held is ook maar een mens

‘En Joel, hoe zijn de tijden?’. ‘Goed genoeg’, antwoordt hij vaderlijk. Greg maakt zijn rondjes terwijl zijn vader klokt. Hij doet me aan iemand denken. In zijn onopvallende stijl zet hij strakke tijden. Ja, hij heeft wel een en ander van zijn pa. Joel is zichtbaar nog steeds in topvorm en vooral erg vriendelijk. Neemt even de tijd, maar geeft aan dat ‘den Greg juist aan het rijden is’. ‘Ik spreek je straks nog wel even’. Een rustige man voor een crosslegende van formaat. Later bij de bus is de sfeer ontspannen. Gregs vriendin Kaya en vriend Laurens zijn mee om eens te genieten van de Zand klei combinatie van MC  Rilland. ’T Is een uurtje rijden, maar zeker de moeite waard’, aldus een ontspannen Joel Smets. Als manager van het meest succesvolle GP team ter wereld zit hij hier op een klapstoeltje door zijn telefoon te scrollen. Hij sleutelt en borstelt wat aan Gregs motor en ruimt rommel op. Manager, icoon maar vooral Gregs vader…

 

 

 

/door

‘Mixed emotions’ voor Sam van de Ven


Hemelvaart is ook voor Sam van de Ven geen vrije dag. Wel van school natuurlijk, maar van de zon genieten op deze dag doet ze het liefst in Venlo en met haar crosskleren aan.

Zoals altijd besteedt Sam de training erg nuttig. Rustig haar rondjes gereden en goed rondgekeken. De start van de eerste manche was matig. Zoals wel vaker ging Sam er eens goed voor zitten en kwam al snel aan op een derde stek aan. Meteen ging ze het gevecht aan voor de tweede plaats, maar maakte in de haast een klein stuurfoutje waardoor ze vrij onschuldig onderuit ging. Het kostte haar een aantal belangrijke plaatsen waardoor ze uiteindelijk op een, voor haar tegenvallende, vijfde plaats afgevlagd werd.

De tweede start was super. Als derde kon ze door de eerste bocht waarna ze meteen doorstootte naar de tweede plaats. Dit tempo wist ze vrij makkelijk en zonder druk aan te houden, wat een goede klassering beloofde. Toch bleek de haastige spoed weer een slecht plan. Door een onnodig foutje moest ze in de eindfase toch nog een plaatsje toegeven waardoor ze een dik verdiende derde plaats kon laten noteren. Ondanks de tegenvallende uitslag bleef Sam erg optimistisch.

‘Het rijden gaat goed en de snelheid is ok. Mijn ‘Ecomaxxje’ gaat als de brandweer en dankzij de vering van Promax blijf ik netjes in het spoor. Ik weet dat ik me kan meten met de kop, maar moet proberen rustig te blijven en me niet al te veel haasten. Door die haast maak ik soms kleine foutjes die me vervolgens het podium kosten. Jammer, maar ik weet waar ik aan moet werken’.

Voor de zondag stond Cuijk op het programma.

Nadat ze tijdens de training de baan goed in zich had opgenomen, wist Sam weer een bliksemstart te maken. Na een aantal ronden werd er al een fraaie derde plaats genoteerd, waarna ze in gevecht ging voor de tweede plaats. Omdat ze er vandaag graag op wilde blijven zitten wilde ze geen onnodige risico’s nemen waardoor ze uiteindelijk tevreden en met een derde plaats naar de bus kon. In het begin van de tweede manche kwam Sam hard ten val. Gelukkig hield ze hier niets aan over dan wat spierpijn achteraf. Omdat er nog iemand hard was gevallen werd de wedstrijd afgebroken en volgde er een herstart. Nog niet helemaal bekomen van de val maakte ze een vrij slechte herstart. Zoals ze gewoon is vocht ze zich weer een weg door het veld om op een vierde plaats aan te komen. Door haar constante rijden wist ze deze plek dan ook makkelijk vast te houden wat haar een vierde plaats opleverde.

Zo werd ze 3e overall, wat haar toch weer op het podium deed belanden.

Op tweede pinksterdag gaat de caravaan richting Stevensbeek.

/door

Wedstrijdnieuws – Sam vecht tegen zichzelf in Lottem

De tijd gaat snel. Voor een buitenstaander dan. Het is alweer een jaar geleden dat de fanatieke Oirschotse zwaar ten val kwam. Toen ze uiteindelijk weer op de motor mocht was de weg naar haar oude vorm langer dan gedacht. Dat Sam een knokkertje is heeft ze inmiddels wel bewezen. Nu, precies een jaar later voelt Sam zich weer helemaal de oude. Eigenlijk beter dan voorheen. Ze heeft veel getraind en is qua rijden zeker weer gegroeid.
Afgelopen weekend trad ze aan voor een MON wedstrijd in Lottem. Haar starts zijn nog steeds van wisselende aard. In de eerste manche kwam ze heel slecht van het hek en moest in de achterhoede beginnen. Toen ze eindelijk in het wiel van de nummer vijf zat kwam ze ten val. Ze zette vervolgens alles op alles om toch nog als 5e over de streep te komen.
In de tweede manche kwam ze in het gedrang van de start ten val. Het duurde even voor ze haar machine weer aan de praat had, wat haar een halve baan achterstand opleverde. Sam zou Sam niet zijn als ze niet alles uit de kast zou halen. Na een gevecht door het veld kwam ze uiteindelijk toch nog in het wiel van de nummer 4. Meer zat er niet in, maar Sam was zeker tevreden.
‘Het rijden zelf gaat gewoon lekker. De starts moeten gewoon constanter en beter. Er zit wel eens een goeie tussen, maar ik kan er niet van op aan. In ieder geval heb ik iets om aan te werken’, aldus een gelukkige Sam Ze heeft nog even, want de volgende stop is 25 mei in Venlo.
(Foto’s met dank aan Relouw MX Pics en MX FotoGina)
/door

Mee met de tijd

De grijze poortwachter heeft het naar zijn zin. Het is druk en het weer lijkt ons ook niet in de steek te gaan laten. Ik zet mijn bus automatisch bij de mini baan. Een gewoonte omdat mijn jongens nog niet zo heel lang geleden daar wekelijks hun rondjes nog maakten. Het gaat hard. Ze gaan harder, hoger en het wordt steeds mooier. Ook al rijd ik zelf niet meer, het genot is er zeker niet minder om. Naast me staan wat Zeeuwse ‘enduroboys’ met hun complete familie. Vrouwen en kinderen eerst. De mini bikes worden aan de gang geslingerd. ‘Ik op de baan rijden’, zegt een kleintje met een bibberende onderlip en kijkt me met grote ogen aan. Het moet van de koude wind zijn want bang is hij niet. Als hij zijn laarsjes aan moet geeft zijn kleine handje een stopteken. Even wachten nog, de spanning nog niet helemaal de baas. Aan mijn andere kant zijn vier Belgische endurovrienden zich aan het omkleden. Mooie dames schuilen zonder tegenzin in de bus tegen de wind. De mannen moeten los. Ik klets kort met een ‘veteranenmaatje’ over ons leven. Toen en nu. Een reünie wordt het plan. Als ik hem op zijn dikke 450 weg zie rijden mis ik het weer even. Op de dijk staat een bevriende olieverkoper. Hij klokt de tijden van zijn zoon. Lekker constant. 20 min +2. Met een horecadirecteur praat ik over de prestaties van zijn kleinzoon. Een trotse blik verraadt zijn emoties. We zijn het eens: Herlings wordt kampioen. De helft van mijn krentenbol sta ik met liefde af aan een hond. Een van twee zussen houdt hem vast. ‘Het hoeft niet hoor’, lacht ze verontschuldigend. Dieren en vrouwen… Vanaf de dijk kijk ik de baan rond en denk aan mijn eerste jaren. Ook ik heb die hier versleten. Onbewust bevoorrecht liet ik hier een groot deel van mijn jeugd achter. Zweet, tranen en vriendschap. De baan is meegegroeid met de tijd. Er wordt geïnvesteerd in de accommodatie. Als ik denk aan andere Nederlandse banen, besef ik dat ook de baan van MC Rilland ouder is geworden. Volwassen. Het heeft alles nu. Zand, klei, opstap, waves en een toeschouwersdijk langs het grootste deel van de baan. Ik draai me om en kijk over het volle rennerskwartier. Goed bezig Rilland. Goed bezig…

(foto’s met dank aan: Fotograaf Jessie Koekendorp en Jeroen Rombouts )

 

/door

Jeffrey kijken

Vol gas en hoog in de lucht

‘Gaan we naar Jeffrey pap?’, vraagt Sterre ongeduldig.  Ja lieverd, we gaan naar Valkenswaard. Het geweldige uitje waar ik met volle bewondering kan genieten van de groten de crossaarde. Vorig jaar gingen we ook een beetje naar Jeffrey. We wisten wel wat er ging gebeuren, maar toch. Deze keer zal hij ongewild de kwaliteit van ons weekend bepalen. Van ons en velen. We zijn er vrijdagavond al op tijd, zodat we ons met daglicht kunnen installeren. De camping staat weer ramvol. Campers, busjes en auto’s met een tent. Uit alle landen waar ook maar een beetje gecrossd wordt is er wel een delegatie aanwezig. Een Engelsman naast ons deelt met liefde en plezier de stekkergaten van zijn aggregaat.  Wij de herrie, dan ook maar een beetje stroom. Een paar beschonken gasten houden de campinggasten nog even in leven met een verbouwde kettingzaag. Vol gas en hoog in de lucht. Alles kan en alles mag. De grenzen zijn ongeschreven, maar voor iedereen duidelijk. Respect. De regels zijn bekend. Veel, hard en graag tot een uur of 4. Slapen kan later weer wel een keer.

Er zijn veel ‘oudjes’, zoals ik

Het is moeilijk weer. Een dik pak wolken houdt met grote regelmaat de zon tegen. Jammer, maar gelukkig is het droog. Daar doen we het voor. Ik probeer de zon af te dwingen door alleen mijn polo te dragen, maar ik blijk vrijwel de enige te zijn in korte mouwen. Helaas. De baan ligt er prachtig bij. Het nachtelijke buitje regen was precies voldoende. Er is voor de zaterdag al redelijk volk op de been, wat de sfeer ten goede komt. Cross fans kun je niet echt typeren. Natuurlijk verraadt de kleding wel een en ander, maar zonder pik je ze niet uit een rij. Er zijn veel ‘oudjes’, zoals ik. Van de generatie Strijbos, van den Berk en Gert AB. Namen die je altijd bijblijven. Mijn verbeelding van toen zie ik nu weer terug in de ogen van de jeugd. Wij die vinden dat er veel veranderd is. De snelheden, de veerweg en de circuits. De forse springers van vroeger stonden vaak ’s avonds het frame te lassen. Evolutie. Jongeren van alle leeftijden. Verslaafd voor het leven. Kinderen maken midden in de loop een maquette van de baan. Ze krijgen de ruimte. Laten rijpen.

Mike Kras zet ons land als eerste op de kaart

De door leeftijd gedwongen rijdertjes zijn soms erg klein op de volwassen 125 machines. Uit verhouding soms, maar zeker niet minder moedig. Zitten is er niet bij, zeker hier niet. De schansen worden tussen de manches wel bewerkt, maar alles wat er tussen ligt hoopt op. Gaten en geulen. Groter en dieper. De verschillen zijn groot waardoor de kop al snel weer aan de staart zit. De eerste manches zijn spannend en terwijl ik sta te kijken bedenk ik dat er nog zoveel moois komen gaat. Mike Kras zet ons land als eerste op de kaart door de snelste tijd te zetten. Een van de enkelen die zich met hun tweetakt mengen in de ronkende viertaktwereld. Een vreemde maar snelle eend in de bijt. ‘Meer kon ik niet doen’, lacht hij laconiek. De teams lijken elk jaar weer groter en mooier uit te pakken. Niet alleen de top, maar zeker ook alles wat daar onder komt. Prachtige tenten met full color afbeeldingen, gevuld met het mooiste materiaal van de wereld. ‘Living for the Weekend’, is inmiddels een vaste waarde binnen het wereldje. Mooie stand, aardige vent. ‘Zou Jeffrey slapen?’, vraagt mijn dochter, terwijl we langs het meterslange tentencomplex lopen.‘Ik denk het wel schatje. Hij moet fit zijn straks he’. Joep Dankers legt de laatste hand aan het HSF tentenkamp. De beachvlag maakt het af. Op de vraag of Raivo er klaar voor is reageert hij duidelijk. ‘Hij is niet snel tevreden. Alles moet 110% zijn hè, maar hij heeft er veel zin in’. Een veel te grote Ken de Dycker rijdt langs op een veel te kleine fiets. Een beer van een kerel met een ontspannen blik. Plezier straalt uit zijn ogen. De op een spandoek afgebeelde scrubbende Fevbre krijgt wederom een mooie Mxinfected sticker op zijn achterspatbord.

Ze maken ruzie om een fiets

Net als je denkt dat het allemaal toch wel hard gaat en de mannen veel durven zien we de kwalificaties van de ‘grote jongens’. Nog steeds begrijp ik niet hoe je met zo’n bizarre snelheid naar een schans kunt gaan en vervolgens je motor helemaal dwars kunt gooien zonder een andere rijder te raken. Ziek. Er wordt hard gereden, wat wel iets belooft voor dag twee. Bij de tent aangekomen doen m’n voeten zeer. Een heerlijk gevoel van niets moeten overvalt me. Met mijn kinderen dicht bij me op een van de mooiste evenementen van het jaar. Ze maken ruzie om een fiets en om stiekem gemaakte foto’s van elkaar met een dubbele onderkin. ‘Niet op Insta zetten!’. Gezegend sla ik het gade en breng de barbecue tot leven. More raast nog een paar keer met de bmx van de grote berg naast ons waarna we heerlijk onder onze dekbedden kruipen. Met mijn dochter in mijn armen overdenk ik nog even de dag. Onze dag. Haar haar kriebelt in mijn gezicht. Ik wil altijd kamperen. Elke week. De volgende ochtend zijn we op tijd wakker. Terwijl ik mijn tanden sta te poetsen aan de wasbak bij de toiletten word ik aangesproken door een vriendelijke Engelsman. Hij vraagt zich af waar dat litteken op mijn arm vandaan komt. Hij luistert aandachtig en wenst me een fijne dag. Ik kijk hem nog even na. Zijn shirt is vaal. ‘Tommy Searle’, staat er op. Heel vaal dus. Als ik bij de tent kom staan de kids al klaar. Gepakt en gezakt, klaar voor de grote dag.

Haarup blijkt ongenaakbaar. Geconcentreerd en stabiel werk hij zijn rondjes af. Overmacht. Kras komt wat tekort, maar is gedreven. Zo’n wedstrijd op eigen bodem blijft toch iets speciaals. Zijn jankende KTM maakt zijn prestatie voor mijn gevoel nog groter tussen het brommende geweld. Een eenling met een niet te genezen aandoening. Mike is cross. Pauls Jonass is op koers. Al dan niet door toedoen van zijn persoonlijke trainer geeft hij iedereen het nakijken. Gek genoeg is Lieber de enige die enigszins in zijn spoor weet te blijven, maar kan geen vuist maken. Jonass op rails.

De snelheid is er

Dan het moment. Dat hij gretig zal zijn is zeker. Ook al lijkt hij een ontspannen indruk te maken, er rust een grote druk op zijn brede schouders. Iedereen kijkt mee. Veel fans, maar ook haters. Niet veel, maar ik weet dat ze er zijn. Ik probeer me in te denken wat hij moet voelen. Ik vind het al niet fijn dat er soms mensen op mijn vingers kijken als ik aan het werk ben. Twee ogen zijn al te veel. Ik geef het je te doen. We kennen hem een beetje. Hij wil en zal ons niet teleurstellen. Hij maakt veel meters maar gaat hard. In de bocht waar wij staan pakt hij Fevbre buitenom. Er is geen ruimte maar hij doet het toch. Stuur aan stuur, zonder inhouden. Kippenvel. Zijn zelfvertrouwen groeit ronde na ronde. De snelheid is er en dat doet hem goed. Jeffrey maakt waar zonder belofte. Kritiek is pas gegrond als je alles weet. Als je weet wat iemand voelt. Zijn tranen hebt gezien. Weer een stap omhoog. Het zal niet lang duren. Dan gebruikt hij de tweede trede als opstap naar de eerste.

Zijn gezicht op het podium zegt veel. Een last valt van hem af, dat kan niet anders. Als hij sorry zegt met zijn schouders krijg ik het een beetje moeilijk. Onze man van deze dag. Deze prachtige dag!

Valkenswaard bedankt…

(Foto’s met dank aan More Heijt  – MHMXPics.nl)

 

/door

Geslaagde Paasdagen voor Sam

Well

Afgelopen zondag stond voor Sam van de Ven de wedstrijd in Well op het programma. De eerste start was ze redelijk weg. Al snel reed ze naar de derde plaats om dat vol te houden tot het einde van de wedstrijd. Tevreden met haar plaats in de top drie, wat de laatste tijd geen uitzondering is.

Als een kogel vertrok ze in de tweede manche van het hek. Op kop vertrok ze over het startveld, maar werd voor de eerste  bocht nog net voorbijgestoken door Eline Burgmans. Sam heeft gevochten om haar tweede plaats vast te kunnen houden, maar moest toch in Gwenda Haans haar meerdere erkennen. Ze vond haar eigen tempo en hield dat aan tot het eind. Dat bracht haar een verdiende derde plaats wat genoeg was om ook totaal als 3e geklasseerd te worden.

Cuijk

De tweede paasdag halte stond in Cuijk. Daar aangekomen bleek de hele baan onder water te staan. Ondanks de modder reed ‘Ecomaxx Sam’, een perfecte tijdtraining waardoor de zin alleen maar steeg.

Haar eerste start was matig. ‘Achter het hek stond het helemaal blank en daardoor was het moeilijk een fatsoenlijk spoortje te maken. Natuurlijk had iedereen er last van, maar ik kwam gewoon slecht weg’. Toch voelde het rijden goed en zodoende kon ze opklimmen naar een 3e plaats. Nummer twee kwam in zicht, maar haar opmars stagneerde door een kleine val in de blubber. Gelukkig was ze in staat snel weer op te staan en de wedstrijd te hervatten waardoor ze toch nog 4e wist te worden.

Lekkende voorvork poten

Net voor de tweede manche werden er twee lekkende voorvork poten opgemerkt bij Sams motor. Ik besloot er maar het beste van te maken. Weer was de start niet bijzonder en in de tweede bocht gingen er een paar onderuit. Ook Sam zat er tussen moest zich los wrikken. Ze raakte in een fel maar fair gevecht met Demi Verploegh en Samantha Josta, maar de lekkende voorpoten lieten Sam in de steek. Haar armen werden hierdoor sneller moe dan normaal, waardoor het aangegeven tempo bijna niet aan te houden was. Uiteindelijk verdiende Sam een 6e plaats in het totaalklassement, waarmee ze redelijk tevreden is.

De focus ligt nu op Lottum, waar ‘Team van de Ven’ aankomend weekend de tenten op zal slaan.

 

/door

Copyright © 2024 – MXInfected – Verhalen en columns over de motorcrosssport door Olav Heijt.