Copyright © 2024 – MXInfected – Verhalen en columns over de motorcrosssport door Olav Heijt.
Het trouwe bestuur van KMC Mol
Twee keer ben ik er geweest. Twee keer was het een schitterende dag. Op de edities 2015 en 2016 was ik getuige van prachtige momenten. Vooral de strijd tussen Strijbos en Simpson is me bijgebleven. Ook het moment dat een ontketende Shaun zijn KTM in de metalen hekken boorde. Opstaan en doorgaan was het devies van de strijdlustige Schot die niet voor niets optreedt onder de noemer Simpson Army. Mijn jaarlijkse traditie werd om verschillende redenen afgebroken. Jammer. Een verlies was het zeker, te weten dat ook Kester, Orp en Wuustwezel al enige tijd niet meer op de jaarlijkse kalender voorkomen. Na een onzekere periode kreeg Danny Joos dan toch nog redelijk onverwacht groen licht. Natuurlijk onder bepaalde ‘Covid’ voorwaarden, maar toch. Waarschijnlijk zou een wedstrijd als deze in een ‘normale wereld’ vele malen zwaarder bezocht worden dan de 5000 man die nu binnen mogen, maar het is toch weer een begin. En wat voor een begin. Kijkend naar de deelnemerslijst is het voor mij een hele grote pleister op de wond die ik mezelf toebracht niet naar Oss een Lommel te gaan. Ja, ik mis het. Heel erg zelfs en kan bijna niet wachten tot zondag. Niet alleen ik, maar zeker ook organisator Danny Joos is erg enthousiast. Niet dat het organiseren hem onrust oplevert, maar een nieuw leven schenken aan zijn dood gewaande crosskindje maakt wel de nodige emoties los. De jarenlange onzekerheid lijkt te keren en dat doet hem en cross minnend België en Nederland goed. Heel goed. De weersverwachtingen zijn op zich positief. Zeker tot de zondag alleen maar zon, met een paar druppels op de dag zelf, die na correctie weggestreept kunnen worden. Succes voor de rijders die mijn dag gaan maken, maar meer nog voor het gehele team van KMC Mol die dit weer mogelijk maakt. Alvast bedankt voor het aankomende weekend, de geleverde strijd en de geweldige opbrengst daarvan!
Het is gezellig druk op de Oirschotse hei. Het zonnetje schijnt hier en daar door de bomen, waardoor het ondanks de tegenvallende temperatuur toch erg zomers aandoet. Het geluid van een begrensde tweevijftig galmt, afgewisseld door een snerpende tweetakt. Hij krijgt op z’n donder want het gas gaat niet dicht. Bijna niet. Als ik boven op de ‘kijkberg’ sta zie ik haar gaan. Geconcentreerd doet ze haar ding. Iedere ronde hetzelfde. Waarschijnlijk ook dezelfde tijden en dat twintig minuten aan een stuk. Respect. Ze is enorm gegroeid na de laatste keer dat ik haar sprak. Niet alleen in haar rijden, maar ook qua postuur. Eenmaal weer bij de fel bestickerde bus neem ik een kijkje. Haar uiterst sympathieke vader Jurrien herkent me nog en geeft me een stevige hand. Hij steelt mijn openingszin en vraagt hoe het met me gaat. Als snel zijn we het eens. Corona is klote. Voor iedereen natuurlijk, maar zeker voor de sport. We hebben er allemaal last van, maar het blijft jammer. Als veteraan vond ik het al best als ik maar kon rijden. Trainen was de beste optie, want dan kun je er uit als je geen zin meer hebt, of als je armen gevaarlijk te hard werden. Voor de opkomende jeugd ligt dat even anders. Je traint dan om in de wedstrijden het hoogst haalbare te scoren en dat zat er tot op heden niet echt in. ‘We zouden het liefste morgen naar ONK Boekel gaan, of waar dan ook. Nu zitten we morgen ochtend om vijf uur in de bus richting Italië. Natuurlijk moet je niks, maar als je wedstrijdritme op wil doen, zal je toch weer een keer aan het hek moeten. Ik kijk naar de lange rits sponsorstickers onder Lotte haar naam die groot op de zijkant van de cross bus prijken. ‘Ze wordt in ieder geval wel opgemerkt’, prijs ik haar en Jurrien lacht. ‘Ja dat zeker. Ze doet het erg goed. We hoeven niet alles zelf te betalen, maar toch kost het alsnog een berg geld ieder jaar hoor’. Ik geloof het graag. Een deel van het ‘stoffenbedrijf’ is al aan de kant geschoven. ‘De winkel is er nog en we doen veel online, maar op de markt staan lukte niet meer’, zegt Jurrien. Toch kan hij er nog bij lachen. ‘Het zijn de keuzes die je maakt he. Je doet het wel of je doet het niet. Wij hebben besloten er voor te gaan, zolang Lotte dat zelf ook wil natuurlijk. Ik kijk naar de blondine. Ze lacht. ‘Jaren geleden vertelde je nog dat je modellenwerk deed’ grap ik. Toen vroeg ik je waarom en zei je; ‘Omdat ik zo knap ben’. Ze lacht hard. ‘Nou, ik wilde toen al motorcrosser worden hoor en dat is nog steeds zo’. Aan de telefoon hoor ik haar praten over een spuitbus tegen schaafwonden. Net ervoor was ze even de focus kwijt er reed via een afzettingshek tegen een boom. Ik zag het gebeuren. Lotte zeurt niet. Ze trekt haar shirt aan en doet haar helm op. ‘Twintig minuten he, niet korter’, geeft Jurrien haar mee. Het is haar laatste sessie voor vandaag. Morgen vroeg op en onderweg online les. Ze crost liever maar weet als geen ander hoe belangrijk een opleiding voor haar is. Je weet het tenslotte nooit. Als ik haar zie staan besef ik dat het niet lang gaat duren voordat de stap naar de 125 gemaakt zal worden. Lotte beaamt mijn gedachte. ‘Ik heb soms gewoon blauwe knieën’. Ik loop nog even de berg op en volg haar een paar ronden. Een talentje met de juiste instelling. Twee hele belangrijke kenmerken…
Foto met dank aan Sliedrecht24.nl (online krant)
Het barre weekend van twee jaar geleden zit nog vers in ons geheugen. Dat we deze keer weer zouden gaan was wel zeker, ondanks het wisselvallige weer van de afgelopen weken. Meer dan verwonderd was ik dan ook toen ik zaterdagochtend door mijn raam keek. Geen wolk aan de lucht. De laatste beelden via Facebook van het circuit beloofden een dikke modderpoel, maar op de baan aangekomen blijkt maar weer eens wat ervaring kan doen. Ze kennen hier de grond en weten er mee om te gaan, dat is in ieder geval heel duidelijk. Het zonnetje schijnt heerlijk op mijn gezicht, waarbij ik stiekem hoop dat mijn
rimpels dichtsmelten.
Jan maakt zich onsterfelijk
De eerste rondetijden geven een goed beeld van de baangesteldheid. Met mijn jack om mijn middel geniet ik van de eerste trainingen en besef dat het weer al veel te lang heeft geduurd. Tenslotte was het nooit eerder zo laat in het jaar nog zo nat. De uiterst sympathieke ‘persman’ Jan Boer, heet ons welkom in de heerlijk warme media ruimte. We hebben dan wel de mazzel daar te mogen komen, maar ben toch het liefst buiten, hoe koud het
ook is. Door Jans’ verantwoordelijke functie krijgt hij natuurlijk niet altijd alles mee van de baangebeurtenissen, maar geniet desondanks duidelijk zichtbaar van elk moment. Iedereen heeft hem nodig of denkt dat, maar dat doet hem eerder plezier dan kwaad. Het is helemaal zijn ding en dat doet hij als de beste. Jan maakt zich onsterfelijk door mijn zoon een pershesje te overhandigen voor het weekend. Zijn eerste zal ook een gedenkwaardige worden. Ook ‘vakmens’ Kees van den Boomen doet zijn ding. Op zijn geheel eigen wijze verslaat hij de prestaties, met zicht op het
beeldscherm waar de tijdtrainingen weergegeven worden en dat geeft weer een vertrouwd gevoel. Kees loopt als oud coureur al zo lang mee in de motorcross, dat hij al gezien kan worden als een soort Olav Mol, maar dan van de cross. Cross is ook zijn leven. Ik kom Nancy van de Ven tegen, buiten in de tunnel. Ze oogt geconcentreerd, slank en vooral fit. Ze zette dan ook de tweede tijd neer en dat belooft nog wat vandaag. Een gouden droom gecombineerd met een ijzeren wil, moet toch een keer de vruchten af gaan werpen. Met een tikkie meer geluk aan haar kant zal de grootste prijs toch wel een keer in het Zeeuwse Vlissingen terechtkomen. Een kort gesprek met de altijd vriendelijke Marcel van Drunen leert me dat hij op de goede weg zit. Zijn nieuwe racewear collectie verdient veel aandacht, maar ook zijn zoontje Jayson heeft als aanstormend talent de juiste coaching nodig.
Het mannetje groeit hard in alles. Het verleden herhaalt vaak en ook nu weer.
Voetjes op de steunen
Naar de trainingen kijkend verbaas ik me toch weer over de heldenmoed. Ik heb een groot deel van mijn leven doorgebracht op een crossmotor en nog steeds begrijp ik niet dat het mogelijk is wat deze mannen doen. Zo hard door diepe sporen. Voetjes op de steunen en gas er op. Uit het niks zo ontzettend dwars gooien en zo verschrikkelijk ver springen. Het lef, maar zeker ook de vrijheid die ze voelen, ook al ken ik dat maar voor een klein deel. Ik zie supertalent Kay de Wolf in een trainingsbroek, shirt en denk meteen aan de verschillen met vroeger. De evolutie heeft zeker ook bij de cross zijn sporen
nagelaten. Foto’s en beelden van de vroege periode De Coster, Wolsink en Robert. Beesten van kerels die op de meest onmogelijke manieren de ongeleide
projectielen in de baan probeerden te houden. Armen van staal. Het hoeft niet meer. Het zijn slanke atleten nu, die acteren op balans. Motoren blijven recht, netjes dansend over de diepe gaten. Mooi.
Zijn overmacht blijft
In de kwalificatie races verrasten enkele rijders onverwacht. Herlings is inmiddels een vaste waarde geworden in het veld. We gaan er voor het gemak maar van uit dat hij winnend af zal sluiten, maar toch wordt het allemaal wat minder vanzelfsprekend. Zijn overmacht blijft, maar de volgelingen blijven steeds vaker wat meer in de buurt. ‘Reus’ Jasikonis laat zien dat hij grootse plannen heeft voor het komende seizoen. De gang zit er goed in en ook al was het ‘maar’ een kwalificatie, zijn optreden maakte de gemoederen goed los. Herlings passeren is nu ook bepaald niet iedereen gegeven. Vastberaden geeft hij zijn Husky in de eindfase nog een fikse slinger, waardoor hij winnend af weet te sluiten. Ook Bas Vaessen is heel erg terug van weggeweest. Volledig hersteld van zijn langslepende blessure laat hij zien dat hij niet heeft stilgezeten. Als beste Nederlander sluit hij af op een prachtige derde plaats. Onrustige uitslagen die de honger naar de zondag alleen maar vergroten.
Ze is nergens bang voor
Nancy van de Ven is in goede doen. Na een wat tegenvallende start in de GP van Engeland, stond ze een heel pak zekerder aan de start in haar thuis Grand Prix. Misschien niet geheel foutloos, maar op zeker gereden. Met een verdiende derde plaats totaal behoudt ze netjes de aansluiting op haar concurrentie. Eigenlijk begint het nu pas. Het waren twee moeilijke en vooral natte banen, maar er is nog genoeg moois in het verschiet. Ze is nergens
bang voor. Het hoort er allemaal bij, maar een droge zware zandbaan behoort toch wel tot de favorieten. ‘Misschien kunnen we nu eindelijk eens echt gaan crossen’.
Doorbaggeren tot het geblokte wappert
Ook al sluiten er steeds meer banen, het Belgische talent blijft zich toch razendsnel ontwikkelen.
Liam Everts heeft een zware last mee te dragen, maar gaat daar perfect mee om. Met de voorbeelden van zijn familie, wordt er stiekem toch wel iets van je
verwacht. Liam maakt het waar en laat ondanks zijn tengere postuur toch zien dat hij de kampioensgenen mee heeft gekregen. Ook de jonge Belg Jago Geerts stoot door naar de absolute wereld top. Met overmacht wint hij de eerste manche bij de MX2 en komt met veel karakter in de tweede van een allerlaatste plek terug naar 7. Geen gevalletje ‘top of the box’, maar wel een zwaar verdiende derde plaats. Door een crash bij de start van de tweede manche, moest hij als laatste aan de loodzware manche beginnen. Jago moest maar één ding doen. Blijven rijden. Zijn tempo herpakken en vasthouden. Doorbaggeren tot het geblokte wappert. Tijdens de wedstrijd blijkt maar weer eens dat hij uit het beste hout gesneden is. Volhardend maakte hij zijn rondjes en finishte uiteindelijk nog als zevende. Een meer dan knappe prestatie in een rijdersveld met de enige echte wereldtop. Jago sluit zich dit weekend bijna moeiteloos aan met de mannen die strijden om de titel en zette samen met Liam Belgie als verlopen crossgrootmacht weer dik terug op de kaart. De grote verrassing van dit weekend is toch wel de vijftienjarige Kay de Wolf. Een absoluut supertalent, zich razendsnel bewegend in een prachtig en vooral uiterst professioneel team. Als snelste van het hek en na een valpartij uiterst knap terug gekomen naar een vierde plaats. Heel bijzonder te weten dat hij net als Liam ook nog maar een paar keer op de mx2 machine heeft gereden. Vervolgens pakt hij na weer een kopstart de leiding om die niet meer af te staan. Meer dan vijftien seconden voor op de tweede. Dat hij door zijn hoge concentratie de gele vlag mist op de laatste bult voor de finish is eigenlijk bijzaak geworden. De waanzinnige prestatie overschaduwt het vervelende voorval vrijwel onmiddellijk.
Respect.
Constante factor
Bij de ‘grote mannen’ lijkt de spanning weer een beetje terug te komen. Na de verrassende overwinning van Jasikonis in de kwalificatie, blijken meer mannen het waanzinnig hoge tempo van ‘onze Jeffrey’ aan te kunnen. Tijdens de eerste manche liet Herlings zien veel te hebben geleerd. De gretigheid
is er zeker nog, maar het lijkt nu gemixt met een gezonde dosis verstand. Zorgen dat je er bij bent, maar dan wel iedere GP. Blijven scoren en je
momenten pakken. Het is meermaals bewezen dat de constante factor toch wel het belangrijkste is om uiteindelijk totaal de beste te kunnen zijn. Nee, we zijn het niet van hem gewend, maar het maakt de wedstrijden zeker een stuk aantrekkelijker. Als het een beetje meezit zullen we nog veel mooie manches
mogen zien, waar hij de strijd aan zal moeten gaan met de vechtlustige Gajser. Prado moet zijn draai nog vinden, na zijn heftige blessure. Het mag al een
wonder heten dat hij alweer op dit niveau mee kan draaien. Brian Bogers lijkt op stoom te komen. Na een hele strakke zevende plaats in de kwalificatie werd hij verdiend tiende in de eerste manche. Helaas moest hij in de tweede opgeven door mechanische pech. Dat het er in zit was al langer duidelijk, maar het gaat er nu echt op lijken dat zijn nooit aflatende doorzettingsvermogen zijn vruchten af gaat werpen. Lars van Berkel geeft zijn kaartje af door in de manches respectievelijk negentiende en veertiende te worden. Een knappe prestatie als je kijkt naar de baangesteldheid en het grootste geweld van de wereld om hem heen.
Gert en zijn vrolijke maten
Na afloop maken we de bonnen op bij de frietkar. Gert Scherpenisse blijkt niet alleen een succesvol autohandelaar in zijn eigen gelijknamige onderneming, maar zeker ook een gul mens. Het bonnenoverschot was hem ook te veel en gaf me spontaan zijn laatste twee, als dank voor de leuke stukjes. Gert en zijn vrolijke maten zijn een typisch voorbeeld van mannen die mede de sfeer bepalen van een weekend als deze. Weer of geen weer. Er zijn en genieten!
Het waren weer mooie beelden op mijn verslaafde netvlies. Genoten van jong aanstormend talent, maar zeker ook van de gelouterde bikkels die er alles voor over hebben. Moeten eigenlijk, om het dagelijks brood op de plank te krijgen. Valkenswaard en crossen. Zware banen, maar zeker de mooiste…
Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl (met hesje…:)
Er zijn er nogal al wat. Veelbelovende rijders die wat vaker pech hebben dan een ander. Davy Pootjes en Kevin Strijbos zijn zomaar twee voorbeelden van talentvolle rijders die door pech veel seizoenen hebben moeten laten liggen. Waardevolle tijd. Het mooie aan crossers is dat het allesbehalve opgevers zijn. Hard volk zonder een beetje zelfmedelijden. Ze moeten niks maar willen zo graag. René de Jong is ook zo’n type. Ook hij heeft een doel. Een missie mag je het wel noemen. ‘Ik ben zeker geen wereldkampioen’, zegt hij nuchter, maar de ‘rechtdoorzee’ Amstelvener doet toch behoorlijk bovengemiddeld mee. Als ‘officieel veelbelovend’ werd hij al vanaf de 65 kleine wielen gesteund door de KNMV. ‘Zo lang je carrière duurt’, werd zelfs verkondigd. Steunen wil zeggen dat je er voor iemand bent in goede maar zeker ook slechte dagen. Een rijder die er al is, heeft de steun meestal al genoten. René was er nog niet, maar iedereen heeft kunnen zien dat de jongeling nog veel in zijn mars heeft. Talenten dienen met zorg behandeld te worden. De juiste steun op het juiste moment. René heeft ook verschillende malen pech gehad. Het begon met een dubbele enkelbreuk, die vervelend genoeg werd achtervolgd door een dikke ontsteking. Niet heel lang erna brak hij zijn ruggenwervel en moest hij wederom plaatsnemen in de voor hem inmiddels bekende lappenmand. Weer kwam René terug. Sterker dan ooit en liet zien dat er terdege rekening met hem gehouden diende te worden. Met overmacht won hij de twee laatste ONK’s en bereidde zich mentaal en fysiek voor op een nieuw seizoen. Het seizoen van de waarheid misschien wel. Met de GP van Valkenswaard in zicht schreef hij zich in met de hoop op een wildcard. Op zich een respectvolle Nederlandse vertegenwoordiger die er alles aan zou doen de Nederlandse vlag hoog te houden tijdens de enige Nederlandse GP van 2020. René blijkt volgens de KNMV geen toevoeging aan het deelnemersveld en ook zou het geen goede ervaring voor hem zijn voor de ontwikkeling van zijn carrière. Wie dan wel zou je denken…
Het is allesbehalve een typetje. Hij lijkt erg ‘easy going’, maar weet goed wat hij leuk vindt en waar hij een ‘pesthekel’ aan heeft. Mischa maakt zich absoluut niet druk om anderen, maar focust zich op zijn familie, vriendin en vooral op zichzelf. Ook zijn persoonlijjke sponsoren draagt hij een warm hart toe. ‘Ze steunen me al jaren en dat waarder ik erg.’ Micha lijkt wat onverschillig, maar de werkelijkheid blijkt anders. ‘Een jongen met een fijn karakter’, prijst zijn vader hem vanaf zijn kamerbed. Nog niet zolang geleden maakt ’die ouwe’, zoals zijn zoon hem noemt, tijdens een verbouwing van zijn werkplaats een vrije val door een gat in het plafond. Twee gebroken ruggenwervels, een gebroken onderarm en een verbrijzelde knieschijf, waren de opbrengst en dat deed hem zeer. Niet zozeer de pijn van de letsels want hij is niet een van de flauwsten, maar zeker het feit dat zijn eenmans zaak en verbouwing van zijn meubelspuiterij stil kwam te liggen. Het is geen stilzitter. Dochter Nikki laat tussen neus en lippen vallen dat hij al zonder krukken loopt, terwijl de arts toch iets anders voorschreef. Uiteindelijk ken je zelf je lichaam het beste denk ik dan maar.
Sponsorstickers
Er heerst een relaxte sfeer in huize de Waal. Geen patsers of grootdoenerij in de omgeving. ‘What you see is what you get’. Ook al schelden Micha en Nikki grappend heen en weer, toch kunnen ze niet zonder elkaar. Nikki slaat als grootste fan praktisch geen wedstrijd over en is dan ook supertrots op haar talentvolle broer. Liefde hoef je niet uit te spreken, die voel je. Micha is grappig. Als ik begin over een onderwerp van een tijdje geleden, geeft hij aan een slecht geheugen te hebben. ‘Van een goudvis’, lacht hij hard. Op z’n Brabants: ‘dawittikammalniemer’. Ook ‘wamaktutuit’, passeert regelmatig de revue, Het maakt ook niet uit want sinds de ‘New Kids Hype’, praten we allemaal wel een beetje Brabants. Mischa is onverwacht zorgzaam. Terwijl mijn zoon en ik zijn bus voorzien van sponsorstickers, verzorgt hij de koffie met koek, Cola, No Fear Energy en slingert tussendoor ook nog even de airfryer aan.
Supertalent
Als we weer binnen zijn vertelt vader Frans de Waal van vroeger. Hij crosste zelf maar een jaar of vijf, omdat hij vrij laat begonnen was. Eigenlijk is hij al jong uit huis gegaan om op die manier zelf zijn crosser aan te kunnen schaffen. Frans was geen supertalent, maar heeft er dik van genoten. Op het moment dat Micha met een 65 cc de baan onveilig begon te maken, zette Frans er een punt achter. Het was mooi geweest. Hij pretendeert niet perse een goede trainer te zijn, maar snapt wel wat de cross inhoudt. ‘Ook al kon ik het zelf niet uitvoeren, ik denk wel dat ik weet hoe of wat. Ik heb daar veel met Micha over gepraat maar de laatste jaren laat ik dat bij het team liggen. Het zou alleen maar onrust veroorzaken. Wel stuur ik Micha appjes van langs de baan. Van wat ik zie en denk dat hij zou kunnen aanpassen. Wat hij er van mee neemt zie ik wel. Ik kan hem inmiddels lezen en schrijven. Aan zijn houding op de motor weet ik precies in welke vorm hij is. Dat leer je vanzelf.’
Het is laat en we moeten gaan, maar de sfeer en gezelligheid maken het opstaan moeilijk. Micha moet de volgende dag weer aan de bak in de lasserij, dus we maken dat we wegkomen. Fijne hardwerkende mensen met stuk voor stuk een goed hart. Veel succes Micha, het is je gegund…
Fotocredits: Eric Laurijssen (www.motocrossplanet.nl) – Danny Relouw (www.relouwmxpics.nl)
Wij danken met veel respect de ‘Vrienden van Mike’:
Om te beginnen danken we Pol Motors voor het ter beschikking stellen van de motor en monteur.
Eurohek, Putte. (Ferdie en Ellen Dingemans) Als voorbeeldige schoonouders staan ze Mike en Indya nog steeds belangenloos bij met camper, catering, mentale steun, sleutelend vermogen en vooral heel veel liefde. Ik kom er echt niet expres altijd zo tegen etenstijd. Met hun bedrijf Eurohek timmeren ze al vele jaren aan de weg door het produceren en plaatsen van vele diverse modellen hekwerken en poorten. www.eurohek.nl
537 is het nummer en merk van Damian Wedage. Mike en Damian zijn al langer vrienden en Damian vond het dan ook maar wat mooi als Mike de supercross zou rijden in zijn kleding. Een eer bijna. Damian heeft oog voor het mooie en dat is goed terug te zien in de nieuwste 2020 collectie. Voor iedereen wat wils. Damian enMike. Vrienden en stylers pur-sang. Mannen die de cross tot de mooiste sport maken. www.fivethreeseven.nl
Seed en Growshop de Heksenketel, Sluis. (Philip en Fien de Wulf) Als die hard fans van ‘de Kogel’ en tevens crossfanatiekelingen waren ze ook nu weer zonder nadenken bereid Mike een steuntje in de rug te geven. Met hun smartshop dienen ze eveneens het welzijn van de mensheid. www.deheksenketel.com
Scooterpalace, Ossendrecht. Scooterpalace wordt beheerd en gerund door eigenaar Martin Hanemaayer. Hij startte zijn bedrijf vanuit de bekende uit de hand gelopen hobby. Als crosser begon hij al heel vroeg met het sleutelen aan zijn machines. Passie voor alles waar bezine in moet. Op eigen kracht bouwde hij zijn zaak uit tot een van de meest vertrouwde service punten in de ruime regio. Scooters in alle vormen en maten. Alle merken zijn leverbaar, nieuw of gebruikt. Onlangs bouwde Martin , even tussendoor, een 500 CR op, tot bijna nieustaat. Een prachtig project dat aangeeft hoe Martin in elkaar zit. Oog voor het mooie en genieten van elke minuut. www.scooterpalace.nl
BEWIN, Putte. (Marc van Wijk) Crossgekke endurorijdende vriend van de familie alsook steun en toeverlaat van Mike. Behoort zeker tot de harde kern van de hechte groep supporters. Ook deze editie was Marc meteen weer bereid in te stappen en zegde meteen toe. Met zijn bedrijf Bewin verzorgt Mark op maat gemaakte interieurs voor diverse modellen bestelwagens die hij alleen levert aan de groothandels en dealers. www.bewin.nl
South Trading, Ossendrecht. (Marco Jansen) Trekt sinds jaar en dag op met Ferdie en Mike waarvan ook Marco’s zoon Nick profiteert door de nodige tips en tricks over te nemen. SouthTrading houdt zich voornamelijk bezig met de inkoop en verkoop van gebruikte vrachtwagens, welke veelal middels export verdwijnen naar diverse landen over de hele wereld. Marco was eerlijk. ´Ik doe graag mee, want we weten tenslotte niet hoelang we nog van Mikes kunsten mogen genieten´. www.southtrading.nl
Goossens Warmte- en koeltechniek, Putte. (Remco Goossens) Ook Remco is al jaren een vriend van de familie. Als oud crosser en hedendaags endurospecialist moest Remco natuurlijk wel meedoen, want Mike is al een tijdje een van zijn werknemers. Een van de weinige werkgevers die het crossen van het personeel toejuichen. Goosens Warmtetecniek levert en verzorgt vrijwel alle werkzaamheden aan CV en Airco. werken in zijn ruime regio. www.goossenswarmtetechniek.nl
Players Casino’s, Oudenbosch – Breda. (Marijn Bennaars) Marijn is als oud inter en voormalig eigenaar van de permanente indoor crossbaan in Roosendaal erg nauw verbonden met de motorcross. Zelf is hij niet meer actief. Zijn zoon Manny, die hem inmiddels in lengte overstijgt, heeft de smaak van het crossen ook goed te pakken. Marijn houdt zich op een succesvolle manier bezig met het runnen van zijn twee prachtige Casino’s en is druk doende met een nieuwe accommodatie. Hierover later meer. www.playerscasino.nl
Brabant AG Industrie, Klundert/Moerdijk. (Hendrik Vermeulen) Hendrik is cross. Hij crosste zelf en ook zijn twee zoons Brian en Danny zijn met grote regelmaat op de circuits te vinden. Op alle mogelijke manieren is hij betrokken bij het reilen en zeilen van MC Rilland. Een van de goudaders die ervoor zorgen dat het prachtige circuit maximaal benut kan worden. Zijn bedrijf vervoert, repareert, verkoopt en verhuurt zowat alles wat met industrie te maken heeft. Ook keuringen van diverse machines behoren tot de werkzaamheden. Hendrik Vermeulen. Technisch vernuft in een nuchter lichaam. www.brabantagindustrie.nl
M.Hopmans Stukadoors, Halsteren. (Marco Hopmans) Marco is een oudgediende, die langzaam maar zeker zijn verslaving weer aan het uitbreiden is. Vroeger wekelijks te vinden op de omlopen van de toenmalige BLB, maar nu, vele jaren later via het endurogeweld toch weer de stap naar de cross gemaakt. Uiterst gemotiveerd klokt hij zijn rondjes. Het circuit van MC Rilland is waar het ooit begon en zeer waarschijnlijk ook wel weer een keer zal eindigen. Het stukadoorsvak kreeg hij door zijn vader Piet met de paplepel ingegoten en verdient er nu met zijn eigen onderneming een goede boterham mee. 0164-688000 – 06-21814573
MC Dartshop, Steenbergen. (Maikel en Esther) Ze hebben beiden niet zoveel met de cross, maar zeker wel met de herkenbare passie voor sport. Dit stel stampte samen, helemaal uit het niets een dartshop uit de grond die nog sneller groeit dan de pijlen vliegen. Met inmiddels drie vestigingen en een kanjer van een webshop zijn ze inmiddels uitgegroeid tot een van de meest toonaangevende dartshops in Nederland en Belgie. Binnen afzienbare tijd zal er ook een (online) visshop geopend worden, maar daarover zal er later meer informatie verschijnen. Ik heb er diep respect voor en wat je geeft krijg je blijkbaar ook wel eens terug. Zonder nadenken sloten ze eensgezind aan bij ons ‘project’. www.mcdartshop.nl
Bouwbedrijf Tielen, Bergen op Zoom. (Mark Tielen) Mark is verslaafd. Naast crossen en endurorijden is hij praktisch iedere week ook met zijn zoontje Luciano op diverse crosscircuits te vinden. Hij werkt hard, maar geniet niet minder. Met zijn (soms te) goede hart staat hij altijd voor je klaar zonder wat terug te verwachten. Zijn (af)bouwbedrijf draagt zorg voor complete afbouw. Zowel de particuliere als de zakelijke markt valt onder zijn doelgroep. www.bouwbedrijftielen.nl
Mxuseum, Bergen op Zoom. (Peter Hoendervangers) Peter is al jaren een van Mike’s trouwste supporters. Peter was al een tijd gestopt met zijn actieve crosscarriere toen hij met zijn wegmotor een bocht miste. Met de gevolgen van een incomplete dwarslaesie gaat hij toch ongekend positief door het leven. Door zijn eigen toedoen kan hij alles weer, zij het met een lichte beperking. Als nooit tevoren geniet hij van het mooie van nu, maar zeker ook van de prachtige herinneringen uit zijn crossjaren. Met twee BLB kampioenschappen op zak kijkt hij terug naar de tijd van zijn leven. Met zijn MX Museum houdt hij in stand wat hem, op zijn huwelijk met Patricia na, het mooiste gaf in zijn leven tot nu toe. Kijk op Facebook: mxseum the netherlands ‘preserving motocross history’ en geniet!
WP Security en WP Construction Work, Nieuw Amsterdam. (Wally Pouwels) Als een officiele veteraan maakt hij nog steeds zijn meters, maar door zijn drukke zakelijke bestaan staat de actieve sport toch wel een beetje op de helling. Wat gevoeliger voor blessures doordat de jaren gaan tellen, richt hij zich nu voornamelijk op zijn twee bedrijven. Met de security tak richten hij en zijn team zich op evenementen en festivals. Uiteraard zijn de mannen ook regelmatig te vinden op diverse, voornaleijk grotere, crosswedstrijden. De ‘constructionkant’, richt zich op voornamelijk op het inleggen van bestratingen en de verhuur van trilplaten en veegmachines. Naast alle drukte zijn Wally en zijn Belinda grote aanhangers van ‘onze Kogel’. www.wpsecurity.nl
VBK – Gipswand.nl, Steenbergen. (Freek van Bers) Freek is een enthousiasteling in alles. In zijn bedrijf kan hij de meeste energie al wel kwijt. Zijn mannen plaatsen gipswanden en systeem plafonds op de meest uiteenlopende projecten. Ondanks dat kunt u ook bellen voor de wat kleinere opdrachten. Omdat hij zijn drive uitstraalt werken zijn werknemers dan ook graag voor hem. Twee jaar geleden sloeg hij ineens aan het crossen, maar moest het weer laten gaan door de enorme groei van zijn bedrijf. Omdat het redelijk gevaarlijk is als je zomaar eens een keer gaat rijden, heeft hij een jaar later de hele boel weer van de hand gedaan. Het vreet wel aan hem, dus sta niet raar te kijken als hij vandaag of morgen weer in vol ornaat op de baan verschijnt. Over de vraag of hij Mike wilde steunen hoefde hij dan ook niet lang na te denken en schreef dubbel in. www.gipswand.nl
Prima Kapsalon, Bergen op Zoom. (Priscilla Maassen) Priscilla werkt al haar halve leven als kapster. Zoals in veel kapsalons komen de klanten niet alleen voor haar vakkundigheid. ‘Priske’, zoals ze door intimi genoemd wordt, is vreselijk nuchter en altijd vrolijk (Dat zei haar man Jurriaan) en die kenmerken worden zeer gewaardeerd door haar klanten. Door haar crossende echtgenoot is ze tegen wil en dank al jaren verweven met de cross en aarzelde daarom ook niet toen ik haar vroeg mee te doen aan ons project. Facebook: Prima Kapsalon
NRG Fitness B.V., Roosendaal. (Jurriaan Maassen) Jurriaan is eigenlijk een oud gediende. Jarenlang stroopte hij, deels met de TM Cuppers, de crossbanen in Nederland en Belgie af. Nooit is hij echt gestopt, maar zijn seizoenen werden wel steeds minder intensief. Hij is het voorbeeld van wat men recreatiecross noemt. Het plezier is er in ieder geval niet minder om. Na wat omzwervingen liep Jurriaan tegen een baan op die hem, zoals later bleek, werkelijk op het lijf geschreven is. NRG Fitness (lees: Energy) levert sport- en spelartikelen met de focus op fitness. Omdat er de laatste jaren door tijdsgebrek toch meer en meer thuis getraind wordt, speelde NRG daar slim op in en levert veelal apparaten voor de mensen thuis. De hogere kwaliteit voor een goed betaalbare prijs. www.nrgfitness.nl
Ruben mag ik niet noemen. Dat heeft hij me zeker drie keer op het hart gedrukt, dus daarom doe ik het lekker toch. Ruben Verdonk is een groot crossliefhebber, maar een nog grotere fan van zijn goede vriend Mike. Als er dan toch zoiets als een ‘Friends of Mike’ mag bestaan, hoort Ruben daar zeer zeker bij. ‘Geen naam’, zei hij nog. Zet er als je wil maar een afbeelding van Pink Ribbon op. De achterliggende gedachte daarvan ken ik (nog) niet, maar ga ik zeker aan hem vragen. Ruben wil anoniem. Sorry Ruben… www.rubenwilanoniem.nl
Kruitbosch Print & Sign, Goes. Franc Kruitbosch is wat je noemt een fijn persoon. Ik mag graag voor hem werken, puur omdat hij is wie hij is. Eerlijk en vooral rechtdoorzee. Open en duidelijk. Met een duidelijke briefing voor het werk ga je toch al wat fijner richting de klant. Franc heeft in de loop der jaren een prachtig klantenbestand opgebouwd in reclameland. Inmiddels ben ik er achter dat hij middels zijn innemende gunfactor geeft wat een klant verdient. Kwaliteit zal ten allen tijde zegevieren. Zijn motto: ‘eerlijk duurt het langst’ is oud, maar altijd en overal van toepassing. Ieder jaar bezoekt hij de cross in de Zeelandhallen en ook tijdens de strandcross in Vlissingen is hij altijd van de partij. Mijn vraag werd dan ook meteen met een duidelijk ‘JA’ beantwoord. www.fkr.nu
Houthandel Reimerswaal, Rilland. William van de Velde is zoals hij zelf vindt, ‘manusje van alles’ bij de firma. Vrienden en bekenden weten beter. William is zelf meer dan sterk verbonden met vooral de Zeeuwse Motorcross. Ondanks hij het zelf bij een veilige mountainbike houdt, heeft hij een vlammend hart voor de Zeeuwse crossers. Door zijn ongekende steun maakt hij het veel gepassioneerde sporters net even een stukje makkelijker. William is een zakenman en snapt als geen ander dat reclame maken niets meer is dan herhalen van de boodschap. Dat doet hij dan ook en daar danken we hem hartelijk voor. Als Kras Fan in hart en nieren aarzelde hij geen moment. ‘Ik geef ‘m wat extra, maar dan moet ie wel een Reimerswaal muts op als hij klaar is met rijden’. Dat wordt een muts dus… www.houthandelreimerswaal.nl
Heinz is gewoon Heinz. Een man die wegens de familiale band met de schoonfamilie van Mike, ernstig betrokken is bij het wel en wee van de cross sport. Ook vroeger droeg hij de sport een warm hart toe. Hij heeft nog foto’s waarop hij staat afgebeeld met de legendes van ooit. Wolsink, De Coster, Herlings en zelfs de vermaarde Adolf Weil. Een zelfgecreerd erfgoed van mooie tijden. Daar waar het allemaal begon. Het is een man met verhalen die me neigen eens met hem af te spreken. Heinz werkt niet meer, maar geniet van alles om hem heen, met dit weekend in het bijzonder het plaatsje Goes. www.heinzhoudtvanmotorcross.nl
De buizenframes voor de full color geprinte doeken werden, eveneens zonder kosten, ter beschikking gesteld door Jeratec Sign Systems van eigenaar Jacco van Houdt. Vriend voor het leven. Jacco levert een groot assortiment reclame systemen aan reclamebedrijven door Nederland en Belgie. Respect en dank namens ons allen. www.jeratec.nl
Het is geen doorsnee crosser. Aan alles is te zien dat hij goed voor zichzelf zorgt. Zijn haar zit goed en ook is duidelijk te zien dat hij niet zomaar wat aantrekt. Het is alweer een jaar of drie geleden dat hij voor het laatst aantrad op de glanzende ´Magic Kawa´tijdens de supercross in Goes. ´Ook al doe ik het weinig, toch zou het best een beetje mijn ding kunnen zijn´, zegt Kevin serieus. Als ik er over nadenk is dat ook wel zo. Zijn starts zijn bijna altijd ´on point´ en aan de timing ligt het ook niet. Zijn trainingsrondjes van deze avond lieten dan ook zien dat het niet verzonnen is. De dubbels en triples kwamen lekker uit en ook het wasbord ging redelijk vlot onder zijn Kawa door. ´Als de start goed is en ik kan de focus houden, zit er best wel een redelijke plaats in denk ik´, zegt de boomlange Zeeuw trots. Hij heeft expres nog niet gekeken naar de deelnemerslijst van zijn klasse. ´Ik ben de hele week al zo verschrikkelijk zenuwachtig´, geeft hij eerlijk toe, terwijl hij juist een enorme rust uitstraalt. Het is ook nogal wat. Ik kijk nog eens goed naar zo´n triple en moet toegeven dat het toch een heldendaad is. De afstand van zo´n sprong heb ik misschien vroeger nog wel eens benaderd, maar de gedachte dat er haast niets tussen ligt, maakt me dan toch wel wat angstig. Wat als…
Kevin Spruijt. Zijn laatste training voor het spektakel van aanstaand weekend zit er op en hij heeft er het volste vertrouwen in. Ik vertrouw met hem mee…
Nog een klein weekje en dan is het weer zover. De Zeelandhallen in Goes staan dan weer bol van onvervalst cross spektakel. Evenals vorig jaar hebben mijn zoon en ik, Mike Kras over weten te halen nog eens een gooi te doen naar een plaatsje op het podium. Ook al rijdt Mike niet wekelijks op een supercross baan, de skills heeft hij nog steeds. Enkele weken geleden pakte hij de SX draad weer op en reed in Frankrijk veel rondjes met verrassende rondetijden. Het belooft iets, maar toch is Mike voorzichtig met uitlatingen. Hij beseft heel goed dat het hek vol zal staan met ‘jonge honden’ die er veel voor over hebben datzelfde podium te bemachtigen. Wij, als MX Infected, zijn trots ‘onze kogel’ weer aan het hek te hebben. Dit allemaal met dank aan Ties Pol, die als jarenlange fan zonder nadenken motor en monteur ter beschikking stelde. Crossharten verenigd. Dit weekend zal Mike zijn eerste rondjes gaan maken op de prachtig geprepareerde baan.
De mensen die dit project hebben ondersteund zullen dit weekend nog eens heerlijk en dankbaar in het zonnetje worden gezet.
Tot Goes!!
#55Mike Kras / MX Infected – powered by Pol Motors
Onderweg naar Axel denk ik aan Ian en hoe het moet zijn. Een rondje met mijn voeten op de steunen lukt nog wel, maar zonder buikspieren moet het een heel ander gevoel zijn. Ik weet het niet en wil het eigenlijk ook niet weten.
Ook vraag ik me af hoeveel belangstelling er voor hem zal zijn vandaag. Hij doet het daar niet om, maar een behoorlijke opkomst zal hem nog meer steun geven dan de beugels op zijn nieuwe KTM Freeride. Ik weet dat het oorspronkelijk de bedoeling was om de motor van toen, die hij nog steeds heeft staan, om te bouwen. Later zijn die plannen omgeslagen. Misschien deels door het eventuele ongeluk met diezelfde motor, maar zeker ook door het gemak van aanpassen. Het ding heeft eigenlijk alles al aan het stuur. Schakelen hoeft niet, dus waarom moeilijk doen?
Dit wil hij al zo lang
Als ik op het prachtig verzorgde circuit van RES Axel aankom, valt de menigte me tegen. Jammer, want had wel het idee dat, als ik zo nu en dan eens keek op Ians Instagram en Facebook accounts, de aandacht voor zijn leven eigenlijk alleen maar gegroeid is. Een filmploeg van de BRT volgt de rolstoeler op het wiel. Half op de dijk stoppen ze even. Ik weet niet wat ze vragen en denk eigenlijk alleen maar aan wat er door hem heen moet gaan. Dit wil hij al zo lang. Ik weet het. Een tijd geleden sprak ik al eens met hem voor een verhaal over zijn ongeval en wat daarna. Later kwamen we elkaar nogal eens tegen op de cross en dan vroeg ik altijd; ‘hoe gaat het jongen?’. Altijd ging het goed. Zoals ik weet van enkele lotgevallen zijn het veel vaker de mensen om hen heen die er de meeste problemen mee hebben. Het verplaatsen in een jongen zoals Ian is natuurlijk ook erg moeilijk, want het is gewoon niet in te beelden. Dit is geen gevalletje van, ‘dat heb ik ook wel eens gehad’, zoals we allemaal veel van de bekende blessures wel herkennen.
De wil van een robot
Ian lijkt een stille, maar heeft vooral veel humor. Als ze terug komen van het gesprek op hoogte staat hij met zijn rolstoel voor de betonnen trap. Niet meteen schiet er iemand naar boven om hem terug naar beneden te brengen. Ineens draait hij zijn rolstoel een kwartslag en zegt,’het zal wel gaan zo’, en rolt een halve meter richting diepte. Iedereen schrikt en Ian lacht. Hij is het niet kwijt. De levenslust straalt uit zijn ogen. Zeker vandaag, want dit is de dag waaar hij al zo lang op wacht. Op wacht en hoe het ook verlopen zal, nooit meer zal vergeten. Ian en zijn motor zijn vandaag herenigd en dat is moeilijk. In de goede zin, maar Ians vader, Patrick, is emotioneel. Hij weet als geen ander wat deze dag voor zijn zoon betekent. Hij die volgens menig kenner nog een hele mooie en succesvolle toekomst had in deze prachtige sport. Een rasecht talentje met de wil van een robot. Alles geven, altijd. Dat karakter heeft hem erg geholpen tijdens zijn revalidatie. Het is een jongen van weinig woorden, maar zijn daden zijn nu al immens. Vanaf dag één was dit zijn droom. Op de motor en niets anders.
Regels zijn er niet voor niets
Dit is dus zijn dag. De tijd is uitgetrokken voor de jonge onverwoestbare Belgische atleet, want dat is hij nog steeds. Ad Colijn heeft veel respect voor zijn ‘vaste klant’. Ian trainde hier vaak en kwam graag zo laat mogelijk. Hoe zwaarder hoe liever en dat typeert hem dan ook’. Het is jammer dat het zo is, maar ook dit is een onderdeel van de sport. Natuurlijk brengt de motorcross wel een extra risico met zich mee. Als je thuis in de bank gaat liggen met je I-pad, is de kans op een dwarslaesie in ieder geval een stuk kleiner. Toch is het wel zo dat als je nagaat hoeveel jongens en meisjes er iedere week actief met deze sport bezig zijn, er procentueel toch maar weinig ongelukken gebeuren’. Ik ben het met hem eens. Er wordt langs veel kanten geprobeerd ‘onze sport’ onderuit te halen en juist daarom moeten we met zijn allen extra alert zijn. Veiligheid, geluid en natuur zijn aspecten die zwaar onder vuur liggen. Het gevecht moeten we eigenlijk niet aangaan, maar zorgen dat er geen ruzie komt. ‘Regels zijn er niet voor niets en daar ben ik erg streng op´, gaat Ad verder. ´ Geen uitzonderingen en dan wordt er wel eens verbaasd gereageerd. Toch moet ik dit volhouden, willen we het bedrijf in stand kunnen houden´.
Patrick en Ian zijn weer een team
Als Ian aangekleed is kijkt hij trots. Niet in het tenue van ‘toen’, maar wel een uit hetzelfde jaar. Nog even in zijn rolstoel, maar de eerste meters in het zand komen nu wel erg dichtbij. Inmiddels is het terrein redelijk volgelopen met familie, kennissen en belangstellenden om hun ‘Sweemy’ een hart onder de riem te steken. Dat lukt, want Ian is verbaasd over de grote opkomst. Eigenlijk past het slecht bij zijn persoon, want Ian is geen jongen voor de voorgrond. Eigenlijk liever niet in de schijnwerpers, tenzij hij op het podium mag. Bijna verlegen neemt hij geèmotioneerd de gelukswensen in ontvangst. Ians vriendin is nog jong, maar gaat erg volwassen om met deze, ook voor haar, overweldigende aandacht voor haar grote liefde. Met een trots gezicht zet ze op gepaste wijze respectvol een stapje terug en geniet van het genot dat uit Ians ogen straalt. ‘Het plan lag er al een tijd en dit was alles wat hij wilde. Vanaf het eerste moment al’, lacht ze lief. ‘Natuurlijk ben ik nerveus nu, maar tegelijkertijd ook zo trots op hem’. Als Ian op zijn motor wordt vastgemaakt vinden hun ogen elkaar meermaals en ze praten zonder woorden. Zij hebben alles al gezegd. Honderden keren herhaald en kunnen er nu alleen maar van genieten. Veel mensen steken een helpende hand toe, maar Patrick en Ian zijn weer een team. Magisch. Zoals het altijd was en zal blijven tot het einde van hun tijd. Natuurlijk mag ik ook huilen, maar probeer toch mijn tranen te onderdrukken.
‘Als dat maar goed gaat’
Onder luid applaus rijdt Ian met speels gemak de loods uit. Ik kijk hem na en zie eigenlijk helemaal geen verschil. Onderweg naar het circuit schud hij nog even met zijn lijf en hoofd. Alles moet goed zitten, zeker nu. Ik ren naar het hoogste punt, omdat ik alles wil zien. Het is bijna niet te geloven dat dit zijn eerste meters in het zand zijn. Met groot gemak komt hij door het toch nog redelijk losse zand. ‘De bochten’, denk ik bij mezelf. ‘Als dat maar goed gaat’. Ook dat is voor de gelauterde zandrijder geen probleem. Na twee ronden springt hij bijna de hele tafel en iedereen is verbaasd. Misschien meer opgelucht dat een dag als deze nu langs alle kanten een succes zal zijn. Elke ronde gaat hem sneller en makkelijker af. Een afkappertje, wat ik eerst als een foutje bestempelde, herhaalt hij meermaals. Ook al reed hij nooit eerder electrisch en zijn we er eigenlijk allemaal een beetje tegen, toch is dit de beste keuze ooit. Het is ook zo. Als je de sport beheerst maakt het eigenlijk niet zoveel meer uit welke kleur je motor heeft.
Groot motorcross hart
Prachtig om te zien dat vriend en supertalent Jago Geerts de moeite heeft genomen wat van zijn spaarzame tijd vrij te maken om bij dit aangrijpende moment aanwezig te zijn. Jago’s vader prepareerde de nieuwe KTM van Ian, zodat de droom die hij al vele malen beleefde, vandaag dan eindelijk uit kon komen. Met nog drie crossende vrienden rijdt hij achter Ian aan. Jago filmt met zijn helmcamera de prestaties van ‘Sweemy’ terwijl hij respectvol achter en naast ‘zijn maatje’ blijft rijden. Ian waant zich weer even in zijn ´oude´ leventje. Wel zonder het snerpende gejengel van zijn vertrouwde tweetakt en ook zonder de verslavende dampen van de verbrande benzine, maar zeker met een veel te snel kloppend en groot motorcross hart.
Een gevoel van saamhorigheid
Na een paar ronden houdt de ´Freeride´ het voor gezien. De accu van de motor is leeg, terwijl die van zijn berijder nog wel een ronde of tien door had gekunt. Onder aan de schans voor de publieksdijk zet hij zijn helm af, terwijl het massaal opgekomen publiek hem luid toejuicht. Hij wordt omhelsd door zijn ouders, vriendin en zijn hechte vriendengroep. Ook mijn tranen vloeien weer. Als Ian inclusief motor weer de loods ingereden wordt hangt er een walm van respect en liefde over het Axelse terrein. Een gevoel van saamhorigheid, want we zijn wat dat betreft allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Als we naar huis rijden weet ik ook weer precies waarom ik indertijd de naam ´MX Infected´ heb gekozen. Als iets de lading dekt…