Zo tegen als ik was, zo voor ben ik nu. Natuurlijk zijn er veel andere banen in Nederland. Mooie banen. Maar toch heeft dit iets waar ik stiekem een beetje nerveus van word. Lekker

[logo-carousel id=banners-2]

Kermis
Dat het een hoop geld kost om deze hele kermis gestalte te geven geloof ik zeker, maar desondanks is mijn kaartje niets duurder dan de Lommelse uitgave. Een hele week hield ik het weer in Assen bij. Regen, alleen maar regen. Vrijdag dacht ik nog dat het wellicht afgelast zou kunnen worden, maar denkend aan de andere modderwedstrijden van het afgelopen jaar, is die kans erg klein. Als we bij de camping aankomen miezert het wat, maar dat stopt gelukkig al snel. Er is nog veel plaats vrij en daarbij staan we lekker op het grind wat het net even wat luxer maakt allemaal. Het stuk van de camping naar de baan is redelijk lang en ik ben al niet zo’n loper van huis uit. Herinner me ineens dat ik vorig jaar nog opmerkte onze fietsen mee te nemen.

Stalen mannen
De baan is zeiknat, maar blijkt toch redelijk berijdbaar te zijn. Trainingsrondjes worden vlot afgewerkt en de wolken die er al waren drijven langzaam weg. Het belooft wat te worden. Toch wel. Onderweg komen we een ijskraampje tegen. Ik geef aan dat we later op de dag nog wel eens terug zullen komen. Goed dat ze er staat. Een ijskraam en ik in mijn korte broek. Goed weer dwing je af namelijk. De tribune zit al redelijk vol, maar toch kunnen we nog een mooi plaatsje bemachtigen. Veteranen zijn geen oude mannetjes meer die wat rondjes ‘cruisen’ voor het plezier. Stalen mannen, drijvend op routine. ‘Onze’ Nancy maakt haar aspiraties waar. Geconcentreerd en nagenoeg foutloos houdt ze onze Nederlandse eer hoog. ‘Hard work pays off’ is hier meer dan op zijn plaats. De kwalificaties zijn de beste uitvinding ooit. De drang om te winnen is groot. Een geweldig spannende race waarbij je vergeet dat het mooiste een dag later nog op het programma staat. Het maakt een weekend compleet en in balans. Prado imponeert en zijn gegroeide volwassenheid is zichtbaar. Zijn Spaanse sierlijkheid ongeëvenaard. Dat Jeffrey zou winnen stond voor mij eigenlijk al vast. Een blok van een combinatie. Leest de baan als geen ander en is inmiddels meer één met zijn motor dan wie ook. De druk moet hoog zijn. Iedere week op tv heeft natuurlijk wel wat, maar dan moet je het ook nog eens waarmaken allemaal. Dat veel mensen mijn stukjes lezen streelt mijn eer, maar er moeten er geen vijf met me meekijken als ik zit te typen. Zijn gretigheid is in toom en dat zal hem nog groter gaan maken. De grootste ooit wellicht.

Ik geniet
Het weer is ons genadig. Een droomlucht geeft de thuisgebleven criticasters ongelijk. De meningen zijn verdeeld over Assen, maar ik geniet. Mijn kinderen genieten mee en dat is al dat telt. Ik loop wel een andere keer langs de baan. Het asfalt naast de baan is niet lekker als je er een schuiver op maakt, mee eens, maar aan de andere kant zijn bomen ook niet mals. Er is altijd wat te vinden en in het ergste geval te klagen, maar er is ook te genieten. Veel. Ik vind het een ‘Amerikaans uitje’ en neem alle ‘verschillen’ graag op de koop toe. Het minuscule buitje van de zaterdagnacht doet geen kwaad waardoor de baan er bijna perfect inligt. Bizar als je weet wat er de hele week aan water uit de lucht is komen vallen. De zon schijnt en zet de gezelligheid aan. De zonnige sfeer geeft de bezoekers weer glans.

[logo-carousel id=banners-2]

Absoluut topniveau
Ik gun het Cairoli als geen ander. Hij is terecht wereldkampioen. Nagenoeg ongeschonden deed hij zijn werk en meer. Niet altijd wordt het grootste talent de uiteindelijke kampioen. Het grootste talent heeft het misschien nog wel het zwaarste. Met de hele vaderlandse crossgemeenschap op je schouders kom je wel eens wat moeilijker rond. Onderschatting of domme pech. Het was in ieder geval een kronkel in de groei naar het absolute topniveau. Zijn eigenzinnigheid wordt vaak aangehaald als minpunt, maar het zal hem uiteindelijk brengen waar hij wil zijn. Het is tenslotte zijn plan. 23 jaar nu. Met een beetje mazzel kan ik er nog van genieten tot mijn pensioen. Een fijn gevoel. Alvast bedankt Jeffrey.

[logo-carousel id=banners-2]

Wat is oud?
Het valt me op de ‘afgedankte rijders’ het meest in het oog springen. Bobryshev gaat as een wilde in het rond. Trekt en sleurt als een malle aan zijn toekomstige ‘inruiler’. Slaat enkele waves over en gooit zichzelf net voor sluiten nog even in de verkoop. Het ‘beest’ ploegt zijn longen leeg. Te weinig eer voor een groot mens. Ook Nagl staat nog in de etalage en laat zich van zijn beste kant zien. De wedergeboorte van Strijbos heeft lang op zich laten wachten. Vorige week deed hij menigeen al versteld staan van zijn snelheid en doet dat in de loeizware Assense zandbak nog eens dik over. Wat is oud? Blij te horen dat hij er nog minimaal een jaar aan vast plakt. Zijn eventuele afscheid zal op niveau zijn, daar ben ik zeker van. Graulus is wisselvallig en dat is jammer. Net voor de finishtafel wil hij aan zijn roll off trekken maar vindt hem niet meteen. Met één hand aan je bril een tafel oprijden en springen geeft me wel een beetje kriebels. De balans is er dus wel. Hij heeft stiekem veel in zijn mars en is gelukkig nog jong. De tijd zal het leren. Met respect volg ik Sven van der Mierden. Hij was er zomaar ineens, voor mij dan. De overstap heeft hem duidelijk goed gedaan. Hij groeit gestaag in het grote geweld en zal het zeker nog een eind brengen. Met een mooie stijl zonder onnodige risico’s zal hij een van de meest constante rijders worden. Brian Bogers rijdt op karakter. Altijd alles geven. Zijn 450 postuur is op een baan als deze in zijn nadeel, maar zal hem wellicht volgend seizoen van dienst zijn. Ik kijk er in ieder geval naar uit. Een Bogers fan ja. Covington is op dreef en Seewer komt te kort. Elke baan is anders. Ieder zijn ding. De sympathieke Davy Pootjes is op de terugweg. Gelukkig zonder haast maar toch met een behoorlijk tempo. Het doet me goed hem weer te zien strijden. Ouder maakt wijzer. Jed Beaton is een verassende verschijning. Uitslagen op formaat laten zien dat hij nog wel iets in petto heeft. Glenn heeft pech. Waar hij vorig jaar zo schitterde, blijft de verdienste nu weg. Een geweldige smakker laat hem als laatste starten, maar desondankt weet hij zich als een baas op te werken. Na de race zie ik hem weglopen met een van pijn vertrokken gezicht en een hand in de vernieling. Respect voor deze man.

Twee benen los
In de paddock is iedereen druk. Zowel de motoren als de rijders hebben de verzorging en rust hard nodig. Nick Kouwenberg is opgewekt, ook al heeft hij nagenoeg niet kunnen trainen op zijn dikke 450. ‘Het is zoals het is’, lijkt zijn persoonlijke slogan. Niet klagen, nooit. ‘Niet afhaken maar lekker crossen’, geeft hij me lachend mee. Nick lacht altijd. ‘Wat is er mooier dan een weekendje crossen?’. Mooi mens. Jan Heusschen van het JH-MX Service Team heeft wel even een momentje tijd. ‘Zijn Filip’ Bengtsson doet goede zaken vandaag. ‘Ben erg blij met zijn prestaties vandaag’, zegt hij met een trotse blik. We hebben met z’n allen hard gewerkt en dat komt er toch een keer uit. Punten in de tas. Dik verdiend. De stijl van de Waal geeft me altijd kippenvel. Twee benen los en het gas helemaal open. Een gast met lef en een mooie toekomst. De gedreven en dikgetalenteerde Jago heeft pech. Hij laat zien het eens te zijn met het opgelegde tempo, maar een schuiver naast de schans gooit zand in zijn eten. Jammer, dat zeker, maar dit wordt vervolgd.

[logo-carousel id=banners-2]

De sfeer is geweldig op de uitpuilende tribune. Een record aantal bezoekers klapt en wavet of hun leven er van af hangt. Een jongen schuin achter me moet een contract krijgen bij Husqvarna. Zijn ‘decibelkillende’ geprepareerde kettingzaag met opengewerkte ‘supertrapp’ hoort erbij. Ik zeg, kaartjes geven en meereizen.
De reis terug naar huis is zoals iedere keer lang en tevens de grote domper van het weekend. Om het nog wat uit te stellen pakken we nog een Mac mee langs de snelweg. Bezaaid met crossfans natuurlijk. Ik raak in gesprek met een Stelletje gehuld in Strijbos fan kleding. Over het blij zijn met de prestatie en het verlengen van zijn carrière. Trouw tot op het bot. Als ze weglopen zwaaien ze. ‘Volgende week Frankrijk?’ Ik schud enthousiast ja. Voor het eerst zijn we er bij.
Een waardige afsluiting van een prachtig seizoen.

Foto’s (van achter de afzetting) met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl

Hij lijkt iedereen te kennen en iedereen hem. Ik weet alleen dat hij uit Gestel komt en tegen de 4000 FB vrienden aan zit. Bij zowel privé personen als rijders met naam verschijnen zijn ludieke ‘posts’. Na een tijdje werd ik nieuwsgierig. Wie is het dan? Hoe ziet hij er uit? Is het een oudere man en kent hij ook werkelijk iedereen of een jonge gast met een gezond gevoel voor humor. Wat ik weet is dat hij van dieren houdt, een voorstander is van een ‘zuiver’ Nederland, versteld staat van sommige ongelofelijke menselijke verrichtingen en fan is van Jeffrey Herlings. Hij heeft een goed oog voor mooie vrouwen en dikke wagens. Jos post zeker niet wat hij gaat eten of gegeten heeft. Ook niet dat hij op vakantie gaat of hoe veel hij van zijn familie houdt. Jos heeft respect. Voor de wereld en alles er in en omheen. Respect voor mens en dier. Respect voor talenten die hij consequent zijn inmiddels alom bekende quote meegeeft. Heel even heb ik de foto’s op zijn tijdlijn zitten bekijken, maar ik wil het eigenlijk helemaal niet weten. Jos is een legende. Nu al…

‘Super goed maar denk erom rechts gas helemaal open’.

Al vaak reed ik er niet beseffend langs over de snelweg. Nooit geweten dat Richard hier al 13 jaar zijn bedrijf runt. Ondanks dat Made geen wereldstad is weten de groten der cross het kleine dorpje toch wel te vinden. Veel van de grote opkomende talenten vonden hun weg via het ‘Grizzly’ van Richard de Beer. ‘De jeugd heeft de toekomst’, is een cliché van de eerste orde, maar tegelijk zo waar. Hij oogt relaxed als we binnen stappen. Nors bijna. Ik ben er dan wel op de afgesproken tijd, maar de klant is hier koning. Netjes en zonder enige vorm van stress of haast help hij een ‘verslaafde’ vader aan zijn crossbehoeftes terwijl Ryan ons bezighoudt met de EK perikelen waar hij nu midden in zit. Ondanks de niet aflatende werkdruk straalt Richard rust uit, wat zeker te maken heeft met het feit dat hij weet wat hij doet. Kennis van zaken.

[logo-carousel id=banners-2]

Loyaliteit als sleutelwoord
Richard heeft al een rijk cross en race leven achter de rug. Het crossen zat hem, net als het sleutelen zwaar in het bloed. Toen hij met zijn 26 jaar en twee gloednieuwe crossers in de schuur, een aanbieding kreeg om als mecanicien mee te gaan naar GP wedstrijden heeft hij dan ook geen moment geaarzeld. ‘Ik weet heel goed wat ik waard ben. Ondanks dat ik lekker meedeed besefte ik op dat moment echt wel dat ik geen wereld kampioen meer zou worden.’ Werken voor wereldkampioenen of teams die in ieder geval de aspiraties voor hadden leek me geweldig. Het waren hele mooie jaren. Ik leerde enorm veel van de totale crosstechniek. Zowel motorisch als veer technisch kreeg ik te maken met alle in- en outs van de motorsport. Ik leerde de jongens kennen die nu op doorbreken staan, er zijn, of inmiddels hun helm al aan de wilgen hingen. Loyaliteit als sleutelwoord. ‘Het worden vrienden. Familie bijna. Ik had toen zelf nog geen kinderen, waardoor je die jongens, soms ‘losgelaten’ door ouders, bijna als je eigen kinderen gaat zien. Het is een rugzak met goud.’

Mijn vrouw wist dat
Toen zijn eerste zoon Ryan werd geboren kwam de omslag. Ik miste mijn gezin. Dagen van huis, terwijl je weet dat je vrouw en kind thuis zitten te wachten tot je er weer een keer bent deed me steeds meer pijn. Ik ben een echt mensenmens, ook al denken velen anders. Ik ben er uit gestapt op me weer volledig bij mijn gezin te voegen, wat mijn beste beslissing ooit was. Als monteur ben ik bij een motorzaak in mijn woonplaats gaan werken. Eerlijk gezegd frustreerde me dat een beetje. Geen negatief woord over dat bedrijf, echt niet, maar ik miste van alles. Op een dag reed ik naar huis en passeerde een bedrijfspand waar ik al langer stiekem eens naar loerde. Je hebt allemaal wel eens zo’n moment dat je al lang iets wil, en je ineens een beslissing neemt. Ik ben rechtstreeks naar de makelaar gereden en heb zonder enig overleg het pand gekocht. ‘Het moest gebeuren’, mijn vrouw wist dat.

[logo-carousel id=banners-2]

Vader van crossende kinderen
Richard weet doorgaans goed waar hij mee bezig is. Wist wat hij in zijn mars had en volgde zijn gevoel. Dat heeft hem geen windeieren gelegd. ‘Grizzly Racing’ was een feit. Richard en motorcross zijn één. ‘Alles is cross hier, 24 uur per dag. Thuis liggen er overal brillen, glazen en kleren. Op iedere vierkante meter vind je wel iets wat met cross te maken heeft. Thuis praten we over cross, kijken filmpjes en lezen het laatste nieuws. Ziekelijk bijna. Het is echt een verslaving. Eenmaal er in teken je voor het leven. Hoe dan ook. Het houdt me erg bezig allemaal. Als ik op de cross ben leef ik even in een andere wereld. Als ‘teammanager’, ben ik evengoed een vader van crossende kinderen. De nagels er af.

Kwaliteit blijven waarborgen

De zaak groeide uit tot een centrum waar je terecht kunt voor alles wat maar enigszins met cross te maken heeft. Tuning en vering zijn wel Richards speerpunten. Natuurlijk doen we alles, maar dat zijn twee dingen die ik absoluut zelf moet doen. Ik ben een perfectionist wat dat aangaat. Beneden staat een testbank waar hij voor ‘technisch partner’ VHM de ‘gouden koppen’ finetunet. Tienden van millimeters maken meters verschil. Dat Richard ook het afstellen van vering goed in de vingers heeft had ik al een tijdje in de gaten. Toch kreeg ik het idee dat hij er de laatste tijd wat minder aandacht aan besteedde. Niets blijkt minder waar. ‘Ik ben een tijdje gestopt met stickers plakken, puur omdat het me te veel werd. Toch wisten de meesten wel hoe het zat. Het opzetten van het ‘Grizzly Racing Team’, kostte hem veel energie en tijd. Alles moest wel gewoon doorgaan natuurlijk. Na een periode van ‘bouwen aan’ staat alles wat het team betreft goed op de rails. Losgekoppeld van het ‘Racing Service’ gedeelte is het Team nu een apart bedrijf. ‘Ik wil de service en kwaliteit waar we met GRS voor staan blijven waarborgen.’

[logo-carousel id=banners-2]

Twee losse bedrijven, intern gekoppeld
Richard kijkt me aan en hij lijkt me vermoeid. Het is ook veel allemaal. ‘Je slaapt niet veel denk ik he?’, vraag ik met een soort van herkenning. ‘Klopt’, zegt Richard, maar ik kan er gelukkig goed tegen. Hij heeft in de afgelopen 13 jaar een prachtige basis gelegd, maar het moet wel anders nu. Als ik de kwaliteit van ‘GRS’ wil blijven waarborgen moeten we gewoon dingen aan gaan pakken. Iets zakelijker nog, om het rendement van de dag zo hoog mogelijk te houden. Sommige dingen kan ik gewoon niet uit handen geven. Dat is mijn kracht, maar tegelijk werkt dat soms tegen in de groei van het bedrijf. Er is dan ook besloten met meerdere monteur te gaan werken die het reguliere werk voor hun rekening gaan nemen. Ook zal het team losgekoppeld worden van de werkplaats. Twee losse bedrijven, intern gekoppeld. ‘Veel dingen lopen nu door elkaar wat erg rommelig is en het overzicht vertroebelt. Ook boekhoud technisch kost het nu vaak meer tijd dan noodzakelijk. ‘Daarom reis ik tegenwoordig pas op het allerlaatste moment af naar de racelocatie. Bedrijfstechnisch kan ik het gewoon niet maken om de helft van de week rond te toeren door Europa. Er blijft werk liggen en de klanten moeten dan ook te lang wachten. ‘GRS is de basis en dat wil ik graag zo houden’.

‘We hebben alles in huis’
‘Ryan mag wat mij betreft prof worden, als dat in hem zit. We zijn op de goede weg, maar moeten de juiste balans zien te vinden. Er gaan nog te veel dingetjes onnodig mis waardoor de uitslagen soms wat tegenvallen’. Richard legt geen druk. Hij mag veel en moet ook wel dingen natuurlijk, maar het plezier staat op nummer 1. ‘De snelheid is er gewoon, maar hij moet gaan proberen een bepaalde positieve flow vast te gaan houden. Geloven in zichzelf’. Ryan is precies zijn vader. Nuchter, maar gedreven tot op het bot. De kleine Cody heeft dat wat minder. Die meldt zich 5 minuten voor zijn manche, doet vervolgens zijn ding en is, zodra hij zijn helm afzet weer het spelende kind. Graaft een kuil of raast met zijn fietsje over het rennerskwartier. Onbezorgdheid ten top. Over het loslaten of weggeven van je kind aan een team, als hij een bepaald niveau mocht bereiken, zit Richard niet in. ‘We hebben alles in huis en vooral in eigen hand’. Het opleiden en begeleiden van de jeugd zal altijd vooraan staan bij Grizzly. ‘Ryan kan nog wel een stukje groeien binnen ons eigen team. Wat volgt is van latere zorg. We zien het vanzelf…

(Foto’s met dank aan: RGP PHOTO – Ron van der Bij en Tattler MX – Bart Amsig)

[logo-carousel id=banners-2]

De hoop op een zonnig spektakel vervaagt wat als ik de lucht tussen Bergen op Zoom en Aagtekerke bekijk. Grauw en dreigend. Water en Zeeuwse klei zijn volgens mij alleen leuk samen als je een pot of een asbak wil maken. In de kletterende regen rijden we het terrein op. Een jonge parkeerwachter instrueert een nog jongere versie. ‘2 x 20 terug zegt hij duidelijk en 3 keer. Het ging al vier keer mis vanochtend’, lacht hij. Aan vierkante meters rennerskwartier is geen gebrek en we vinden een plaatsje naast een bekende groep levensgenieters. XXL partytent vol met stoelen en bier. Motoren buiten. De regen stopt en we zetten ons eigen kampje op.

Schuimbekkend
Jaren terug waren we er ook een keer. Het samenvallen met de GP van Lommel geeft een lastige keuze die we deze keer niet hoefden te maken. Bij de rijdersmeeting valt het me op dat er veel rijders van ‘buitenaf’ aanwezig zijn. De afgereisde Belgen zijn meer dan welkom en geven het gebeuren een spannend internationaal tintje. Mooi het besef te voelen dat een evenement als dit niet verloren mag gaan. Het is nog vroeg, maar toch zijn er al veel mensen op de been. Ik sta naast een Duits gezin die hun vakantie vieren op een naburige camping. Hun kleine mannetjes staren met verbeelding naar de blinkende motoren. Eén van de weinige emoties die ik nog weet te herinneren uit mijn prille kindertijd. Schuimbekkend. Dit zal de vakantie zijn om nooit meer te vergeten. De ouders genieten zichtbaar. Niet klagen maar meebeleven.

 

[logo-carousel id=banners-2]

De 27e keer
Er wordt gestreden in alle klassen die denkbaar zijn. Kinderen, stoere meisjes, mannen in wording, mannen, vrouwen en door de wol geverfde veteranen staan met een danig verhoogt testosteron gehalte te trappelen in gedachten. Ik weet het nog wel. Wat voor wedstrijd het ook was. Altijd weer dat moeilijk te beschrijven onderbuik gevoel van zenuwen gemengd met passie. Vechtende vlinders. Dat het de 27e keer is merk je aan alles. Met vriendelijke doch strakke hand en mond wordt alles in de juiste banen geleid. Respect dwing je af. Een onwetende crossvader wordt uit het middenterrein gefloten. Het slagen van een dag als deze valt of staat met veiligheid.

‘Die gast heeft ooit GP’s gewonnen’
In de laatste jaren heb ik veel rijders en rijdsters mogen leren kennen wat zo’n dag nog mooier maakt. In de tent sta ik even met Nancy te kletsen. Vriendelijk als altijd. Voor de ‘crossleek’ een leuke en aantrekkelijke meid waarvan ze niet zouden verwachten dat ze even later het hele veld op een hoop zou rijden. Respect. De altijd opgewekte Marco Neeleman geeft me altijd weer een positieve ‘boost’, alleen al door de glinstering in zijn ogen. Verslaafd als geen ander. GertJan Vorstenbosch is misschien wel de meest markante van de aangemelde rijders. Op voorhand in ieder geval de prijs voor de mooiste motor. Kevin Spruijt laat me genieten van een staaltje close racing.

Een gevecht op de centimeter, beslist naar zijn zin. Kippenvel. ‘Reus’ Gijsel verwacht ondanks zijn gedrevenheid niet al te veel. ‘Ik weet heel wat je ervoor moet doen als je en beetje mee wil draaien. Ik doe dat dus niet meer. Er zijn nog zoveel andere dingen in mijn leven waar ik van geniet. Voetballen op zondagochtend is een van die dingen’. Uiteindelijk staat hij, met Chad Reed blik, toch met bloemen. 2×3 is zo slecht nog nie.. De naam ‘van Drunen’ drukt een duidelijke stempel op de dag. Lotte (jaja, de zus van Bram) blijft in de eerste manche steken achter een haperend poortje om na een ronde al op de derde plaats voorbij te komen. Uitzonderlijk. Van spanning is bij het blonde minimodel in het parc fermé niets te merken. ‘Eerst even rijden, maar daarna naar het springkussen he’. Jason van Drunen knikt. ‘Hey pap. Er moet nog wel een EMX sticker op’, zegt ze terwijl ze op haar nummerplaat tikt. Lottes plannen zijn duidelijk. Vader lacht met een bedenkelijke blik. ‘Het gaat er van komen denk ik’, geef ik hem mee. Hij blijft nuchter. ‘We gaan het zien’. Grote broer en muzikaal talent Luke staat er bij en geniet stilletjes van alles. Always there. De evenzo stille, wel crossende broer’ Bram staat naast me. Even later zie ik hem gaan. Getransformeerd en in een prachtige stijl. Geen woorden maar daden. Dat Marcel van Drunen het crossen nog niet verleerd is mag duidelijk zijn. In een absurd rustige stijl rijdt hij scherp sturend naar de kop. Thomas moet eens een keer genoegen nemen met een tweede plaats maar heeft daar alles behalve problemen mee. Hij heeft veel respect voor de getalenteerde ‘supermotardman’. ‘Die gast heeft ooit GP’s gewonnen’. Een ‘vechtende’ Thomas had ik al een tijdje niet meer gezien. Mooier eigenlijk. Ja, ik ben fan van Thomas met zijn dikke 500. Heel erg.

[logo-carousel id=banners-2]

Ik geniet van ‘Team Rednecks’. Underdogs in de hoofdrol. Ze doen me denken aan de ‘Stankdog’ filmpjes. In een dikke stijl, maximaal genieten. Eindelijk ontmoet ik Eric en Kyro Grispen. Super aardige mensen die al een tijdje het boegbeeld zijn van mijn site met een prachtige foto die met dit gevoel toch weer een andere lading heeft gekregen. Met Lucas, Johnny en Joey geniet ik van een ‘locals manche’. Ik supporter, zonder de bekende armbewegingen, mee voor ‘Maaskantje’. Na jaren gestopt te zijn rijdt hij weer eens mee op Joeys motor. En wint. Prachtig. Getalenteerde zuiderbuur Ian de Sweemer laat zien al behoorlijk gewend te zijn aan zijn mx2 machine. Mooie stijl, prachtige strijd. Als laatste heb ik erg genoten van mijn zoon. Nagelbijtend zie ik mezelf rijden. Bezonnen doet hij zijn ding in delfde stijl als ik vroeger. Maximaal genieten. Goud.

Traditielijst
Ik heb nog wel plaats voor een traditie dus hoop dat we volgend jaar weer kunnen. Zoals indertijd de Supercross in Goes en de Strandrace in Vlissingen schrijf ik Aagtekerke bij op mijn ‘to be list’. Nog voor het feest in de tent losbarst vertrekken we huiswaarts, waar er nog twee op ons wachten. Onderweg laat More me trots wat foto’s zien die hij maakte. Vijf minuten later ligt hij ‘heerlijk ontspannen’ met zijn hoofd tegen het harde raam te slapen.

Bedankt MC de Pekelinge voor een geweldige dag motorcross. Weer eens geen seconde verspild vandaag…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

‘Uiteraard had ik ook al veel verhalen gehoord over de GP van Loket. Mooie baan en veel publieke belangstelling’. Veel Nederlanders trekken er jaarlijks heen, dus dat zegt wel iets. Ondanks de aparte grondsoort werd Nicky enorm enthousiast bij het verkennen van de baan. Er zitten nogal wat hoogteverschillen in, dus haar eerste focus lag voornamelijk op de timing. Niet echt een ondergrond waar je je een misrekening kunt permitteren. Het rijden in de tijdtraining ging lekker waardoor ze deze op een 9e plaats af kon sluiten.

Geen makkelijke opgave
De start van de eerste manche was redelijk slecht waardoor Nicky zich van buiten de top 10 op moest werken. Het was geen makkelijke opgave, maar het lukte haar toch nog een nette 7e plaats te bemachtigen. Omdat het gat naar de rest intussen al veel te groot was geworden zat er dan ook meer niet in. ‘Over het rijden zelf ben ik best tevreden. De rondetijden waren lang zo slecht nog niet, dus er zou best meer ingezeten hebben als mijn start wat beter was geweest’. ‘

Rust zacht Igor
Een grote domper op de dag was de crash van Igor tijdens de eerste manche van de 85cc. ‘De sfeer veranderde meteen toe we het vreselijke nieuws hoorden. Erg genoeg zag ik het van het begin tot het bizarre einde. Een beeld dat me nog lang bij zal blijven. Mijn gedachten gaan uit naar zijn familie en naasten. Rust zacht Igor. Gelukkig was mijn tweede manche pas een dag later, waardoor ik het toch al een beetje een plekje kon geven’.

Nicky’s voordeel
De start van haar tweede manche was aanmerkelijk beter. In de eerste ronden kon ze vlot wat rijders passeren zodat ze al snel plaats 5 in kon nemen. Deze plaats kon ze even vasthouden tot Nancy haar voorbij kwam, waardoor ze terugzakte naar plaats 6. Een ronde later kwamen Livia en Kiara beiden ten val wat in Nicky’s voordeel uitpakte waardoor ze automatisch op de 4e plek terecht kwam. De twee dames mankeerden gelukkig niets maar konden het gat niet meer dichtrijden, waardoor Nicky zich op deze 4e plaats af kon laten vlaggen.

Regenval
Al met al was het een mooie, maar toch erg moeilijke baan. Vooral in de tweede manche toen de hevige regenval de boel erg glibberig maakte. ‘Ik kwam die tweede manche niet in mijn ritme en ben dan ook niet geheel tevreden met mijn gebruikte techniek. De uitslag maakt me daarentegen weer wel weer blij’.
Dit weekend in Loket bracht Nicky van Wordragen op een dik verdiende 7e plaats in het WK Dames. Met maar 2 punten van plaats 6 en 3 van plaats 5 verwijderd wordt het een spannende strijd in de volgende GP in Assen.

Hoe dan ook, Nicky en haar team zijn er helemaal klaar voor.

(Foto’s met dank aan Eric Laurijssen)